De kerstdagen komen er weer aan. Voor mij is dat elk jaar weer een ervaring die dubbele gevoelens meebrengt. Aan de ene kant vindt ik de "kerstgedachte", de gezelligheid in de stad, de versieringen, de lichtjes en de tijdelijke saamhorigheid erg leuk en gezellig.
Het begint met het kopen, schrijven en versturen van de kerstkaarten. Eerder was ik daar fanatiek voorstander van. Zelfs een beetje paranoïde als het erop aan kwam. Ik weet eigenlijk niet waarom ik zo gestrest ermee bezig was. Een gewoonte denk ik. Iedereen stuurt iedereen een kaart. Ik dus ook, het hoort zo. Daarnaast was het natuurlijk een soort zelfverheerlijking . "Kijk eens hoe lief en aardig en sociaal ik ben, ik stuur je een kerstkaart"
En als ik mijn kerstkaarten slinger niet zo vol had hangen dan het jaar daarvoor, dan was er toch stiekem wel een gevoel van teleurstelling. Diegene die mij geen kaart had gestuurd kreeg natuurlijk het jaar daarop niet een van mij. Echt niet!
Lang leve de "kerstgedachte"!
Daarnaast heb ik niet zoveel met Kerst en onze lieve Heer en zo. Het is naast Pasen, Pinksteren, etc. weer het zoveelste christelijke feest wat ik door mijn maag gesplitst krijg. Verplichte vrije dagen, naar de kerk, eren , dankbaar zijn en vrolijk of gezellig doen. Op een vaste tijd mag iedereen weer een lach op het gezicht toveren en net doen alsof alles okidoki is. Ineens is iedereen weer even sociaal, ineens kruipt iedereen achter z'n laptop vandaan en gaat elkaar opzoeken. Gezellig. Terwijl ook iedereen weet dat er eigenlijk teveel ellende in de wereld is om dit toneelstukje van het kerstsprookje te blijven opvoeren.
Eigenlijk, diep in mijn hart, vindt ik de Christelijke feestdagen en het verplichte karakter daarvan, achterhaalt. Vooral in onze Multi culturele samenleving. Het woord geloof zegt het al. Je geloofd er in of niet. Ik niet.
Moslim, christen, hindoe, boeddhist , etc. Mensen hebben nou eenmaal behoefte om in iets of iemand te geloven en ergens bij te horen. Ik heb dat minder. Wat mij betreft is kerst een leuk sprookje van een kindje wat geboren wordt ergens ver weg. Voor mij hetzelfde als een sprookje van bijvoorbeeld Hans Christiaan Anderson. Het verschil is dat het sprookje Dhr. Anderson gewoon een sprookje is, je leest het voor aan je kind hoe je het wilt en wanneer je wilt. Het Kerstsprookje wordt door anderen tot vervelends toe elk jaar op het zelfde tijdstip herhaald en men benadrukt het verplichte karakter ervan. Je krijgt verplicht vrije dagen, je wordt doodgegooid met kerstreclame, verplicht kerstkaarten versturen, verplicht naar de mis, verplicht je huis versieren, verplicht bij je schoonouders op visite, verplicht naar de woon boulevard op tweede kerstdag, etc.
Heerlijk die "kerstgedachte"!
Gelukkig zijn er zat mensen die, net als ik, geloven in zichzelf en de goedheid van de ander. Het hele jaar door en niet alleen nu. Ik heb namelijk het "geloof" niet nodig om gelukkig, dankbaar, sociaal , vrijgevig, geduldig, vriendelijke, etc. te zijn. Daar heb ik mijn eigen intuïtie voor, mijn eigen kompas. Daar vaar ik al jaren prima op. Dat de ander anders denkt is prima! Je moet doen wat goed voor je voelt.
Kerstkaarten versturen zit er niet meer in. Het voelt te hypocriet. Ik doe er niet meer aan mee. Tijd maken voor een ander, elkaar aandacht schenken, elkaar zien. Dat kan het hele jaar door met of zonder de "kerstgedachte".
Het begint met het kopen, schrijven en versturen van de kerstkaarten. Eerder was ik daar fanatiek voorstander van. Zelfs een beetje paranoïde als het erop aan kwam. Ik weet eigenlijk niet waarom ik zo gestrest ermee bezig was. Een gewoonte denk ik. Iedereen stuurt iedereen een kaart. Ik dus ook, het hoort zo. Daarnaast was het natuurlijk een soort zelfverheerlijking . "Kijk eens hoe lief en aardig en sociaal ik ben, ik stuur je een kerstkaart"
En als ik mijn kerstkaarten slinger niet zo vol had hangen dan het jaar daarvoor, dan was er toch stiekem wel een gevoel van teleurstelling. Diegene die mij geen kaart had gestuurd kreeg natuurlijk het jaar daarop niet een van mij. Echt niet!
Lang leve de "kerstgedachte"!
Daarnaast heb ik niet zoveel met Kerst en onze lieve Heer en zo. Het is naast Pasen, Pinksteren, etc. weer het zoveelste christelijke feest wat ik door mijn maag gesplitst krijg. Verplichte vrije dagen, naar de kerk, eren , dankbaar zijn en vrolijk of gezellig doen. Op een vaste tijd mag iedereen weer een lach op het gezicht toveren en net doen alsof alles okidoki is. Ineens is iedereen weer even sociaal, ineens kruipt iedereen achter z'n laptop vandaan en gaat elkaar opzoeken. Gezellig. Terwijl ook iedereen weet dat er eigenlijk teveel ellende in de wereld is om dit toneelstukje van het kerstsprookje te blijven opvoeren.
Eigenlijk, diep in mijn hart, vindt ik de Christelijke feestdagen en het verplichte karakter daarvan, achterhaalt. Vooral in onze Multi culturele samenleving. Het woord geloof zegt het al. Je geloofd er in of niet. Ik niet.
Moslim, christen, hindoe, boeddhist , etc. Mensen hebben nou eenmaal behoefte om in iets of iemand te geloven en ergens bij te horen. Ik heb dat minder. Wat mij betreft is kerst een leuk sprookje van een kindje wat geboren wordt ergens ver weg. Voor mij hetzelfde als een sprookje van bijvoorbeeld Hans Christiaan Anderson. Het verschil is dat het sprookje Dhr. Anderson gewoon een sprookje is, je leest het voor aan je kind hoe je het wilt en wanneer je wilt. Het Kerstsprookje wordt door anderen tot vervelends toe elk jaar op het zelfde tijdstip herhaald en men benadrukt het verplichte karakter ervan. Je krijgt verplicht vrije dagen, je wordt doodgegooid met kerstreclame, verplicht kerstkaarten versturen, verplicht naar de mis, verplicht je huis versieren, verplicht bij je schoonouders op visite, verplicht naar de woon boulevard op tweede kerstdag, etc.
Heerlijk die "kerstgedachte"!
Gelukkig zijn er zat mensen die, net als ik, geloven in zichzelf en de goedheid van de ander. Het hele jaar door en niet alleen nu. Ik heb namelijk het "geloof" niet nodig om gelukkig, dankbaar, sociaal , vrijgevig, geduldig, vriendelijke, etc. te zijn. Daar heb ik mijn eigen intuïtie voor, mijn eigen kompas. Daar vaar ik al jaren prima op. Dat de ander anders denkt is prima! Je moet doen wat goed voor je voelt.
Kerstkaarten versturen zit er niet meer in. Het voelt te hypocriet. Ik doe er niet meer aan mee. Tijd maken voor een ander, elkaar aandacht schenken, elkaar zien. Dat kan het hele jaar door met of zonder de "kerstgedachte".
