tag:blogger.com,1999:blog-10706678963126408342024-02-02T02:22:50.652-08:00Life of Sarah CreekAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comBlogger48125tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-57520456906608261002015-08-06T08:06:00.000-07:002015-08-06T08:06:34.041-07:00Voelen en denken<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="text_exposed_root text_exposed">
Voelen en denken<br /><br /> Voelen en denken <br /> in mijn hoofd <br /> en mijn hart.<span class="text_exposed_hide">...</span><span class="text_exposed_show"><br /> Onrustig en creatief<br /> Alsmaar willen<br /> leren, alsmaar <br /> willen proeven.<br /> Van het leven.<br /> Mijn hoofd stopt<br /> nooit met voelen<br /> en denken.<br /> Dodelijk vermoeiend<br /> soms zo onrustig<br /> En gelijk vol ideeën. <br /> Voelen en denken<br /> Zou niet anders <br /> willen zijn.<br /> Zo is mijn leven.<br /> Voelen en denken</span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed">
<span class="text_exposed_show"></span> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOCadoN2B_glVH7vskGdKfJ_tOIXnCDaiOZ7OWAQ0qCbBVQcCWdZQHrkb97WZGlrMeQYjb6hZC71GV2sblaThqT5dJd4Uztwe6agKD8vvBYS9GwRhzO8qS6sTehdcr3r0ED_FnmKHUFZ4/s1600/image.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOCadoN2B_glVH7vskGdKfJ_tOIXnCDaiOZ7OWAQ0qCbBVQcCWdZQHrkb97WZGlrMeQYjb6hZC71GV2sblaThqT5dJd4Uztwe6agKD8vvBYS9GwRhzO8qS6sTehdcr3r0ED_FnmKHUFZ4/s320/image.jpg" width="213" /></a></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed">
<span class="text_exposed_show"></span> </div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-40330048906920800442015-05-31T01:34:00.000-07:002015-11-13T09:38:15.081-08:00Het is maar een spelletje<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Gezellig is het in het knusse café in de stad. Zit aan mijn 0.0 Radler en de rest aan de echte bier. Lekker hapje eten met vrienden. De avond begint rustig en ontspannen. Geroezemoes om ons heen en slap geouwehoer over koetjes en kalfjes. Was het daar maar bij gebleven. Het gesprek begint ineens over voetbal. Niet helemaal raar. Mijn man is namelijk jeugdcoach van het meiden team van onze dochter en de vrienden helpen actief mee en/of hebben allemaal wat met het spelletje. Behalve ik dan. Had er niets mee, heb er niets mee en na het aanblijven van Blatter zal ik er nooit wat mee krijgen al was het nog zo! Had ik mijn mond maar gehouden maar ik kan het niet laten om mijn onvrede te laten merken over die corrupte fossiele oude man. Al jaren wordt er over hem geklaagd door Jan en alleman. En na het F.B.I onderzoek van onlangs lijkt er eindelijk een einde te komen aan zijn regime. Niet dus. Hij blijft aan. Het zegt mij veel. Dat het ook bij het voetbal alleen maar over macht en geld gaat. Dat er teveel verveelde oude machtswellusteling over het spelletje gaan. Het gaat niet meer om het spel, de beleving en daardoor de verbinding tussen mensen. Toen ik daarover begon werd ik aangekeken alsof ze het in Keulen horen donderen. Er kwam een waterval van redenen waarom Blatter aan zou moeten blijven en waarom er een gros oude mannen de voetbal wereld aanstuurt. Dat hij kwaliteiten heeft in het besturen en dat hij gesteund wordt door veel arme landen, dat Europa daar niet tegen op kan en waarom het alleen maar om geld gaat. Waarom er zoveel verdient wordt door jongens die net droog achter de oren zijn en nog geen flikker gepresteerd hebben en ,wat mij betreft , een voorbeeld functie hebben! Dat voetbal niet kan bestaan zonder sponsoren en rijke oude mannen. Redenen zat inderdaad. Als ik het zo aanhoor lijkt het wel alsof ze zich in de discussie aan het verantwoorden zijn. Voor wat eigenlijk? Een stom spelletje! Een uit de kluiten gegroeid spel met een bal. Het interesseert mij allemaal geen hol. Te veel gelul in de ruimte waar ik niks mee kan. Voel ik ineens irritatie opborrelen en heb de behoefte olie op het vuur te gooien en het werkt! Als ze denken dat ze mij omgepraat hebben vertel ik dat wat een voetballer in het jaar verdient dat daar een heel arm land in Afrika mee geholpen kan worden. En dat ik de verhouding tussen rijk en arm zo vreselijk schrijnend vindt. Dat had ik beter niet kunnen doen. De waterval met beredeneringen begint weer. Die arme landen willen helemaal niet geholpen worden! Ze maken elkaar al generaties dood en geld daarheen sturen had helemaal geen zin. Mensen in Afrika zijn niet anders gewend. Als het geld toch ergens heen moest was het beter om het in eigen land te houden voor onze arme mensen. Ik wil nog wat in de verdediging en het belang van het spelletje zeggen maar ik krijg er geen woord tussen.<br />
Dat voetballers veel geld verdienen is altijd al zo geweest en dat voetbalclubs in Engeland al jaren gerund worden door Bobo, s uit Saoedi- Arabië of India en China is ook algemeen geaccepteerd. Weer een spervuur aan redeneringen waarom het wat mij betreft allang niet meer om het spelletje gaat. Ik besluit alleen nog maar te knikken en de discussie uit te laten doven. Gelukkig zijn we uitgegeten en toe aan het toetje en de koffie.<br />
Na het betalen gaat ieder zijn weg naar huis en er wordt hartelijk afscheid genomen alsof er niets aan de hand is. Hand in hand loop ik met mijn man naar huis. Stil zwijgend met een misselijk gevoel. Alsof ik in een soort twilight zone heb gezeten. Volwassen kerels die zogenaamd staan voor voetbal en niet in de gaten hebben dat ze er eigenlijk mijlen ver vanaf staan.<br />
Begrijp mij goed! Onze dochter is enigst kind en ik vind voetbal voor haar erg belangrijk. Ze leert overzicht houden, geduld hebben, takt en heeft lol met leeftijdgenoten. Ze leert iets over te hebben voor een ander, ze leert initiatief nemen en last but not least samenwerken met anderen in teamverband. De verbinding dus.<br />
Maar goed. Ik heb mijn les weer geleerd. Voetbal blijft nog wel even van ouders die schreeuwen aan de kant van de lijn naar pupillen van 6 jaar, van jongens die beslissingen van scheidsrechters bekritiseren en het vreemd vinden dat ze dan een rode kaart krijgen, van oude mannen die corruptie in de voetbal zien als spelletje om steeds meer geld te verdienen. En van volwassen mannen die dat alles als normaal zijn gaan zien.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWkH7b5_MkMPLAGasf0ZNETJAp-pUZ_bZBRnhtf4BBIhcEOiPW7zIQXH37EXx8FLPzPvO44FnevsfMSQ3wYrm3a40nQzrG5S3qM4V8arBR45Od-PUIRvROTNNEPM2PoF8lSYGlrxOb2-M/s1600/foto_632-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWkH7b5_MkMPLAGasf0ZNETJAp-pUZ_bZBRnhtf4BBIhcEOiPW7zIQXH37EXx8FLPzPvO44FnevsfMSQ3wYrm3a40nQzrG5S3qM4V8arBR45Od-PUIRvROTNNEPM2PoF8lSYGlrxOb2-M/s320/foto_632-1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-45324979633713736662015-02-19T09:01:00.000-08:002015-11-13T09:40:10.628-08:00Gewoon goed<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="line-height: normal;">Stilletjes, bijna verlegen, komt ze binnen. Lange bruine haren verbergen haar gezicht. Met een hallo begroet ik haar en ze kijkt op. Ik zie een voorzichtige glimlach op een bleek bekkie. Ze ziet er moe uit. Langzaam gaat haar jas uit en ze hangt het netjes op de kapstok." Kom gauw binnen, het is koud in de gang " zeg ik. Haar schilderij staat in de keuken op de ezel op haar te wachten. Zoals elke week pakt ze twee kussens van de bank en legt die op elkaar op de stoel. Ze gaat er boven op zitten. "Zo kan ik het beter zien" zegt ze serieus. Voordat we aan het werk gaan vraag ik, zoals elke week : Hoe gaat het met je? " "Nou, wel goed eigenlijk": zegt ze voorzichtig. "En wat is goed dan?" vraag ik rustig. " Nou, ja, gewoon goed " En dan ineens komt er een waterval van woorden en zinnen over school, haar toekomstplannen, extra werk, scheikunde, groep 8, geen vriendinnen, wel vriendinnen. Ik luister aandachtig. En als de spraakwaterval rustiger wordt probeer ik haar in het hier en nu te brengen.</span><br />
<span style="line-height: normal;"> "Zo, dat ben je kwijt, meid, zullen we nu maar gaan schilderen? " Ze zucht en pakt de penseel uit de pot, mengt een beetje verf en gaat schilderen. " Doe maar, zeg ik, ga je gang, alles wat je doet is goed en er kan niets fout gaan ". Samen zijn we bezig met het witte paard, de kleuren, de ogen die moeten schitteren, de schaduw bij de deur, het hout van de deur en hoe fijn om te weten dat er niets mis kan gaan en dat ze even niet hoeft na te denken. Ineens zie ik rode blosjes verschijnen op haar wangetjes. Ze is bij haar gevoel, in haar element en uit haar hoofd.</span><br />
<span style="line-height: normal;">Wat heerlijk om te ervaren wat het jeugdatelier kan doen voor een kind. Het leert bij zich zelf te komen en te genieten en te ontspannen. Nog moe maar opgeladen en met een voldaan gevoel gaat ze met haar moeder naar huis. Als ze beiden weglopen zie ik haar zwaaien en hoor ik haar roepen " Bedankt en tot volgende week!</span><br />
<span style="line-height: normal;">Ik zwaai terug en denk: "Tot volgende week, ik zie er nu alweer naar uit...."</span><br />
<span style="line-height: normal;"><br /></span>
<span style="line-height: normal;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi46EDxJV1ShJ7gy7kqUJ9SOHFg_bXUhomZUVSRausvzKJuEW0BhDDobu3SFny62sGsUfVqNulH7AN0MGBunYBr-3DZTDxhkiiKvgBp8ySc6FL6bqCzWPUCj0rYMPwhOvOHSJEKIcFEGv0/s1600/2015-02-18+15.16.42.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi46EDxJV1ShJ7gy7kqUJ9SOHFg_bXUhomZUVSRausvzKJuEW0BhDDobu3SFny62sGsUfVqNulH7AN0MGBunYBr-3DZTDxhkiiKvgBp8ySc6FL6bqCzWPUCj0rYMPwhOvOHSJEKIcFEGv0/s1600/2015-02-18+15.16.42.jpg" width="219" /></a></div>
<span style="line-height: normal;"><br /></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-54123270471169456772014-11-30T12:22:00.002-08:002014-11-30T12:58:30.135-08:00Zuster, wat gaan we doen? <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Twee dagen heb ik er op zitten en het is na de middag. Ik gooi de deur van het toilet dicht, de knal echoot in de gang. Ik loop snel weer terug. Als de huiskamer in zicht is ga ik langzamer lopen en als ik de ruimte binnenloop kijken acht paar ogen mij vragend en dwingend aan. De blikken gefixeerd op mijn hele doen en laten. De een vragend, de ander met angst in de ogen en nog een in paniek.<br />
"Daar ben ik weer!" zeg ik enthousiast, in een poging de spanning die er heerst weg te nemen. Gedeeltelijk lukt het. Ik zie een aantal bewoners langzaam weer terugzakken in de stoel. Maar de ogen blijven op mij gefixeerd. Elke beweging die ik maak, elk woord wat ik uit, elke stap die ik zet wordt gevolgd,geobserveerd en bekeken.<br />
Ik loop naar de televisie en besluit een d.v.d van André Rieux op te zetten. Mijn ervaring is dat de muziek rustgevend kan zijn." Wat gaan we nu doen?" vraagt een mevrouw." We gaan naar muziek luisteren" antwoord ik rustig."Wat gaan we daarna doen?"<br />
"Dat weet ik nog niet, we gaan eerst naar muziek luisteren en ik schenk u een kopje thee of koffie in".<br />
De muziek start en even zijn de ogen niet op mij gericht maar op André Rieux. Even heb ik het gevoel dat ik vrijelijk kan ademhalen.<br />
Langzaam loop ik naar de koffie tafel en schenk voor iedereen in de huiskamer een kopje koffie of thee in."Zuster, wat gaan we doen?". "We gaan naar André Rieux luisteren" antwoord ik rustig.<br />
Alle ogen zijn weer op mij gericht en voel ze branden. Ogen van angstige en verwarde, eenzame ouderen die op dat moment op mij leunen. Die mij zien als hun veilige baken. Ik voel de afhankelijkheid die ze uitstralen de energie uit mijn lijf zuigen.<br />
Terwijl ik iemand een kopje koffie inschenk zegt ze: "Zuster, ik wil nu naar mijn man". Ze staat gelijk op en loopt zonder rollator weg. Ik schrik en snel zet ik de koffiepot weg en loop naar haar toe. In de tussentijd roept iemand op een dwingende toon: "Wat gaan we doen, zuster ?" "Zuster!"<br />
In de hoek van de huiskamer hoor ik iemand zachtjes huilen. Nog een bewoner hoor ik mopperen en nog een ander gooit ineens per ongeluk haar volle theekopje om!<br />
" Wacht even mevrouw, ik geef u de rollator even". Snel ren ik naar de gang om haar rollator te halen. Met de rollator ren ik naar de keuken pak meteen een doek en loop snel weer de huiskamer binnen. Ik geef de rollator en gooi meteen de doek op de gemorste thee.<br />
" Zuster, wat gaan we doen?" vraagt ze weer dwingend op het moment dat ze mij ziet. "We gaan samen naar muziek luisteren". zeg ik rustig.<br />
Ondertussen probeer ik haar ervan te overtuigen dat haar man vanmiddag op visite komt zoals hij dat elke zondag doet. "Je kan toch wel even meelopen?" zegt ze. "Zuster, wat gaan we nu doen? hoor ik achter mij.<br />
Ik kijk haar aan en antwoord vriendelijk met:"We zijn naar muziek aan het luisteren" En ik loop gelijk naar de bewoner die de thee had gemorst. Gelukkig had ze zich niet gebrand. Ik ga even naast haar zitten om haar te troosten. Ze was gaan huilen van de schrik. Ik probeer haar te troosten.<br />
"Zuster, wat gaan we nu doen?" "Zuster!!"<br />
Intussen loopt zij met haar rollator de gang op. Op zoek naar haar man.<br />
Ik besluit achter haar aan te lopen. "Zal ik even met u meelopen?" Dat was gelukkig goed. We lopen samen de gang op en na een gesprekje over haar man en de kinderen en de boerderij waar ze is groot gebracht, lopen we samen weer terug naar de huiskamer. Gelukkig, ze is weer wat gerust gesteld. Ik kan even opgelucht ademhalen.<br />
Met dat we langzaam de huiskamer inlopen, zit er een mevrouw naast haar stoel. Ze zit op de grond mij verbaasd aan te kijken. Haar buurvrouw huilt van schrik en ik hoor achter mij: "Zuster, wat gaan we doen? Zuster!!"<br />
Ik loop snel naar haar toe en probeer haar gerust te stellen." Ik roep even een collega erbij om u overeind te helpen, heeft u geen pijn?". " Nee hoor, dat valt mee, het is hier wel erg koud!"<br />
Ik loop snel naar de overkant en roep mijn collega. Samen helpen wij haar weer in de benen en in de stoel. Achter mij hoor ik:" Zuster wat gaan we doen, zuster!!"<br />
" We zijn muziek aan het luisteren, mevrouw"' reageer ik met gemaakte vriendelijke toon. Ik merk dat ik geïrriteerd raak.<br />
De mevrouw die net op de grond zat zit weer in de stoel en ik ga even bij haar zitten om haar te vragen of ze nog ergens last van heeft. Met dat ik met haar in gesprek wil gaan hoor ik " zuster, wat gaan we nu doen?"<br />
Gelukkig had ze geen last van haar schuiver naast de stoel. We zijn nog even in gesprek en ik hoor haar op een dwingende manier vragen "Zuster, wat gaan we nu doen?" En als ik niet meteen reageer roept ze "Zuster!!"<br />
Ik geef dit keer geen antwoord, even niet. De d.v.d. is inmiddels afgelopen en het einde van mijn werkdag zit er bijna op. Ik merk aan mezelf dat ik er naar verlang. Even geen acht prikkende ogen die allemaal wat van mij willen. Ik ben op en kan niet meer.<br />
Ik spreek mezelf bemoedigend toe en vraag de dames of ze nog wat willen drinken. Ik vraag haar of ze nog een glaasje fris wil, " Wat gaan we daarna doen?" "Dat weet ik niet"; antwoord ik snibbig. Ik schrik van mijn eigen reactie. Ik ga even zitten.<br />
En weer staren ze mij aan, vragend, dwingend. het voelt als een benauwde deken. "Zuster, wat gaan we nu doen". Ik kijk haar aan en ik zie een strakke blik met holle ogen."We gaan nu niets doen, drink uw appelsap maar even op". Ik kan nog net vriendelijk en geduldig reageren.<br />
Mijn collega komt eraan die mij gaat aflossen. Ik voel opluchting. Ik mag naar huis!! Ik draag aan haar over en wens haar een fijne avond. En met dat ik de huiskamer langzaam uitloop om mijn jas te pakken hoor ik :" Zuster wat gaan nu doen", Zuster!!! Onzeker loop ik door en doe alsof ik haar niet hoor. Het voelt niet goed maar ik moet. Ik kan even niet meer. Moe als een hond. Leeg gezogen. De koek is op.<br />
Ik heb mijn jas aan en ik loop naar de uitgang. Dan hoor ik in de verte nog net ;" Zuster, wat gaan we doen, zuster!!!"<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7iEITOiZgR2JSMifmt5NkN4QwJhaXpyKCYBHNufrVC9wKk_6bshx216C8yIIXViFjRIrs1QG9GeOgUOl3e374ZUe-wU79WVJYVoPDEozd-JIIUHau7NgO_SnX8Aq98AIPOB93tJ-tzJA/s1600/normal_dementie_oudere_bejaarde_eenzaam.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7iEITOiZgR2JSMifmt5NkN4QwJhaXpyKCYBHNufrVC9wKk_6bshx216C8yIIXViFjRIrs1QG9GeOgUOl3e374ZUe-wU79WVJYVoPDEozd-JIIUHau7NgO_SnX8Aq98AIPOB93tJ-tzJA/s1600/normal_dementie_oudere_bejaarde_eenzaam.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-74670162956639807302014-11-27T05:49:00.001-08:002014-11-27T05:50:50.452-08:00Zorg en Welzijn<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Heel bewust heb ik vroeger voor de M.D.G.O-activiteitenbegeleiding gekozen in navolging van een opleiding in de zorg.<br />
Op advies van mijn stagebegeleider. Die zei dat ik niet moest stoppen met leren. Hij raadde mij aan een vervolgopleiding te doen en dat werd activiteitenbegeleiding. Tijdens die opleiding en de stages kwam ik tot de ontdekking dat welzijn voor een kwetsbare groep mensen zoals mensen met een dementie en of een lichamelijke handicap cruciaal is voor het gevoel van welbevinden.<br />
Zorg voor de eerste levensbehoeftes staan natuurlijk nummer een.<br />
Als je geen goede zorg krijgt zoals begeleiding bij de eerste levensbehoeftes van eten, drinken, geestelijke zorg, lichamelijke zorg, persoonlijke hygiëne en leefomgeving dan heb je ook geen zin of ben je te moe voor welzijn op het sociale of recreatieve vlak.<br />
Daarin tegen durf ik wel te beweren dat deze twee zaken in balans moeten zijn. Het een kan niet zonder de ander. Welzijn op sociaal en recreatief vlak zorgt voor een doel en afleiding. Het zorgt voor een goed gevoel over het eigen kunnen. En het laat ontspannen en het leidt af van ziekte en zorgen. In de praktijk betekend dat mensen minder bellen, minder negatieve aandacht vragen, minder medicijnen nodig hebben, initiatief nemen in contacten en zich gelukkiger voelen.<br />
Meer dan 20 jaar werk ik als activiteitenbegeleider met ouderen, in een verpleeghuis setting en in een woon zorgcentrum. Daarbij begeleid ik ook stagiaires.Tijdens die periode heb ik de ontwikkelingen in de zorg en de opleidingen van dichtbij gevolgd. De ontwikkelingen waren niet altijd even positief naar mijn mening maar wel altijd altijd in het belang van de cliënt.<br />
De opleiding M.D.G.O-activiteitenbegeleiding verdween en daarvoor in de plaats kwam S.A.W. Een bredere opleiding waar men uiteindelijk met meerdere doelgroepen kan werken als sociaal agogisch werker/woonbegeleider. Binnen het taken pakket valt dan ook het aanbieden van activiteiten gericht op de doelgroep.<br />
De student heet dan geen activiteitenbegeleider meer maar S.A.W.er. Voor mij is dat lange tijd een lastige situatie geweest. Wetende dat het beroep wat ik uitvoer langzaam aan het uitsterven is. Dat heeft zeer gedaan, het maakte mij ook onzeker. Ik moest S.A.W. studenten begeleiden als zijnde Activiteitenbegeleiders en toch eigenlijk weer niet. Ik ben dan ook lange tijd te veeleisend geweest. Er werden minder specifieke eisen gesteld in de stages dan ik gewend was en ik moest daar erg aan wennen. Voor mijn gevoel deed het afbreuk aan het mooie beroep wat ik uitvoer. Mijn hoge eisen heb ik moeten laten varen. Langzaam maar zeker kwam het besef dat ik roepende in de woestijn was.<br />
Naast die aanpassingen worden de activiteitenbegeleiders regelmatig gevraagd om de zorg in te gaan of zich te laten omscholen. Activiteitenbegeleiders worden bv. zonder geschikte vooropleiding gevraagd ook avonddienst mee draaien. En daar ligt voor mij de grens. Daar wordt het wat mij betreft grijs gebied terwijl die zwart/wit is wat betreft bieden van kwaliteit.<br />
Waarom mag er geen onderscheid meer zijn tussen deze beroepsgroepen? Naar persoonlijke kwaliteiten en ervaring wordt niet meer gekeken. Dat vindt ik zo jammer. Men lijkt zich niet te realiseren dat dit invloed heeft op de zorg en welzijn van cliënten.<br />
Welzijn is een breed gegeven. Welzijn heeft met veel aspecten van de mens en in dit geval de cliënt te maken. Mijn kwaliteiten als activiteitenbegeleider zorgt voor een stukje welzijn op een recreatief en sociaal vlak. Daarnaast werk ik belevingsgericht, naar de behoefte van de mens in kwestie. Naar mijn mening een perfecte aanvulling op de zorg en het welzijn wat de collega op de afdeling geeft aan de cliënt.<br />
Binnen organisaties geven Activiteitenbegeleiders onder druk van dreigend ontslag, mindering van uren zich gewonnen en laten zich omscholen naar bv.verzorgende/ I.G.<br />
Ik ben eigenwijs en ik houdt voet bij stuk. Wat mij betreft ben ik nog steeds activiteitenbegeleider. Ik ben wel benieuwd naar de ontwikkeling en wat de toekomst mij brengt. Zelf zit ik te denken om te gaan studeren. Creatieve therapie - beeldend lijkt mij een perfecte aanvulling op wat ik nu doe. Ben benieuwd of mijn werkgever hetzelfde denkt. In de tussen tijd blijf ik er voor zorgen dat de cliënten Welzijn ervaren door op maat gesneden en menswaardige activiteiten. En uiteindelijk is dat voor mij nog steeds het belangrijkste!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibUIdCUI9P_ojGq_RGnbMl7KoF9b-FE_N1c38nxGbdF65FBwfxXC8vmUT7wzQP7r9iTPUg_2hv1_gvHY_vgoyDieiCzjz2Vs0WGSusMh8u2FtH7vqJJokRmbbacrFAR6xNnaO_4PUT1mI/s1600/10340389_656039021115925_1179682320_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibUIdCUI9P_ojGq_RGnbMl7KoF9b-FE_N1c38nxGbdF65FBwfxXC8vmUT7wzQP7r9iTPUg_2hv1_gvHY_vgoyDieiCzjz2Vs0WGSusMh8u2FtH7vqJJokRmbbacrFAR6xNnaO_4PUT1mI/s1600/10340389_656039021115925_1179682320_o.jpg" height="320" width="161" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-88134073396796558822014-11-27T04:15:00.000-08:002015-11-13T09:55:41.909-08:00Schilderen met ouderen<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="inline-anchor-surrounding-text">Het schilderen
met ouderen heb ik opgepakt omdat ik het gevoel had dat de activiteit de mensen
wat kon geven. Nu ik daar een tijdje mee bezig ben twijfel ik af en toe of ik
het wel goed doe. Helemaal omdat iemand een keer tegen me zei, dat als zij de schilderijen zag dat ouderen onzeker konden worden. En er tegen op konden
zien om te gaan beginnen met schilderen. En daarbij heb je ook nog mensen die met de beste bedoelingen vragen: "Heeft u dat helemaal zelf gemaakt?". Nee, natuurlijk niet. Maar goed, is dat dan belangrijk? Ik vind het zo een dooddoener. Dat is het zelfde als tegen je kind zeggen: "Wat heb je dat mooi getekend, maar ...."</span><br />
<span class="inline-anchor-surrounding-text"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="inline-anchor-surrounding-text">Het schilderen is
voor mij erg belangrijk. Een passie om in contact te komen. Met mezelf maar
ook de ander. Het is een beeldtaal. Binnen mijn beroep als activiteitenbegeleider merk ik dat mensen met een dementie de
woorden niet meer zo snel voor handen hebben en door schilderen kunnen
vertellen en daardoor bij gevoel komen. Mijn ervaring is dat activiteiten voor
ouderen snel kinderachtig wordt. Alsof ze niets meer kunnen dan alleen maar wat
knippen, kleuren,verven,plakken en punniken. Ik wil op een menswaardige manier iets aan bieden
waar de persoon tot zijn recht komt. Ik ondersteun waar nodig. </span>Mijn uitdaging is
dan het loslaten. Het schilderij laten zijn van de ander. De kwaliteiten die ik
heb als kunstenaar niet de persoon laten overschaduwen. Daar ben ik mij
gelukkig bewust van. De verbinding die ik daarin tegen voel met de cliënt als
we samen bezig zijn is zo oprecht en goed en geeft zo veel voldoening. Het tijdelijke
geluk en de herinneringen waar over gesproken wordt is soms nog belangrijker
dan het eindresultaat. Ik zoek contact en dat voelen cliënten. En hopelijk
motiveer ik diegene voor meer. En daar doe ik het uiteindelijk voor.</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span class="inline-anchor-surrounding-text">Belangrijk voor
mij is het proces en het contact wat ik anders niet krijg met een cliënt.
Schilderen is een beeldtaal waarbij men kan communiceren en even het gevoel
heeft belangrijk te zijn en niet meer alleen. Dat daarbij de schilderijen
duidelijk laten zien waarover het gaat en esthetisch ook nog mooi zijn om naar
te kijken en ik daar een duidelijk aandeel in heb gehad, is dan een meevaller. Ouderen
met een dementie zijn nog altijd volwassen en naar mijn mening passen daar
menswaardige activiteiten bij, zoals onder andere het schilderen met ouderen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="inline-anchor-surrounding-text"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj93bOU_4ItkE1A0Itf0RrtXgN_CGbf4OqWf4bWYqbGKB8xvJMPxFp2Mq8PA-0ys02NffjOUIi9TpECMLyc2CDcgvmDqsHD78uKaJsN1vlIdQhxSFkT0qaUwcAOT7FUS_8WxJTUS18iGnw/s1600/IMG_42539892388865.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj93bOU_4ItkE1A0Itf0RrtXgN_CGbf4OqWf4bWYqbGKB8xvJMPxFp2Mq8PA-0ys02NffjOUIi9TpECMLyc2CDcgvmDqsHD78uKaJsN1vlIdQhxSFkT0qaUwcAOT7FUS_8WxJTUS18iGnw/s1600/IMG_42539892388865.jpeg" width="320" /></a></div>
<span class="inline-anchor-surrounding-text"><br /></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-67916582485738909162014-11-12T12:45:00.003-08:002014-11-12T13:15:47.875-08:00De hunebedden van Havelte<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Na mijn pauze begin ik op de tafel de kranten neer te leggen en zet daarop de schildersezels. De bordjes met verf, de potjes met water en penselen zet ik op de krant en ik haal de werkstukken op. Een voor een zet ik ze voorzichtig op de ezels.<br />
De koffiepot pruttelt en de thee is gezet. Op de achtergrond zachte klassieke muziek. Dit keer de vier jaargetijden van Vivaldi.<br />
Ineens zie ik haar op de gang langzaam mijn kant opkomen. Gekromde rug achter de blauwe rollator. Een zorgelijke blik en een bleek vermoeid gelaat. Het weinige grijze haar wat ze nog heeft netjes gekruld en gekapt. Ze draait met de rollator de huiskamer binnen en we begroeten elkaar.<br />
"Goedemiddag mevrouw " en ik krijg met een zachte stem een " Goedemiddag" terug. Ze kijkt daarbij niet op en sloft langzaam naar haar stoel. Ik loop naar haar toe, buig naar voren en probeer haar blik te vangen met een glimlach. Ik leg daarbij mijn hand op de hare. Langzaam tilt ze haar hoofd op en we kijken elkaar aan. Ik krijg een voorzichtige glimlach.<br />
"Volgens mij moeten we weer even praten" zeg ik. Ik begeleid haar naar haar stoel en ga naast haar zitten op een krukje. Met mijn arm om haar schouders vraag ik waarom ze zo verdrietig is. Dan begint ze te vertellen dat ze naar had gedroomd. Dat ze altijd maar alleen is en dat haar kinderen nooit komen. Dat ze alles kwijt is en dat er van haar gestolen wordt. Ik zie aan haar dat ze haar tranen probeert tegen te houden.<br />
"Dat lijkt me vreselijk, dan moet u zich erg eenzaam en machteloos voelen" Daar komen de tranen. Huilend en snikkend verteld ze dat ze haar man en de kinderen zo mist en dat alles van haar afgepakt is. Ze kijkt mij met een verdrietige blik in de ogen aan.<br />
"Dat is eigenlijk ook zo, u krijgt van ons zorg en u bent grotendeels afhankelijk geworden, weet u ook nog hoe het zo gekomen is?" "Ik bedoel het moment dat u bij ons moest komen wonen?"<br />
Ze begint te vertellen over haar val in haar huis, de breuk van haar heup en dat ze van alles ging vergeten. Ook wist ze niet altijd de weg meer naar huis en toen kwam het moment dat er niemand meer bij haar op bezoek kwam. En dat haar beide zonen en schoondochters zich zorgen om haar hadden gemaakt en haar hadden geholpen. "U heeft twee zorgzame zonen, ik zie aan u dat u veel van ze houdt" Dat bevestigd ze met een twinkeling in de ogen. De tranen wellen weer op. Ze begint weer te huilen.<br />
Dan kijkt ze ineens op. Door de tranen heen ziet ze het tafereel op doek wat voor haar staat op de tafelezel. Het begin van de hunebedden in Havelte." Kijk, daar gingen we elke zondag naar toe! ", en ze wijst met haar knokige vingers naar het tafereel op het doek. "Samen met de de kinderen gingen we wandelen en koffie drinken bij het Theehuisje". En voor de zoveelste keer verteld ze over de mooie tijd toen het gezin nog bij elkaar was. Zij als zorgzame moeder van twee jonge zonen en de vrouw van een geweldige man. Langzaam begint haar gezicht wat kleur te krijgen, de eerst zo bleke wangen krijgen een rode blos. Ik zie dat de herinneringen haar goed doen. "Zullen we verder gaan schilderen of wilt u eerst een kopje thee?" Met opgerichte rug en duidelijke hoorbare stem zegt ze; "Verder schilderen, de heide moet nog paars en er moeten nog wat vogels in de lucht!". Ik meng wat verf en geef haar de penseel. Geconcentreerd maakt ze haar zoveelste streken op doek. Maar nu even weer met het gevoel dat ze samen met haar geliefde gezin de wandeling op zondag maakt, bij de hunebedden van Havelte.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3qaJF-a_j41rstHGEvkgWMVRFwneiOaNJhZbd9padrDR5CKYoUFpgP5SqpF0D2IL4Xx4w0DLIT2iJ05f5dJ112XRqPy53bfXjm1Nb9TcMzxYK67Lodv-6vuQQBu6k_lubqmF2P_4wpYY/s1600/2014-09-17+20.49.00.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="262" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3qaJF-a_j41rstHGEvkgWMVRFwneiOaNJhZbd9padrDR5CKYoUFpgP5SqpF0D2IL4Xx4w0DLIT2iJ05f5dJ112XRqPy53bfXjm1Nb9TcMzxYK67Lodv-6vuQQBu6k_lubqmF2P_4wpYY/s320/2014-09-17+20.49.00.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-34504206576646800692014-11-02T07:37:00.000-08:002014-11-04T04:42:30.591-08:00Verdriet om jou, om mij en ons.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Al een lange tijd voel ik mij onbestendig. Ben ik onrustig, voel ik mij van binnen hol. Schilderen lukt niet, ik loop naar mijn atelier en zet een leeg doek op de ezel maar op een of andere manier lukt het mij niet te kiezen, te beginnen. Er komt gewoon niets uit mijn handen. Ik voel mij onzeker, ik voel mij klein. Een nietsnut. Net als vroeger.<br />
En ineens realiseer ik mij dat ik nog steeds met jouw in mijn hoofd zit. Je houdt me bezig. Maar dat kan niet! Ik was toch klaar met je? Mijn verleden met jouw had ik verwerkt. Ik heb gejankt, geschreeuwd en gehuild. Ik ben boos geweest, woedend zelfs.<br />
En uiteindelijk kwam er zelfs begrip. En kon ik je loslaten. Je bent mijn moeder en je bent dood gegaan. Zonder mij te willen zien of spreken. Dat doet zo vreselijk zeer, het komt nu pas binnen. En hoe! Alsof je weer die dolk in mijn hart steekt en nog eens langzaam omdraait.<br />
Je laat mij weer voelen dat je mij nooit hebt gewild en dat ik altijd teveel voor je was. Het is alsof de wond die zo mooi geheeld was weer open gereten is.<br />
Wat is het leven toch wreed, Ik wil die pijn niet meer voelen. En toch voel ik al heel lang tranen branden. Is mijn keel weer dicht geknepen. Net als toen. Krijg ik weer ingewreven dat ik als kind teveel voor je was. Een last, een niemand.<br />
Je kleindochter heb je nooit willen ontmoeten. Ook zij was niet gewenst. Ze paste niet in je plaatje, ook zij was lastig. Als ik daar te lang over na denk wordt ik zo kwaad! Woedend! Het feit dat je haar nooit hebt willen zien of spreken! Walgelijk! Alleen maar omdat je stomme trots en je angst in de weg stonden!<br />
Terwijl ik dit schrijf branden de tranen en ik voel de eerste gaan.<br />
Eindelijk mag ik van mezelf janken en verdriet voelen. Verdriet om het gemis, om de strijd die ik altijd heb moeten leveren en verdriet omdat ik geen moeder heb gehad.<br />
En uiteindelijk tranen van opluchting omdat ik godzijdank niet zoals jij ben. Omdat ik wel kan toegeven.En ik wel "Ik hou van je" kan zeggen. Omdat ik gelukkig naar mezelf kan kijken en sorry kan zeggen als dat nodig is.<br />
Deze tranen waren nodig, en misschien moet ik accepteren dat de wond af en toe weer open zal gaan. Dat het litteken voor eens en voor altijd een onderdeel is van wie ik ben.<br />
Ik ben je dankbaar voor het feit dat je mij op deze wereld hebt gezet. Dat wel. Dit leven had ik voor geen goud willen missen. Ik heb er met vallen en opstaan toch wat van kunnen maken. Mam, je hebt het toch weer voor elkaar. Tranen om jou, om mij en om ons. Zo blijf je hoe dan ook een onderdeel van mij. Ik ben uiteindelijk nog steeds je dochter. Of je wilt of niet. Met goede en minder goede eigenschappen, wel of niet van je geërfd. En het is goed zo. Toch wel. Gelukkig kan ik mijn verdriet wel toelaten omdat ik het waard ben.Omdat het me mens maakt van vlees en bloed.<br />
De tranen geven mij ruimte en lucht, en ik voel weer beweging. Dank je wel, mam. Jij hebt mij laten zien hoe het niet moet en daar ben ik je dankbaar voor. Rust zacht. Vanavond maar weer eens dat lege doek op mijn ezel zetten.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaRv8271N9B3NQvWgPwzo4PQW8KkLhZQnL3lTZds4p4vB0uN-45jnDGzeMZDCniKdHZ2Okt4Gy2I_gnem-SqNu0Kpbzxi745tfsdxfRIr9Pjo1eoSQ9I2Mg2gvS8aDrI_t2BNj_tS8Hj8/s1600/verdriet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaRv8271N9B3NQvWgPwzo4PQW8KkLhZQnL3lTZds4p4vB0uN-45jnDGzeMZDCniKdHZ2Okt4Gy2I_gnem-SqNu0Kpbzxi745tfsdxfRIr9Pjo1eoSQ9I2Mg2gvS8aDrI_t2BNj_tS8Hj8/s1600/verdriet.jpg" height="320" width="226" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-17811387549112289012014-08-20T08:48:00.002-07:002014-08-31T13:27:07.499-07:00Klein kreng<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
Vanavond een lange wandeling gemaakt met de beide witjes. Heerlijk! Richting station, A.B.C. Intratuin, Randweg, Stad en Esch Randweg, Werkhorst, Wilhelminapark en weer naar huis. Even uitwaaien en ontspannen.....dacht ik. Loop ik met mijn vermoeide honden aan de lijn door het park in de Maarten Ottenlaan richting station zie ik bij het hoekhuis een lief klein terrier achtig hondje staan. Buiten het erf op straat. Met de tanden ontbloot, nekharen overeind en boos grommend. Niet zo lief dus...... Ik negeer hem en loop gewoon door. Rex en pebbles doen hetzelfde. Ineens neemt hij een aanloop en springt Rex agressief in de baard! Midden op straat! Al blaffend, grommend en agressief bijtend valt hij Rex aan. Ik schrik mij kapot! Rex reageert door diep te grommen met het kreng vastgebeten in zijn baard! Ik probeer uit alle macht mijn hond erbij weg te slepen. Ineens schut Rex een keer en het hondje vliegt met een salto op het gras. Daar krabbelt hij hijgend overeind, poten gespreid met de tanden ontbloot en met een blik in de ogen waarvan ik dacht. "Die hond die spoort niet." De zoon des huizes , die op het punt stond weg te fietsen met vrienden, keert op zijn fiets en pakt het kreng vast. Hij kijkt mij schaapachtig aan en zegt niets. Welopgevoed, wonende in het park zou je denken, niet dus.....<br />
" Jesus, wat een agressief kreng!" Flap ik eruit. Ik besluit door te lopen met tranen in de ogen van schrik. Rex schut nog een keer en het lijkt hem allemaal niets te hebben gedaan. Met trillende handen controleer ik hem nog wel even op bijtwonden. Niets te vinden gelukkig. Mijn ontspannen wandeling eindigde in een andrealine gevuld avontuur. Hopelijk hoef ik dit nooit weer mee te maken. Maar als we elkaar toch weer een keer ontmoeten ? Ach, Vooruit. Dan mag Rex los van de riem. Mag hij het kreng een lesje leren......<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOvHK3knWx5MbeEz-y3H06D9PHa5-oAzc9zq_Yjb4DUUWu4U8biFFC3ye1TvhDSCRkfVn8eeKzvPmEp9raky6XLfrdZZO1nZZz26Fy85fWS7fbSp4PuTm9K8uZh0XFnBMI5ZloVott920/s1600/20140724_151507.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOvHK3knWx5MbeEz-y3H06D9PHa5-oAzc9zq_Yjb4DUUWu4U8biFFC3ye1TvhDSCRkfVn8eeKzvPmEp9raky6XLfrdZZO1nZZz26Fy85fWS7fbSp4PuTm9K8uZh0XFnBMI5ZloVott920/s1600/20140724_151507.jpg" height="180" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-56908154921413752802014-08-15T02:39:00.000-07:002014-11-02T05:10:13.818-08:00En nu ben je dood.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Gistermorgen ben je gestorven. Ik heb je al meer dan twintig jaar niet meer gezien en gesproken. De meeste mensen hebben hun moeder nabij. Letterlijk en figuurlijk. Ik niet. Twintig jaar geleden heb ik een wurgkoord door gesneden.<br />
<div>
De manier waarop ik het hoor dat je gestorven bent. Als ik je rouwadvertentie lees, zo kil......<br />
Alsof ik niet besta, er niet toe doe. Zeer doet het nog steeds. Maar verbazen doet het mij niet meer. Als kind, als zus verbannen omdat je niet tegen de waarheid kon. Een kind wat zich kapot heeft gewerkt en op de tenen heeft moeten lopen om jouw, haar vader, broer en zus gelukkig te zien. Een kind wat geen kind heeft kunnen zijn...... En jij wilde het niet zien. Ik werd ouder en hoopte op een open en eerlijk contact. Jij niet. Je sloot voorgoed die deur. Jij hebt niet kunnen ontsnappen aan je gevangenis. En nu ben je gestorven. Mam, ik hoop dat je nu rust ervaart en vrij bent van je pijn en angst. Jammer dat de dood daar voor heeft moeten zorgen......</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj46b3uxcDiJYCz0LL5mNRyWqT0RqWm1l5tJygk_p4kD3hxfyr1IxSoTxvl9G0KOnQWOZ6s2_VvE21FbM9Ovr9CbmlI3zt-7ooBTNCuMWpkU6N9sZL8jjFHfYaebo0zDAUwC-99uqWMB2U/s1600/mtf_weiDc_957.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj46b3uxcDiJYCz0LL5mNRyWqT0RqWm1l5tJygk_p4kD3hxfyr1IxSoTxvl9G0KOnQWOZ6s2_VvE21FbM9Ovr9CbmlI3zt-7ooBTNCuMWpkU6N9sZL8jjFHfYaebo0zDAUwC-99uqWMB2U/s1600/mtf_weiDc_957.jpg" height="320" width="196" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-1233284455041146432014-04-02T02:07:00.000-07:002015-11-13T10:06:31.268-08:00Zadelpijn<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Op een mooie zonnige zaterdagmorgen fiets ik door de stad op weg naar de fietsenwinkel. Met een missie! Twee weken daarvoor heb ik namelijk een fiets gekocht met behulp van het fietsenplan van mijn werkgever. Een prachtige Batavus Mamba geloof ik. Stevig, robuust, grote fietstassen en een mand aan het stuur. Een prachtige fiets! Alleen het zadel. Sportief, puntig maar keihard. Ik dacht eerst dat het even moest wennen maar het wende niet en ik kreeg tijdens het fietsen steeds meer pijn in het gebied waar je als vrouw liever geen pijn hebt, als je begrijpt wat ik bedoel.<br />
Geen probleem had de fietsenmaker gezegd. Je mag altijd terug komen als het zadel niet fijn zit.Dan ruilen we het zonder kosten om totdat er een zadel is wat wel lekker zit. Met die garantie was ik erg blij.<br />
Ik naderde de fietsenmaker en parkeerde mijn fiets netjes in de fietsenstalling buiten de winkel. Ik stapte opgelucht af. In de winkel stond een overijverige jongeman mij op te wachten met de vraag : " Waarmee kan ik u van dienst zijn, mevrouw? ".<br />
Na mijn uitleg over het zadel en mijn pijnlijke derrière, mijn pijnlijke vrouwelijkheid liet ik voor het gemak even achterwege ,gingen zijn ogen glinsteren en gaf hij aan een perfect zadel voor mij te hebben. Alleen ik moest misschien wel wat bij betalen. Geen probleem!! Absoluut niet. Geld weegt niet op tegen pijn op een plek waar pijn niet fijn is.<br />
Ik mocht de fiets wel even naar binnen halen en hij liep met een drafje naar boven om al snel met een zadel naar beneden te komen. Het zadel had ook een naam. "Remembering" heette het. De jongeman zag aan mij dat ik het een beetje vreemd vond dat het zadel een naam had en begon meteen op een professionele manier uit te leggen dat in het zadel een soort gel zat wat onthield wie er op had gezeten en dat mijn zitvlak dus altijd herkent zou worden.<br />
Ja, ja, ook in fietsland gaat de ontwikkeling door!<br />
Het zadel was aan de prijs maar ik wilde er wel voor gaan. Hij schroefde mijn oude zadel eraf en zette het nieuwe erop met de bedoeling dat ik even een proefritje kon maken. Zo kon ik voelen hoe heerlijk het zadel zat en dat het mijn zitvlak goed had onthouden!<br />
Met dat hij het zadel had bevestigd zag ik dat er een groot ovaal gat in het zadel zat. Dat had ik nog nooit gezien. "Hey"; zeg ik tegen de jongeman "Er zit een groot gat in!"<br />
En gelijk met dat ik het zeg steek ik mijn wijsvinger al wiebelend door het gat om mijn observatie kracht bij te zetten. Ik zie de jongeman langzaam rood aanlopen en ik begrijp niet waarom. Misschien omdat ik zo enthousiast reageer! Dat zal het zijn.<br />
" Proestend, maar zijn lach inhoudend zegt de jongeman dat ik buiten een proefritje mag maken.<br />
Dat ga ik doen. En het is een openbaring! Wat een heerlijk zadel en wat fijn toch dat het onthoudt hoe mijn zitvlak zit! De techniek staat voor niets in fietsland!<br />
Mijn gedachten zijn alleen maar bezig met de gel wat mijn zitvlak onthoudt. Zo bijzonder! Buiten stap ik enthousiast af en loop met de fiets naar binnen. Ik zie de jongeman met tranen in de ogen en een rood hoofd achter de balie praten met een andere jongeman die ook net als hem een rode wangen heeft en een grote lach op zijn gezicht. Naïef als ik ben denk ik dat ze onderling een grapje hebben gemaakt en daarom in de lach zijn geschoten. De jongeman ziet mij aankomen en herpakt zich. Hij schraapt zijn keel en zucht een keer heel diep en vraagt ; " En mevrouw, hoe zat het zadel?" Ik reageer weer enthousiast over de gel en het zadel. En ik geef aan dat het zadel verkocht is.<br />
" Dat gat zal er dan wel bij horen, staat ook best wel grappig" zeg ik. De jongeman begint weer een rode kleur te krijgen en een glimlach om de mond maar hij blijft mij strak aankijken met de vraag hoe ik wil betalen.<br />
Na het betalen loop ik blij als een kind de zaak uit met mijn "Remembering" zadel. De rit naar huis is hemels. Ik voel niets aan mijn zitvlak en zelfs niet aan mijn vrouwelijkheid! Dan begint mij ineens een lichtje te branden. Op dat moment realiseer ik mij dat het gat natuurlijk gemaakt is om mijn gevoelige vrouwelijkheid te ontlasten. En ineens zie ik mijn wiebelende wijsvinger door het gat met de opmerking "Hey er zit een gat in dit zadel!" en de in de lach schietende jongeman. Met het schaamrood op de kaken en toch ook wel een klein binnenpretje fiets ik naar huis. De techniek staat voor niets in Fietsland. Helemaal geweldig! Maar ze hadden mij wel even wat meer kunnen vertellen over die ontwikkeling. Het zadel zit geweldig, gelukkig maar. Dan hoef ik binnen afzienbare tijd niet meer naar de fietsenwinkel!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF9sI00jpWLwqwQn4pgGf977N8bN5z_bi20ibYdLrcJ_awWUT8Gna0rleZYhsQ-wE6LoWUUIY_41sDn15LRnNKJjTmYT7BMkhthptEQdskLjZp3c7ZuvBYcXEbpZlPWCBElNjh1K1_78k/s1600/fietsende+vrouw.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF9sI00jpWLwqwQn4pgGf977N8bN5z_bi20ibYdLrcJ_awWUT8Gna0rleZYhsQ-wE6LoWUUIY_41sDn15LRnNKJjTmYT7BMkhthptEQdskLjZp3c7ZuvBYcXEbpZlPWCBElNjh1K1_78k/s1600/fietsende+vrouw.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-34408244057441335912014-03-24T02:33:00.000-07:002014-08-17T14:46:01.531-07:00Bekakte Fries.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Om kwart voor tien stap ik op de fiets en ga rustig richting het woon zorgcentrum waar ik werk. Mijn jas hang ik op en ik loop naar boven m'n collega tegemoet. Ik vraag of ze nog wat over te dragen heeft. "Nee, eigenlijk niet " zegt ze. Met dat ik mij omdraai om naar de andere huiskamer te gaan zegt ze : "O, ja, Jan is overleden".<br />
Jan is overleden, klinkt het na in mijn hoofd. "Och, Jan ? " vraag ik toch nog verbaast.<br />
Jan was vanmorgen in z'n slaap overleden. Het zat er eigenlijk al een tijdje aan te komen. Dementerend, slechtziend en rolstoelafhankelijk. Al hoe wel, wij zagen hem lichamelijk en geestelijk aftakelen maar op een of andere manier hield hij vast aan het leven. Alsof iets of iemand hem weerhield om de overstap te maken.<br />
Voor de opname was het een imponerende lange statige man van dik in de tachtig. Witte haren en netjes in de kleren. Ribcord broek met geruit overhemd en spencer. Mooie glimmende bruine instappers. Op en top heer. Gepensioneerd huis schilder met eigen bedrijf , en werknemers en daarnaast ook nog kunstschilder.Toen hij in een van de aanleunwoningen kwam wonen was zijn slechte zicht en lichte ouderdom vergeetachtigheid de reden waarom hij niet meer thuis kon wonen. Al snel na de verhuizing werd meneer meer dan vergeetachtig. Verward liep hij door de gangen te zoeken. Op zoek naar van alles en nog wat. Eigenlijk al snel daarna kwam hij bij ons in het woon-zorgcentrum wonen. Het lukte hem niet structuur aan te brengen in zijn leven en zijn slechte zicht belemmerde hem in zijn dagelijkse leven. Deze statige oude heer kon het niet meer alleen en had hulp nodig.<br />
Uiteindelijk bood het dagcentrum uitkomst. In het begin ging ik, samen met collega,s, naar hem toe om kennis te maken. Maar we kregen niet het idee dat hij nu zat te springen om bij ons te komen. Hij snapte niet waarom hij naar ons toe moest. Familie hoopte dat vader bij ons nog wat aanspraak had en geprikkeld werd. Maar eigenlijk zat deze heer daar helemaal niet op te wachten. Toen al had ik het gevoel dat hij er geen zin meer in had. Maar zijn dochters hielden van hem en hij hield van hen. En ik denk dat hij op een gegeven moment besloten heeft voor zijn kinderen toch maar te komen. Helemaal toen hij rolstoel afhankelijk werd en hij eigenlijk letterlijk en figuurlijk geen kant op kon. Ondanks de perioden van boosheid en onrust wendde hij snel. Na een tijdje kreeg hij contact met medebewoners en de collega,s. En ik zag hem daar toch ook wel van opknappen. Hij werd minder boos en genoot ook af en toe wel van de sfeer en activiteiten die wij aanboden. Vooral met de Drents sprekende collega,s en bewoners had hij uiteindelijk goed contact. Vooral als hij in zijn belevingswereld weer zijn bedrijf aan het runnen was. En wij daarin mee gingen hadden we samen vaak de grootste lol.<br />
In het omgang advies van de psycholoog stond op een gegeven moment<br />
"Aanspreken met Jan en Drents praten" Voor mij was dat lastig. Laat ik nou geen woord Drents spreken!<br />
Zo'n prachtige grote man mocht ik tutoyeren en ik moest ook nog Drents met hem praten want dan kreeg ik beter contact werd er gezegd. Daar zat natuurlijk wat in maar ik kreeg het niet voor elkaar. Jan was voor mij op z'n minst Meneer Jan. Meneer Jan had nog steeds die uitstraling van een heer en baas ondanks de dementie en lichamelijke beperkingen die hij had. Op en top heer in zijn verblijf rolstoel met z'n ribcord broek en spencer.<br />
In het begin konden Jan en ik het dan ook niet zo goed met elkaar vinden. Op een of andere manier was er geen klik zoals met de andere collega,s. Ik kon dan ook met een lichtelijk jaloers gevoel kijken naar de mooie taferelen aan tafel als collega's in het Drents over vroeger aan het spreken waren met Jan. Alsof Jan met z'n personeel grapjes aan het maken was.<br />
Maar na een tijdje leerde wij elkaar steeds beter kennen en ontstond er wederzijds respect. En op een gegeven moment kwam ik zoals elke werkdag weer op het dagcentrum met een "Goedemorgen allemaal !" En zoals altijd verwachte ik geen reactie toen ineens Jan reageerde met "Aha! , daar heb je die bekakte Fries weer! " met een ondeugende blik in de ogen en licht omhoog krullende mondhoeken.<br />
Ik schoot in de lach en liep naar hem toe en pakte zijn grote hand en zei " Inderdaad meneer Jan daar is de bekakte Fries weer."<br />
Sindsdien was het contact warm te noemen. Zonder woorden begrepen wij elkaar. Als hij iets niet wilde gebeurde dat ook niet en als hij met rust gelaten wou worden respecteerde ik dat ook. Als ik het over meneer Jan had wist hij dat de bekakte Fries er weer was. Ook het contact met familie was goed en betrokken te noemen. Vooral met de jongste dochter had Jan een innig contact. Zij kwam elke avond naar papa toe met gebak. Meneer Jan kon op het eind niet meer genieten van het eten maar pannenkoeken, patat, oliebollen en gebak gingen er met smaak in. Vader en dochter waren inmiddels meer dan een twee eenheid geworden. Zij kon hem eigenlijk niet missen en dat voelde hij haarfijn aan. Eigenlijk was zijn tijd allang gekomen. Maar wat is de liefde en de binding tussen mensen dan toch sterk. Ze moesten er allebei klaar voor zijn op hun eigen manier en tijd.<br />
Maanden gingen voorbij en Jan trok zich steeds meer terug in zichzelf. Contact was er alleen door aanraken en nabijheid. Uiteindelijk kon Jan niet meer lang zitten, kreeg hij pijn en bleef langer in bed. En uiteindelijk bleef Jan helemaal in bed. Op het dagcentrum zagen we hem niet vaak, medebewoners misten hem." Hoe is het toch met Jan?"<br />
Af en toe ging ik even naar hem toe op zijn kamer. Dan lag hij in zijn speciaal aangepaste bed heerlijk te slapen. Af en toe was hij wakker en hadden we oogcontact, meer niet. Ik miste het aanblik van de statige man in ribcord broek en geruite overhemd. Voor mij was het moeilijk hem zo te zien. Een man van bijna twee meter, vel over been, holle ogen, zo weerloos en afhankelijk in bed te zien liggen. Het woord bekakte fries heb ik nooit meer van hem gehoord. Jan was te ver weg in zijn eigen wereld geslopen.<br />
Uiteindelijk kon ze hem loslaten en is Jan in zijn slaap over gegaan.<br />
Meneer Jan zal ik niet snel vergeten. Sommigen mensen blijven je gewoon bij . Het was een bijzonder heerschap die tot het eind opstandig en trots was ondanks de ziekte en uiteindelijke afhankelijkheid van anderen. De bijzondere manier waarop hij zijn liefde voor zijn gezin liet zien ,door haar de kans en de tijd te geven om hem los te laten, blijft deze bekakte Fries altijd bij.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfGVgyZljOWSFjbxr1wDOeXY9593FNd1U1LPoS-6XVB4blPivaZBJUAPTr0wi1U8LRG1DxEJIQwePSNPaECm43KdGIAnJD38mRgwHTWNy6Lk-mfesVKkfp07Kcviqe74oA01dK6jJJNK8/s1600/2014-08-07+21.12.49.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfGVgyZljOWSFjbxr1wDOeXY9593FNd1U1LPoS-6XVB4blPivaZBJUAPTr0wi1U8LRG1DxEJIQwePSNPaECm43KdGIAnJD38mRgwHTWNy6Lk-mfesVKkfp07Kcviqe74oA01dK6jJJNK8/s1600/2014-08-07+21.12.49.jpg" height="217" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-80776141325556983172014-02-21T01:00:00.000-08:002014-04-08T01:02:52.657-07:00Joint at the hip.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Een jaar geleden precies het zelfde meegemaakt. Een meningsverschil met een vriendin van een bevriend stel waar wij allebei regelmatig over de vloer kwamen. Ik wat vaker dan mijn man maar af en toe kwam hij mee of gingen wij met z'n vieren uit eten. Gezellig. Op een gegeven moment zag ik iets op internet wat vragen op riep over een afspraak die wij hadden. Ik sprak haar daarop aan en gaf aan wel even bij haar langs te willen komen om het bespreken en helder te krijgen. Daar zat zij blijkbaar niet op te wachten en begon een discussie over onze vriendschap middels s.m.s. Prima maar ik ben een beetje ouderwets, ik wil een gesprek wat beide mensen persoonlijk aangaat liever face to face doen. Als je begrijpt wat ik bedoel. Maar zij dus liever niet.<br />
Uiteindelijk werd het geschreven gesprek best heftig en moest zij op een gegeven moment huilen. Nu vraag je jezelf af hoe ik dat nu kan weten als je een gesprek hebt met iemand via een schermpje. Schrik niet. Haar man kwam er tussen. Ik las ineens: " Nu zit ze hier aan tafel en heb je haar aan het huilen gemaakt!! "<br />
" Ik heb altijd al gedacht dat jullie dit een keer zou flikken, hier zit ik niet op te wachten!! " Zat ik ineens met een ziedende man aan de s.m.s! En ineens ging de discussie niet meer over mij en haar maar over ons! Mijn man werd er ineens bij gehaald! <br />
Terwijl ik woorden had met haar! Ik was beland in een twilight zone. Wat had mijn man nou met deze hele affaire te maken? Uiteindelijk kreeg ik haar niet meer te spreken en heb ik tegen hem gezegd dat ik deze manier van communiceren tekenend vond en dat ik met hem het gesprek wilde eindigen en daarbij ook onze vriendschap. En klaar was het.......<br />
Waar het mij om gaat is niet eens de heftige discussie met haar omdat die er toch wel een keer aan zat te komen. Maar dat hij ertussen sprong om het voor haar op te nemen! Alsof het ging om een klein kind! Terwijl ik toch echt met een volwassen vrouw aan het discussiëren was.<br />
Joint at the hip zeggen de Engelsen dan. Onafscheidelijk, een relatie tussen twee mensen ervaren als een en dezelfde persoon. Te lang een stel dat de een het woord moet doen voor de ander omdat de<br />
ander zichzelf verloren heeft in die relatie. Geen eigen mening en identiteit meer. Wat hij is en doet, ben ik ook. En dat projecteren op een ander! Alsof ik hulp nodig had om deze discussie aan te gaan en te eindigen? Gelukkig niet! Daar heb ik mijn man echt niet voor nodig!<br />
Uiteindelijk ben ik blij dat ik er een punt achter heb gezet, er is mij door deze ervaring erg veel duidelijk geworden.<br />
Maar goed, het komt blijkbaar vaker voor. Vorige week nog. Niet eens een discussie, niet eens vrienden. De oorzaak was mijn opzegging bij een schilderles docent. Met haar vriend had ik op Facebook namelijk leuk contact over muziek en kunst en andere leuke discussies. Erg gezellig. Niet meer dus. Mijn opzegging bij haar was blijkbaar voor hem een reden om mij uit zijn vriendbestand te knikkeren.....<br />
Ook geen eigen mening, geen eigen leven, geen eigen vrienden. Joint at the hip. Zo veel van iemand houden dat de mening van de ander je eigen mening wordt. Eigenlijk is het zielig. De wereld wordt wel erg klein op die manier.<br />
Voor mij bestaat een relatie nog altijd uit twee personen met elk een eigen leven, eigen vrienden, eigen mening en dus een eigen persoonlijkheid. De relatie is voor mij een extra leuke aanwinst en geen doel op zich. Mijn doel is gelukkig zijn en mijn leven leven zoals het voor mij bedoeld is. Mijn man is mijn beste vriend, mijn maatje en spiegel. Hij is voor mij het kersje op de taart! Voor mij never nooit niet Joint at the hip. Veel te moeilijk lopen.....<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoRH-wItwak01TkNYn1K-stvWYJR9IKj_UuIWV4w9VfZsdJilnJIFIC06LpG0dp6xQ5Rb-0VfbbyToojoDsfMp8nK7vhJCvJsagzLYdIZvnQweoJatSJigkQ7pG5GigwUynBqzzCVMSz8/s1600/total-freedom2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoRH-wItwak01TkNYn1K-stvWYJR9IKj_UuIWV4w9VfZsdJilnJIFIC06LpG0dp6xQ5Rb-0VfbbyToojoDsfMp8nK7vhJCvJsagzLYdIZvnQweoJatSJigkQ7pG5GigwUynBqzzCVMSz8/s1600/total-freedom2.jpg" height="320" width="227" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-52488539700516864282014-02-18T05:31:00.000-08:002014-04-07T05:19:43.078-07:00Stoppen met schilderles<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Vandaag heb ik besloten te stoppen met schilderles. Ik kan het alleen, ik wil zelfstandig verder omdat mijn ontwikkeling in het schilderen gewoon door gaat met of zonder les. Vandaag kreeg ik een mail van mijn lerares van de schildersclub. De aanleiding was mijn bericht te stoppen met les. Het enige wat ik wel dacht te gaan missen is de gezelligheid en het contact met mijn lerares en een aantal cursisten. Dat was een vergissing....<br />
Mijn gevoel zegt al heel lang dat ik moest stoppen maar het kwam er maar niet van om de knoop door te hakken. Maar door een gebeurtenis met een mede cursist was de maat vol en mailde ik mijn lerares. Daarin bedankte ik haar voor haar geduld en kennisoverdracht en vertelde haar erg veel aan haar begeleiding te hebben gehad. Maar dat het tijd was om zelfstandig verder te gaan.<br />
Ik kreeg een mail terug. En wat voor een! Allereerst vond ze het jammer en daarna kreeg ik te lezen dat ik een fout zou begaan en dat het te vroeg was om te stoppen.<br />
En daarna een spervuur van negatieve feedback samen met de zin: " Ik zeg dit niet om je te kwetsen en ik hoop dat je het ook niet zo opvat..." <br />
Echt wel! Dat wat ze zei is erg kwetsend! Niet zo zeer de feedback. Feedback is altijd goed maar de timing. Nu pas! En wat nog vele malen kwetsend was is deze zin.....<br />
"Misschien ben ik wel te aardig voor jullie en moet ik strenger zijn, maar dan moet daar wel ruimte voor zijn, iedereen is zo gevoelig over z'n werk en er zijn zo veel tenen om op te gaan staan, maar eigenlijk ben ik de enige die iets kan zeggen , want aan je vrienden en familie heb je niks die vinden al gauw alles prachtig......"<br />
Ik moet eerlijk bekennen dat ik als trotse leeuw even een moment in mijn eer was aangetast. Even was er de twijfel. Misschien had ik haar ook moeten zeggen dat de lessen niet meer pasten in mijn drukke bestaan, zoals een mede cursist voor mij had aangegeven toen zij besloot te stoppen. Terwijl ze eigenlijk ook bedoelde te zeggen dat ze ook niets meer aan de lessen had en zelf haar weg wel kon vinden.......<br />
Misschien had ik dat moeten doen. Maar ik wil niet meer schijnheilig zijn en lief gevonden worden. Dus na een moment van twijfel en teleurstelling kwam er op den duur de strijdbaarheid! En als ik mij strijdbaar voel wordt ik erg creatief! Ook met woorden.<br />
Het is namelijk erg jammer voor haar dat ze niets aan de meningen van familie en vrienden heeft, dat vindt ik een gemis. Schilderen doe ik vooral voor mezelf omdat ik het een heerlijke bezigheid vindt. Omdat ik me er in kan verliezen en mijn gevoel er in kwijt kan. Daarnaast geniet ik van het aanblik van een vriendin of familielid die gaat huilen omdat ze de beeltenis van haar kind of huisdier in mijn schilderij terug vindt. Naar mijn beste weten huilen mensen niet voor niets, zo lelijk zijn mijn schilderijen nou ook weer niet!<br />
Als dan een lerares zegt dat ik weinig kleur gebruik, dat ik aan het verstijven en aan het poetsen ben, weinig diepte gebruik, dat ik portretten plat en doods maak en weinig gebruik maak van licht en donker en vorm en ook nog twijfelaar ben. Dan weet ik wel wat ik met die feedback doe. Direct de prullenbak in!<br />
Mijn "lerares" heeft zich van een kant laten zien die ik nog niet van haar kende. Wat mij betreft mag zij zich helemaal geen lerares noemen. Naar mijn mening is een lerares namelijk trots als haar leerling zegt klaar te zijn om zelfstandig door te gaan. Ze zou dan blij voor je moeten zijn en je succes willen wensen! <br />
Zo zie je maar weer. Het was allemaal schone schijn. Niet alleen van haar kant maar ook van de mede cursisten waarvan ik dacht een leuke vriendschappelijke band te hebben opgebouwd. In hen heb ik mij ook duidelijk vergist. Meteen na het akkefietje met mijn lerares geen gezellig contact meer, werd compleet genegeerd. Wat heeft mijn beslissing om te stoppen met hen te maken? Ik heb werkelijk geen idee! Niet te geloven wat een slappe hap. Ik kan me wel voor de kop slaan dat ik er toch weer in getrapt ben.....<br />
Al met al was het gewoon geen les. Niet echt. Het was gewoon een gezellig samenzijn van een stelletje amateurs, met koffie en koek voor zeventien euro per ochtend! Prima voor toen, niet zo<br />
prima voor nu. Ik kan mijn geld wel beter besteden. Eigenlijk moet ik haar ,en de rest van de club ,bedanken. Ik heb veel geleerd. Door deze ervaring voel ik mij sterker en zelfverzekerder dan ooit! Lekker eigenwijs doorgaan met schrijven en lekker "twijfelen" en "poetsen"!<br />
Op het moment dat ik besloot te stoppen met schilderles verkocht ik twee schilderijen en hengelde ik drie opdrachten binnen! Alsof het universum mij wat duidelijk wilde maken!<br />
Wees eerlijk, vooral naar jezelf en luister altijd naar je intuïtie, dat is je kompas. Schilderles heb ik niet meer nodig, gelukkig niet. Ik ga gewoon lekker door met "poetsen"!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2euukYq4SlUwJ0mdiGo-uAF3h29DlXpEK_RfI4YlU3TZaI8yIQrNT9fUdgB6d9hf0gsSe-BVnEoZrzVePj37N6Jyj3CGElG3CTd4cF8nyigt1N-ByjMqc-anbQUoCDhEltJtExZ0t5fI/s1600/differant.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2euukYq4SlUwJ0mdiGo-uAF3h29DlXpEK_RfI4YlU3TZaI8yIQrNT9fUdgB6d9hf0gsSe-BVnEoZrzVePj37N6Jyj3CGElG3CTd4cF8nyigt1N-ByjMqc-anbQUoCDhEltJtExZ0t5fI/s1600/differant.jpg" height="320" width="228" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<br /></div>
<o:p></o:p><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 12pt;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-41264286992062773262014-02-18T01:10:00.002-08:002015-11-13T10:03:30.850-08:00Sterren op het doek<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Op schilderles, kregen we met z'n allen de opdracht om een portret te maken van een mede cursist alla "Sterren op het doek"! Je kent het wel. Een BN'er die het hemd van het lijf wordt gevraagd door mevr. Groenteman. En in de tussentijd geportretteerd wordt door drie kunstenaars. Aan het eind van het programma mag de BN'er een portret meenemen naar huis en de rest wordt geveild voor een goed doel.<br />
Een leuk programma. Leerzaam ook. Zo kan je nog eens in de keuken van een andere kunstenaar kijken. En natuurlijk inspiratie opdoen! Vooral de reacties van de BN'ers als de kunstwerken worden onthult. Erg bijzonder om te zien en dan vooral de keuze die ik soms niet begrijp maar wel recht doet aan kunst. Omdat dan blijkt dat kunst de meest persoonlijke manier is van uitdrukken en verbeelden. Van de kunstenaar en van de geportretteerde kijker!<br />
Prachtig. Je kunt je dus voorstellen hoe leuk ik het vond om aan deze bijzondere opdracht mee te werken. Maar wat later blijkt, was ik wat te naïef .Maar goed, het was zo ver! Lootjes met namen van alle deelnemende cursisten werd in een oude glazen pot gedaan en zij mocht het lootje trekken. Omdat ze van te voren al had aangegeven niet mee te willen doen omdat portret schilderen niet een van haar sterke kanten was. Heel begrijpelijk. Portret schilderen is een vak apart. Laat zij nou het lootje trekken met haar eigen naam! Alsof het lootje er mee speelde!<br />
Ik vond het prima, voor mij was ze een uitdaging. Ik had nog nooit een ouder iemand met bril geportretteerd. Tijdens de schilderles werd de dame op de foto gezet en uit de foto's koos ik de mooiste pose.<br />
Vol goede moed begon ik aan het portret. Ik vond het heerlijk! Ik wilde haar persoonlijkheid ook treffen en dat is ook altijd een uitdaging. Gelukkig was ik al bedreven in het maken van portretten. Ik moest nog veel leren maar uit reacties van mensen kon ik aannemen dat portretten schilderen mij goed af ging.<br />
Na een aantal weken was het dan zover. De onthulling! <br />
We waren allemaal een beetje nerveus en zij helemaal. Ze moest van ons even de ruimte uit zodat wij onze werkstukken konden neerzetten. Ik was blij verrast over de prachtige werken die er stonden te pronken. Stuk voor stuk met liefde gemaakt , ik zag het en merkte het aan alle makers. Allemaal anders en toch gelijk.<br />
Ze mocht eindelijk binnenkomen. Ze was zenuwachtig en gespannen. Daar stonden we dan met z'n allen, de schilderijen te bewonderen. Ze vertelde hoe mooi ze de portretten vond en dat ze eigenlijk geen keuze kon maken. Voor ons wel een beetje jammer. Een keuze is een soort bevestiging van je kunnen als kunstenaar en dat voelt natuurlijk altijd goed! Maar het was niet anders. Voor haar was het moeilijk. Als je de een kiest kies je automatisch niet voor de ander en dat kan de ander als een afwijzing zien. Dat wilde ze natuurlijk voorkomen door niet te kiezen. Voor haar logisch en begrijpelijk. Geen ramp! Ik had een portret gemaakt die recht deed aan mijn manier van schilderen. Erg tevreden was ik, ze was het gewoon ! En ze was er gelukkig erg blij mee.<br />
Aan het eind van les mocht ze van ons alle schilderijen mee nemen naar huis. Iedereen tevreden en er werd weer een lootje getrokken voor het volgende slachtoffer van "Sterren op het doek". Ik had er weer erg veel zin in. Iemand blij maken met iets van jezelf is het mooiste gevoel wat er bestaat! Vol goede moed de stad in om een volgend doek te kopen voor weer een persoonlijk portret!<br />
Een paar weken later liep ik door de stad en net als ik over het bruggetje wil lopen stopt ze op haar fiets naast mij. "Ik wil je nog even wat vragen" ; zegt ze zenuwachtig. "Natuurlijk" zeg ik. <br />
Stamelend zegt ze: " Ja, ik wilde het al eerder, je moet mij niet verkeerd begrijpen maar ik, je schilderij....." <br />
"Ja, wat is daarmee"', vraag ik vriendelijk. "Mijn neus, het is niet mijn neus, begrijp mij niet verkeerd, het is erg mooi en ik ben het echt. Maar mijn neus klopt niet, kan je dat niet veranderen? "<br />
Verward door al haar tegenstrijdigheden van wel en niet mooi , sta ik met stomheid geslagen. Dan herpak ik mezelf en reageer met : " Je hoeft niet te kiezen, dat hadden we toch afgesproken? Als je het portret niet mooi vindt kies je het toch niet? Ik ga het niet veranderen, ik ben er blij mee"<br />
Ze blijft maar door kakelen met zich te verontschuldigen. " Begrijp mij niet verkeerd, prachtig, het haar en de bovenkant en de onderkant ben ik het echt maar alleen de neus, kan je die toch niet veranderen? "<br />
Verbaasd en eerlijk gezegd ook met een gevoel van teleurstelling snap ik niets van haar verhaal. Uiteindelijk begin ik een beetje geïrriteerd te raken en zeg ik nogmaals : " Ik ga het niet veranderen!" <br />
Dan zegt ze: " Dan moet ik het zelf misschien wel proberen, begrijp me niet verkeerd het is echt prachtig , ben er erg blij mee, maar....."<br />
"Nou, dan moet je dat vooral doen! " reageer ik cynisch. Ze blijft maar door gaan met zich te verontschuldigen en zenuwachtig voor zich uit kijkend. Mijn ogen mijdend blijft ze haar verhaal over het portret herhalen. Eindelijk begin ik mij te realiseren dat ik aan het gesprek een eind moet breien.<br />
" Je moet doen wat goed voelt, kies je het wel is prima, kies je het niet is ook prima, ik ga het niet veranderen. Het is zoals het is." Ik doe een stap achteruit en maak aanstalten om weg te lopen. Dan hoor haar ik nog mompelen: " Dan moet ik het toch zelf maar veranderen........" <br />
Ze stapt op haar fiets en fiets weg. Mij verbouwereerd achterlatend. Een gevoel van boosheid bekruipt mij. Wat een vraag! Of ik de neus nog wil veranderen aan een portret wat ik als af heb bestempeld. Misschien moet ze zich realiseren dat ze gewoon een dikke neus heeft! <br />
Ik loop met grote boze stappen verder en ineens moet ik denken aan Hanneke Groenteman met Irene Moors. Ik stel me de onthulling voor van haar drie portretten en zij zegt tegen de kunstenaar : " "Prachtig gedaan , erg mooi portret maar ik wil wel dat je mijn neus nog even veranderd ......"<br />
Ik zie het helemaal voor mij en even heb ik een binnenpretje. Zij doet er maar mee wat ze wil, ook al is het ritueel verbranden! Maakt mij niets meer uit. Veranderen? Nooit niet!!<br />
Aan "Sterren op het doek" doe ik niet meer mee. Naïef als ik was. Portretten maak ik alleen nog voor mensen die het waarderen. Lekker op de bank voor de t.v. maar voor mij nooit meer in de praktijk "Sterren op het doek"!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-37186160227577447662014-02-02T09:56:00.002-08:002015-11-13T10:23:02.916-08:00Bruno<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_52ee768b3392e2932396547" style="display: inline;">
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-weight: normal; line-height: 18px;">Net terug van een heerlijke wandeling met Rex en Pebbles. Langs het station naar het Wilhelminapark Meppel, om het ABC van de Stouwe en over het spoor naar het zandpad. op het zandpad kunnen ze lekker rennen en vliegen. En ik kan heerlijk genieten van de mooie omgeving en natuur langs de Reest. En vandaag was helemaal een feestje! het zonnetje van erbij! </span><span style="font-weight: normal; line-height: 18px;">Na een tijdje kuieren zag ik in de verte een mevrouw aanlopen, met een rustige bijna langzame pas. Handen op de rug en af en toe omkijkend. Vlak achter haar zag ik een bruine hond met een kromme rug en ook een langzame pas. </span><span style="font-weight: normal; line-height: 18px;">Rex en Pebbles waren aan het spelen met een stok en zagen niet wat ik zag. Ik besloot ze aan de riem te doen. Mijn twee energiebommen versus ziek of oude meneer. Die confrontatie wilde ik even uit de weg gaan. Langzaam kwamen ze dichterbij, de mevrouw liep af en toe over haar schouder kijkend naar haar lieverd. Een oude naar het bleek 11 jaar oude herdershond. Toen we elkaar passeerden wilde Rex en Pebbles natuurlijk spelen! Maar ik merkte al snel dat ze ophielden met proberen. Al snel gingen ze naast mij zitten zodat ik even met de mevrouw kon praten. Alsof ze allebei aanvoelden dat deze oude heer geen speelkameraadje meer kon zijn. Ze begon te vertellen over haar Bruno. </span><span style="font-weight: normal; line-height: 18px;">Bruno was elf jaar oud, pijnlijke gewrichten, diarree waar hij pillen voor kreeg, blind aan een oog, vanmorgen ineens een dikke voorpoot, Incontinent van urine en ga zo maar door. Ik vertelde dat ik mijn honden even aan de lijn had gedaan omdat ik uit de verte al zag dat ze aankwam lopen met een zieke of heel oude hond. Toen ik dat zei brak ze. Tranen biggelde over haar wangen en ze dat ze het ook eigenlijk wel wist. Dat ze Bruno in moest laten slapen. Ik zei dat ze niets moest maar dat ik op afstand al zag dat hij op was en dat Rex en Pebbles instinctief wisten dat met Bruno niet meer gedonderjaagd kon worden. Door haar tranen en de aanblik van oude Bruno die braaf naast de baas wachtte, moest ik ook huilen, " Ik moet ook huilen" zeg ik tegen haar. Door de tranen moeten we even lachen. Daar stonden we dan samen, twee mensen, twee vrouwen, twee dienliefhebbers die ineens zich even realiseren dat je een dier op een gegeven moment los moet laten en die laatste moeilijke beslissing moet maken voor een maatje waarvan je zoveel houdt.</span><span style="font-weight: normal; line-height: 18px;">" Morgen, ik ga morgen naar de dierenarts, het kan gewoon niet meer zo...." zei ze. " Heel veel sterkte morgen" zei ik , met een brok in de keel. Met dat ik verder wil lopen met Rex en Pebbles het zandpad af hoor ik achter mij: " Bedankt !!" Ik draai mij om en zie haar zwaaien. Ik zwaai terug. Rustig loop ik door en realiseer mij dat ik Bruno nooit meer zal tegenkomen. Die krijgt morgen zijn welverdiende rust na een heerlijk hondenleven.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-weight: normal; line-height: 18px;"><br /></span>
</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL6ZmIb_ZZNoeEfYxwN9RgpFqwPLWs0p4n0bOpMWtoORy-50XoAgvJ8RPHotEf2xZjBxRjcoCfb0vl6y4dlhPWe83PpcbEL_DXU20Dun7nXAe4CDx0ejCOSE7X8gsvRpFc6QiZzJq_QJs/s1600/herdershond+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL6ZmIb_ZZNoeEfYxwN9RgpFqwPLWs0p4n0bOpMWtoORy-50XoAgvJ8RPHotEf2xZjBxRjcoCfb0vl6y4dlhPWe83PpcbEL_DXU20Dun7nXAe4CDx0ejCOSE7X8gsvRpFc6QiZzJq_QJs/s1600/herdershond+3.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="font-family: "lucida grande" , "tahoma" , "verdana" , "arial" , sans-serif; font-size: x-small;"><span style="font-weight: normal; line-height: 18px;"><br /></span></span></div>
<div style="font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 15px; line-height: 21.55px;">
<br /></div>
</div>
<span style="background-color: white; font-family: "georgia" , "utopia" , "palatino linotype" , "palatino" , serif; font-size: 15px; line-height: 21.55px;"></span><br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-61288076090489309452013-12-12T04:45:00.000-08:002015-11-13T10:07:26.847-08:00Kerstgedachte<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
De kerstdagen komen er weer aan. Voor mij is dat elk jaar weer een ervaring die dubbele gevoelens meebrengt. Aan de ene kant vindt ik de "kerstgedachte", de gezelligheid in de stad, de versieringen, de lichtjes en de tijdelijke saamhorigheid erg leuk en gezellig.<br />
Het begint met het kopen, schrijven en versturen van de kerstkaarten. Eerder was ik daar fanatiek voorstander van. Zelfs een beetje paranoïde als het erop aan kwam. Ik weet eigenlijk niet waarom ik zo gestrest ermee bezig was. Een gewoonte denk ik. Iedereen stuurt iedereen een kaart. Ik dus ook, het hoort zo. Daarnaast was het natuurlijk een soort zelfverheerlijking . "Kijk eens hoe lief en aardig en sociaal ik ben, ik stuur je een kerstkaart"<br />
En als ik mijn kerstkaarten slinger niet zo vol had hangen dan het jaar daarvoor, dan was er toch stiekem wel een gevoel van teleurstelling. Diegene die mij geen kaart had gestuurd kreeg natuurlijk het jaar daarop niet een van mij. Echt niet! <br />
Lang leve de "kerstgedachte"!<br />
Daarnaast heb ik niet zoveel met Kerst en onze lieve Heer en zo. Het is naast Pasen, Pinksteren, etc. weer het zoveelste christelijke feest wat ik door mijn maag gesplitst krijg. Verplichte vrije dagen, naar de kerk, eren , dankbaar zijn en vrolijk of gezellig doen. Op een vaste tijd mag iedereen weer een lach op het gezicht toveren en net doen alsof alles okidoki is. Ineens is iedereen weer even sociaal, ineens kruipt iedereen achter z'n laptop vandaan en gaat elkaar opzoeken. Gezellig. Terwijl ook iedereen weet dat er eigenlijk teveel ellende in de wereld is om dit toneelstukje van het kerstsprookje te blijven opvoeren.<br />
Eigenlijk, diep in mijn hart, vindt ik de Christelijke feestdagen en het verplichte karakter daarvan, achterhaalt. Vooral in onze Multi culturele samenleving. Het woord geloof zegt het al. Je geloofd er in of niet. Ik niet.<br />
Moslim, christen, hindoe, boeddhist , etc. Mensen hebben nou eenmaal behoefte om in iets of iemand te geloven en ergens bij te horen. Ik heb dat minder. Wat mij betreft is kerst een leuk sprookje van een kindje wat geboren wordt ergens ver weg. Voor mij hetzelfde als een sprookje van bijvoorbeeld Hans Christiaan Anderson. Het verschil is dat het sprookje Dhr. Anderson gewoon een sprookje is, je leest het voor aan je kind hoe je het wilt en wanneer je wilt. Het Kerstsprookje wordt door anderen tot vervelends toe elk jaar op het zelfde tijdstip herhaald en men benadrukt het verplichte karakter ervan. Je krijgt verplicht vrije dagen, je wordt doodgegooid met kerstreclame, verplicht kerstkaarten versturen, verplicht naar de mis, verplicht je huis versieren, verplicht bij je schoonouders op visite, verplicht naar de woon boulevard op tweede kerstdag, etc. <br />
Heerlijk die "kerstgedachte"!<br />
Gelukkig zijn er zat mensen die, net als ik, geloven in zichzelf en de goedheid van de ander. Het hele jaar door en niet alleen nu. Ik heb namelijk het "geloof" niet nodig om gelukkig, dankbaar, sociaal , vrijgevig, geduldig, vriendelijke, etc. te zijn. Daar heb ik mijn eigen intuïtie voor, mijn eigen kompas. Daar vaar ik al jaren prima op. Dat de ander anders denkt is prima! Je moet doen wat goed voor je voelt. <br />
Kerstkaarten versturen zit er niet meer in. Het voelt te hypocriet. Ik doe er niet meer aan mee. Tijd maken voor een ander, elkaar aandacht schenken, elkaar zien. Dat kan het hele jaar door met of zonder de "kerstgedachte".<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOUaGa9mDGbpZ8GFRMCkcfznyI9BJYxH9kLX84b6OcM7CCzRSR88JeLYbxtRbrP2FI2XrvMf6mGd8Dn6xRzda3x7tYBxw3AevP-DFXsldXu6u2oyHooPZ-pFeEVVHSdEAaWqj0ipIGEZw/s1600/Winterlandschap.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOUaGa9mDGbpZ8GFRMCkcfznyI9BJYxH9kLX84b6OcM7CCzRSR88JeLYbxtRbrP2FI2XrvMf6mGd8Dn6xRzda3x7tYBxw3AevP-DFXsldXu6u2oyHooPZ-pFeEVVHSdEAaWqj0ipIGEZw/s320/Winterlandschap.jpg" width="320" /></a></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-80979747462318930062013-12-04T05:06:00.002-08:002017-01-24T05:42:19.130-08:00Sinterklaas Surprise<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Het is weer zo ver. De tijd is weer gekomen , Sinterklaas is weer in het land. En dat heeft zo z'n effect op de dynamiek in een gezin. Onze dochter kwam thuis met een gezicht als een oorwurm. Met in haar tas een verlanglijstje van een meisje uit haar klas. " Gatver mam, we moeten weer een surprise maken!" In groep acht doen ze namelijk nog aan Sinterklaas surprises. De kinderen in die groep geloven al lang niet meer in Sinterklaas maar op school willen ze er nog wel wat aandacht aan besteden. Gezellig toch? Leuk!, lootjes trekken en dan een wenslijstje invullen. En dan mag de gene die je getrokken hebt voor vier euro een cadeautje kopen. Voor vier euro! Wat kun je in vredesnaam tegenwoordig nog voor vier euro kopen? Ik hoor jullie denken. Het gaat niet om de grote van het cadeau, bla, bla, bla. Het gaat om het idee erachter en de surprise!<br />
Is natuurlijk ook zo en toch vindt ik vier euro een achterlijk bedrag. Maar goed.<br />
Het gaat natuurlijk vooral om de surprise. Oooh, joepie!! De surprise! De kinderen moeten een surprise maken wat bij het kind of cadeau past en er moet ook nog een gedicht bij. Onze dochter heeft een meisje getrokken waar ze niets mee heeft en niet kent. Godzijdank hebben we het lijstje nog! Kunnen we daar wat uitzoeken. Nu nog de surprise. Geen ramp meer, gewoon een kant en klaar geval met Sint papier inpakken met een Intertoys bon. Klaar is kees. Gedichtje erbij en voilà!<br />
Ik hoor jullie verontwaardiging ; "Nou, nou , kan je er nu niet wat meer moeite voor doen? Niet dus.<br />
Ik ga uitleggen waarom.<br />
De eerste keer toen er lootjes werden getrokken werd ik ook nog boos op onze dochter omdat zij er totaal geen energie in stak. En ik maar stressen omdat ik vond dat er wel wat moest komen.<br />
Al is het alleen maar het sociale aspect van de viering van Sinterklaas met surprises. Uhum.....<br />
Ik haar onder protest aan de slag zetten met wc rollen, karton, lijm, zilverstiften van de Bruna, folie en lint bij de knutselwinkel. Zat ik met een sacherijnig kind aan tafel "gezellig" te knutselen. "Mam, ze wil graag een kettinkje, een bal of kleurpotloden. lekker dan. Moeder en dochter naar de stad, ons een ongeluk zoeken naar wat geschikts. Een cadeautje van vier euro uit zoeken. Er was natuurlijk niets te vinden. Tja, een of ander waardeloos flut etuitje met vijf potloodjes van de Action. Dat konden we dan gelukkig nog net vinden. Met plaatsvervangende schaamte ging dat in de surprise.<br />
Na operatie "surprise" ging het cadeau dan eindelijk mee naar school. Blij en opgelucht als we waren. Eindelijk was het klaar en was ik er van af.<br />
De surprises werden de avond daarvoor naar school gebracht zodat alle ouders en kinderen het moois konden bekijken voordat het de volgende dag geopend zou worden. En wat schertst mijn verbazing? De ene surprise was nog prachtiger, overweldigend mooier dan de ander. Er stonden levensgrote paarden van karton! Een heus zelfgemaakt voetbalveld van papier mache, kralen, verf en stickers! Een ouder haalde vol trots een heuse spelcomputer versiert met zilverstift en lovertjes op ware grote, tevoorschijn ! Ik zag een joekel van een potlood van een kartonnen buis en een gebakspunt in mekaar geknutseld van gekleurd karton. Ik begon mij lichtelijk zorgen te maken. Ik dacht nog: "Wat heeft ze knappe, kunstzinnige kinderen in de klas!"<br />
Mijn mond viel open van verbazing. Mijn dochter en ik keken elkaar aan en we haalden langzaam haar in mekaar geknutselde dingetje uit de plastic Lidl tas.<br />
Met het schaam rood op de kaken zette ik het tussen al het moois van de andere "kinderen". Ik keek naar onze dochter en zij keek mij met een tril lipje aan. "Mam, heb ik niet goed m'n best gedaan?"<br />
" Ik wist echt niet dat het zo moest , mam." <br />
Het viel wel op dat de aanwezige ouders wel heel enthousiast en trots aanwezig waren. Ik zag her en der papa's staan met de lijm en stift nog aan de handen en mouwen. En mama's met glitter in het haar en verf op de wang. Langzaam kreeg ik het een en ander in de gaten.<br />
We zijn in rap tempo naar buiten gelopen en ik heb mijn dochter bij de schouders gepakt en met een knipoog gezegd: "Lieverd ,sommige ouders hebben te veel tijd, volgens mij hebben we de papa's, en de mama's betrapt! " Ik zie een grote lach verschijnen op het eerst zo teleurgestelde gezichtje.<br />
Sindsdien hebben wij besloten niet meer met dit toneelstuk mee te doen. Surprise of geen surprise . Wij doen niet meer mee. Onze dochter hoeft zich niet meer in het zweet te werken, ik hoef haar niet meer te stimuleren en over te halen. Wij brengen dit jaar ,godzijdank, voor de laatste keer onze " surprise "naar de klas.<br />
Vanavond is het dan weer zo ver. We mogen weer. Ben benieuwd wat de "kinderen" nu weer gemaakt hebben. Dat zal wel weer een hele "surprise " zijn. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-68392405804643062302013-12-02T01:14:00.001-08:002015-11-13T10:05:23.490-08:00Controle<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Wat is dat toch? Mensen die alles maar dan ook alles willen vasthouden, plannen en controleren. Het is tot daar aan toe dat ze dat in het eigen leven toepassen. Prima! Lekker doen zou ik zeggen! Maar ze moeten per direct ophouden te verwachten dat ik mij daaraan ga aanpassen en nog erger, daarin meega! Want als ik niet controleerbaar en stuurbaar ben? En wat als ik nu eens een ander idee heb of me toevallig anders voel?<br />
Voor de duidelijkheid. Ik ben lastig stuurbaar en bovenal kritisch. Ik merk dat het voor een aantal mensen in mijn omgeving, op z'n minst, vervelend is.<br />
Waarom verwachten anderen dat ik mij conform hun eigen normen en waarden, ideeën en gevoelens moet gaan gedragen? Waarom mag ik niet anders zijn ? Wat is dat toch dat zij willen dat iedereen zo denkt zoals zij?<br />
Ik zie het gebeuren bij vrienden, collega's en familie. En wat nog erger is dat mensen zo ver gaan in het behoudt van hun eigen zekerheid dat men gaat manipuleren om alles in hun eigen leven en omgeving te laten kloppen. Even een voorbeeld van bv. mijn ouders . Als kind was ik al erg creatief speels en open kind, goed in tekenen, ik kon snel verhoudingen zien en had een smaakvol kleurgebruik. Ik wilde toen al erg graag mijn talent ontwikkelen en later mijn beroep ervan maken. Mijn ouders kenden het niet, dachten meteen dat een beroep in de kunst niets voor een meisje was en waren bang (!) dat ik er geen goede boterham mee kon verdienen. Als kind werd mij op alle vlakken afgeraden om mijn droom waar te maken.Uiteindelijk ging ik een opleiding doen wat veilig en bekend was. En natuurlijk erg geschikt voor een meisje. Een opleiding in de zorg.<br />
Dat vindt ik nog steeds het toppunt van controle. De angst en onzekerheden verworven in het eigen leven en het gebrek aan kennis en lef projecteren op je kind.<br />
Nog een voorbeeld van controle. Tijdens mijn werk als activiteitenbegeleider. Ik ga binnen het team en dagcentrum m,n eigen gang , ik heb een specifieke manier van omgang met de cliënten en met andere collega,s. Daarbij vertel ik niet altijd alles. Ik heb het met andere collega's niet over<br />
gesprekken die ik heb of ga hebben met cliënten of collega's. Voor iemand die de touwtjes in handen wil houden is dat natuurlijk erg vaag en onduidelijk. Lastig ook. Ze hebben geen grip op mij.<br />
Een praktisch voorbeeld. Om duidelijkheid te verschaffen over wat ik aan het doen ben komt het voor dat collega,s achter mij gaan staan als ik aan het werk ben met de computer. Dan gaan ze mee kijken en in het ergste geval commentaar geven of vertellen wat ik beter niet of wel kan doen.<br />
Ik vind dat soms erg vermoeiend en lastig mee om te gaan. Eigenlijk moet ik constant op mijn hoede zijn dat ik me niet laat manipuleren in hoe een ander iets vindt of vindt dat iets moet. Het positieve is dat ik mezelf train om steeds dichter bij mezelf te blijven. En dat ook kenbaar te maken.<br />
Het is soms alsof ik me voor elke gedachte en handeling moet verantwoorden. En het is niet alleen op het werk. Ook binnen mijn vriendenkring ken ik een paar mensen die niet kunnen omgaan met onzekerheden en onduidelijkheid. Als ik bijvoorbeeld een afspraak af zeg en aan geef "geen zin" te hebben is dat bij een aantal van hen niet te verkroppen." Geen zin , hoezo geen zin ?" Kan dat niet wat duidelijker ? Er moet eigenlijk altijd een reden zijn waar zij wat mee kunnen. Ook dan krijg ik het gevoel dat ik op het matje moet komen en verantwoording moet afleggen.<br />
Als je vaker mijn blogs leest weet je dat ik graag het gedrag van mezelf en de ander aan het analyseren ben. Ik vindt het interessant om uit te zoeken wat voor gevoel er achter bepaald gedrag schuilt en ik houdt ervan om te filosoferen over achtergronden van gedrag.<br />
Ik weet dat controle willen hebben over de ander niets met mij te maken heeft. Zover ben ik al. Godzijdank! Ik denk dat het met een diep gevoel van onzekerheid te maken heeft. Het gevoel hebben dat het leven je door de vingers glipt en dat je niet bij machte bent het leven bij de lurven te pakken en het te leven! <br />
Ik leef op een manier waarop ik de dingen op mij af laat komen. Ik probeer geen verwachtingen meer te hebben en mensen mogen zijn wie ze zijn. Als een vriendin belt of mailt en zegt geen zin te hebben om te komen, jammer dan, ik kan me dat goed voorstellen. Ik heb ook wel eens geen zin. Prima, spreken we gewoon wat anders af op een ander moment wanneer de zin er wel weer is. Ik krijg dan niet meteen het gevoel dat ze mij niet meer aardig vindt. Ik weet dat "geen zin " met haar te maken heeft. En kan het daarom ook bij haar laten.<br />
Wat als iedereen nu eens de controle los kan laten en kan accepteren dat iedereen anders is, dat iedereen in hun eigen wereld leeft met eigen ervaringen en gevoelens en daarbij eigen regels schrijft. Wat als je dat kan accepteren en respecteren! Vooral dat!<br />
Het hoeft namelijk niet allemaal perfect te zijn. Jezelf leren accepteren met al je miskleunen , triomfen, mindere eigenschappen, goede eigenschappen, akelige karakter trekken, goede karaktertrekken, minder leuke ervaringen en goede ervaringen als kind en als volwassene. Als je dat kan denk ik dat je dan ook de ander kan accepteren en dat je de zekerheid niet meer nodig hebt. De controle los laten, het leven los laten, ervaringen los laten, mensen los laten en jezelf loslaten omdat je het verdient.<br />
Je verdient het om vrij te zijn, te zeggen wat je wilt, te doen wat je wilt , te leren, te ervaren en te leven zoals jij het wilt ! Zonder de "maar" van de ander. Zonder de controle!<br />
Controle weerhoudt mij van persoonlijke groei , het houdt mij gevangen. Als je dat voor jezelf prima vindt moet je het natuurlijk zo laten.Ik kan me voorstellen dat het een soort schijn veiligheid geeft en dat het lekker is achter die zelf gemaakte grenzen te leven. Godzijdank zit ik niet zo in elkaar. Ik wil meer!<br />
Ik heb ervaren dat je in dit leven geen controle hebt. Nergens over. Over niets en niemand. Het gaat bij mij om vertrouwen in mezelf en het leven wat ik leef en wat dat leven voor mij in petto heeft. Goed of kwaad, positief of negatief. Het hoort er allemaal bij.<br />
Wat je ervan wilt maken is aan jouw en niemand anders. Dit leven is in ieder geval van mij, ik weet dat ik straks dood ga en er niet meer ben. Dat is de enige zekerheid en houvast in mijn leven.Verder laat ik het gebeuren en geniet ik van de onzekerheden, de verrassingen, mijn creativiteit, de teleurstellingen, mijn oplossingen, de blijdschap,het verdriet, de vreugde, de liefde tussen mensen en het wonder van dit leven.<br />
Controle? De enige controle die ik deze week wel even lijdzaam over mij heen laat komen is mijn bloeddruk controle, o.k. dat nou weer wel.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAsoQ__t03CbTvIi7cy8nfoSyptVQto2Eq_K6MHpHjXXrf4tfPRePdGv2hpThIOUwRNifvGDwLuWOWp57GrrTfwQfCGo_vj2QaDtZ9ZuBuoPizfhHmoFOVW189tgocFMFiwNoeYg5Aocc/s1600/IMG_20140818_124525.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAsoQ__t03CbTvIi7cy8nfoSyptVQto2Eq_K6MHpHjXXrf4tfPRePdGv2hpThIOUwRNifvGDwLuWOWp57GrrTfwQfCGo_vj2QaDtZ9ZuBuoPizfhHmoFOVW189tgocFMFiwNoeYg5Aocc/s1600/IMG_20140818_124525.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-21139427847995091172013-11-13T22:44:00.001-08:002015-11-13T10:42:43.244-08:00Het groene hart<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Het groene hart,<br />
<br />
Na een lange dag werken,<br />
loop ik langs de grachten.<br />
Moe van het moeten, moe van alles,<br />
Heb ik je soms zo nodig.<br />
Door de steegjes loop ik,<br />
naar je statige huizen.<br />
En dan ineens hoor ik niets,<br />
alleen het ruizen van je bladeren.<br />
zachtjes snateren van je eendjes,<br />
en het kabbelende water.<br />
In de verte zie ik je prachtige fontein,<br />
en de vijf groene vazen.<br />
Je lijkt steeds vaker in alle rust,<br />
alleen op mij te wachten.<br />
Het groene hart, <br />
aan de kronkelende Reest.<br />
Bij jouw kom ik thuis,<br />
bij jouw kom ik tot rust.<br />
Wandelend langs je treurwilg,<br />
je gras en je omgevallen boom.<br />
Je hertjes en trotse pauw,<br />
over je witte bruggetje.<br />
Het groene hart,<br />
Ik heb je stilte soms zo nodig.<br />
En als ik na een dag vol moeten,<br />
behoefte heb aan jouw.<br />
Dan ben je er altijd, nu en later,<br />
Het groene hart van Meppel.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfTutRaHHxyot-6GpwRkaYMPhcG_up6YHkpwrbkEelgK3MgzR0g7y3cI1hzG23YttxR2lN64wgqSA4bDp093en3ot1zjlLnEs8-2L35vHm_acTEd0ADH1twhMyZEArildhZPIRmqYZEaE/s1600/IMG_20140823_183606-EFFECTS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfTutRaHHxyot-6GpwRkaYMPhcG_up6YHkpwrbkEelgK3MgzR0g7y3cI1hzG23YttxR2lN64wgqSA4bDp093en3ot1zjlLnEs8-2L35vHm_acTEd0ADH1twhMyZEArildhZPIRmqYZEaE/s1600/IMG_20140823_183606-EFFECTS.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-88137597755177974192013-11-05T02:57:00.000-08:002015-11-13T10:10:36.873-08:00De vrouw als product<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Gisteravond zag ik een documentaire over hoe Terre des Hommes pedofielen op het net lokt met een virtueel Filipijns meisje genaamd Sweety......<br />
Het is te gek voor woorden dat ,zodra zij een seconde on line is,dat er dan meer dan honderd viezeriken haar weten te vinden en haar oneerbare voorstellen doen. Als een product in een winkel, klaar om verkocht te worden aan de hoogste bieder. Zoveel mannen die achter de P.C. zitten om de eigen seksuele behoefte te bevredigen. En in alle anonimiteit op zoek gaan naar seks, c.q. een levend wezen met gevoel, emoties,ouders,broertjes en zusjes.....<br />
Dat is toch raar? Doet dat kind er dan ,op dat moment, niet toe ? Het komt blijkbaar niet in hun op dat het kind misschien gedwongen wordt ,dat het kind zelf misbruikt is en niet anders weet, dat het kind die dag geen geld voor eten heeft en het op deze manier probeert te verdienen.<br />
Ik vraag mij dan wel eens af wat er bij zo,n man in z,n hoofd omgaat : " Ik heb nu zin in seks en dat meisje op het scherm is nu even niet belangrijk." " Ik heb nu zin in seks en het gevoel van het kind ergens in een of ander vies kamertje achterin een bordeel is niet belangrijk " Ik heb nu zin in seks, ik trek de eerstvolgende vrouw van de fiets en verkracht haar.<br />
Pak een zakdoek en help jezelf! En als je het dan toch niet kan laten koop een plastic pop online!! Kan je die zelf lekker opblazen en ook weer schoonmaken!<br />
Jouw hoogtepunt van tien seconden zorgt er voor dat het kind of vrouw met een levenslang trauma opgezadeld blijft........<br />
"Ik kan me er zo kwaad om maken! Afschuwelijk!<br />
Wat mij betreft is seks iets wat overschat wordt door blijkbaar veel mannen. De behoefte aan seks is gelijk aan de vrouw en het kind geworden. Deze mannen kunnen dat niet meer loskoppelen. Het is een product.<br />
De vrouw is tot een product gedevalueerd....Seks is te koop, dus ook de vrouw en het meisje. Dat alles ervoor moet wijken betekend dus ook het welbevinden van vrouwen en kinderen. De maatschappij lijkt eraan gewend te zijn geraakt. Waar je ook kijkt. Welke krant je ook openslaat. Kinderen en vrouwen worden verkracht en misbruikt.<br />
Ik heb ergens gelezen en gehoord dat misbruik en verkrachtingen allerlei redenen hebben: Macht, onmacht, ongeremdheid, behoefte, onzekerheid, a-socialiteit, etc. Soms heb ik het gevoel dat die redenen het misbruik goed moeten maken, dat we met z'n allen medelijden met die mannen moeten hebben.....<br />
Jongens! Hallo! : " Voor misbruik en verkrachting is geen reden! Nooit niet! Met wat voor legitieme reden je ook komt . Je blijft met je tengels van vrouwen en kinderen af!"<br />
Maar nee hoor, kerels zijn zo zielig, ze kunnen er niets aan doen. Stakkers zijn het. Het is nu eenmaal zo..... Ze hebben gewoon meer behoefte aan seks. Een vrijbrief! Grijpen wat je grijpen kan, kosten wat kost!<br />
Misbruik en verkrachtingen zijn een walgelijke manier om aan je trekken te komen zonder te denken aan het welbevinden van de ander. Maar het is van alle tijden hoor ik mannen zeggen. Van alle tijden. Alsof dat het goed maakt. Alsof dat betekend dat misbruik normaal is en niet te stoppen is. Voor mij is het onvoorstelbaar dat het juist nu in 2013 nog steeds gebeurd.<br />
We zijn als mens geëvalueerd, wijzer geworden, we worden geacht van onze fouten te leren, tenminste.... Maar nog steeds, net als honderden jaren geleden, is seks een product en dus ook de mens, het kind, de vrouw. Misbruik moet een keer stoppen! Dat product? Dat wil ik niet zijn. Ik ben meer dan dat. Ik ben meer waard dan dat! Net als alle vrouwen en kinderen met mij. Veel meer waard dan een product!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc20TwPQywF8pVnSP1xgMS-H_hejrmAlH6C11uEzW2eczk-Sl6PEHbYlLG6AzHMdm0NxECyCHYXHN0LD8WMDVLtTSZzPflicPGY-VNT-yc5Rak5tuV-GhAuTdggbFWxG7dcxP8QnVhxbE/s1600/2014-10-23+10.45.25.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhc20TwPQywF8pVnSP1xgMS-H_hejrmAlH6C11uEzW2eczk-Sl6PEHbYlLG6AzHMdm0NxECyCHYXHN0LD8WMDVLtTSZzPflicPGY-VNT-yc5Rak5tuV-GhAuTdggbFWxG7dcxP8QnVhxbE/s1600/2014-10-23+10.45.25.jpg" width="226" /></a></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-38725322330930199202013-10-31T00:54:00.001-07:002015-11-13T10:30:48.389-08:00Mijn Meppel<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Mijn Meppel<br />
<br />
Daar ben je dan,<br />
gevangen in een schilderij.<br />
Om gevoel en weten,<br />
uitdrukking te geven.<br />
Aan jouw als mijn stad.<br />
de sfeer van thuis komen.<br />
Naar je gezellige plein,<br />
je steegjes en straatjes.<br />
Leiden mij naar haar,<br />
je prachtige toren.<br />
Als baken en houvast,<br />
Meppel is mijn stad.<br />
Niet eens de stad waar<br />
ik geboren ben.<br />
En toch zeg ik je en<br />
iedereen die het horen<br />
wil of niet.<br />
Mijn Meppel is<br />
mijn geboorte stad.<br />
Bij jouw ben ik herboren,<br />
gelukkig en vertrouwd.<br />
Moedig en zeker,<br />
creatief en uitbundig.<br />
Kan ik bij jouw zijn,<br />
Mijn Meppel.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzr5lBniNdhyphenhyphenyvrbEVfnpZXHc2i4MwTPwnlbwlIgZQmlxByCYAF6wGJ8WJ5ejP3rWqlvTcMLEV7tec00cOjmcmm-veeTXBeYyN3R8DjL2FhiKSwGlmJdFJBfmY3xF0Ll0yG29hyphenhyphenP5AhVg/s1600/meppel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzr5lBniNdhyphenhyphenyvrbEVfnpZXHc2i4MwTPwnlbwlIgZQmlxByCYAF6wGJ8WJ5ejP3rWqlvTcMLEV7tec00cOjmcmm-veeTXBeYyN3R8DjL2FhiKSwGlmJdFJBfmY3xF0Ll0yG29hyphenhyphenP5AhVg/s320/meppel.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-48465936550818455392013-10-16T11:17:00.000-07:002014-03-09T13:20:35.901-07:00Roddelen<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Wat is dat toch ? Dat sommige mensen vol oordeel zitten en de behoefte hebben om daarover te praten met anderen ? Roddelen heet dat in de volksmond. Ik probeer streng voor mezelf te zijn wat betreft oordelen naar en roddelen over mensen. Ik wil eigenlijk geen oordeel hebben, niet voordat ik iemand gesproken heb en op z'n minst ken. Je weet namelijk niet wat diegene heeft meegemaakt en waarom iemand de dingen doet die zij doet. En toch betrap ik mezelf. Op het werk lukt het namelijk niet altijd om niet vooringenomen te zijn, laat staan niet te roddelen.<br />
Als ik moe en gestrest ben laat me toch weer meeslepen door vooroordelen over iemands uiterlijk, gedrag, ervaringen en roddels. <br />
Ik vindt mezelf af en toe toch weer in situaties waarin ik meega in het roddelen over anderen: " Moet je zien, ze doet helemaal niets, ze zal het wel weer te laat hebben gemaakt". We nodigen haar niet uit voor het bedrijfsuitje, ze hoort niet in ons team". "Moet je haar zien lopen, zo vermoeid en onverzorgd".<br />
Maar niemand vraagt zich af waarom ze niets doet, niemand vraagt zich af waarom ze misschien af en toe de bloemetjes buitenzet. Niemand doet de moeite om haar beter te leren kennen. Niemand vraagt zich af waarom ze er eerder verzorgt uit zag en nu niet meer. En niemand gaat naar haar toe en vraagt hoe het met haar is". Waarom is het soms zo moeilijk om ,ook voor mij, gewoon naar haar toe te gaan en te vragen hoe het met haar gaat. En om haar beter te leren kennen. Want eigenlijk wil ik dat het liefst!<br />
Dan betrap ik me erop dat ik mee ga kletsen en dat ik in die negatieve spiraal meegezogen wordt. Lekker met z'n allen schoppen, beschuldigen, klagen, zeuren en zaniken.<br />
Roddelen is gezellig en leuk. En het lucht eigenlijk ook wel op. lekker toch? Je eigen frustraties projecteren op de ander?<br />
Maar waarom voelt het dan elke keer alsof ik in een gevoel spagaat zit? Ik laat me nog te vaak<br />
verleiden door negativisme en gemakzucht. Want dat is het! Negativisme en angst om buiten je eigen belevingswereld te stappen en de ander in zijn belevingswereld te ontmoeten en gemakzucht omdat ik kies voor wat de groep denkt en doet. Ik ben blij dat ik me bewust ben van het feit dat ik roddel. En ik kom er ook achter dat ik het niet meer wil! Ik wil niet meer over anderen praten als het een negatieve ondertoon heeft en als het niets constructiefs oplevert. Ik wil ook niet meer bij een groep horen die mensen bevooroordeeld en niet toelaat. En de confrontatie niet aandurft! Het brengt mezelf en de ander namelijk nergens, nou ja nergens.......Ik in een verwarrende en pijnlijke spagaat! Ik doe niet meer mee! Ik ben er klaar mee!<br />
Morgen loop ik naar haar toe en vraag hoe het met haar gaat. Hoef ik ook niet meer te roddelen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj69EFS9I89ZykhlJf7I4U-_JZtmNy848reExW9cCIKNoB7tBTHJXjrHzjC0oDCRU6m6yfJKTDzEx7KPF2_GhjIhZIm9OzqAN_egS5xbFdhPWvTUrjDYd2TL37f26bTiONnbhSXbH3uoMo/s1600/roddelen.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj69EFS9I89ZykhlJf7I4U-_JZtmNy848reExW9cCIKNoB7tBTHJXjrHzjC0oDCRU6m6yfJKTDzEx7KPF2_GhjIhZIm9OzqAN_egS5xbFdhPWvTUrjDYd2TL37f26bTiONnbhSXbH3uoMo/s320/roddelen.jpg" height="224" width="320" /></a></div>
<br />
Dit korte verhaal is In de week van 30 januari 2014 gepubliceerd in de Libelle.<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-52516075955042114702013-10-07T07:40:00.001-07:002015-11-13T10:24:01.047-08:00Wonen in Meppel<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span class="userContent"></span><br />
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_5252c68e7c0892e98003753">
<span class="userContent">Wonen in Meppel,</span><br />
<span class="userContent">met je wit gepleisterd station.</span><br />
<span class="userContent">Langs de Neufhoorn,</span><br />
<span class="userContent">de Poort van Drenthe.<span class="text_exposed_hide">...</span><span class="text_exposed_show"><br /> Loop ik door mijn straatje.<br /> Wonen in Meppel,<br /> met je hoge toren, kerk en plein.<br /> Met je kronkel weggetjes her en der.<br /> Van Woldstraat, Kromme Ellenboog<br /> Prinsenplein tot aan de Wheem.<br /> Wonen in Meppel,<br /> met je park en oude eikenbomen<br /> Vijver , ganzen en hondenpoep.<br /> Kinderen spelend met bal en elkaar.<br /> In weer en wind genietend van<br /> wonen in Meppel.<br /> Al lopend door je Hoofdstraat,<br /> groetend naar bekenden en iedereen.<br /> Struinend over je markt, <br /> maakt mijn thuis gevoel compleet.<br /> Wonen in Meppel,<br /> wandelend aan de Reest, <br /> Mooie molen de Weert, <br /> draait en draait zijn wieken. <br /> Als een teken,<br /> nooit wil ik hier weer weg. <br /> Ik zal altijd bij je blijven,<br /> wonen in Meppel.</span></span></div>
<span class="userContent">
</span><span class="userContentSecondary fcg"> </span><br />
<span class="userContentSecondary fcg">Sarah Creek</span><br />
<br />
Dit gedicht is Vrijdag 4 Oktober gepubliceerd in de Meppeler Courant.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpd9usrXmGsVmWJzFW73-GhueSdHXqnbkmyCx-2OMBeG2h2SrJI2s-JEUJvp99SjVSsgHCQ13UofyoquND4NSk5aYV0sA_KRDK-iLkfLXfanWJAESZW6ufNxDud0Bz6fRobU7GSQIzx9s/s1600/intro_gescheurd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpd9usrXmGsVmWJzFW73-GhueSdHXqnbkmyCx-2OMBeG2h2SrJI2s-JEUJvp99SjVSsgHCQ13UofyoquND4NSk5aYV0sA_KRDK-iLkfLXfanWJAESZW6ufNxDud0Bz6fRobU7GSQIzx9s/s320/intro_gescheurd.jpg" width="320" /></a></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766tag:blogger.com,1999:blog-1070667896312640834.post-53347196936543872302013-09-30T09:27:00.000-07:002015-11-13T10:14:50.283-08:00De kriebels.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Elke maandagavond pak ik mijn grote zwarte leren tas in. Er gaan tubes acryl verf in, kwasten, penselen, schetsboek en natuurlijk een palet. En elke dinsdagochtend fiets ik naar het prachtige gebouw aan de Prins WillemAlexander straat. Ik heb schilderles in een oud postkantoor van net voor de oorlog. Sfeervoller kan niet! Ik parkeer neuriënd mijn fiets en ga naar binnen. Achter de receptie moet ik met een steile trap naar boven. Boven aan de trap is een lokaal waar ik les krijg samen met vijf andere cursisten. In het lokaal sieren prachtige ornamenten het plafond en er ligt een oude eikenhouten vloer. In de hoek is een klein keukentje waar je koffie kan zetten en her en der staan ezels verdeeld door de ruimte. Er zijn al wat dames gearriveerd." Goedemorgen"; zeg ik. "Goedemorgen"; krijg ik terug. De sfeer is zoals altijd gezet. Gezellig, gemoedelijk en het begin van een creatief samenzijn met gelijk gestemde kunstenaressen. Ik doe mijn jas uit en hang het op de staande kapstok in de hoek. Ik loop naar mijn ezel en zie mijn werk klaarstaan. Een vergezicht van Ameland met in de verte Buren. Ik zie het schilderij weer voor het eerst na een week. Ik begin meteen te denken in kleur en vorm. Ik heb zin om te beginnen!<br />
Maar dan komt de geur van koffie mij tegemoet. Heerlijk! Zoals elke schilder ochtend drinken we met elkaar een kop koffie voordat de les begint. Dan hoor ik beneden iemand de trap opkomen. Ik hoor een mannenstem. "Goedemorgen dametjes !" De toon is gezet. Ik krijg meteen de kriebels. De medecursisten antwoorden vriendelijk met goedemorgen. Ik draai mij om en zie onze leraar naar de meneer toe gaan en hem een hand geven.<br />
" Dames, dit is Klaas-Jan. Klaas-Jan heeft vanmorgen een proefles en loopt met ons mee om te zien of hij bij mij lessen wil volgen" . Wat opvalt is de walgelijke rode Versace bril die te groot en te opvallend is. Verder ziet Klaas-Jan er verzorgt uit, heeft een donker rode corduroy broek aan en daarboven een ruiten overhemd. Daaroverheen en donkerblauwe spencer. Zijn wijkende haargrens<br />
netjes in een scheiding gekamd en gladgeschoren wangen en kin. De opdringerige geur van zijn dure aftershave komt mij tegemoet terwijl ik acht meter van hem afsta.<br />
Klaas-Jan zet zijn tas neer en plaatst zijn doek op een ezel. Dan komt hij zich voorstellen. Hij geeft iedereen een hand maar komt te dichtbij naar mijn mening. <br />
Hij legt daarbij ,een beetje overbodig, zijn linkerhand op de schouder van degene waar hij zich aan voorstelt. Ik zie medecursisten, met rode wangetjes ,verlegen lachen. Dan ben ik aan de beurt. Ik neem instinctief afstand door mijn hand ver naar voren te steken om afstand tussen hem en mij te creëren. Hij probeert net als bij de anderen zijn hand op mijn schouder te leggen. Dat lukt hem bijna. Zijn vingers raken mij net aan. Ik krijg meteen weer de kriebels. Hij kijkt mij met een arrogante blik aan en ik kijk terug in zijn ontspiegelde brillenglazen. "Klaas-Jan"; zegt hij. "Sarah "; zeg ik. "Goh, wat een schattige naam"; zegt hij op een minachtende toon. Dan zie ik zijn ogen afdwalen naar mijn borsten en taille en met dat hij zich realiseert dat hij afdwaalt gaat zijn blik snel weer naar boven. Er ontstaat een tevreden lach op z,n gezicht. Ik wordt lichtelijk beroerd en de haren in mijn nek gaan recht overeind staan!<br />
Ik laat zijn hand los en stap achteruit. Hij draait zich om op zoek naar een volgend slachtoffer. Als ik sprakeloos en nog steeds met een weeïg gevoel in mijn maag bijgekomen ben van onze ontmoeting gaan we koffie drinken. Hij verteld honderd uit over zijn geweldige schilderscarrière en van allerlei andere niet interessante onderwerpen. Ik bedenk me geen twee keer en neem mijn half opgedronken kop koffie mee naar m'n tafel. Ik heb geen zin in dit mannetje die zichzelf ook nog erg graag hoort praten. <br />
Gelukkig staat hij met z'n werk aan de overkant. Hij heeft een klein doek waar hij een begin van een vrouwelijk naakt op heeft gemaakt. Ik vind het niet bijzonder. Ik moet toegeven dat ik op dat moment lichtelijk bevooroordeeld ben voor een objectief oordeel. Ik draai me om en pak mijn spulletjes bij elkaar en zet het op de tafel naast mijn ezel. Ik loop naar de kast en pak een oude pot en vul deze met water. Ik kan aan het werk. Ik heb er zin in. Mijn leraar komt even naar mij toe en geeft mij wat tips waar ik wat mee kan. Het irritante heerschap van zonet ben ik daardoor even vergeten.<br />
Onze leraar loopt zo naar iedereen, ook naar Klaas-Jan. Maar Klaas-Jan zit niet te wachten op advies. Ik hoor flarden van een gesprek. Een moeizaam gesprek waar Klaas-Jan het niet eens is met het gegeven advies.<br />
Ik doe net of ik niets hoor en ga gewoon door met schilderen. Dan zie ik hem met stoom uit de oren naar Esther lopen. Ik zie in m'n ooghoek dat Klaas-Jan door gaat met schilderen zonder wat te doen met de tips van onze leraar. Dan stopt hij ineens en staat hij op. Hij loopt naar Esther. Hij leunt te dicht over haar heen en geeft haar complimentjes over haar werk. Zij neemt ze dankbaar in ontvangst. Ik hoor ze samen praten en hij verteld haar over hoe lang hij al schildert en hoe succesvol hij is. Met dat Esther wat wil zeggen over haar eigen werk draait hij zich midden in het gesprek om en loopt hij naar Annemarie. Esther verbouwereerd achterlatend. Hij leunt ook over haar heen en slaat zijn arm om haar schouder. Hij begint te vertellen over zich zelf en over het feit dat hij eigenlijk geen les meer nodig heeft. De manier waarop hij over zichzelf blijft praten geeft mij meer dan de kriebels.<br />
Als dit zo door gaat ben ik bijna aan de beurt.....Ik besluit gewoon door te werken en ik hoop stiekem dat hij mij overslaat. En net als ik in m'n flow kom voel ik iets achter mij. Ik draai mij om en sta oog in oog met een glimlachende Klaas-Jan. Hij staat te dicht bij. <br />
Ik probeer een stap achteruit te doen maar ik stap op de poot van de ezel. Ik doe een stap opzij.<br />
" Ooh, hallo,"zeg ik . "Wat ben je aan het maken? "; vraagt hij. Een vraag naar de bekende weg.<br />
Met dat ik een gevat antwoord wil geven legt hij zijn arm om mijn schouder. "Gatver"; roep ik. En er valt een enge stilte. Ik pak zijn arm en duw het van mijn schouder. Verbaasd kijkt hij mij aan en weifelend zegt hij ; "Je bent leuk bezig...........". <br />
Dit heerschap heeft mij in een half uur al meer de kriebels bezorgd dan in mijn gehele leven.<br />
Ik ga dit gesprek niet aan. Deze arrogante persoon zit vol van zichzelf. Mijn verhaal kan er helemaal niet meer bij. Ik zeg: "Dank je, maar ik wil nu graag weer aan het werk." Ik draai me meteen weer om en pak mijn penseel en ga schilderen. Ik hoor hem weg lopen. Naar m'n buurvrouw. Hij slaat meteen zijn arm om haar heen alsof hij troost zoekt na de mislukte poging bij mij.<br />
Hij complimenteert haar over haar werk en met dat zij , met blosjes op de wangen, wil vertellen over haar zelf begint hij over zijn duur verkochte werk en hoe goed zijn schilderijen het doen bij andere kunstenaars.<br />
Wat een arrogante kwast! Bah! En het gekke van alles is dat ik het idee heb dat ik de enigste ben die dat denkt. Mijn medecursisten gaan helemaal op in zijn verhalen. Stoppen met schilderen , geven hem de gevraagde aandacht en lijken het nog leuk te vinden ook!<br />
Ik hoor hem naar zijn ezel lopen en ik zie hem in mijn ooghoeken aan het werk gaan. Kort maar krachtig want na een kwartier gaat hij weer z'n rondje doen. Mij slaat hij over, Godzijdank. Tijdens de koffie spreekt hij honderd uit over zijn ervaringen, z,n vele exposities en duur verkochte werken en hoe geweldig en fantastisch hij wel niet is. We hangen allemaal aan z'n lippen. behalve ik. Ik heb een overdosis Klaas-Jan en ben klaar met hem.<br />
Aan het eind van de les neemt Klaas-Jan weer het woord; " Dametjes, ik heb het erg leuk bij jullie gehad vanmorgen. Maar ik denk dat ik bij jullie niet meer kan ontwikkelen. Jullie begrijpen vast wel dat ik weinig meer bij kan leren. Ik wens jullie succes en hopelijk hebben jullie het volgende week net zo gezellig als vanmorgen met mij......" Er volgt een vette knipoog achter zijn foei lelijke bril.<br />
Wij kijken elkaar aan. We glimlachen naar elkaar. En we weten allemaal zonder woorden waar de glimlach voor staat.<br />
"Gezellig wordt het zeker..."; denk ik. En met dat hij zich omdraait en z'n spullen pakt krijg ik nogmaals de kriebels.<br />
Maar nu van opluchting.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-yXBrLQ-2emY/UkiBkSob4dI/AAAAAAAABjo/oCCLsTL-fr8/s1600/Febr2011Spelerij_034_-_kopie.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="http://2.bp.blogspot.com/-yXBrLQ-2emY/UkiBkSob4dI/AAAAAAAABjo/oCCLsTL-fr8/s1600/Febr2011Spelerij_034_-_kopie.jpg" width="320" /></a></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07104091345178007814noreply@blogger.comMeppel, Nederland52.6921234 6.193718699999976752.6151654 6.0323571999999768 52.7690814 6.3550801999999766