Al een lange tijd voel ik mij onbestendig. Ben ik onrustig, voel ik mij van binnen hol. Schilderen lukt niet, ik loop naar mijn atelier en zet een leeg doek op de ezel maar op een of andere manier lukt het mij niet te kiezen, te beginnen. Er komt gewoon niets uit mijn handen. Ik voel mij onzeker, ik voel mij klein. Een nietsnut. Net als vroeger.
En ineens realiseer ik mij dat ik nog steeds met jouw in mijn hoofd zit. Je houdt me bezig. Maar dat kan niet! Ik was toch klaar met je? Mijn verleden met jouw had ik verwerkt. Ik heb gejankt, geschreeuwd en gehuild. Ik ben boos geweest, woedend zelfs.
En uiteindelijk kwam er zelfs begrip. En kon ik je loslaten. Je bent mijn moeder en je bent dood gegaan. Zonder mij te willen zien of spreken. Dat doet zo vreselijk zeer, het komt nu pas binnen. En hoe! Alsof je weer die dolk in mijn hart steekt en nog eens langzaam omdraait.
Je laat mij weer voelen dat je mij nooit hebt gewild en dat ik altijd teveel voor je was. Het is alsof de wond die zo mooi geheeld was weer open gereten is.
Wat is het leven toch wreed, Ik wil die pijn niet meer voelen. En toch voel ik al heel lang tranen branden. Is mijn keel weer dicht geknepen. Net als toen. Krijg ik weer ingewreven dat ik als kind teveel voor je was. Een last, een niemand.
Je kleindochter heb je nooit willen ontmoeten. Ook zij was niet gewenst. Ze paste niet in je plaatje, ook zij was lastig. Als ik daar te lang over na denk wordt ik zo kwaad! Woedend! Het feit dat je haar nooit hebt willen zien of spreken! Walgelijk! Alleen maar omdat je stomme trots en je angst in de weg stonden!
Terwijl ik dit schrijf branden de tranen en ik voel de eerste gaan.
Eindelijk mag ik van mezelf janken en verdriet voelen. Verdriet om het gemis, om de strijd die ik altijd heb moeten leveren en verdriet omdat ik geen moeder heb gehad.
En uiteindelijk tranen van opluchting omdat ik godzijdank niet zoals jij ben. Omdat ik wel kan toegeven.En ik wel "Ik hou van je" kan zeggen. Omdat ik gelukkig naar mezelf kan kijken en sorry kan zeggen als dat nodig is.
Deze tranen waren nodig, en misschien moet ik accepteren dat de wond af en toe weer open zal gaan. Dat het litteken voor eens en voor altijd een onderdeel is van wie ik ben.
Ik ben je dankbaar voor het feit dat je mij op deze wereld hebt gezet. Dat wel. Dit leven had ik voor geen goud willen missen. Ik heb er met vallen en opstaan toch wat van kunnen maken. Mam, je hebt het toch weer voor elkaar. Tranen om jou, om mij en om ons. Zo blijf je hoe dan ook een onderdeel van mij. Ik ben uiteindelijk nog steeds je dochter. Of je wilt of niet. Met goede en minder goede eigenschappen, wel of niet van je geërfd. En het is goed zo. Toch wel. Gelukkig kan ik mijn verdriet wel toelaten omdat ik het waard ben.Omdat het me mens maakt van vlees en bloed.
De tranen geven mij ruimte en lucht, en ik voel weer beweging. Dank je wel, mam. Jij hebt mij laten zien hoe het niet moet en daar ben ik je dankbaar voor. Rust zacht. Vanavond maar weer eens dat lege doek op mijn ezel zetten.
En ineens realiseer ik mij dat ik nog steeds met jouw in mijn hoofd zit. Je houdt me bezig. Maar dat kan niet! Ik was toch klaar met je? Mijn verleden met jouw had ik verwerkt. Ik heb gejankt, geschreeuwd en gehuild. Ik ben boos geweest, woedend zelfs.
En uiteindelijk kwam er zelfs begrip. En kon ik je loslaten. Je bent mijn moeder en je bent dood gegaan. Zonder mij te willen zien of spreken. Dat doet zo vreselijk zeer, het komt nu pas binnen. En hoe! Alsof je weer die dolk in mijn hart steekt en nog eens langzaam omdraait.
Je laat mij weer voelen dat je mij nooit hebt gewild en dat ik altijd teveel voor je was. Het is alsof de wond die zo mooi geheeld was weer open gereten is.
Wat is het leven toch wreed, Ik wil die pijn niet meer voelen. En toch voel ik al heel lang tranen branden. Is mijn keel weer dicht geknepen. Net als toen. Krijg ik weer ingewreven dat ik als kind teveel voor je was. Een last, een niemand.
Je kleindochter heb je nooit willen ontmoeten. Ook zij was niet gewenst. Ze paste niet in je plaatje, ook zij was lastig. Als ik daar te lang over na denk wordt ik zo kwaad! Woedend! Het feit dat je haar nooit hebt willen zien of spreken! Walgelijk! Alleen maar omdat je stomme trots en je angst in de weg stonden!
Terwijl ik dit schrijf branden de tranen en ik voel de eerste gaan.
Eindelijk mag ik van mezelf janken en verdriet voelen. Verdriet om het gemis, om de strijd die ik altijd heb moeten leveren en verdriet omdat ik geen moeder heb gehad.
En uiteindelijk tranen van opluchting omdat ik godzijdank niet zoals jij ben. Omdat ik wel kan toegeven.En ik wel "Ik hou van je" kan zeggen. Omdat ik gelukkig naar mezelf kan kijken en sorry kan zeggen als dat nodig is.
Deze tranen waren nodig, en misschien moet ik accepteren dat de wond af en toe weer open zal gaan. Dat het litteken voor eens en voor altijd een onderdeel is van wie ik ben.
Ik ben je dankbaar voor het feit dat je mij op deze wereld hebt gezet. Dat wel. Dit leven had ik voor geen goud willen missen. Ik heb er met vallen en opstaan toch wat van kunnen maken. Mam, je hebt het toch weer voor elkaar. Tranen om jou, om mij en om ons. Zo blijf je hoe dan ook een onderdeel van mij. Ik ben uiteindelijk nog steeds je dochter. Of je wilt of niet. Met goede en minder goede eigenschappen, wel of niet van je geërfd. En het is goed zo. Toch wel. Gelukkig kan ik mijn verdriet wel toelaten omdat ik het waard ben.Omdat het me mens maakt van vlees en bloed.
De tranen geven mij ruimte en lucht, en ik voel weer beweging. Dank je wel, mam. Jij hebt mij laten zien hoe het niet moet en daar ben ik je dankbaar voor. Rust zacht. Vanavond maar weer eens dat lege doek op mijn ezel zetten.