Een jaar geleden precies het zelfde meegemaakt. Een meningsverschil met een vriendin van een bevriend stel waar wij allebei regelmatig over de vloer kwamen. Ik wat vaker dan mijn man maar af en toe kwam hij mee of gingen wij met z'n vieren uit eten. Gezellig. Op een gegeven moment zag ik iets op internet wat vragen op riep over een afspraak die wij hadden. Ik sprak haar daarop aan en gaf aan wel even bij haar langs te willen komen om het bespreken en helder te krijgen. Daar zat zij blijkbaar niet op te wachten en begon een discussie over onze vriendschap middels s.m.s. Prima maar ik ben een beetje ouderwets, ik wil een gesprek wat beide mensen persoonlijk aangaat liever face to face doen. Als je begrijpt wat ik bedoel. Maar zij dus liever niet.
Uiteindelijk werd het geschreven gesprek best heftig en moest zij op een gegeven moment huilen. Nu vraag je jezelf af hoe ik dat nu kan weten als je een gesprek hebt met iemand via een schermpje. Schrik niet. Haar man kwam er tussen. Ik las ineens: " Nu zit ze hier aan tafel en heb je haar aan het huilen gemaakt!! "
" Ik heb altijd al gedacht dat jullie dit een keer zou flikken, hier zit ik niet op te wachten!! " Zat ik ineens met een ziedende man aan de s.m.s! En ineens ging de discussie niet meer over mij en haar maar over ons! Mijn man werd er ineens bij gehaald!
Terwijl ik woorden had met haar! Ik was beland in een twilight zone. Wat had mijn man nou met deze hele affaire te maken? Uiteindelijk kreeg ik haar niet meer te spreken en heb ik tegen hem gezegd dat ik deze manier van communiceren tekenend vond en dat ik met hem het gesprek wilde eindigen en daarbij ook onze vriendschap. En klaar was het.......
Waar het mij om gaat is niet eens de heftige discussie met haar omdat die er toch wel een keer aan zat te komen. Maar dat hij ertussen sprong om het voor haar op te nemen! Alsof het ging om een klein kind! Terwijl ik toch echt met een volwassen vrouw aan het discussiëren was.
Joint at the hip zeggen de Engelsen dan. Onafscheidelijk, een relatie tussen twee mensen ervaren als een en dezelfde persoon. Te lang een stel dat de een het woord moet doen voor de ander omdat de
ander zichzelf verloren heeft in die relatie. Geen eigen mening en identiteit meer. Wat hij is en doet, ben ik ook. En dat projecteren op een ander! Alsof ik hulp nodig had om deze discussie aan te gaan en te eindigen? Gelukkig niet! Daar heb ik mijn man echt niet voor nodig!
Uiteindelijk ben ik blij dat ik er een punt achter heb gezet, er is mij door deze ervaring erg veel duidelijk geworden.
Maar goed, het komt blijkbaar vaker voor. Vorige week nog. Niet eens een discussie, niet eens vrienden. De oorzaak was mijn opzegging bij een schilderles docent. Met haar vriend had ik op Facebook namelijk leuk contact over muziek en kunst en andere leuke discussies. Erg gezellig. Niet meer dus. Mijn opzegging bij haar was blijkbaar voor hem een reden om mij uit zijn vriendbestand te knikkeren.....
Ook geen eigen mening, geen eigen leven, geen eigen vrienden. Joint at the hip. Zo veel van iemand houden dat de mening van de ander je eigen mening wordt. Eigenlijk is het zielig. De wereld wordt wel erg klein op die manier.
Voor mij bestaat een relatie nog altijd uit twee personen met elk een eigen leven, eigen vrienden, eigen mening en dus een eigen persoonlijkheid. De relatie is voor mij een extra leuke aanwinst en geen doel op zich. Mijn doel is gelukkig zijn en mijn leven leven zoals het voor mij bedoeld is. Mijn man is mijn beste vriend, mijn maatje en spiegel. Hij is voor mij het kersje op de taart! Voor mij never nooit niet Joint at the hip. Veel te moeilijk lopen.....
Uiteindelijk werd het geschreven gesprek best heftig en moest zij op een gegeven moment huilen. Nu vraag je jezelf af hoe ik dat nu kan weten als je een gesprek hebt met iemand via een schermpje. Schrik niet. Haar man kwam er tussen. Ik las ineens: " Nu zit ze hier aan tafel en heb je haar aan het huilen gemaakt!! "
" Ik heb altijd al gedacht dat jullie dit een keer zou flikken, hier zit ik niet op te wachten!! " Zat ik ineens met een ziedende man aan de s.m.s! En ineens ging de discussie niet meer over mij en haar maar over ons! Mijn man werd er ineens bij gehaald!
Terwijl ik woorden had met haar! Ik was beland in een twilight zone. Wat had mijn man nou met deze hele affaire te maken? Uiteindelijk kreeg ik haar niet meer te spreken en heb ik tegen hem gezegd dat ik deze manier van communiceren tekenend vond en dat ik met hem het gesprek wilde eindigen en daarbij ook onze vriendschap. En klaar was het.......
Waar het mij om gaat is niet eens de heftige discussie met haar omdat die er toch wel een keer aan zat te komen. Maar dat hij ertussen sprong om het voor haar op te nemen! Alsof het ging om een klein kind! Terwijl ik toch echt met een volwassen vrouw aan het discussiëren was.
Joint at the hip zeggen de Engelsen dan. Onafscheidelijk, een relatie tussen twee mensen ervaren als een en dezelfde persoon. Te lang een stel dat de een het woord moet doen voor de ander omdat de
ander zichzelf verloren heeft in die relatie. Geen eigen mening en identiteit meer. Wat hij is en doet, ben ik ook. En dat projecteren op een ander! Alsof ik hulp nodig had om deze discussie aan te gaan en te eindigen? Gelukkig niet! Daar heb ik mijn man echt niet voor nodig!
Uiteindelijk ben ik blij dat ik er een punt achter heb gezet, er is mij door deze ervaring erg veel duidelijk geworden.
Maar goed, het komt blijkbaar vaker voor. Vorige week nog. Niet eens een discussie, niet eens vrienden. De oorzaak was mijn opzegging bij een schilderles docent. Met haar vriend had ik op Facebook namelijk leuk contact over muziek en kunst en andere leuke discussies. Erg gezellig. Niet meer dus. Mijn opzegging bij haar was blijkbaar voor hem een reden om mij uit zijn vriendbestand te knikkeren.....
Ook geen eigen mening, geen eigen leven, geen eigen vrienden. Joint at the hip. Zo veel van iemand houden dat de mening van de ander je eigen mening wordt. Eigenlijk is het zielig. De wereld wordt wel erg klein op die manier.
Voor mij bestaat een relatie nog altijd uit twee personen met elk een eigen leven, eigen vrienden, eigen mening en dus een eigen persoonlijkheid. De relatie is voor mij een extra leuke aanwinst en geen doel op zich. Mijn doel is gelukkig zijn en mijn leven leven zoals het voor mij bedoeld is. Mijn man is mijn beste vriend, mijn maatje en spiegel. Hij is voor mij het kersje op de taart! Voor mij never nooit niet Joint at the hip. Veel te moeilijk lopen.....