De bel gaat. En ja, hoor......Daar is ze weer. Een prachtige meid van 11 jaar. Donker lang haar in een staart en heldere blauwe priemende ogen en een engelen gezicht. Met een zucht open ik de deur en hoopvol kijkt ze mij aan. Of onze dochter ook kan spelen. "Natuurlijk"; zeg ik."Kom maar binnen" Zo gaat het bijna elk weekend. Iedere keer weer het hoopvolle gezichtje en de teleurstelling als het een keer niet kan omdat ze dan weer naar huis moet waar er niets voor haar is....Letterlijk en figuurlijk niets. Papa en Mama vinden elkaar niet meer lief en wonen niet meer bij elkaar, ze zijn gescheiden. In het weekend is ze bij papa die een nieuwe vriendin heeft en eigenlijk niet op een meisje van 11 zit te wachten..... Vandaag moet ik denken aan macht, afhankelijkheid en keuzes mogen en kunnen maken. Voor dit kind is er geen keuze, er is voor haar een regeling getroffen, heen en weer gereis tussen papa naar mama. Een kind van gescheiden ouders. Een kind van de rekening, een kind wat, als ze bij haar vader is, eigenlijk bij ons is.Elke keer weer dat blije gezichtje als ze aan tafel een broodje mee eet, als er naar haar verhalen wordt geluisterd, als ze samen met
onze dochter speelt, als wij haar een aai over haar bol geven. Volwassenen zijn vrij in hun keuze van partner, vrij om bij elkaar te blijven en vrij om te scheiden. Een kind is niet vrij. Misschien eens goed om over na te denken.
Geplaatst in Libelle 36 , 2013
onze dochter speelt, als wij haar een aai over haar bol geven. Volwassenen zijn vrij in hun keuze van partner, vrij om bij elkaar te blijven en vrij om te scheiden. Een kind is niet vrij. Misschien eens goed om over na te denken.
Geplaatst in Libelle 36 , 2013