Sanitaire ruimte.

De sanitaire ruimte op een camping. Ik heb nooit geweten dat dat de plek was om elkaar te ontmoeten......Met frisse tegenzin maar volgens de afspraak was ik met mijn huisgenoten overeen gekomen dat zij dit jaar hun favoriete vakantie mochten uitzoeken. Tja en dan heb je je aan te passen.
Frankrijk werd het, op een camping. De tent was nog wel te doen. Een ingerichte tent met bedden, godzijdank! Gezellig kon ik het niet maken. Dat niet. Ze hadden me moeten vertellen dat kamperen hetzelfde was als uit je koffer leven.... Mijn jurkjes kon ik amper op een knaapje hangen. Gezelligheid  is namelijk ,voor mij , hetzelfde als netjes. Netjes is hetzelfde als opgeruimd en dus.......gezellig.
Daar was geen sprake van. Geen kleedje op tafel, geen schilderijtje aan de " muur" en geen gezellige prullaria om een interieur huiselijk te maken. Dat was in het begin nog wel te overzien moet ik eerlijk bekennen. Het idee om 10 dagen op die manier te leven kon ik nog wel opbrengen. Met in m'n achterhoofd het idee na die 10 dagen weer thuis te zijn......
Maar niemand had mij ook verteld dat je een halve kilometer moest lopen naar de sanitaire ruimte om je behoefte te doen. Met de billen bij elkaar je moeten haasten om bij een toilet te komen en dan op een toilet te moeten plaatsnemen waar daarvoor de helft van de campinggasten al had gezeten........
En waarvan sommigen niet de moeite hadden genomen om hun productie door te spoelen.
Nou moet ik ook zeggen... Het Franse toilet behoeft (!) enige uitleg. Doorspoelen betekend in het Frans even geduld hebben en de knop een moment vasthouden zodat er een draaikolk ontstaat. En dan pas loslaten.....
Douchen was ook een heel avontuur. Ik moest in de tent al bepalen wat ik mee moest nemen want o wee als ik wat vergat. Op een gegeven moment was ik mijn jurkje en onderbroek vergeten mee te nemen, moest ik bijna in m'n  blote tokus over camping terrein lopen. Terug  naar de tent om me fatsoenlijk aan te kleden.
De douche zelf was heerlijk ruim moet ik zeggen maar of dat nou opwoog tegen het schaamhaar in het afvoerputje van 10 gebruikers voor mij, dat viel nog te bezien......
En dan het gezellig samenzijn tijdens het afwassen.
Ik liep minimaal twee keer per dag met m'n teiltje met afwas en sop en borstel naar sanitaire .
ruimte. En O wee als je de afwasborstel was vergeten dan kon ik weer een halve kilometer terug lopen om die op te halen. Als alles compleet was stond je met wild vreemde mensen af te wassen hutje aan mutje naast elkaar. Af en toe zat je elkaar schamper aan kijken en verlegen te lachen om af te tasten of een mede slachtoffer zat te wachten op een praatje. Diegene was ik dus niet!
Op een gegeven  moment was ik mijn derde bordje aan het afdrogen kwam er een  bekakte man in een ruitjes broek en roze overhemd aan lopen met een constructie waarvan ik dacht dat het een tonnetje met regenwater was. Beetje naïef. Bleek het een tonnetje stront te zijn!! Loop je met je goeie goed je eigen uitwerpselen te vervoeren naar de sanitaire ruimte om die naast de afwassende menigte in een soort joekel van toilet te legen. Even kwam de geur van urine en ontlasting voorbij. Niemand van de andere gasten kijkt op en zonder blikken of blozen gaan ze verder met afwassen. Terwijl ik sta te kokhalsden boven  m'n afwasteiltje.........
Kamperen is een fenomeen wat voor mij niet te begrijpen is. Dat mensen kiezen om in de vakantie hutje aan mutje naast elkaar op een camping te staan waar je ook nog elkaars uitwerpselen moet ruiken en zien (!) ,waar je op de hand moet afwassen, waar je een halve kilometer moet lopen voordat je kan toiletteren en waar je dan ook nog elke avond in andermans BBQ rook moet zitten...... Ik snap er geen bal van. Wil het ook niet snappen. Geef mij alsjeblieft een vakantie in een huisje, in een dorp, tussen de lokale bevolking, met......eigen sanitaire ruimte!







Zoekende.

Als ik binnenkom is het rustig, de ene bezoeker zit wat voor zich uit te kijken en de ander leest de krant. Aan het hoofd van de tafel zit ze met gekromde rug te slapen. Haar grijze dunne haar valt over haar gezicht. Ik loop door om mijn leesbril te pakken en mijn tas weg te zetten. In mijn gedachte ben ik blij dat ze slaapt. Mijn collega begroet mij en geeft aan dat er geen bijzonderheden zijn met de bezoekers van het dagcentrum.
Plotseling hoor ik een diepe zucht en een versnelde ademhaling. Ze wordt wakker. En meteen is er weer de paniek. Haar ogen kijken angstig om zich heen. Zoekende. Ze vinden mij als ik de rapportage wil gaan lezen. " Ooooooh zuster, u bent er...." ; Zegt ze met een samengeknepen stemmetje. Meteen pakt ze de leuning van haar stoel en doet een poging om op te staan. De eerste keer lukt niet en ze valt terug in haar stoel. Nog een keer! Ze staat op en schuifelt met versnelde pas naar het bureau waar ik een poging doe de rapportage te lezen......Als ze eindelijk bij me is pakt ze mijn arm en knijpt erin." Ooooooh zuster, wilt u mij naar huis brengen? " Mijn kinderen zijn thuis en helemaal alleen ! Ik probeer haar gerust te stellen door te zeggen dat haar kinderen al volwassen zijn en niet meer thuis wonen....fout! Had ik niet moeten zeggen!! De kinderen zijn nog klein en hebben hun moeder nodig. Natuurlijk! Hoe stom kan ik zijn! Ik sta op vanachter het bureau en ik loop met haar mee naar de stoel. Ik probeer haar af te leiden door haar uit te nodigen om bij mij een kopje koffie te drinken......fout! Hoe stom kan ik zijn? Koffie? Haar kinderen zijn alleen thuis en die hebben haar nodig! De onrust blijft en wordt erger. In de ogen staat paniek. Ze loopt met gekromde rug naar de gang op zoek naar rollator. Ze wil weg, ze wil naar huis. Maar ik wil eigenlijk niet dat ze gaat. Misschien loopt ze wel echt weg en gaat ze naar buiten! Wat moeten we dan?
Even slaat bij mij de  paniek om het hart. Even weet ik niet meer wat ik moet. Met dat zij de rollator heeft gevonden besluit ik met haar mee te lopen. " Ga je mee? " zegt ze. " Ja "  zeg ik. Mag ik met u meelopen? " Ooooh , ja graag" zegt ze. Samen lopen we de gang op en ik begin met haar te praten over haar kinderen, hoe ze heten, hoe oud ze zijn, of er kleinkinderen zijn en uiteindelijk over vroeger. Haar leven als kind en jong volwassene......Haar versnelde pas wordt rustiger, haar blik ontspant, de beknepen stem wordt zachter en ik krijg contact. Ze kijkt me aan en ik sla m'n arm om haar kromme magere schouders. Tranen in haar ogen, ze stopt met lopen. Midden op de gang begint ze te huilen. " Ik mis m'n kinderen zo........" Ik pak haar bij beide schouders en trek haar tegen mij aan. Ze blijft huilen en snikken terwijl ik haar zonder woorden troost.
Ineens houdt het huilen op en richt ze haar hoofd op. Ze kijkt  mij met betraande ogen aan. En ze zegt: " Zei je niet dat je de koffie klaar had? " We draaien de rollator en lopen gezellig keuvelend op de geur van koffie af.

Beeldend kunstenaar.

Beeldend kunstenaar......

Vanmorgen bij weer les gehad in een atelier bij een oude boerderij. De sfeer van het huis, de tuin en de aanwezigheid van de medecursisten maakte dat vanmorgen me weer lang zal bij blijven. Onder het schilderen kregen wij een discussie over het woord kunstenaar. Wanneer ben je een beeldend kunstenaar? Als ik voor mezelf spreek voel ik me al heel lang een beeldend kunstenaar. Het is door onzekerheid, minderwaarheidsgevoel, wantrouwen lang verborgen geweest. Voor mij heeft het niet te maken met opleiding, wat je wel en niet kan, op welke manier je kunst maakt, of je goed genoeg bent (!)
Voor mij heeft het met een gevoel te maken. Geloven in jezelf, jezelf genoeg vinden en blij zijn met wat er gebeurd als je wat creëert. Kunst is immers een verlengstuk van de kunstenaar. Naast praten, non-verbaal communiceren, voelen, ruiken en zien is het maken van kunst, voor mij ,een manier van uitten en communiceren.
Ik ben beeldend kunstenaar omdat ik mijn gevoel uit en mijn werkelijkheid weergeef in mijn schilderijen, beelden en verhalen. Met de nadruk op MIJN WERKELIJKHEID!
Als beeldend kunstenaar ben je afhankelijk van publiek, je zet jezelf te kijk. Mensen reageren. Dit kan positief zijn maar ook negatief. Dat maakt kunst maken kwetsbaar. Daar moet je lef voor hebben....Lef om te laten zien wie je echt bent en niet alleen wat anderen graag van je willen zien.
Mijn schilderijen vertellen stuk voor stuk een verhaal en bij elk schilderij stel ik mij kwetsbaar op, laat ik me zien. Het contact wat ontstaat met mensen die zien en reageren blijf ik intrigerend vinden. Niet alleen de reactie van de ander maar ook wat er met mij gebeurd van binnen.
Dat ik beeldend kunstenaar ben staat voor mij als een paal boven water. Ben het eigenlijk altijd al geweest. Ben blij en dankbaar dat ik eindelijk zo sterk ben geworden dat ik daar nu voor uit kan komen en het gelijk diep van binnen voel......


Werken in de zorg.

Werken in de zorg doe ik al bijna 25 jaar.....Werken voor en met mensen heeft voor mij twee kanten. Het is een haat/liefde verhouding geworden , kan je wel zeggen. Aan de ene kant is het werken met mensen boeiend en aan de andere kant ervaar ik het zorgen als zwaar.
De manier waarop ik in dit beroep ben gerold is daar mede de oorzaak van. Ik kom uit een gezin waarin mijn moeder altijd kwetsbaar, zwak en ziekelijk was. Ik was de oudste dochter en van mij werd onuitgesproken verwacht te zorgen (!) voor mijn moeder.....ik werd er op een gegeven moment erg goed in. Het was de enige manier om mij verbonden te voelen  met  mijn moeder. Als ik haar verzorgde en deed wat ervan mij verwacht werd, alleen dan was ik geaccepteerd en was het goed.  Onvoorwaardelijke liefde heb ik nooit gekend. Ik kon mij uiteindelijk erg goed verplaatsen in haar en anderen. Mezelf wegcijferen was overleven....
Doordat ik vroeger nooit de ruimte heb gehad om na te denken over wie ik was en te ontdekken waar ik goed in was gaf men na de lagere school een  "geweldig "advies voor een vervolgopleiding: een opleiding in de zorg.......
Uiteindelijk kreeg ik natuurlijk ook werk in de zorg, eerst als verzorgende en later als activiteitenbegeleider.
Jarenlang heb ik gedacht dat het beroep mijn passie was. Zorgde ik omdat het van mij verwacht werd, zonder gevoel, zonder mij verbonden te voelen met de cliënt. Een afschuwelijke erfenis van een jeugd waar nooit de kans heb gehad om mezelf te ontplooien. Ik bleef lang onrustig en het gevoel houden dat er iets ontbrak. Een zoektocht met diepe dalen maar met grootste ontdekkingen hebben mij gebracht tot waar ik nu ben. Kunstenares in hart en nieren. Af en toe wordt ik verdrietig en boos omdat ik nu pas tot die ontdekking ben gekomen.
Maar nu realiseer ik mij dat het niet anders is. Ik heb er vrede mee. Ik ben blij met wat ik heb bereikt. Ik geloof dat ervaringen op het juiste moment komen en pas wanneer je er aan toe bent. Dat is ook bij mij het geval geweest.
Wie en wat ik ben, wordt gelukkig niet meer gedefinieerd door mijn baan. Van binnen voel ik dat ik
allereerst kunstenares ben. Ik maak schilderijen, beelden, ik schrijf korte verhalen en ik dicht.
 Ik moet creëren en uitvinden. Het is bijna dezelfde behoefte als eten en drinken geworden. Door te creëren probeer ik verbinding te krijgen met de mensen die naar mijn schilderijen komen kijken en mijn verhalen op mijn blog lezen.
Ik heb ontdekt dat ik op een creatieve, kunstzinnige manier verbonden kan zijn met mensen, op mijn
eigen manier !Vanuit gevoel en passie. Dat ik nu heb ontdekt wie en wat ik werkelijk ben maakt dat ik ook in mijn werk eindelijk de verbinding kan voelen met degene die ik begeleid en verzorg. Dat komt het zorgen ten goede, niet alleen voor mij maar ook voor de ander.
Uiteindelijk ben ik er toch nog achter gekomen dat werken in de zorg voor mij meer is geworden dan alleen maar werken in de zorg......


Twin Towers.

Zaterdag 11 september 2011stond ik met een ingezonden stuk op de voorpagina van het A.D.

Lieve Anne-Sarah,

Het staat mij in het geheugen gegrift, de aanslagen van 11 September in Amerika. Volgende week wordt je 10 jaar en elk jaar op jouw geboortedag wordt ik herinnerd aan het feit dat er toen twee vliegtuigen in de Twin Towers vlogen.... 11 September braken de vliezen. Je bent het zat in mijn buik.
Tegen de avond worden de weeën heftiger maar je neemt de tijd en toen ik op de bank zit om de zoveelste wee op te vangen zie ik op CNN dat er een vliegtuig in de een van de Twin Towers vliegt.....
Binnen in mij wil een klein mensje geboren worden en op t.v. duizenden kilometers verderop ,zag ik mensen tot hun dood vallen.... Wat een paradox.
De hele avond en nacht kijk ik naar de t.v. met het idee dat ik naar een film kijk en ondertussen gaan de weeën door. Toen bedacht ik mij dat je niet vandaag geboren kan worden!!! , niet op zo'n vreselijke dag met terreur en dood aan de overkant van de oceaan.......
Gelukkig neem je de tijd en ben je 12 september 2001 om 14.00uur geboren.....
Nog steeds gedenken wij samen met jouw elk jaar op jouw verjaardag die vreselijke gebeurtenis in Amerika en denken wij aan jouw leven wat toen begon en aan de levens die toen zijn geëindigd.

Je moeder

 

Mensen.

Wat maakt mensen interessant en boeiend? Dat is iets waar ik vandaag over na heb gedacht.Voor mij is een persoon interessant en boeiend als degene zijn nek durft uit te steken, durft anders te zijn, impulsief reageert vanuit het gevoel en zijn eigen onvolmaaktheden niet projecteert en dus blij kan zijn met en voor de ander. Deze mensen zijn zeldzaam. Ze geven in plaats van nemen energie. Ben gelukkig en dankbaar dat ik een aantal van die mensen ken..............

 

Voetbal.

Op facebook zie ik allerlei "anti geweld bij voetbal" posts. Prima om je mening kenbaar te maken. Geweld is naar mijn mening een teken van een tekort aan kennis en woordenschat om het met elkaar uit te praten als er een meningsverschil is. Met voetbal heb ik niets. Het spelletje vind ik saai en de heisa erom heen snap ik niet. Anne-Sarah voetbalt al een tijdje met veel plezier! Maar in het begin... stond ze vaak met tranen in de ogen en een trillipje bij mij om te vragen waarom de papa's en de mama's, aan de kant van het veld zo aan het schreeuwen waren.......leg dat maar eens uit aan kind waar nooit naar geschreeuwd wordt. Met plaatsvervangende schaamte legde ik dan uit dat de papa's en de mama's heel erg enthousiast waren en daarom zo schreeuwden. Ik weet inmiddels wel beter, ouders reageren woede en frustratie af en maken het spelletje van hen terwijl het van het kind is!
Anne-Sarah is inmiddels gewend aan het gefoeter en geschreeuw. Maar of ik daar nu wel zo blij mee moet zijn.............


En weg is hij.

Gisteravond weer heerlijk gewandeld met onze beide witte herders. Majoor Rex en Pebbles. Route ’t Vledder, fietstunnel onder het spoor naar het winkelcentrum met Leen Bakker en de Praxis , sportschool Go for It! En verder naar het  industrie terrein bij de McDonald’s. Kunnen ze heerlijk los van de riem en rennen. Er lopen daar naast kooplustige mensen ook veel konijnen rond. Gelukkig zijn ze te snel en wendbaar voor Rex. Maar hij is een beetje dommig en blijft het proberen, hij maakt er een sport van om achter ze aan te vangen.  Mijn man en ik genieten, na een drukke werkdag, van elkaars gezelschap en keuvelen er lekker op los en op een gegeven moment komt Pebbles  ietwat gestrest naar ons toelopen. Zonder Rex. We kijken elkaar aan en denken allebei hetzelfde, hij is natuurlijk weer achter een konijn aan. Die komt ,zoals altijd, wel weer terug.
Wij lopen door en geen spoor van Rex. Wij beginnen te roepen " Rex! Rexi!!"
Weer geen Rex. Het angstzweet breekt mij toch wel een beetje uit en ik besluit terug te lopen om te zien of hij achter is gebleven. Geen Rex. Dick doet Pebbles aan de riem, ze is helemaal zenuwachtig en zoekt met ons mee. We blijven maar roepen maar van Rex geen spoor……….
De rampscenario's doemen zich op. Hij is onder de auto gekomen, hij is verdwaald en naar huis gegaan, hij is meegenomen door een dierenbeul, hij is….. , ik kan zo wel even doorgaan. Net toen we een plan de campagne wilde maken om ons zoek gebied uit te breiden komt er in het schemer  een wit stipje dichterbij. Ik roep nog een keer " Rex!!" En het witte stipje begint te sneller te bewegen en krijgt de gestalte van een witte wolf.......... Op z'n dooie akkertje komt ie aan lopen , achter de adem, schuim op de bek en bewust van zijn misser. Met de oren in de nek loopt hij schuldbewust naar mijn man. Op z'n mieter heeft ie gekregen maar ik was alleen maar blij dat onze grote vent de weg weer maar ons toe had gevonden.











 

Pak een zakdoek!!

Naar aanleiding van een nieuwsitem in het AD over dames van lichte zeden heb ik een reactie geplaatst...
Naar aanleiding van mijn reactie reageerden  twee verbolgen heren, onderstaande reactie van mij op die heren is jammer genoeg niet geplaatst maar wil jullie het niet onthouden....


Beste redactie,

Vanmorgen las ik de beide reacties van Dhr. Gerritse uit Bilthoven en Eric uit Alphen aan de Rijn op mijn ingezonden stuk over het verbod van hoerenlopen en de daarbij komende eigen verantwoordelijkheid van mannen m.b.t. eigen seksualiteit .
Er rees enige twijfel om weer... te reageren maar omdat deze twee heren het schoolvoorbeeld zijn van verwende mannetjes ga ik toch reageren. Zij leggen weer de verantwoordelijkheid bij de buitenwereld en niet bij zich zelf.
“De sociale omgeving, de vrouw/ echtgenote ,de behoeftes, de kerk, de andere mannen….in het kort de hele Wereld heeft het gedaan. Boehoe!!
Met andere woorden: “ Ik ben een arme man die niet kan nadenken, die geen normen en waarden kent, die net als een dier afhankelijk is van zijn primaire behoeftes en niet zelf kan nadenken en zich zelf ,als het nodig is, in het nekvel kan pakken!”
“Jongens , we zijn mensen!!” Mensen kunnen nadenken!! Ik weet niet of je het weet maar wij hoeven niet meer als een dier achter onze , je weet wel, aan te lopen!!
Ondertussen denk ik dat ik een zere plek heb geraakt met mijn reactie, want, o wee ,als er nog meer vrouwen van zich laten spreken…….dat zou voor deze groep verwende "kinderen" een ramp zijn!! Moeten ze ineens nadenken en zichzelf beheersen en rekening houden met…..
Wat mij betreft ben je uiteindelijk dan pas een echte kerel!

Marktplaats.

Op marktplaats had ik vorige week een skijack en broek te koop. Belt een mevrouw om te vragen of ze de beide kledingstukken mag komen kijken en passen met haar dochtertje. Natuurlijk mag dat!! Ben allang blij dat er iemand is die de kleding wil overnemen voor 12.50 euro, een schijntje!! Want veel krijg je tegenwoordig niet meer geboden bij Marktplaats.
Ook daar is de crisis toegeslagen.
Komt die mevrouw aan de deur en bekijkt de spulletjes. " Tja, ja, zucht....het ziet er inderdaad nog erg mooi uit" . Was ook zo!! Als nieuw!! " Hoe vind jij het ?" vraagt ze aan haar dochter. " Weet niet." zegt ze. De hele situatie begint langdradig en vervelend te worden en ik besluit wat van het bedrag af te doen. 10.00 euro !!
Tja,we gaan dit weekend naar Winterberg en we hebben het wel nodig inderdaad, misschien moeten we het toch wel doen." Vind je het echt niet mooi ?" Vraagt ze aan haar dochter?

 " Nee !" Zegt ze mokkend.
Van binnen begin ik te koken, en ik besluit mezelf van deze marteling te redden. " Dan moet je het zeker niet doen , jammer" zeg ik. En ik loop naar de deur om ze middels een hint de deur te wijzen.
Die begrijpt moeders niet en blijft door kleppen over Winterberg en dat het daar zo leuk is, etc.
Ik beëindig het gesprek met een opmerking over drukte (!) Die er natuurlijk in de vakantie niet is......je moet wat!!
En moeders en dochter lopen zonder skibroek en jack de deur uit. Voor een dubbeltje op de eerste rang is niet gelukt!!
En ik? Ik heb alle kleren bij elkaar gezocht, in een vuilniszak gekieperd en ben op de fiets gestapt en en heb de zak bij het Leger ingeleverd. Liever weggeven aan mensen die het echt nodig hebben dan ooit weer dit gezeik!
Marktplaats heeft een klant minder!!


Verwachtingen.

Er zijn mensen in mijn omgeving die mij accepteren, die dezelfde ideeën en filosofieën hebben. Waar ik mee kan lachen en kan huilen. Maar soms kan vriendschap benauwend zijn......Ik heb namelijk heel veel persoonlijke ruimte nodig waarin ik alleen moet zijn. Die ruimte heb ik nodig om op te laden, ik balans te komen. Bij een aantal mensen denk ik dat er nog verwachtingen zijn.Verwachtingen omdat ik niet voldoe aan het plaatje wat zij hebben van mij. Eigenlijk wil ik niet meer aan die verwachtingen voldoen. Verwachtingen zijn voor mij een teken van onzekerheid en wantrouwen. Grip willen hebben op dingen die je juist moet loslaten............. Ik heb er een allergie voor ontwikkeld . Ze bereiken namelijk het tegenovergestelde van wat ze willen bereiken. Ik haak af. Gelukkig ken ik ook mensen die dat begrijpen en die weten dat het ook na, een half jaar ,zonder contact, nog goed is. Voor mij is namelijk echte vriendschap gelijk aan onvoorwaardelijk houden van. Twee mensen die gelukkig zijn met zichzelf en daarnaast genieten van elkaars gezelschap....






Daar is ze weer.....

De bel gaat. En ja, hoor......Daar is ze weer. Een prachtige meid van 11 jaar. Donker lang haar in een staart en heldere blauwe priemende ogen en een engelen gezicht. Met een zucht open ik de deur en hoopvol kijkt ze mij aan. Of onze dochter ook kan spelen. "Natuurlijk";  zeg ik."Kom maar binnen" Zo gaat het bijna elk weekend. Iedere keer weer het hoopvolle gezichtje en de teleurstelling als het een keer niet kan omdat ze dan weer naar huis moet waar er niets voor haar is....Letterlijk en figuurlijk niets. Papa en Mama vinden elkaar niet meer lief en wonen niet meer bij elkaar, ze zijn gescheiden. In het weekend is ze bij papa die een nieuwe vriendin heeft en eigenlijk niet op een meisje van 11 zit te wachten..... Vandaag moet ik denken aan macht, afhankelijkheid en keuzes mogen en kunnen maken. Voor dit kind is er geen keuze, er is voor haar een regeling getroffen, heen en weer gereis tussen papa naar mama. Een kind van gescheiden ouders. Een kind van de rekening, een kind wat, als ze bij haar vader is, eigenlijk bij ons is.Elke keer weer dat blije gezichtje als ze aan tafel een broodje mee eet, als er naar haar verhalen wordt geluisterd, als ze samen met
onze dochter speelt, als wij haar een aai over haar bol geven. Volwassenen zijn vrij in hun keuze van partner, vrij om bij elkaar te blijven en vrij om te scheiden. Een kind is niet vrij. Misschien eens goed om over na te denken.

Geplaatst in Libelle 36 , 2013




Kwetsbaarheid.

Kwetsbaarheid, iedereen is het maar niet iedereen laat het toe en uit het. Laat kwetsbaarheid nu het middel zijn, voor mij, in een eerlijke communicatie. Zonder poespas, hinten en manipulatie om te communiceren wie je bent en wat je voelt. Uiteindelijk geeft het meer voldoening in contact met een ander. Mij in ieder geval wel. Ben daardoor een veeleisend mens. Raak gestrestst door ruis in de communicatie van anderen. Dodelijk vermoeiend is dan het oeverloze gezwam over dingen die er niet toe doen. Wat mij betreft mag men in de communicatie wel wat stiller zijn. Als je toch niets verteld kan je beter je mond houden. Ik heb gelukkig de luxe een aantal mensen te kennen die stil durven en kunnen zijn. Het is een verademing. Het is letterlijk en figuurlijk thuis komen bij hen. Dan maar liever kwetsbaar........