Daar ga je.....Dit keer alleen. Oranje wapperende haren. Als ik rood of blond zeg wordt ik direct verbeterd met; " Nee mam , ik heb oranje haren!!". Blauwe ogen met sproetjes op je neus. Spijkerbroek, t-shirt, gympen. Een hippe postman tas over je schouder.
Vanmorgen zei je : " Mam, je hoeft echt niet meer mee naar school, ik kan het zelf..." 9 jaar, ik hoor het je nog zeggen. In middels ben je alweer 11 jaar. De tijd is voorbij gevlogen. Ik zie me nog lopen met een dikke zwangere buik. Kan me de bevalling zo voor de geest halen en onze eerste ontmoeting is in m'n geheugen gegrift.....Met je prachtige blauwe ogen keek je mij aan. Meteen een lach op je engelachtige gezichtje! Alsof je wou zeggen " Nou, mam, hier ben ik dan! " . Vanaf je geboorte is het een loslaten geweest zoals ik het fenomeen loslaten nog nooit ervaren heb.
" Kinderen zijn niet van jouw, je hebt ze te leen...... " zei mijn Oma Kromkamp altijd. Ze had gelijk. Ik zie het aan jouw. Op je eigen manier, op je eigen tempo ga je steeds verder weg, de wijde wereld in, ga je op ontdekkingstocht en wordt je zelfstandig. Nu al ,heb ik mijn taak er al bijna opzitten.....De basis is gelegd. Voor mij is het alleen nog zaak om bij te sturen, grenzen aan te geven, en een warm nest te bieden waar je altijd en onvoorwaardelijk in terug kan vallen. En als dat gebeurd zal ik je weer net als vroeger in mijn armen nemen en zonder woorden vast houden. Daar ga je....
Mijn meisje, m'n dochter, mijn spiegel.
" Ik hou van je."
Vanmorgen zei je : " Mam, je hoeft echt niet meer mee naar school, ik kan het zelf..." 9 jaar, ik hoor het je nog zeggen. In middels ben je alweer 11 jaar. De tijd is voorbij gevlogen. Ik zie me nog lopen met een dikke zwangere buik. Kan me de bevalling zo voor de geest halen en onze eerste ontmoeting is in m'n geheugen gegrift.....Met je prachtige blauwe ogen keek je mij aan. Meteen een lach op je engelachtige gezichtje! Alsof je wou zeggen " Nou, mam, hier ben ik dan! " . Vanaf je geboorte is het een loslaten geweest zoals ik het fenomeen loslaten nog nooit ervaren heb.
" Kinderen zijn niet van jouw, je hebt ze te leen...... " zei mijn Oma Kromkamp altijd. Ze had gelijk. Ik zie het aan jouw. Op je eigen manier, op je eigen tempo ga je steeds verder weg, de wijde wereld in, ga je op ontdekkingstocht en wordt je zelfstandig. Nu al ,heb ik mijn taak er al bijna opzitten.....De basis is gelegd. Voor mij is het alleen nog zaak om bij te sturen, grenzen aan te geven, en een warm nest te bieden waar je altijd en onvoorwaardelijk in terug kan vallen. En als dat gebeurd zal ik je weer net als vroeger in mijn armen nemen en zonder woorden vast houden. Daar ga je....
Mijn meisje, m'n dochter, mijn spiegel.
" Ik hou van je."