Stilte is voor mij belangrijk. Ik laad er van op. Stilte geeft mij het gevoel van rust en het gevoel onderdeel te zijn van een groter geheel. Stilte laat mij daarmee verbinden.
Echte stilte is er bijna niet meer te vinden. In m'n hoofd is het nooit stil. Nooit geweest ook.
Ben eigenlijk altijd aan het denken. Je moet mij niet vragen waar ik dan aan zit te denken. Ik zou het je niet kunnen vertellen.
Ik heb de stilte buiten mijzelf nodig om de vele gedachten en gevoelens te ordenen en te uitten door te schilderen en te schrijven.
Als de ruis en het lawaai in mijn omgeving te lang heeft geduurd is het alsof ik kortsluit. Dat kortsluiten is een akelig gevoel van onbestendigheid en chaos. Dat probeer ik dus te voorkomen! Dat doe ik door zoveel mogelijk drukte en ruis te vermijden.
Laat het nou heel lastig zijn om de stilte op te zoeken. Het zoeken gaat nog wel maar het vinden, dat is de ultieme uitdaging. Even een voorbeeld uit mijn dagelijks leven. Op dit moment hoor ik van alles. Heel irritant. En dan heb ik niet eens de radio aan. Het zoemen van de wasmachine, de ruis van de computer, het aanslaan van de koelkast. En dat is alleen nog maar in het huis! Ik woon midden in de stad. Ik hoor de auto's voorbijgaan, een jongeman op een barrel, gillende kinderen aan de hand van hun moeder, een blaffende hond, de telefoon van de buurvrouw.
Om in balans te komen heb ik absolute stilte en rust nodig. De ruis van mijn omgeving gaat meestal wel.
Maar dan is er de medemens die praat om het praten! Op m'n werk, in de winkel, op straat kom ik ze tegen. Het zijn mensen die niet weten wanneer ze moeten stoppen met praten. En het meest irritante van dat alles is dat ze ook van allerlei onzin uitkramen.
Waarvan ik denk : " Waarom vertel je mij dit in vredesnaam ! ?" .
Wat is het belang van het aantal gespaarde zegeltjes van de Appie Heijn? Waarom wil ik weten dat je tante van de moeders kant bronchitis heeft? Waarom vertel je mij dat je altijd buikpijn hebt na het eten van vette worst ? Wat is het belang van het feit dat een vriendin van een vriendin weer terug wil bij haar ex? Waarom moet ik weten dat Dubro beter is dan Ajax ? Ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan maar dan ben ik bang dat jullie allemaal afhaken........
In mijn omgeving merk ik dat het lastig is je snufferd dicht te houden. Dodelijk vermoeiend !
Het lijkt wel alsof mensen het nodig vinden om te praten om de stilte juist te doorbreken. Alsof het eng is. Stilte maakt dat je met de neus op de feiten wordt gedrukt. Hier spreekt een ervaringsdeskundige. Je binnenwereld dringt zich ineens aan je op. De afleiding is weg en dat kan voor sommigen angstaanjagend zijn.......
Voor mij niet. Ben niet bang voor mezelf, voor wie en wat ik ben. Ben ook niet bang voor wat ik denk en voel. Daarom kan ik ook prima alleen zijn en heb ik mensen en hun ruis niet nodig om overeind te blijven. Koetjes en kalfjes is op zijn tijd prima. Maar teveel en altijd dan haak ik rap af.
Geef mij dan maar stilte .........
Echte stilte is er bijna niet meer te vinden. In m'n hoofd is het nooit stil. Nooit geweest ook.
Ben eigenlijk altijd aan het denken. Je moet mij niet vragen waar ik dan aan zit te denken. Ik zou het je niet kunnen vertellen.
Ik heb de stilte buiten mijzelf nodig om de vele gedachten en gevoelens te ordenen en te uitten door te schilderen en te schrijven.
Als de ruis en het lawaai in mijn omgeving te lang heeft geduurd is het alsof ik kortsluit. Dat kortsluiten is een akelig gevoel van onbestendigheid en chaos. Dat probeer ik dus te voorkomen! Dat doe ik door zoveel mogelijk drukte en ruis te vermijden.
Laat het nou heel lastig zijn om de stilte op te zoeken. Het zoeken gaat nog wel maar het vinden, dat is de ultieme uitdaging. Even een voorbeeld uit mijn dagelijks leven. Op dit moment hoor ik van alles. Heel irritant. En dan heb ik niet eens de radio aan. Het zoemen van de wasmachine, de ruis van de computer, het aanslaan van de koelkast. En dat is alleen nog maar in het huis! Ik woon midden in de stad. Ik hoor de auto's voorbijgaan, een jongeman op een barrel, gillende kinderen aan de hand van hun moeder, een blaffende hond, de telefoon van de buurvrouw.
Om in balans te komen heb ik absolute stilte en rust nodig. De ruis van mijn omgeving gaat meestal wel.
Maar dan is er de medemens die praat om het praten! Op m'n werk, in de winkel, op straat kom ik ze tegen. Het zijn mensen die niet weten wanneer ze moeten stoppen met praten. En het meest irritante van dat alles is dat ze ook van allerlei onzin uitkramen.
Waarvan ik denk : " Waarom vertel je mij dit in vredesnaam ! ?" .
Wat is het belang van het aantal gespaarde zegeltjes van de Appie Heijn? Waarom wil ik weten dat je tante van de moeders kant bronchitis heeft? Waarom vertel je mij dat je altijd buikpijn hebt na het eten van vette worst ? Wat is het belang van het feit dat een vriendin van een vriendin weer terug wil bij haar ex? Waarom moet ik weten dat Dubro beter is dan Ajax ? Ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan maar dan ben ik bang dat jullie allemaal afhaken........
In mijn omgeving merk ik dat het lastig is je snufferd dicht te houden. Dodelijk vermoeiend !
Het lijkt wel alsof mensen het nodig vinden om te praten om de stilte juist te doorbreken. Alsof het eng is. Stilte maakt dat je met de neus op de feiten wordt gedrukt. Hier spreekt een ervaringsdeskundige. Je binnenwereld dringt zich ineens aan je op. De afleiding is weg en dat kan voor sommigen angstaanjagend zijn.......
Voor mij niet. Ben niet bang voor mezelf, voor wie en wat ik ben. Ben ook niet bang voor wat ik denk en voel. Daarom kan ik ook prima alleen zijn en heb ik mensen en hun ruis niet nodig om overeind te blijven. Koetjes en kalfjes is op zijn tijd prima. Maar teveel en altijd dan haak ik rap af.
Geef mij dan maar stilte .........