Elke maandagavond pak ik mijn grote zwarte leren tas in. Er gaan tubes acryl verf in, kwasten, penselen, schetsboek en natuurlijk een palet. En elke dinsdagochtend fiets ik naar het prachtige gebouw aan de Prins WillemAlexander straat. Ik heb schilderles in een oud postkantoor van net voor de oorlog. Sfeervoller kan niet! Ik parkeer neuriënd mijn fiets en ga naar binnen. Achter de receptie moet ik met een steile trap naar boven. Boven aan de trap is een lokaal waar ik les krijg samen met vijf andere cursisten. In het lokaal sieren prachtige ornamenten het plafond en er ligt een oude eikenhouten vloer. In de hoek is een klein keukentje waar je koffie kan zetten en her en der staan ezels verdeeld door de ruimte. Er zijn al wat dames gearriveerd." Goedemorgen"; zeg ik. "Goedemorgen"; krijg ik terug. De sfeer is zoals altijd gezet. Gezellig, gemoedelijk en het begin van een creatief samenzijn met gelijk gestemde kunstenaressen. Ik doe mijn jas uit en hang het op de staande kapstok in de hoek. Ik loop naar mijn ezel en zie mijn werk klaarstaan. Een vergezicht van Ameland met in de verte Buren. Ik zie het schilderij weer voor het eerst na een week. Ik begin meteen te denken in kleur en vorm. Ik heb zin om te beginnen!
Maar dan komt de geur van koffie mij tegemoet. Heerlijk! Zoals elke schilder ochtend drinken we met elkaar een kop koffie voordat de les begint. Dan hoor ik beneden iemand de trap opkomen. Ik hoor een mannenstem. "Goedemorgen dametjes !" De toon is gezet. Ik krijg meteen de kriebels. De medecursisten antwoorden vriendelijk met goedemorgen. Ik draai mij om en zie onze leraar naar de meneer toe gaan en hem een hand geven.
" Dames, dit is Klaas-Jan. Klaas-Jan heeft vanmorgen een proefles en loopt met ons mee om te zien of hij bij mij lessen wil volgen" . Wat opvalt is de walgelijke rode Versace bril die te groot en te opvallend is. Verder ziet Klaas-Jan er verzorgt uit, heeft een donker rode corduroy broek aan en daarboven een ruiten overhemd. Daaroverheen en donkerblauwe spencer. Zijn wijkende haargrens
netjes in een scheiding gekamd en gladgeschoren wangen en kin. De opdringerige geur van zijn dure aftershave komt mij tegemoet terwijl ik acht meter van hem afsta.
Klaas-Jan zet zijn tas neer en plaatst zijn doek op een ezel. Dan komt hij zich voorstellen. Hij geeft iedereen een hand maar komt te dichtbij naar mijn mening.
Hij legt daarbij ,een beetje overbodig, zijn linkerhand op de schouder van degene waar hij zich aan voorstelt. Ik zie medecursisten, met rode wangetjes ,verlegen lachen. Dan ben ik aan de beurt. Ik neem instinctief afstand door mijn hand ver naar voren te steken om afstand tussen hem en mij te creëren. Hij probeert net als bij de anderen zijn hand op mijn schouder te leggen. Dat lukt hem bijna. Zijn vingers raken mij net aan. Ik krijg meteen weer de kriebels. Hij kijkt mij met een arrogante blik aan en ik kijk terug in zijn ontspiegelde brillenglazen. "Klaas-Jan"; zegt hij. "Sarah "; zeg ik. "Goh, wat een schattige naam"; zegt hij op een minachtende toon. Dan zie ik zijn ogen afdwalen naar mijn borsten en taille en met dat hij zich realiseert dat hij afdwaalt gaat zijn blik snel weer naar boven. Er ontstaat een tevreden lach op z,n gezicht. Ik wordt lichtelijk beroerd en de haren in mijn nek gaan recht overeind staan!
Ik laat zijn hand los en stap achteruit. Hij draait zich om op zoek naar een volgend slachtoffer. Als ik sprakeloos en nog steeds met een weeïg gevoel in mijn maag bijgekomen ben van onze ontmoeting gaan we koffie drinken. Hij verteld honderd uit over zijn geweldige schilderscarrière en van allerlei andere niet interessante onderwerpen. Ik bedenk me geen twee keer en neem mijn half opgedronken kop koffie mee naar m'n tafel. Ik heb geen zin in dit mannetje die zichzelf ook nog erg graag hoort praten.
Gelukkig staat hij met z'n werk aan de overkant. Hij heeft een klein doek waar hij een begin van een vrouwelijk naakt op heeft gemaakt. Ik vind het niet bijzonder. Ik moet toegeven dat ik op dat moment lichtelijk bevooroordeeld ben voor een objectief oordeel. Ik draai me om en pak mijn spulletjes bij elkaar en zet het op de tafel naast mijn ezel. Ik loop naar de kast en pak een oude pot en vul deze met water. Ik kan aan het werk. Ik heb er zin in. Mijn leraar komt even naar mij toe en geeft mij wat tips waar ik wat mee kan. Het irritante heerschap van zonet ben ik daardoor even vergeten.
Onze leraar loopt zo naar iedereen, ook naar Klaas-Jan. Maar Klaas-Jan zit niet te wachten op advies. Ik hoor flarden van een gesprek. Een moeizaam gesprek waar Klaas-Jan het niet eens is met het gegeven advies.
Ik doe net of ik niets hoor en ga gewoon door met schilderen. Dan zie ik hem met stoom uit de oren naar Esther lopen. Ik zie in m'n ooghoek dat Klaas-Jan door gaat met schilderen zonder wat te doen met de tips van onze leraar. Dan stopt hij ineens en staat hij op. Hij loopt naar Esther. Hij leunt te dicht over haar heen en geeft haar complimentjes over haar werk. Zij neemt ze dankbaar in ontvangst. Ik hoor ze samen praten en hij verteld haar over hoe lang hij al schildert en hoe succesvol hij is. Met dat Esther wat wil zeggen over haar eigen werk draait hij zich midden in het gesprek om en loopt hij naar Annemarie. Esther verbouwereerd achterlatend. Hij leunt ook over haar heen en slaat zijn arm om haar schouder. Hij begint te vertellen over zich zelf en over het feit dat hij eigenlijk geen les meer nodig heeft. De manier waarop hij over zichzelf blijft praten geeft mij meer dan de kriebels.
Als dit zo door gaat ben ik bijna aan de beurt.....Ik besluit gewoon door te werken en ik hoop stiekem dat hij mij overslaat. En net als ik in m'n flow kom voel ik iets achter mij. Ik draai mij om en sta oog in oog met een glimlachende Klaas-Jan. Hij staat te dicht bij.
Ik probeer een stap achteruit te doen maar ik stap op de poot van de ezel. Ik doe een stap opzij.
" Ooh, hallo,"zeg ik . "Wat ben je aan het maken? "; vraagt hij. Een vraag naar de bekende weg.
Met dat ik een gevat antwoord wil geven legt hij zijn arm om mijn schouder. "Gatver"; roep ik. En er valt een enge stilte. Ik pak zijn arm en duw het van mijn schouder. Verbaasd kijkt hij mij aan en weifelend zegt hij ; "Je bent leuk bezig...........".
Dit heerschap heeft mij in een half uur al meer de kriebels bezorgd dan in mijn gehele leven.
Ik ga dit gesprek niet aan. Deze arrogante persoon zit vol van zichzelf. Mijn verhaal kan er helemaal niet meer bij. Ik zeg: "Dank je, maar ik wil nu graag weer aan het werk." Ik draai me meteen weer om en pak mijn penseel en ga schilderen. Ik hoor hem weg lopen. Naar m'n buurvrouw. Hij slaat meteen zijn arm om haar heen alsof hij troost zoekt na de mislukte poging bij mij.
Hij complimenteert haar over haar werk en met dat zij , met blosjes op de wangen, wil vertellen over haar zelf begint hij over zijn duur verkochte werk en hoe goed zijn schilderijen het doen bij andere kunstenaars.
Wat een arrogante kwast! Bah! En het gekke van alles is dat ik het idee heb dat ik de enigste ben die dat denkt. Mijn medecursisten gaan helemaal op in zijn verhalen. Stoppen met schilderen , geven hem de gevraagde aandacht en lijken het nog leuk te vinden ook!
Ik hoor hem naar zijn ezel lopen en ik zie hem in mijn ooghoeken aan het werk gaan. Kort maar krachtig want na een kwartier gaat hij weer z'n rondje doen. Mij slaat hij over, Godzijdank. Tijdens de koffie spreekt hij honderd uit over zijn ervaringen, z,n vele exposities en duur verkochte werken en hoe geweldig en fantastisch hij wel niet is. We hangen allemaal aan z'n lippen. behalve ik. Ik heb een overdosis Klaas-Jan en ben klaar met hem.
Aan het eind van de les neemt Klaas-Jan weer het woord; " Dametjes, ik heb het erg leuk bij jullie gehad vanmorgen. Maar ik denk dat ik bij jullie niet meer kan ontwikkelen. Jullie begrijpen vast wel dat ik weinig meer bij kan leren. Ik wens jullie succes en hopelijk hebben jullie het volgende week net zo gezellig als vanmorgen met mij......" Er volgt een vette knipoog achter zijn foei lelijke bril.
Wij kijken elkaar aan. We glimlachen naar elkaar. En we weten allemaal zonder woorden waar de glimlach voor staat.
"Gezellig wordt het zeker..."; denk ik. En met dat hij zich omdraait en z'n spullen pakt krijg ik nogmaals de kriebels.
Maar nu van opluchting.
Maar dan komt de geur van koffie mij tegemoet. Heerlijk! Zoals elke schilder ochtend drinken we met elkaar een kop koffie voordat de les begint. Dan hoor ik beneden iemand de trap opkomen. Ik hoor een mannenstem. "Goedemorgen dametjes !" De toon is gezet. Ik krijg meteen de kriebels. De medecursisten antwoorden vriendelijk met goedemorgen. Ik draai mij om en zie onze leraar naar de meneer toe gaan en hem een hand geven.
" Dames, dit is Klaas-Jan. Klaas-Jan heeft vanmorgen een proefles en loopt met ons mee om te zien of hij bij mij lessen wil volgen" . Wat opvalt is de walgelijke rode Versace bril die te groot en te opvallend is. Verder ziet Klaas-Jan er verzorgt uit, heeft een donker rode corduroy broek aan en daarboven een ruiten overhemd. Daaroverheen en donkerblauwe spencer. Zijn wijkende haargrens
netjes in een scheiding gekamd en gladgeschoren wangen en kin. De opdringerige geur van zijn dure aftershave komt mij tegemoet terwijl ik acht meter van hem afsta.
Klaas-Jan zet zijn tas neer en plaatst zijn doek op een ezel. Dan komt hij zich voorstellen. Hij geeft iedereen een hand maar komt te dichtbij naar mijn mening.
Hij legt daarbij ,een beetje overbodig, zijn linkerhand op de schouder van degene waar hij zich aan voorstelt. Ik zie medecursisten, met rode wangetjes ,verlegen lachen. Dan ben ik aan de beurt. Ik neem instinctief afstand door mijn hand ver naar voren te steken om afstand tussen hem en mij te creëren. Hij probeert net als bij de anderen zijn hand op mijn schouder te leggen. Dat lukt hem bijna. Zijn vingers raken mij net aan. Ik krijg meteen weer de kriebels. Hij kijkt mij met een arrogante blik aan en ik kijk terug in zijn ontspiegelde brillenglazen. "Klaas-Jan"; zegt hij. "Sarah "; zeg ik. "Goh, wat een schattige naam"; zegt hij op een minachtende toon. Dan zie ik zijn ogen afdwalen naar mijn borsten en taille en met dat hij zich realiseert dat hij afdwaalt gaat zijn blik snel weer naar boven. Er ontstaat een tevreden lach op z,n gezicht. Ik wordt lichtelijk beroerd en de haren in mijn nek gaan recht overeind staan!
Ik laat zijn hand los en stap achteruit. Hij draait zich om op zoek naar een volgend slachtoffer. Als ik sprakeloos en nog steeds met een weeïg gevoel in mijn maag bijgekomen ben van onze ontmoeting gaan we koffie drinken. Hij verteld honderd uit over zijn geweldige schilderscarrière en van allerlei andere niet interessante onderwerpen. Ik bedenk me geen twee keer en neem mijn half opgedronken kop koffie mee naar m'n tafel. Ik heb geen zin in dit mannetje die zichzelf ook nog erg graag hoort praten.
Gelukkig staat hij met z'n werk aan de overkant. Hij heeft een klein doek waar hij een begin van een vrouwelijk naakt op heeft gemaakt. Ik vind het niet bijzonder. Ik moet toegeven dat ik op dat moment lichtelijk bevooroordeeld ben voor een objectief oordeel. Ik draai me om en pak mijn spulletjes bij elkaar en zet het op de tafel naast mijn ezel. Ik loop naar de kast en pak een oude pot en vul deze met water. Ik kan aan het werk. Ik heb er zin in. Mijn leraar komt even naar mij toe en geeft mij wat tips waar ik wat mee kan. Het irritante heerschap van zonet ben ik daardoor even vergeten.
Onze leraar loopt zo naar iedereen, ook naar Klaas-Jan. Maar Klaas-Jan zit niet te wachten op advies. Ik hoor flarden van een gesprek. Een moeizaam gesprek waar Klaas-Jan het niet eens is met het gegeven advies.
Ik doe net of ik niets hoor en ga gewoon door met schilderen. Dan zie ik hem met stoom uit de oren naar Esther lopen. Ik zie in m'n ooghoek dat Klaas-Jan door gaat met schilderen zonder wat te doen met de tips van onze leraar. Dan stopt hij ineens en staat hij op. Hij loopt naar Esther. Hij leunt te dicht over haar heen en geeft haar complimentjes over haar werk. Zij neemt ze dankbaar in ontvangst. Ik hoor ze samen praten en hij verteld haar over hoe lang hij al schildert en hoe succesvol hij is. Met dat Esther wat wil zeggen over haar eigen werk draait hij zich midden in het gesprek om en loopt hij naar Annemarie. Esther verbouwereerd achterlatend. Hij leunt ook over haar heen en slaat zijn arm om haar schouder. Hij begint te vertellen over zich zelf en over het feit dat hij eigenlijk geen les meer nodig heeft. De manier waarop hij over zichzelf blijft praten geeft mij meer dan de kriebels.
Als dit zo door gaat ben ik bijna aan de beurt.....Ik besluit gewoon door te werken en ik hoop stiekem dat hij mij overslaat. En net als ik in m'n flow kom voel ik iets achter mij. Ik draai mij om en sta oog in oog met een glimlachende Klaas-Jan. Hij staat te dicht bij.
Ik probeer een stap achteruit te doen maar ik stap op de poot van de ezel. Ik doe een stap opzij.
" Ooh, hallo,"zeg ik . "Wat ben je aan het maken? "; vraagt hij. Een vraag naar de bekende weg.
Met dat ik een gevat antwoord wil geven legt hij zijn arm om mijn schouder. "Gatver"; roep ik. En er valt een enge stilte. Ik pak zijn arm en duw het van mijn schouder. Verbaasd kijkt hij mij aan en weifelend zegt hij ; "Je bent leuk bezig...........".
Dit heerschap heeft mij in een half uur al meer de kriebels bezorgd dan in mijn gehele leven.
Ik ga dit gesprek niet aan. Deze arrogante persoon zit vol van zichzelf. Mijn verhaal kan er helemaal niet meer bij. Ik zeg: "Dank je, maar ik wil nu graag weer aan het werk." Ik draai me meteen weer om en pak mijn penseel en ga schilderen. Ik hoor hem weg lopen. Naar m'n buurvrouw. Hij slaat meteen zijn arm om haar heen alsof hij troost zoekt na de mislukte poging bij mij.
Hij complimenteert haar over haar werk en met dat zij , met blosjes op de wangen, wil vertellen over haar zelf begint hij over zijn duur verkochte werk en hoe goed zijn schilderijen het doen bij andere kunstenaars.
Wat een arrogante kwast! Bah! En het gekke van alles is dat ik het idee heb dat ik de enigste ben die dat denkt. Mijn medecursisten gaan helemaal op in zijn verhalen. Stoppen met schilderen , geven hem de gevraagde aandacht en lijken het nog leuk te vinden ook!
Ik hoor hem naar zijn ezel lopen en ik zie hem in mijn ooghoeken aan het werk gaan. Kort maar krachtig want na een kwartier gaat hij weer z'n rondje doen. Mij slaat hij over, Godzijdank. Tijdens de koffie spreekt hij honderd uit over zijn ervaringen, z,n vele exposities en duur verkochte werken en hoe geweldig en fantastisch hij wel niet is. We hangen allemaal aan z'n lippen. behalve ik. Ik heb een overdosis Klaas-Jan en ben klaar met hem.
Aan het eind van de les neemt Klaas-Jan weer het woord; " Dametjes, ik heb het erg leuk bij jullie gehad vanmorgen. Maar ik denk dat ik bij jullie niet meer kan ontwikkelen. Jullie begrijpen vast wel dat ik weinig meer bij kan leren. Ik wens jullie succes en hopelijk hebben jullie het volgende week net zo gezellig als vanmorgen met mij......" Er volgt een vette knipoog achter zijn foei lelijke bril.
Wij kijken elkaar aan. We glimlachen naar elkaar. En we weten allemaal zonder woorden waar de glimlach voor staat.
"Gezellig wordt het zeker..."; denk ik. En met dat hij zich omdraait en z'n spullen pakt krijg ik nogmaals de kriebels.
Maar nu van opluchting.