Werken in de zorg doe ik al bijna 25 jaar.....Werken voor en met mensen heeft voor mij twee kanten. Het is een haat/liefde verhouding geworden , kan je wel zeggen. Aan de ene kant is het werken met mensen boeiend en aan de andere kant ervaar ik het zorgen als zwaar.
De manier waarop ik in dit beroep ben gerold is daar mede de oorzaak van. Ik kom uit een gezin waarin mijn moeder altijd kwetsbaar, zwak en ziekelijk was. Ik was de oudste dochter en van mij werd onuitgesproken verwacht te zorgen (!) voor mijn moeder.....ik werd er op een gegeven moment erg goed in. Het was de enige manier om mij verbonden te voelen met mijn moeder. Als ik haar verzorgde en deed wat ervan mij verwacht werd, alleen dan was ik geaccepteerd en was het goed. Onvoorwaardelijke liefde heb ik nooit gekend. Ik kon mij uiteindelijk erg goed verplaatsen in haar en anderen. Mezelf wegcijferen was overleven....
Doordat ik vroeger nooit de ruimte heb gehad om na te denken over wie ik was en te ontdekken waar ik goed in was gaf men na de lagere school een "geweldig "advies voor een vervolgopleiding: een opleiding in de zorg.......
Uiteindelijk kreeg ik natuurlijk ook werk in de zorg, eerst als verzorgende en later als activiteitenbegeleider.
Jarenlang heb ik gedacht dat het beroep mijn passie was. Zorgde ik omdat het van mij verwacht werd, zonder gevoel, zonder mij verbonden te voelen met de cliënt. Een afschuwelijke erfenis van een jeugd waar nooit de kans heb gehad om mezelf te ontplooien. Ik bleef lang onrustig en het gevoel houden dat er iets ontbrak. Een zoektocht met diepe dalen maar met grootste ontdekkingen hebben mij gebracht tot waar ik nu ben. Kunstenares in hart en nieren. Af en toe wordt ik verdrietig en boos omdat ik nu pas tot die ontdekking ben gekomen.
Maar nu realiseer ik mij dat het niet anders is. Ik heb er vrede mee. Ik ben blij met wat ik heb bereikt. Ik geloof dat ervaringen op het juiste moment komen en pas wanneer je er aan toe bent. Dat is ook bij mij het geval geweest.
Wie en wat ik ben, wordt gelukkig niet meer gedefinieerd door mijn baan. Van binnen voel ik dat ik
allereerst kunstenares ben. Ik maak schilderijen, beelden, ik schrijf korte verhalen en ik dicht.
Ik moet creëren en uitvinden. Het is bijna dezelfde behoefte als eten en drinken geworden. Door te creëren probeer ik verbinding te krijgen met de mensen die naar mijn schilderijen komen kijken en mijn verhalen op mijn blog lezen.
Ik heb ontdekt dat ik op een creatieve, kunstzinnige manier verbonden kan zijn met mensen, op mijn
eigen manier !Vanuit gevoel en passie. Dat ik nu heb ontdekt wie en wat ik werkelijk ben maakt dat ik ook in mijn werk eindelijk de verbinding kan voelen met degene die ik begeleid en verzorg. Dat komt het zorgen ten goede, niet alleen voor mij maar ook voor de ander.
Uiteindelijk ben ik er toch nog achter gekomen dat werken in de zorg voor mij meer is geworden dan alleen maar werken in de zorg......
De manier waarop ik in dit beroep ben gerold is daar mede de oorzaak van. Ik kom uit een gezin waarin mijn moeder altijd kwetsbaar, zwak en ziekelijk was. Ik was de oudste dochter en van mij werd onuitgesproken verwacht te zorgen (!) voor mijn moeder.....ik werd er op een gegeven moment erg goed in. Het was de enige manier om mij verbonden te voelen met mijn moeder. Als ik haar verzorgde en deed wat ervan mij verwacht werd, alleen dan was ik geaccepteerd en was het goed. Onvoorwaardelijke liefde heb ik nooit gekend. Ik kon mij uiteindelijk erg goed verplaatsen in haar en anderen. Mezelf wegcijferen was overleven....
Doordat ik vroeger nooit de ruimte heb gehad om na te denken over wie ik was en te ontdekken waar ik goed in was gaf men na de lagere school een "geweldig "advies voor een vervolgopleiding: een opleiding in de zorg.......
Uiteindelijk kreeg ik natuurlijk ook werk in de zorg, eerst als verzorgende en later als activiteitenbegeleider.
Jarenlang heb ik gedacht dat het beroep mijn passie was. Zorgde ik omdat het van mij verwacht werd, zonder gevoel, zonder mij verbonden te voelen met de cliënt. Een afschuwelijke erfenis van een jeugd waar nooit de kans heb gehad om mezelf te ontplooien. Ik bleef lang onrustig en het gevoel houden dat er iets ontbrak. Een zoektocht met diepe dalen maar met grootste ontdekkingen hebben mij gebracht tot waar ik nu ben. Kunstenares in hart en nieren. Af en toe wordt ik verdrietig en boos omdat ik nu pas tot die ontdekking ben gekomen.
Maar nu realiseer ik mij dat het niet anders is. Ik heb er vrede mee. Ik ben blij met wat ik heb bereikt. Ik geloof dat ervaringen op het juiste moment komen en pas wanneer je er aan toe bent. Dat is ook bij mij het geval geweest.
Wie en wat ik ben, wordt gelukkig niet meer gedefinieerd door mijn baan. Van binnen voel ik dat ik
allereerst kunstenares ben. Ik maak schilderijen, beelden, ik schrijf korte verhalen en ik dicht.
Ik moet creëren en uitvinden. Het is bijna dezelfde behoefte als eten en drinken geworden. Door te creëren probeer ik verbinding te krijgen met de mensen die naar mijn schilderijen komen kijken en mijn verhalen op mijn blog lezen.
Ik heb ontdekt dat ik op een creatieve, kunstzinnige manier verbonden kan zijn met mensen, op mijn
eigen manier !Vanuit gevoel en passie. Dat ik nu heb ontdekt wie en wat ik werkelijk ben maakt dat ik ook in mijn werk eindelijk de verbinding kan voelen met degene die ik begeleid en verzorg. Dat komt het zorgen ten goede, niet alleen voor mij maar ook voor de ander.
Uiteindelijk ben ik er toch nog achter gekomen dat werken in de zorg voor mij meer is geworden dan alleen maar werken in de zorg......