Gisteravond weer heerlijk gewandeld met onze beide witte herders. Majoor Rex en Pebbles. Route ’t Vledder, fietstunnel onder het spoor naar het winkelcentrum met Leen Bakker en de Praxis , sportschool Go for It! En verder naar het industrie terrein bij de McDonald’s. Kunnen ze heerlijk los van de riem en rennen. Er lopen daar naast kooplustige mensen ook veel konijnen rond. Gelukkig zijn ze te snel en wendbaar voor Rex. Maar hij is een beetje dommig en blijft het proberen, hij maakt er een sport van om achter ze aan te vangen. Mijn man en ik genieten, na een drukke werkdag, van elkaars gezelschap en keuvelen er lekker op los en op een gegeven moment komt Pebbles ietwat gestrest naar ons toelopen. Zonder Rex. We kijken elkaar aan en denken allebei hetzelfde, hij is natuurlijk weer achter een konijn aan. Die komt ,zoals altijd, wel weer terug.
Wij lopen door en geen spoor van Rex. Wij beginnen te roepen " Rex! Rexi!!"
Weer geen Rex. Het angstzweet breekt mij toch wel een beetje uit en ik besluit terug te lopen om te zien of hij achter is gebleven. Geen Rex. Dick doet Pebbles aan de riem, ze is helemaal zenuwachtig en zoekt met ons mee. We blijven maar roepen maar van Rex geen spoor……….
De rampscenario's doemen zich op. Hij is onder de auto gekomen, hij is verdwaald en naar huis gegaan, hij is meegenomen door een dierenbeul, hij is….. , ik kan zo wel even doorgaan. Net toen we een plan de campagne wilde maken om ons zoek gebied uit te breiden komt er in het schemer een wit stipje dichterbij. Ik roep nog een keer " Rex!!" En het witte stipje begint te sneller te bewegen en krijgt de gestalte van een witte wolf.......... Op z'n dooie akkertje komt ie aan lopen , achter de adem, schuim op de bek en bewust van zijn misser. Met de oren in de nek loopt hij schuldbewust naar mijn man. Op z'n mieter heeft ie gekregen maar ik was alleen maar blij dat onze grote vent de weg weer maar ons toe had gevonden.
Wij lopen door en geen spoor van Rex. Wij beginnen te roepen " Rex! Rexi!!"
Weer geen Rex. Het angstzweet breekt mij toch wel een beetje uit en ik besluit terug te lopen om te zien of hij achter is gebleven. Geen Rex. Dick doet Pebbles aan de riem, ze is helemaal zenuwachtig en zoekt met ons mee. We blijven maar roepen maar van Rex geen spoor……….
De rampscenario's doemen zich op. Hij is onder de auto gekomen, hij is verdwaald en naar huis gegaan, hij is meegenomen door een dierenbeul, hij is….. , ik kan zo wel even doorgaan. Net toen we een plan de campagne wilde maken om ons zoek gebied uit te breiden komt er in het schemer een wit stipje dichterbij. Ik roep nog een keer " Rex!!" En het witte stipje begint te sneller te bewegen en krijgt de gestalte van een witte wolf.......... Op z'n dooie akkertje komt ie aan lopen , achter de adem, schuim op de bek en bewust van zijn misser. Met de oren in de nek loopt hij schuldbewust naar mijn man. Op z'n mieter heeft ie gekregen maar ik was alleen maar blij dat onze grote vent de weg weer maar ons toe had gevonden.
