En nu ben je dood.

Gistermorgen ben je gestorven. Ik heb je al meer dan twintig jaar niet meer gezien en gesproken. De meeste mensen hebben hun moeder nabij. Letterlijk en figuurlijk. Ik niet. Twintig jaar geleden heb ik een wurgkoord door gesneden.
De manier waarop ik het hoor dat je gestorven bent. Als ik je rouwadvertentie lees, zo kil......
Alsof ik niet besta, er niet toe doe. Zeer doet het nog steeds. Maar verbazen doet het mij niet meer. Als kind, als zus verbannen omdat je niet tegen de waarheid kon. Een kind wat zich kapot heeft gewerkt en op de tenen heeft moeten lopen om jouw, haar vader, broer en zus gelukkig te zien. Een kind wat geen kind heeft kunnen zijn...... En jij wilde het niet zien. Ik werd ouder en hoopte op een open en eerlijk contact. Jij niet. Je sloot voorgoed die deur. Jij hebt niet kunnen ontsnappen aan je gevangenis. En nu ben je gestorven. Mam, ik hoop dat je nu rust ervaart en vrij bent van je pijn en angst. Jammer dat de dood daar voor heeft moeten zorgen......