Gewoon goed


Stilletjes, bijna verlegen, komt ze binnen. Lange bruine haren verbergen haar gezicht. Met een hallo begroet ik haar en ze kijkt op. Ik zie een voorzichtige glimlach op een bleek bekkie. Ze ziet er moe uit. Langzaam gaat haar jas uit en ze hangt het netjes op de kapstok." Kom gauw binnen, het is koud in de gang " zeg ik. Haar schilderij staat in de keuken op de ezel op haar te wachten. Zoals elke week pakt ze twee kussens van de bank en legt die op elkaar op de stoel. Ze gaat er boven op zitten. "Zo kan ik het beter zien" zegt ze serieus. Voordat we aan het werk gaan vraag ik, zoals elke week : Hoe gaat het met je? "  "Nou, wel goed eigenlijk": zegt ze voorzichtig. "En wat is goed dan?" vraag ik rustig. " Nou, ja, gewoon goed "  En dan ineens komt er een waterval van woorden en zinnen over school, haar toekomstplannen, extra werk, scheikunde, groep 8, geen vriendinnen, wel vriendinnen. Ik luister aandachtig. En als de spraakwaterval rustiger wordt  probeer ik haar in het hier en nu te brengen.
 "Zo, dat ben je kwijt, meid, zullen we nu maar gaan schilderen? " Ze zucht en pakt de penseel uit de pot, mengt een beetje verf en gaat schilderen. " Doe maar, zeg ik, ga je gang, alles wat je doet is goed en er kan niets fout gaan ". Samen zijn we bezig met het witte paard, de kleuren, de ogen die moeten schitteren, de schaduw bij de deur, het hout van de deur en hoe fijn om te weten dat er niets mis kan gaan en dat ze even niet hoeft na te denken. Ineens zie ik rode blosjes verschijnen op haar wangetjes. Ze is bij haar gevoel, in haar element en uit haar hoofd.
Wat heerlijk om te ervaren wat het jeugdatelier kan doen voor een kind. Het leert bij zich zelf te komen en te genieten en te ontspannen. Nog moe maar opgeladen en met een voldaan gevoel gaat ze met haar moeder naar huis. Als ze beiden weglopen zie ik haar zwaaien en hoor ik haar roepen " Bedankt en tot volgende week!
Ik zwaai terug en denk: "Tot volgende week, ik zie er nu alweer naar uit...."