Wat is dat toch ? Dat sommige mensen vol oordeel zitten en de behoefte hebben om daarover te praten met anderen ? Roddelen heet dat in de volksmond. Ik probeer streng voor mezelf te zijn wat betreft oordelen naar en roddelen over mensen. Ik wil eigenlijk geen oordeel hebben, niet voordat ik iemand gesproken heb en op z'n minst ken. Je weet namelijk niet wat diegene heeft meegemaakt en waarom iemand de dingen doet die zij doet. En toch betrap ik mezelf. Op het werk lukt het namelijk niet altijd om niet vooringenomen te zijn, laat staan niet te roddelen.
Als ik moe en gestrest ben laat me toch weer meeslepen door vooroordelen over iemands uiterlijk, gedrag, ervaringen en roddels.
Ik vindt mezelf af en toe toch weer in situaties waarin ik meega in het roddelen over anderen: " Moet je zien, ze doet helemaal niets, ze zal het wel weer te laat hebben gemaakt". We nodigen haar niet uit voor het bedrijfsuitje, ze hoort niet in ons team". "Moet je haar zien lopen, zo vermoeid en onverzorgd".
Maar niemand vraagt zich af waarom ze niets doet, niemand vraagt zich af waarom ze misschien af en toe de bloemetjes buitenzet. Niemand doet de moeite om haar beter te leren kennen. Niemand vraagt zich af waarom ze er eerder verzorgt uit zag en nu niet meer. En niemand gaat naar haar toe en vraagt hoe het met haar is". Waarom is het soms zo moeilijk om ,ook voor mij, gewoon naar haar toe te gaan en te vragen hoe het met haar gaat. En om haar beter te leren kennen. Want eigenlijk wil ik dat het liefst!
Dan betrap ik me erop dat ik mee ga kletsen en dat ik in die negatieve spiraal meegezogen wordt. Lekker met z'n allen schoppen, beschuldigen, klagen, zeuren en zaniken.
Roddelen is gezellig en leuk. En het lucht eigenlijk ook wel op. lekker toch? Je eigen frustraties projecteren op de ander?
Maar waarom voelt het dan elke keer alsof ik in een gevoel spagaat zit? Ik laat me nog te vaak
verleiden door negativisme en gemakzucht. Want dat is het! Negativisme en angst om buiten je eigen belevingswereld te stappen en de ander in zijn belevingswereld te ontmoeten en gemakzucht omdat ik kies voor wat de groep denkt en doet. Ik ben blij dat ik me bewust ben van het feit dat ik roddel. En ik kom er ook achter dat ik het niet meer wil! Ik wil niet meer over anderen praten als het een negatieve ondertoon heeft en als het niets constructiefs oplevert. Ik wil ook niet meer bij een groep horen die mensen bevooroordeeld en niet toelaat. En de confrontatie niet aandurft! Het brengt mezelf en de ander namelijk nergens, nou ja nergens.......Ik in een verwarrende en pijnlijke spagaat! Ik doe niet meer mee! Ik ben er klaar mee!
Morgen loop ik naar haar toe en vraag hoe het met haar gaat. Hoef ik ook niet meer te roddelen.
Dit korte verhaal is In de week van 30 januari 2014 gepubliceerd in de Libelle.
Als ik moe en gestrest ben laat me toch weer meeslepen door vooroordelen over iemands uiterlijk, gedrag, ervaringen en roddels.
Ik vindt mezelf af en toe toch weer in situaties waarin ik meega in het roddelen over anderen: " Moet je zien, ze doet helemaal niets, ze zal het wel weer te laat hebben gemaakt". We nodigen haar niet uit voor het bedrijfsuitje, ze hoort niet in ons team". "Moet je haar zien lopen, zo vermoeid en onverzorgd".
Maar niemand vraagt zich af waarom ze niets doet, niemand vraagt zich af waarom ze misschien af en toe de bloemetjes buitenzet. Niemand doet de moeite om haar beter te leren kennen. Niemand vraagt zich af waarom ze er eerder verzorgt uit zag en nu niet meer. En niemand gaat naar haar toe en vraagt hoe het met haar is". Waarom is het soms zo moeilijk om ,ook voor mij, gewoon naar haar toe te gaan en te vragen hoe het met haar gaat. En om haar beter te leren kennen. Want eigenlijk wil ik dat het liefst!
Dan betrap ik me erop dat ik mee ga kletsen en dat ik in die negatieve spiraal meegezogen wordt. Lekker met z'n allen schoppen, beschuldigen, klagen, zeuren en zaniken.
Roddelen is gezellig en leuk. En het lucht eigenlijk ook wel op. lekker toch? Je eigen frustraties projecteren op de ander?
Maar waarom voelt het dan elke keer alsof ik in een gevoel spagaat zit? Ik laat me nog te vaak
verleiden door negativisme en gemakzucht. Want dat is het! Negativisme en angst om buiten je eigen belevingswereld te stappen en de ander in zijn belevingswereld te ontmoeten en gemakzucht omdat ik kies voor wat de groep denkt en doet. Ik ben blij dat ik me bewust ben van het feit dat ik roddel. En ik kom er ook achter dat ik het niet meer wil! Ik wil niet meer over anderen praten als het een negatieve ondertoon heeft en als het niets constructiefs oplevert. Ik wil ook niet meer bij een groep horen die mensen bevooroordeeld en niet toelaat. En de confrontatie niet aandurft! Het brengt mezelf en de ander namelijk nergens, nou ja nergens.......Ik in een verwarrende en pijnlijke spagaat! Ik doe niet meer mee! Ik ben er klaar mee!
Morgen loop ik naar haar toe en vraag hoe het met haar gaat. Hoef ik ook niet meer te roddelen.
Dit korte verhaal is In de week van 30 januari 2014 gepubliceerd in de Libelle.