Als ik binnenkom is het rustig, de ene bezoeker zit wat voor zich uit te kijken en de ander leest de krant. Aan het hoofd van de tafel zit ze met gekromde rug te slapen. Haar grijze dunne haar valt over haar gezicht. Ik loop door om mijn leesbril te pakken en mijn tas weg te zetten. In mijn gedachte ben ik blij dat ze slaapt. Mijn collega begroet mij en geeft aan dat er geen bijzonderheden zijn met de bezoekers van het dagcentrum.
Plotseling hoor ik een diepe zucht en een versnelde ademhaling. Ze wordt wakker. En meteen is er weer de paniek. Haar ogen kijken angstig om zich heen. Zoekende. Ze vinden mij als ik de rapportage wil gaan lezen. " Ooooooh zuster, u bent er...." ; Zegt ze met een samengeknepen stemmetje. Meteen pakt ze de leuning van haar stoel en doet een poging om op te staan. De eerste keer lukt niet en ze valt terug in haar stoel. Nog een keer! Ze staat op en schuifelt met versnelde pas naar het bureau waar ik een poging doe de rapportage te lezen......Als ze eindelijk bij me is pakt ze mijn arm en knijpt erin." Ooooooh zuster, wilt u mij naar huis brengen? " Mijn kinderen zijn thuis en helemaal alleen ! Ik probeer haar gerust te stellen door te zeggen dat haar kinderen al volwassen zijn en niet meer thuis wonen....fout! Had ik niet moeten zeggen!! De kinderen zijn nog klein en hebben hun moeder nodig. Natuurlijk! Hoe stom kan ik zijn! Ik sta op vanachter het bureau en ik loop met haar mee naar de stoel. Ik probeer haar af te leiden door haar uit te nodigen om bij mij een kopje koffie te drinken......fout! Hoe stom kan ik zijn? Koffie? Haar kinderen zijn alleen thuis en die hebben haar nodig! De onrust blijft en wordt erger. In de ogen staat paniek. Ze loopt met gekromde rug naar de gang op zoek naar rollator. Ze wil weg, ze wil naar huis. Maar ik wil eigenlijk niet dat ze gaat. Misschien loopt ze wel echt weg en gaat ze naar buiten! Wat moeten we dan?
Even slaat bij mij de paniek om het hart. Even weet ik niet meer wat ik moet. Met dat zij de rollator heeft gevonden besluit ik met haar mee te lopen. " Ga je mee? " zegt ze. " Ja " zeg ik. Mag ik met u meelopen? " Ooooh , ja graag" zegt ze. Samen lopen we de gang op en ik begin met haar te praten over haar kinderen, hoe ze heten, hoe oud ze zijn, of er kleinkinderen zijn en uiteindelijk over vroeger. Haar leven als kind en jong volwassene......Haar versnelde pas wordt rustiger, haar blik ontspant, de beknepen stem wordt zachter en ik krijg contact. Ze kijkt me aan en ik sla m'n arm om haar kromme magere schouders. Tranen in haar ogen, ze stopt met lopen. Midden op de gang begint ze te huilen. " Ik mis m'n kinderen zo........" Ik pak haar bij beide schouders en trek haar tegen mij aan. Ze blijft huilen en snikken terwijl ik haar zonder woorden troost.
Ineens houdt het huilen op en richt ze haar hoofd op. Ze kijkt mij met betraande ogen aan. En ze zegt: " Zei je niet dat je de koffie klaar had? " We draaien de rollator en lopen gezellig keuvelend op de geur van koffie af.
Plotseling hoor ik een diepe zucht en een versnelde ademhaling. Ze wordt wakker. En meteen is er weer de paniek. Haar ogen kijken angstig om zich heen. Zoekende. Ze vinden mij als ik de rapportage wil gaan lezen. " Ooooooh zuster, u bent er...." ; Zegt ze met een samengeknepen stemmetje. Meteen pakt ze de leuning van haar stoel en doet een poging om op te staan. De eerste keer lukt niet en ze valt terug in haar stoel. Nog een keer! Ze staat op en schuifelt met versnelde pas naar het bureau waar ik een poging doe de rapportage te lezen......Als ze eindelijk bij me is pakt ze mijn arm en knijpt erin." Ooooooh zuster, wilt u mij naar huis brengen? " Mijn kinderen zijn thuis en helemaal alleen ! Ik probeer haar gerust te stellen door te zeggen dat haar kinderen al volwassen zijn en niet meer thuis wonen....fout! Had ik niet moeten zeggen!! De kinderen zijn nog klein en hebben hun moeder nodig. Natuurlijk! Hoe stom kan ik zijn! Ik sta op vanachter het bureau en ik loop met haar mee naar de stoel. Ik probeer haar af te leiden door haar uit te nodigen om bij mij een kopje koffie te drinken......fout! Hoe stom kan ik zijn? Koffie? Haar kinderen zijn alleen thuis en die hebben haar nodig! De onrust blijft en wordt erger. In de ogen staat paniek. Ze loopt met gekromde rug naar de gang op zoek naar rollator. Ze wil weg, ze wil naar huis. Maar ik wil eigenlijk niet dat ze gaat. Misschien loopt ze wel echt weg en gaat ze naar buiten! Wat moeten we dan?
Even slaat bij mij de paniek om het hart. Even weet ik niet meer wat ik moet. Met dat zij de rollator heeft gevonden besluit ik met haar mee te lopen. " Ga je mee? " zegt ze. " Ja " zeg ik. Mag ik met u meelopen? " Ooooh , ja graag" zegt ze. Samen lopen we de gang op en ik begin met haar te praten over haar kinderen, hoe ze heten, hoe oud ze zijn, of er kleinkinderen zijn en uiteindelijk over vroeger. Haar leven als kind en jong volwassene......Haar versnelde pas wordt rustiger, haar blik ontspant, de beknepen stem wordt zachter en ik krijg contact. Ze kijkt me aan en ik sla m'n arm om haar kromme magere schouders. Tranen in haar ogen, ze stopt met lopen. Midden op de gang begint ze te huilen. " Ik mis m'n kinderen zo........" Ik pak haar bij beide schouders en trek haar tegen mij aan. Ze blijft huilen en snikken terwijl ik haar zonder woorden troost.
Ineens houdt het huilen op en richt ze haar hoofd op. Ze kijkt mij met betraande ogen aan. En ze zegt: " Zei je niet dat je de koffie klaar had? " We draaien de rollator en lopen gezellig keuvelend op de geur van koffie af.