Net terug van een heerlijke wandeling met Rex en Pebbles. Langs het station naar het Wilhelminapark Meppel, om het ABC van de Stouwe en over het spoor naar het zandpad. op het zandpad kunnen ze lekker rennen en vliegen. En ik kan heerlijk genieten van de mooie omgeving en natuur langs de Reest. En vandaag was helemaal een feestje! het zonnetje van erbij! Na een tijdje kuieren zag ik in de verte een mevrouw aanlopen, met een rustige bijna langzame pas. Handen op de rug en af en toe omkijkend. Vlak achter haar zag ik een bruine hond met een kromme rug en ook een langzame pas. Rex en Pebbles waren aan het spelen met een stok en zagen niet wat ik zag. Ik besloot ze aan de riem te doen. Mijn twee energiebommen versus ziek of oude meneer. Die confrontatie wilde ik even uit de weg gaan. Langzaam kwamen ze dichterbij, de mevrouw liep af en toe over haar schouder kijkend naar haar lieverd. Een oude naar het bleek 11 jaar oude herdershond. Toen we elkaar passeerden wilde Rex en Pebbles natuurlijk spelen! Maar ik merkte al snel dat ze ophielden met proberen. Al snel gingen ze naast mij zitten zodat ik even met de mevrouw kon praten. Alsof ze allebei aanvoelden dat deze oude heer geen speelkameraadje meer kon zijn. Ze begon te vertellen over haar Bruno. Bruno was elf jaar oud, pijnlijke gewrichten, diarree waar hij pillen voor kreeg, blind aan een oog, vanmorgen ineens een dikke voorpoot, Incontinent van urine en ga zo maar door. Ik vertelde dat ik mijn honden even aan de lijn had gedaan omdat ik uit de verte al zag dat ze aankwam lopen met een zieke of heel oude hond. Toen ik dat zei brak ze. Tranen biggelde over haar wangen en ze dat ze het ook eigenlijk wel wist. Dat ze Bruno in moest laten slapen. Ik zei dat ze niets moest maar dat ik op afstand al zag dat hij op was en dat Rex en Pebbles instinctief wisten dat met Bruno niet meer gedonderjaagd kon worden. Door haar tranen en de aanblik van oude Bruno die braaf naast de baas wachtte, moest ik ook huilen, " Ik moet ook huilen" zeg ik tegen haar. Door de tranen moeten we even lachen. Daar stonden we dan samen, twee mensen, twee vrouwen, twee dienliefhebbers die ineens zich even realiseren dat je een dier op een gegeven moment los moet laten en die laatste moeilijke beslissing moet maken voor een maatje waarvan je zoveel houdt." Morgen, ik ga morgen naar de dierenarts, het kan gewoon niet meer zo...." zei ze. " Heel veel sterkte morgen" zei ik , met een brok in de keel. Met dat ik verder wil lopen met Rex en Pebbles het zandpad af hoor ik achter mij: " Bedankt !!" Ik draai mij om en zie haar zwaaien. Ik zwaai terug. Rustig loop ik door en realiseer mij dat ik Bruno nooit meer zal tegenkomen. Die krijgt morgen zijn welverdiende rust na een heerlijk hondenleven.
