Het is weer zo ver. De tijd is weer gekomen , Sinterklaas is weer in het land. En dat heeft zo z'n effect op de dynamiek in een gezin. Onze dochter kwam thuis met een gezicht als een oorwurm. Met in haar tas een verlanglijstje van een meisje uit haar klas. " Gatver mam, we moeten weer een surprise maken!" In groep acht doen ze namelijk nog aan Sinterklaas surprises. De kinderen in die groep geloven al lang niet meer in Sinterklaas maar op school willen ze er nog wel wat aandacht aan besteden. Gezellig toch? Leuk!, lootjes trekken en dan een wenslijstje invullen. En dan mag de gene die je getrokken hebt voor vier euro een cadeautje kopen. Voor vier euro! Wat kun je in vredesnaam tegenwoordig nog voor vier euro kopen? Ik hoor jullie denken. Het gaat niet om de grote van het cadeau, bla, bla, bla. Het gaat om het idee erachter en de surprise!
Is natuurlijk ook zo en toch vindt ik vier euro een achterlijk bedrag. Maar goed.
Het gaat natuurlijk vooral om de surprise. Oooh, joepie!! De surprise! De kinderen moeten een surprise maken wat bij het kind of cadeau past en er moet ook nog een gedicht bij. Onze dochter heeft een meisje getrokken waar ze niets mee heeft en niet kent. Godzijdank hebben we het lijstje nog! Kunnen we daar wat uitzoeken. Nu nog de surprise. Geen ramp meer, gewoon een kant en klaar geval met Sint papier inpakken met een Intertoys bon. Klaar is kees. Gedichtje erbij en voilà!
Ik hoor jullie verontwaardiging ; "Nou, nou , kan je er nu niet wat meer moeite voor doen? Niet dus.
Ik ga uitleggen waarom.
De eerste keer toen er lootjes werden getrokken werd ik ook nog boos op onze dochter omdat zij er totaal geen energie in stak. En ik maar stressen omdat ik vond dat er wel wat moest komen.
Al is het alleen maar het sociale aspect van de viering van Sinterklaas met surprises. Uhum.....
Ik haar onder protest aan de slag zetten met wc rollen, karton, lijm, zilverstiften van de Bruna, folie en lint bij de knutselwinkel. Zat ik met een sacherijnig kind aan tafel "gezellig" te knutselen. "Mam, ze wil graag een kettinkje, een bal of kleurpotloden. lekker dan. Moeder en dochter naar de stad, ons een ongeluk zoeken naar wat geschikts. Een cadeautje van vier euro uit zoeken. Er was natuurlijk niets te vinden. Tja, een of ander waardeloos flut etuitje met vijf potloodjes van de Action. Dat konden we dan gelukkig nog net vinden. Met plaatsvervangende schaamte ging dat in de surprise.
Na operatie "surprise" ging het cadeau dan eindelijk mee naar school. Blij en opgelucht als we waren. Eindelijk was het klaar en was ik er van af.
De surprises werden de avond daarvoor naar school gebracht zodat alle ouders en kinderen het moois konden bekijken voordat het de volgende dag geopend zou worden. En wat schertst mijn verbazing? De ene surprise was nog prachtiger, overweldigend mooier dan de ander. Er stonden levensgrote paarden van karton! Een heus zelfgemaakt voetbalveld van papier mache, kralen, verf en stickers! Een ouder haalde vol trots een heuse spelcomputer versiert met zilverstift en lovertjes op ware grote, tevoorschijn ! Ik zag een joekel van een potlood van een kartonnen buis en een gebakspunt in mekaar geknutseld van gekleurd karton. Ik begon mij lichtelijk zorgen te maken. Ik dacht nog: "Wat heeft ze knappe, kunstzinnige kinderen in de klas!"
Mijn mond viel open van verbazing. Mijn dochter en ik keken elkaar aan en we haalden langzaam haar in mekaar geknutselde dingetje uit de plastic Lidl tas.
Met het schaam rood op de kaken zette ik het tussen al het moois van de andere "kinderen". Ik keek naar onze dochter en zij keek mij met een tril lipje aan. "Mam, heb ik niet goed m'n best gedaan?"
" Ik wist echt niet dat het zo moest , mam."
Het viel wel op dat de aanwezige ouders wel heel enthousiast en trots aanwezig waren. Ik zag her en der papa's staan met de lijm en stift nog aan de handen en mouwen. En mama's met glitter in het haar en verf op de wang. Langzaam kreeg ik het een en ander in de gaten.
We zijn in rap tempo naar buiten gelopen en ik heb mijn dochter bij de schouders gepakt en met een knipoog gezegd: "Lieverd ,sommige ouders hebben te veel tijd, volgens mij hebben we de papa's, en de mama's betrapt! " Ik zie een grote lach verschijnen op het eerst zo teleurgestelde gezichtje.
Sindsdien hebben wij besloten niet meer met dit toneelstuk mee te doen. Surprise of geen surprise . Wij doen niet meer mee. Onze dochter hoeft zich niet meer in het zweet te werken, ik hoef haar niet meer te stimuleren en over te halen. Wij brengen dit jaar ,godzijdank, voor de laatste keer onze " surprise "naar de klas.
Vanavond is het dan weer zo ver. We mogen weer. Ben benieuwd wat de "kinderen" nu weer gemaakt hebben. Dat zal wel weer een hele "surprise " zijn.
Is natuurlijk ook zo en toch vindt ik vier euro een achterlijk bedrag. Maar goed.
Het gaat natuurlijk vooral om de surprise. Oooh, joepie!! De surprise! De kinderen moeten een surprise maken wat bij het kind of cadeau past en er moet ook nog een gedicht bij. Onze dochter heeft een meisje getrokken waar ze niets mee heeft en niet kent. Godzijdank hebben we het lijstje nog! Kunnen we daar wat uitzoeken. Nu nog de surprise. Geen ramp meer, gewoon een kant en klaar geval met Sint papier inpakken met een Intertoys bon. Klaar is kees. Gedichtje erbij en voilà!
Ik hoor jullie verontwaardiging ; "Nou, nou , kan je er nu niet wat meer moeite voor doen? Niet dus.
Ik ga uitleggen waarom.
De eerste keer toen er lootjes werden getrokken werd ik ook nog boos op onze dochter omdat zij er totaal geen energie in stak. En ik maar stressen omdat ik vond dat er wel wat moest komen.
Al is het alleen maar het sociale aspect van de viering van Sinterklaas met surprises. Uhum.....
Ik haar onder protest aan de slag zetten met wc rollen, karton, lijm, zilverstiften van de Bruna, folie en lint bij de knutselwinkel. Zat ik met een sacherijnig kind aan tafel "gezellig" te knutselen. "Mam, ze wil graag een kettinkje, een bal of kleurpotloden. lekker dan. Moeder en dochter naar de stad, ons een ongeluk zoeken naar wat geschikts. Een cadeautje van vier euro uit zoeken. Er was natuurlijk niets te vinden. Tja, een of ander waardeloos flut etuitje met vijf potloodjes van de Action. Dat konden we dan gelukkig nog net vinden. Met plaatsvervangende schaamte ging dat in de surprise.
Na operatie "surprise" ging het cadeau dan eindelijk mee naar school. Blij en opgelucht als we waren. Eindelijk was het klaar en was ik er van af.
De surprises werden de avond daarvoor naar school gebracht zodat alle ouders en kinderen het moois konden bekijken voordat het de volgende dag geopend zou worden. En wat schertst mijn verbazing? De ene surprise was nog prachtiger, overweldigend mooier dan de ander. Er stonden levensgrote paarden van karton! Een heus zelfgemaakt voetbalveld van papier mache, kralen, verf en stickers! Een ouder haalde vol trots een heuse spelcomputer versiert met zilverstift en lovertjes op ware grote, tevoorschijn ! Ik zag een joekel van een potlood van een kartonnen buis en een gebakspunt in mekaar geknutseld van gekleurd karton. Ik begon mij lichtelijk zorgen te maken. Ik dacht nog: "Wat heeft ze knappe, kunstzinnige kinderen in de klas!"
Mijn mond viel open van verbazing. Mijn dochter en ik keken elkaar aan en we haalden langzaam haar in mekaar geknutselde dingetje uit de plastic Lidl tas.
Met het schaam rood op de kaken zette ik het tussen al het moois van de andere "kinderen". Ik keek naar onze dochter en zij keek mij met een tril lipje aan. "Mam, heb ik niet goed m'n best gedaan?"
" Ik wist echt niet dat het zo moest , mam."
Het viel wel op dat de aanwezige ouders wel heel enthousiast en trots aanwezig waren. Ik zag her en der papa's staan met de lijm en stift nog aan de handen en mouwen. En mama's met glitter in het haar en verf op de wang. Langzaam kreeg ik het een en ander in de gaten.
We zijn in rap tempo naar buiten gelopen en ik heb mijn dochter bij de schouders gepakt en met een knipoog gezegd: "Lieverd ,sommige ouders hebben te veel tijd, volgens mij hebben we de papa's, en de mama's betrapt! " Ik zie een grote lach verschijnen op het eerst zo teleurgestelde gezichtje.
Sindsdien hebben wij besloten niet meer met dit toneelstuk mee te doen. Surprise of geen surprise . Wij doen niet meer mee. Onze dochter hoeft zich niet meer in het zweet te werken, ik hoef haar niet meer te stimuleren en over te halen. Wij brengen dit jaar ,godzijdank, voor de laatste keer onze " surprise "naar de klas.
Vanavond is het dan weer zo ver. We mogen weer. Ben benieuwd wat de "kinderen" nu weer gemaakt hebben. Dat zal wel weer een hele "surprise " zijn.