Het schilderen
met ouderen heb ik opgepakt omdat ik het gevoel had dat de activiteit de mensen
wat kon geven. Nu ik daar een tijdje mee bezig ben twijfel ik af en toe of ik
het wel goed doe. Helemaal omdat iemand een keer tegen me zei, dat als zij de schilderijen zag dat ouderen onzeker konden worden. En er tegen op konden
zien om te gaan beginnen met schilderen. En daarbij heb je ook nog mensen die met de beste bedoelingen vragen: "Heeft u dat helemaal zelf gemaakt?". Nee, natuurlijk niet. Maar goed, is dat dan belangrijk? Ik vind het zo een dooddoener. Dat is het zelfde als tegen je kind zeggen: "Wat heb je dat mooi getekend, maar ...."
Het schilderen is
voor mij erg belangrijk. Een passie om in contact te komen. Met mezelf maar
ook de ander. Het is een beeldtaal. Binnen mijn beroep als activiteitenbegeleider merk ik dat mensen met een dementie de
woorden niet meer zo snel voor handen hebben en door schilderen kunnen
vertellen en daardoor bij gevoel komen. Mijn ervaring is dat activiteiten voor
ouderen snel kinderachtig wordt. Alsof ze niets meer kunnen dan alleen maar wat
knippen, kleuren,verven,plakken en punniken. Ik wil op een menswaardige manier iets aan bieden
waar de persoon tot zijn recht komt. Ik ondersteun waar nodig. Mijn uitdaging is
dan het loslaten. Het schilderij laten zijn van de ander. De kwaliteiten die ik
heb als kunstenaar niet de persoon laten overschaduwen. Daar ben ik mij
gelukkig bewust van. De verbinding die ik daarin tegen voel met de cliënt als
we samen bezig zijn is zo oprecht en goed en geeft zo veel voldoening. Het tijdelijke
geluk en de herinneringen waar over gesproken wordt is soms nog belangrijker
dan het eindresultaat. Ik zoek contact en dat voelen cliënten. En hopelijk
motiveer ik diegene voor meer. En daar doe ik het uiteindelijk voor.
Belangrijk voor
mij is het proces en het contact wat ik anders niet krijg met een cliënt.
Schilderen is een beeldtaal waarbij men kan communiceren en even het gevoel
heeft belangrijk te zijn en niet meer alleen. Dat daarbij de schilderijen
duidelijk laten zien waarover het gaat en esthetisch ook nog mooi zijn om naar
te kijken en ik daar een duidelijk aandeel in heb gehad, is dan een meevaller. Ouderen
met een dementie zijn nog altijd volwassen en naar mijn mening passen daar
menswaardige activiteiten bij, zoals onder andere het schilderen met ouderen.
