Vandaag heb ik besloten te stoppen met schilderles. Ik kan het alleen, ik wil zelfstandig verder omdat mijn ontwikkeling in het schilderen gewoon door gaat met of zonder les. Vandaag kreeg ik een mail van mijn lerares van de schildersclub. De aanleiding was mijn bericht te stoppen met les. Het enige wat ik wel dacht te gaan missen is de gezelligheid en het contact met mijn lerares en een aantal cursisten. Dat was een vergissing....
Mijn gevoel zegt al heel lang dat ik moest stoppen maar het kwam er maar niet van om de knoop door te hakken. Maar door een gebeurtenis met een mede cursist was de maat vol en mailde ik mijn lerares. Daarin bedankte ik haar voor haar geduld en kennisoverdracht en vertelde haar erg veel aan haar begeleiding te hebben gehad. Maar dat het tijd was om zelfstandig verder te gaan.
Ik kreeg een mail terug. En wat voor een! Allereerst vond ze het jammer en daarna kreeg ik te lezen dat ik een fout zou begaan en dat het te vroeg was om te stoppen.
En daarna een spervuur van negatieve feedback samen met de zin: " Ik zeg dit niet om je te kwetsen en ik hoop dat je het ook niet zo opvat..."
Echt wel! Dat wat ze zei is erg kwetsend! Niet zo zeer de feedback. Feedback is altijd goed maar de timing. Nu pas! En wat nog vele malen kwetsend was is deze zin.....
"Misschien ben ik wel te aardig voor jullie en moet ik strenger zijn, maar dan moet daar wel ruimte voor zijn, iedereen is zo gevoelig over z'n werk en er zijn zo veel tenen om op te gaan staan, maar eigenlijk ben ik de enige die iets kan zeggen , want aan je vrienden en familie heb je niks die vinden al gauw alles prachtig......"
Ik moet eerlijk bekennen dat ik als trotse leeuw even een moment in mijn eer was aangetast. Even was er de twijfel. Misschien had ik haar ook moeten zeggen dat de lessen niet meer pasten in mijn drukke bestaan, zoals een mede cursist voor mij had aangegeven toen zij besloot te stoppen. Terwijl ze eigenlijk ook bedoelde te zeggen dat ze ook niets meer aan de lessen had en zelf haar weg wel kon vinden.......
Misschien had ik dat moeten doen. Maar ik wil niet meer schijnheilig zijn en lief gevonden worden. Dus na een moment van twijfel en teleurstelling kwam er op den duur de strijdbaarheid! En als ik mij strijdbaar voel wordt ik erg creatief! Ook met woorden.
Het is namelijk erg jammer voor haar dat ze niets aan de meningen van familie en vrienden heeft, dat vindt ik een gemis. Schilderen doe ik vooral voor mezelf omdat ik het een heerlijke bezigheid vindt. Omdat ik me er in kan verliezen en mijn gevoel er in kwijt kan. Daarnaast geniet ik van het aanblik van een vriendin of familielid die gaat huilen omdat ze de beeltenis van haar kind of huisdier in mijn schilderij terug vindt. Naar mijn beste weten huilen mensen niet voor niets, zo lelijk zijn mijn schilderijen nou ook weer niet!
Als dan een lerares zegt dat ik weinig kleur gebruik, dat ik aan het verstijven en aan het poetsen ben, weinig diepte gebruik, dat ik portretten plat en doods maak en weinig gebruik maak van licht en donker en vorm en ook nog twijfelaar ben. Dan weet ik wel wat ik met die feedback doe. Direct de prullenbak in!
Mijn "lerares" heeft zich van een kant laten zien die ik nog niet van haar kende. Wat mij betreft mag zij zich helemaal geen lerares noemen. Naar mijn mening is een lerares namelijk trots als haar leerling zegt klaar te zijn om zelfstandig door te gaan. Ze zou dan blij voor je moeten zijn en je succes willen wensen!
Zo zie je maar weer. Het was allemaal schone schijn. Niet alleen van haar kant maar ook van de mede cursisten waarvan ik dacht een leuke vriendschappelijke band te hebben opgebouwd. In hen heb ik mij ook duidelijk vergist. Meteen na het akkefietje met mijn lerares geen gezellig contact meer, werd compleet genegeerd. Wat heeft mijn beslissing om te stoppen met hen te maken? Ik heb werkelijk geen idee! Niet te geloven wat een slappe hap. Ik kan me wel voor de kop slaan dat ik er toch weer in getrapt ben.....
Al met al was het gewoon geen les. Niet echt. Het was gewoon een gezellig samenzijn van een stelletje amateurs, met koffie en koek voor zeventien euro per ochtend! Prima voor toen, niet zo
prima voor nu. Ik kan mijn geld wel beter besteden. Eigenlijk moet ik haar ,en de rest van de club ,bedanken. Ik heb veel geleerd. Door deze ervaring voel ik mij sterker en zelfverzekerder dan ooit! Lekker eigenwijs doorgaan met schrijven en lekker "twijfelen" en "poetsen"!
Op het moment dat ik besloot te stoppen met schilderles verkocht ik twee schilderijen en hengelde ik drie opdrachten binnen! Alsof het universum mij wat duidelijk wilde maken!
Wees eerlijk, vooral naar jezelf en luister altijd naar je intuïtie, dat is je kompas. Schilderles heb ik niet meer nodig, gelukkig niet. Ik ga gewoon lekker door met "poetsen"!
Mijn gevoel zegt al heel lang dat ik moest stoppen maar het kwam er maar niet van om de knoop door te hakken. Maar door een gebeurtenis met een mede cursist was de maat vol en mailde ik mijn lerares. Daarin bedankte ik haar voor haar geduld en kennisoverdracht en vertelde haar erg veel aan haar begeleiding te hebben gehad. Maar dat het tijd was om zelfstandig verder te gaan.
Ik kreeg een mail terug. En wat voor een! Allereerst vond ze het jammer en daarna kreeg ik te lezen dat ik een fout zou begaan en dat het te vroeg was om te stoppen.
En daarna een spervuur van negatieve feedback samen met de zin: " Ik zeg dit niet om je te kwetsen en ik hoop dat je het ook niet zo opvat..."
Echt wel! Dat wat ze zei is erg kwetsend! Niet zo zeer de feedback. Feedback is altijd goed maar de timing. Nu pas! En wat nog vele malen kwetsend was is deze zin.....
"Misschien ben ik wel te aardig voor jullie en moet ik strenger zijn, maar dan moet daar wel ruimte voor zijn, iedereen is zo gevoelig over z'n werk en er zijn zo veel tenen om op te gaan staan, maar eigenlijk ben ik de enige die iets kan zeggen , want aan je vrienden en familie heb je niks die vinden al gauw alles prachtig......"
Ik moet eerlijk bekennen dat ik als trotse leeuw even een moment in mijn eer was aangetast. Even was er de twijfel. Misschien had ik haar ook moeten zeggen dat de lessen niet meer pasten in mijn drukke bestaan, zoals een mede cursist voor mij had aangegeven toen zij besloot te stoppen. Terwijl ze eigenlijk ook bedoelde te zeggen dat ze ook niets meer aan de lessen had en zelf haar weg wel kon vinden.......
Misschien had ik dat moeten doen. Maar ik wil niet meer schijnheilig zijn en lief gevonden worden. Dus na een moment van twijfel en teleurstelling kwam er op den duur de strijdbaarheid! En als ik mij strijdbaar voel wordt ik erg creatief! Ook met woorden.
Het is namelijk erg jammer voor haar dat ze niets aan de meningen van familie en vrienden heeft, dat vindt ik een gemis. Schilderen doe ik vooral voor mezelf omdat ik het een heerlijke bezigheid vindt. Omdat ik me er in kan verliezen en mijn gevoel er in kwijt kan. Daarnaast geniet ik van het aanblik van een vriendin of familielid die gaat huilen omdat ze de beeltenis van haar kind of huisdier in mijn schilderij terug vindt. Naar mijn beste weten huilen mensen niet voor niets, zo lelijk zijn mijn schilderijen nou ook weer niet!
Als dan een lerares zegt dat ik weinig kleur gebruik, dat ik aan het verstijven en aan het poetsen ben, weinig diepte gebruik, dat ik portretten plat en doods maak en weinig gebruik maak van licht en donker en vorm en ook nog twijfelaar ben. Dan weet ik wel wat ik met die feedback doe. Direct de prullenbak in!
Mijn "lerares" heeft zich van een kant laten zien die ik nog niet van haar kende. Wat mij betreft mag zij zich helemaal geen lerares noemen. Naar mijn mening is een lerares namelijk trots als haar leerling zegt klaar te zijn om zelfstandig door te gaan. Ze zou dan blij voor je moeten zijn en je succes willen wensen!
Zo zie je maar weer. Het was allemaal schone schijn. Niet alleen van haar kant maar ook van de mede cursisten waarvan ik dacht een leuke vriendschappelijke band te hebben opgebouwd. In hen heb ik mij ook duidelijk vergist. Meteen na het akkefietje met mijn lerares geen gezellig contact meer, werd compleet genegeerd. Wat heeft mijn beslissing om te stoppen met hen te maken? Ik heb werkelijk geen idee! Niet te geloven wat een slappe hap. Ik kan me wel voor de kop slaan dat ik er toch weer in getrapt ben.....
Al met al was het gewoon geen les. Niet echt. Het was gewoon een gezellig samenzijn van een stelletje amateurs, met koffie en koek voor zeventien euro per ochtend! Prima voor toen, niet zo
prima voor nu. Ik kan mijn geld wel beter besteden. Eigenlijk moet ik haar ,en de rest van de club ,bedanken. Ik heb veel geleerd. Door deze ervaring voel ik mij sterker en zelfverzekerder dan ooit! Lekker eigenwijs doorgaan met schrijven en lekker "twijfelen" en "poetsen"!
Op het moment dat ik besloot te stoppen met schilderles verkocht ik twee schilderijen en hengelde ik drie opdrachten binnen! Alsof het universum mij wat duidelijk wilde maken!
Wees eerlijk, vooral naar jezelf en luister altijd naar je intuïtie, dat is je kompas. Schilderles heb ik niet meer nodig, gelukkig niet. Ik ga gewoon lekker door met "poetsen"!