Gezellig is het in het knusse café in de stad. Zit aan mijn 0.0 Radler en de rest aan de echte bier. Lekker hapje eten met vrienden. De avond begint rustig en ontspannen. Geroezemoes om ons heen en slap geouwehoer over koetjes en kalfjes. Was het daar maar bij gebleven. Het gesprek begint ineens over voetbal. Niet helemaal raar. Mijn man is namelijk jeugdcoach van het meiden team van onze dochter en de vrienden helpen actief mee en/of hebben allemaal wat met het spelletje. Behalve ik dan. Had er niets mee, heb er niets mee en na het aanblijven van Blatter zal ik er nooit wat mee krijgen al was het nog zo! Had ik mijn mond maar gehouden maar ik kan het niet laten om mijn onvrede te laten merken over die corrupte fossiele oude man. Al jaren wordt er over hem geklaagd door Jan en alleman. En na het F.B.I onderzoek van onlangs lijkt er eindelijk een einde te komen aan zijn regime. Niet dus. Hij blijft aan. Het zegt mij veel. Dat het ook bij het voetbal alleen maar over macht en geld gaat. Dat er teveel verveelde oude machtswellusteling over het spelletje gaan. Het gaat niet meer om het spel, de beleving en daardoor de verbinding tussen mensen. Toen ik daarover begon werd ik aangekeken alsof ze het in Keulen horen donderen. Er kwam een waterval van redenen waarom Blatter aan zou moeten blijven en waarom er een gros oude mannen de voetbal wereld aanstuurt. Dat hij kwaliteiten heeft in het besturen en dat hij gesteund wordt door veel arme landen, dat Europa daar niet tegen op kan en waarom het alleen maar om geld gaat. Waarom er zoveel verdient wordt door jongens die net droog achter de oren zijn en nog geen flikker gepresteerd hebben en ,wat mij betreft , een voorbeeld functie hebben! Dat voetbal niet kan bestaan zonder sponsoren en rijke oude mannen. Redenen zat inderdaad. Als ik het zo aanhoor lijkt het wel alsof ze zich in de discussie aan het verantwoorden zijn. Voor wat eigenlijk? Een stom spelletje! Een uit de kluiten gegroeid spel met een bal. Het interesseert mij allemaal geen hol. Te veel gelul in de ruimte waar ik niks mee kan. Voel ik ineens irritatie opborrelen en heb de behoefte olie op het vuur te gooien en het werkt! Als ze denken dat ze mij omgepraat hebben vertel ik dat wat een voetballer in het jaar verdient dat daar een heel arm land in Afrika mee geholpen kan worden. En dat ik de verhouding tussen rijk en arm zo vreselijk schrijnend vindt. Dat had ik beter niet kunnen doen. De waterval met beredeneringen begint weer. Die arme landen willen helemaal niet geholpen worden! Ze maken elkaar al generaties dood en geld daarheen sturen had helemaal geen zin. Mensen in Afrika zijn niet anders gewend. Als het geld toch ergens heen moest was het beter om het in eigen land te houden voor onze arme mensen. Ik wil nog wat in de verdediging en het belang van het spelletje zeggen maar ik krijg er geen woord tussen.
Dat voetballers veel geld verdienen is altijd al zo geweest en dat voetbalclubs in Engeland al jaren gerund worden door Bobo, s uit Saoedi- Arabië of India en China is ook algemeen geaccepteerd. Weer een spervuur aan redeneringen waarom het wat mij betreft allang niet meer om het spelletje gaat. Ik besluit alleen nog maar te knikken en de discussie uit te laten doven. Gelukkig zijn we uitgegeten en toe aan het toetje en de koffie.
Na het betalen gaat ieder zijn weg naar huis en er wordt hartelijk afscheid genomen alsof er niets aan de hand is. Hand in hand loop ik met mijn man naar huis. Stil zwijgend met een misselijk gevoel. Alsof ik in een soort twilight zone heb gezeten. Volwassen kerels die zogenaamd staan voor voetbal en niet in de gaten hebben dat ze er eigenlijk mijlen ver vanaf staan.
Begrijp mij goed! Onze dochter is enigst kind en ik vind voetbal voor haar erg belangrijk. Ze leert overzicht houden, geduld hebben, takt en heeft lol met leeftijdgenoten. Ze leert iets over te hebben voor een ander, ze leert initiatief nemen en last but not least samenwerken met anderen in teamverband. De verbinding dus.
Maar goed. Ik heb mijn les weer geleerd. Voetbal blijft nog wel even van ouders die schreeuwen aan de kant van de lijn naar pupillen van 6 jaar, van jongens die beslissingen van scheidsrechters bekritiseren en het vreemd vinden dat ze dan een rode kaart krijgen, van oude mannen die corruptie in de voetbal zien als spelletje om steeds meer geld te verdienen. En van volwassen mannen die dat alles als normaal zijn gaan zien.
Dat voetballers veel geld verdienen is altijd al zo geweest en dat voetbalclubs in Engeland al jaren gerund worden door Bobo, s uit Saoedi- Arabië of India en China is ook algemeen geaccepteerd. Weer een spervuur aan redeneringen waarom het wat mij betreft allang niet meer om het spelletje gaat. Ik besluit alleen nog maar te knikken en de discussie uit te laten doven. Gelukkig zijn we uitgegeten en toe aan het toetje en de koffie.
Na het betalen gaat ieder zijn weg naar huis en er wordt hartelijk afscheid genomen alsof er niets aan de hand is. Hand in hand loop ik met mijn man naar huis. Stil zwijgend met een misselijk gevoel. Alsof ik in een soort twilight zone heb gezeten. Volwassen kerels die zogenaamd staan voor voetbal en niet in de gaten hebben dat ze er eigenlijk mijlen ver vanaf staan.
Begrijp mij goed! Onze dochter is enigst kind en ik vind voetbal voor haar erg belangrijk. Ze leert overzicht houden, geduld hebben, takt en heeft lol met leeftijdgenoten. Ze leert iets over te hebben voor een ander, ze leert initiatief nemen en last but not least samenwerken met anderen in teamverband. De verbinding dus.
Maar goed. Ik heb mijn les weer geleerd. Voetbal blijft nog wel even van ouders die schreeuwen aan de kant van de lijn naar pupillen van 6 jaar, van jongens die beslissingen van scheidsrechters bekritiseren en het vreemd vinden dat ze dan een rode kaart krijgen, van oude mannen die corruptie in de voetbal zien als spelletje om steeds meer geld te verdienen. En van volwassen mannen die dat alles als normaal zijn gaan zien.
