Sinterklaas Surprise

Het is weer zo ver. De tijd is weer gekomen , Sinterklaas is weer in het land. En dat heeft zo z'n effect op de dynamiek in een gezin. Onze dochter kwam thuis met een gezicht als een oorwurm. Met in haar tas een verlanglijstje van een meisje uit haar klas. " Gatver mam, we moeten weer een surprise maken!" In groep acht doen ze namelijk nog aan Sinterklaas surprises. De kinderen in die groep geloven al lang niet meer in Sinterklaas maar op school willen ze er nog wel wat aandacht aan besteden. Gezellig toch? Leuk!, lootjes trekken en dan een wenslijstje invullen. En dan mag de gene die je getrokken hebt voor vier euro een cadeautje kopen. Voor vier euro! Wat kun je in vredesnaam tegenwoordig nog voor vier euro kopen? Ik hoor jullie denken. Het gaat niet om de grote van het cadeau, bla, bla, bla. Het gaat om het idee erachter en de surprise!
Is natuurlijk ook zo en toch vindt ik vier euro een achterlijk bedrag. Maar goed.
Het gaat natuurlijk vooral om de surprise. Oooh, joepie!! De surprise! De kinderen moeten een surprise maken wat bij  het kind of cadeau past en er moet ook nog een gedicht bij. Onze dochter heeft een meisje getrokken waar ze niets mee heeft en niet kent. Godzijdank hebben we het lijstje nog! Kunnen we daar wat uitzoeken. Nu nog de surprise. Geen ramp meer, gewoon een kant en klaar geval met Sint papier inpakken met een Intertoys bon. Klaar is kees. Gedichtje erbij en voilà!
Ik hoor jullie verontwaardiging ; "Nou, nou , kan je er nu niet wat meer moeite voor doen? Niet dus.
Ik ga uitleggen waarom.
De eerste keer toen er lootjes werden getrokken werd ik ook nog boos op onze dochter omdat zij er totaal geen energie in stak. En ik maar stressen omdat ik vond dat er wel wat moest komen.
Al is het alleen maar het sociale aspect van de viering van Sinterklaas met surprises. Uhum.....
Ik haar onder protest aan de slag zetten met wc rollen, karton, lijm, zilverstiften van de Bruna, folie en lint bij de knutselwinkel. Zat ik met een sacherijnig kind aan tafel "gezellig" te knutselen. "Mam, ze wil graag een kettinkje, een bal of kleurpotloden. lekker dan. Moeder en dochter naar de stad, ons een ongeluk zoeken naar wat geschikts. Een cadeautje van vier euro uit zoeken. Er was natuurlijk niets te vinden. Tja, een of ander waardeloos flut etuitje met vijf potloodjes van de Action. Dat konden we dan gelukkig nog net vinden. Met plaatsvervangende schaamte ging dat in de surprise.
Na operatie "surprise" ging het cadeau dan eindelijk mee naar school. Blij en opgelucht als we waren. Eindelijk was het klaar en was ik er van af.
De surprises werden de avond daarvoor naar school gebracht zodat alle ouders en kinderen het moois konden bekijken voordat het de volgende dag geopend zou worden. En wat schertst mijn verbazing? De ene surprise was nog prachtiger, overweldigend mooier dan de ander. Er stonden levensgrote paarden van karton! Een heus zelfgemaakt voetbalveld van papier mache, kralen, verf en stickers! Een ouder haalde vol trots een heuse spelcomputer versiert met zilverstift en lovertjes op ware grote, tevoorschijn ! Ik zag een joekel van een potlood van een kartonnen buis en een gebakspunt in mekaar geknutseld van gekleurd karton. Ik begon mij lichtelijk zorgen te maken. Ik dacht nog: "Wat heeft ze knappe, kunstzinnige kinderen in de klas!"
Mijn mond viel open van verbazing. Mijn dochter en ik keken elkaar aan en we haalden langzaam haar in mekaar geknutselde dingetje uit de plastic Lidl tas.
Met het schaam rood op de kaken zette ik het tussen al het moois van de andere "kinderen". Ik keek naar onze dochter en zij keek mij met een tril lipje aan. "Mam, heb ik niet goed m'n best gedaan?"
" Ik wist echt niet dat het zo moest , mam."
Het viel wel op dat de aanwezige ouders wel heel enthousiast en trots aanwezig waren. Ik zag her en der papa's staan met de lijm en stift nog aan de handen en mouwen. En mama's met glitter in het haar en verf op de wang. Langzaam kreeg ik het een en ander in de gaten.
We zijn in rap tempo naar buiten gelopen en ik heb mijn dochter bij de schouders gepakt en met een knipoog gezegd: "Lieverd ,sommige ouders hebben te veel tijd, volgens mij hebben we de papa's, en de mama's betrapt! " Ik zie een grote lach verschijnen op het eerst zo teleurgestelde gezichtje.
Sindsdien hebben wij besloten niet meer met dit toneelstuk mee te doen. Surprise of geen surprise . Wij doen niet meer mee. Onze dochter hoeft zich niet meer in het zweet te werken, ik hoef haar niet meer te stimuleren en over te halen. Wij brengen dit jaar ,godzijdank, voor de laatste keer  onze " surprise "naar de klas.
Vanavond is het dan weer zo ver. We mogen weer. Ben benieuwd wat de "kinderen" nu weer gemaakt hebben. Dat zal wel weer een hele "surprise " zijn.







Controle

Wat is dat toch? Mensen die alles maar dan ook alles willen vasthouden, plannen en controleren. Het is tot daar aan toe dat ze dat in het eigen leven toepassen. Prima! Lekker doen zou ik zeggen! Maar ze moeten per direct ophouden te verwachten dat ik mij daaraan ga aanpassen en nog erger, daarin meega! Want als ik niet controleerbaar en stuurbaar ben? En wat als ik nu eens een ander idee heb of me toevallig anders voel?
Voor de duidelijkheid. Ik ben lastig stuurbaar en bovenal kritisch. Ik merk dat het voor een aantal mensen in mijn omgeving, op z'n minst, vervelend is.
Waarom verwachten anderen dat ik mij conform hun eigen normen en waarden, ideeën en gevoelens moet gaan gedragen? Waarom mag ik niet anders zijn ? Wat is dat toch dat zij willen dat iedereen zo denkt zoals zij?
Ik zie het gebeuren bij vrienden, collega's en familie. En wat nog erger is dat mensen zo ver gaan in het behoudt van hun eigen zekerheid dat men gaat manipuleren om alles in hun eigen leven en omgeving te laten kloppen. Even een voorbeeld van bv. mijn ouders . Als kind was ik al erg creatief speels en open kind, goed in tekenen, ik kon snel verhoudingen zien en had een smaakvol kleurgebruik. Ik wilde toen al erg  graag mijn talent ontwikkelen en later mijn beroep ervan maken. Mijn ouders kenden het niet, dachten meteen dat een beroep in de kunst niets voor een meisje was en waren bang (!) dat ik er geen goede boterham mee kon verdienen. Als kind werd mij op alle vlakken afgeraden om mijn droom waar te maken.Uiteindelijk ging ik een opleiding doen wat veilig en bekend was. En natuurlijk erg geschikt voor een meisje. Een opleiding in de zorg.
Dat vindt ik nog steeds het toppunt van controle. De angst en onzekerheden verworven in het eigen leven en het gebrek aan kennis en lef projecteren op je kind.
Nog een voorbeeld van controle. Tijdens mijn werk als activiteitenbegeleider. Ik ga binnen het team en dagcentrum m,n eigen gang , ik heb een specifieke manier van omgang met de cliënten en met andere collega,s. Daarbij vertel ik niet altijd alles. Ik heb het met andere collega's niet over
gesprekken die ik heb of ga hebben met cliënten of collega's. Voor iemand die de touwtjes in handen wil houden is dat natuurlijk erg vaag en onduidelijk. Lastig ook. Ze hebben geen grip op mij.
Een praktisch voorbeeld. Om duidelijkheid te verschaffen over wat ik aan het doen ben komt het voor dat collega,s achter mij gaan staan als ik aan het werk ben met de computer. Dan gaan ze mee kijken en in het ergste geval commentaar geven of vertellen wat ik beter niet of wel kan doen.
Ik vind dat soms erg vermoeiend en lastig mee om te gaan. Eigenlijk moet ik constant op mijn hoede zijn dat ik me niet laat manipuleren in hoe een ander iets vindt of vindt dat iets moet. Het positieve is dat ik mezelf train om steeds dichter bij mezelf te blijven. En dat ook kenbaar te maken.
Het is soms alsof ik me voor elke gedachte en handeling moet verantwoorden. En het is niet alleen op het werk. Ook binnen mijn vriendenkring ken ik een paar mensen die niet kunnen omgaan met onzekerheden en onduidelijkheid. Als ik bijvoorbeeld een afspraak af zeg en aan geef "geen zin" te hebben is dat bij een aantal van hen niet te verkroppen." Geen zin , hoezo geen zin ?" Kan dat niet wat duidelijker ? Er moet eigenlijk altijd een reden zijn waar zij wat mee kunnen. Ook dan krijg ik het gevoel dat ik op het matje moet komen en verantwoording moet afleggen.
Als je vaker mijn blogs leest weet je dat  ik graag het gedrag van mezelf en de ander aan het analyseren ben. Ik vindt het interessant om uit te zoeken wat voor gevoel er achter bepaald gedrag schuilt en ik houdt ervan om te filosoferen over achtergronden van gedrag.
Ik weet dat controle willen hebben over de ander niets met mij te maken heeft. Zover ben ik al. Godzijdank! Ik denk dat het  met een diep gevoel van onzekerheid te maken heeft.  Het gevoel hebben dat het leven je door de vingers glipt en dat je niet bij machte bent het leven bij de lurven te pakken en het te leven!
Ik leef op een manier waarop ik de dingen op mij af laat komen. Ik probeer geen verwachtingen meer te hebben en mensen mogen zijn wie ze zijn. Als een vriendin belt of mailt en zegt geen zin te hebben om te komen, jammer dan, ik kan me dat goed voorstellen. Ik heb ook wel eens geen zin. Prima, spreken we gewoon wat anders af op een ander moment wanneer de zin er wel weer is. Ik krijg dan niet meteen het gevoel dat ze mij niet meer aardig vindt. Ik weet dat "geen zin " met haar te maken heeft. En kan het daarom ook bij haar laten.
Wat als iedereen nu eens de controle los kan laten en kan accepteren dat iedereen anders is, dat iedereen in hun eigen wereld leeft met eigen ervaringen en gevoelens en daarbij eigen regels schrijft. Wat als je dat kan accepteren en respecteren! Vooral dat!
Het hoeft namelijk niet allemaal perfect te zijn. Jezelf leren accepteren met al je miskleunen , triomfen, mindere eigenschappen, goede eigenschappen, akelige karakter trekken, goede karaktertrekken, minder leuke ervaringen en goede ervaringen als kind en als volwassene. Als je dat kan denk ik dat je dan ook de ander kan accepteren en dat je de zekerheid niet meer nodig hebt. De controle los laten, het leven los laten, ervaringen los laten, mensen los laten en jezelf loslaten omdat je het verdient.
Je verdient het om vrij te zijn, te zeggen wat je wilt, te doen wat je wilt , te leren, te ervaren en te leven zoals jij het wilt ! Zonder de "maar" van de ander. Zonder de controle!
Controle weerhoudt mij van persoonlijke groei , het houdt mij gevangen. Als je dat voor jezelf prima vindt moet je het natuurlijk zo laten.Ik kan me voorstellen dat het een soort schijn veiligheid geeft en dat het lekker is achter die zelf gemaakte grenzen te leven.  Godzijdank zit ik niet zo in elkaar. Ik wil meer!
Ik heb ervaren dat je in dit leven geen controle hebt. Nergens over. Over niets en niemand. Het gaat bij mij om vertrouwen in mezelf en het leven wat ik leef en wat dat leven voor mij in petto heeft. Goed of kwaad, positief of negatief. Het hoort er allemaal bij.
Wat je ervan wilt maken is aan jouw en niemand anders. Dit leven is in ieder geval van mij, ik weet dat ik straks dood ga en er niet meer ben. Dat is de enige zekerheid en houvast in mijn  leven.Verder laat ik het gebeuren en geniet ik van de onzekerheden, de verrassingen, mijn creativiteit, de teleurstellingen, mijn oplossingen, de blijdschap,het verdriet, de vreugde, de liefde tussen mensen en het wonder van dit leven.
Controle? De enige controle die ik deze week wel even lijdzaam over mij heen laat komen is mijn bloeddruk controle, o.k. dat nou weer wel.