Kerstgedachte

De kerstdagen komen er weer aan. Voor mij is dat elk jaar weer een ervaring die dubbele gevoelens meebrengt. Aan de ene kant vindt ik de "kerstgedachte", de gezelligheid in de stad, de versieringen, de lichtjes en de tijdelijke saamhorigheid erg leuk en gezellig.
Het begint met het kopen, schrijven en versturen van de kerstkaarten. Eerder was ik daar fanatiek voorstander van. Zelfs een beetje paranoïde als het erop aan kwam. Ik weet eigenlijk niet waarom ik zo gestrest ermee bezig was. Een gewoonte denk ik. Iedereen stuurt iedereen een kaart. Ik dus ook, het hoort zo. Daarnaast was het natuurlijk een soort zelfverheerlijking . "Kijk eens hoe lief en aardig en sociaal ik ben, ik stuur je een kerstkaart"
En als ik mijn kerstkaarten slinger niet zo vol had hangen dan het jaar daarvoor, dan was er toch stiekem wel een gevoel van teleurstelling. Diegene die mij geen kaart had gestuurd kreeg natuurlijk het jaar daarop niet een van mij. Echt niet!
Lang leve de "kerstgedachte"!
Daarnaast heb ik niet zoveel met Kerst en onze lieve Heer en zo. Het is naast Pasen, Pinksteren, etc. weer het zoveelste christelijke feest wat ik door mijn maag gesplitst krijg. Verplichte vrije dagen, naar de kerk, eren , dankbaar zijn en vrolijk of gezellig doen. Op een vaste tijd mag iedereen weer een lach op het gezicht toveren en net doen alsof alles okidoki is. Ineens is iedereen weer even sociaal, ineens kruipt iedereen achter z'n laptop vandaan en gaat elkaar opzoeken. Gezellig. Terwijl  ook iedereen weet dat er eigenlijk teveel ellende in de wereld is om dit toneelstukje van het kerstsprookje te blijven opvoeren.
Eigenlijk, diep in mijn hart, vindt ik de Christelijke feestdagen en het verplichte karakter daarvan, achterhaalt. Vooral in onze Multi culturele samenleving.  Het woord geloof zegt het al. Je geloofd er in of niet. Ik niet.
Moslim, christen, hindoe, boeddhist , etc. Mensen hebben nou eenmaal behoefte om in iets of iemand te geloven en ergens bij te horen. Ik heb dat minder. Wat mij betreft is kerst een leuk sprookje van een kindje wat geboren wordt ergens ver weg. Voor mij hetzelfde  als een sprookje van bijvoorbeeld Hans Christiaan Anderson. Het verschil is dat het sprookje Dhr. Anderson gewoon een sprookje is, je leest het voor aan je kind hoe je het wilt en wanneer je wilt. Het Kerstsprookje wordt door anderen tot vervelends toe elk jaar op het zelfde tijdstip herhaald en men benadrukt het verplichte karakter ervan. Je krijgt verplicht vrije dagen, je wordt doodgegooid met kerstreclame, verplicht kerstkaarten versturen, verplicht naar de mis, verplicht je huis versieren, verplicht bij je schoonouders op visite, verplicht naar de woon boulevard op tweede kerstdag, etc.
Heerlijk die "kerstgedachte"!
Gelukkig zijn er zat mensen die, net als ik, geloven in zichzelf en de goedheid van de ander. Het hele jaar door en niet alleen nu. Ik heb namelijk het "geloof"  niet nodig om gelukkig, dankbaar, sociaal , vrijgevig, geduldig, vriendelijke, etc. te zijn. Daar heb ik mijn eigen intuïtie voor, mijn eigen kompas. Daar vaar ik al jaren prima op. Dat de ander anders denkt is prima! Je moet doen wat goed voor je voelt. 
Kerstkaarten versturen zit er niet meer in. Het voelt te hypocriet. Ik doe er niet meer aan mee. Tijd maken voor een ander, elkaar aandacht schenken, elkaar zien. Dat kan het hele jaar door met of zonder de "kerstgedachte".

Sinterklaas Surprise

Het is weer zo ver. De tijd is weer gekomen , Sinterklaas is weer in het land. En dat heeft zo z'n effect op de dynamiek in een gezin. Onze dochter kwam thuis met een gezicht als een oorwurm. Met in haar tas een verlanglijstje van een meisje uit haar klas. " Gatver mam, we moeten weer een surprise maken!" In groep acht doen ze namelijk nog aan Sinterklaas surprises. De kinderen in die groep geloven al lang niet meer in Sinterklaas maar op school willen ze er nog wel wat aandacht aan besteden. Gezellig toch? Leuk!, lootjes trekken en dan een wenslijstje invullen. En dan mag de gene die je getrokken hebt voor vier euro een cadeautje kopen. Voor vier euro! Wat kun je in vredesnaam tegenwoordig nog voor vier euro kopen? Ik hoor jullie denken. Het gaat niet om de grote van het cadeau, bla, bla, bla. Het gaat om het idee erachter en de surprise!
Is natuurlijk ook zo en toch vindt ik vier euro een achterlijk bedrag. Maar goed.
Het gaat natuurlijk vooral om de surprise. Oooh, joepie!! De surprise! De kinderen moeten een surprise maken wat bij  het kind of cadeau past en er moet ook nog een gedicht bij. Onze dochter heeft een meisje getrokken waar ze niets mee heeft en niet kent. Godzijdank hebben we het lijstje nog! Kunnen we daar wat uitzoeken. Nu nog de surprise. Geen ramp meer, gewoon een kant en klaar geval met Sint papier inpakken met een Intertoys bon. Klaar is kees. Gedichtje erbij en voilà!
Ik hoor jullie verontwaardiging ; "Nou, nou , kan je er nu niet wat meer moeite voor doen? Niet dus.
Ik ga uitleggen waarom.
De eerste keer toen er lootjes werden getrokken werd ik ook nog boos op onze dochter omdat zij er totaal geen energie in stak. En ik maar stressen omdat ik vond dat er wel wat moest komen.
Al is het alleen maar het sociale aspect van de viering van Sinterklaas met surprises. Uhum.....
Ik haar onder protest aan de slag zetten met wc rollen, karton, lijm, zilverstiften van de Bruna, folie en lint bij de knutselwinkel. Zat ik met een sacherijnig kind aan tafel "gezellig" te knutselen. "Mam, ze wil graag een kettinkje, een bal of kleurpotloden. lekker dan. Moeder en dochter naar de stad, ons een ongeluk zoeken naar wat geschikts. Een cadeautje van vier euro uit zoeken. Er was natuurlijk niets te vinden. Tja, een of ander waardeloos flut etuitje met vijf potloodjes van de Action. Dat konden we dan gelukkig nog net vinden. Met plaatsvervangende schaamte ging dat in de surprise.
Na operatie "surprise" ging het cadeau dan eindelijk mee naar school. Blij en opgelucht als we waren. Eindelijk was het klaar en was ik er van af.
De surprises werden de avond daarvoor naar school gebracht zodat alle ouders en kinderen het moois konden bekijken voordat het de volgende dag geopend zou worden. En wat schertst mijn verbazing? De ene surprise was nog prachtiger, overweldigend mooier dan de ander. Er stonden levensgrote paarden van karton! Een heus zelfgemaakt voetbalveld van papier mache, kralen, verf en stickers! Een ouder haalde vol trots een heuse spelcomputer versiert met zilverstift en lovertjes op ware grote, tevoorschijn ! Ik zag een joekel van een potlood van een kartonnen buis en een gebakspunt in mekaar geknutseld van gekleurd karton. Ik begon mij lichtelijk zorgen te maken. Ik dacht nog: "Wat heeft ze knappe, kunstzinnige kinderen in de klas!"
Mijn mond viel open van verbazing. Mijn dochter en ik keken elkaar aan en we haalden langzaam haar in mekaar geknutselde dingetje uit de plastic Lidl tas.
Met het schaam rood op de kaken zette ik het tussen al het moois van de andere "kinderen". Ik keek naar onze dochter en zij keek mij met een tril lipje aan. "Mam, heb ik niet goed m'n best gedaan?"
" Ik wist echt niet dat het zo moest , mam."
Het viel wel op dat de aanwezige ouders wel heel enthousiast en trots aanwezig waren. Ik zag her en der papa's staan met de lijm en stift nog aan de handen en mouwen. En mama's met glitter in het haar en verf op de wang. Langzaam kreeg ik het een en ander in de gaten.
We zijn in rap tempo naar buiten gelopen en ik heb mijn dochter bij de schouders gepakt en met een knipoog gezegd: "Lieverd ,sommige ouders hebben te veel tijd, volgens mij hebben we de papa's, en de mama's betrapt! " Ik zie een grote lach verschijnen op het eerst zo teleurgestelde gezichtje.
Sindsdien hebben wij besloten niet meer met dit toneelstuk mee te doen. Surprise of geen surprise . Wij doen niet meer mee. Onze dochter hoeft zich niet meer in het zweet te werken, ik hoef haar niet meer te stimuleren en over te halen. Wij brengen dit jaar ,godzijdank, voor de laatste keer  onze " surprise "naar de klas.
Vanavond is het dan weer zo ver. We mogen weer. Ben benieuwd wat de "kinderen" nu weer gemaakt hebben. Dat zal wel weer een hele "surprise " zijn.

Controle

Wat is dat toch? Mensen die alles maar dan ook alles willen vasthouden, plannen en controleren. Het is tot daar aan toe dat ze dat in het eigen leven toepassen. Prima! Lekker doen zou ik zeggen! Maar ze moeten per direct ophouden te verwachten dat ik mij daaraan ga aanpassen en nog erger, daarin meega! Want als ik niet controleerbaar en stuurbaar ben? En wat als ik nu eens een ander idee heb of me toevallig anders voel?
Voor de duidelijkheid. Ik ben lastig stuurbaar en bovenal kritisch. Ik merk dat het voor een aantal mensen in mijn omgeving, op z'n minst, vervelend is.
Waarom verwachten anderen dat ik mij conform hun eigen normen en waarden, ideeën en gevoelens moet gaan gedragen? Waarom mag ik niet anders zijn ? Wat is dat toch dat zij willen dat iedereen zo denkt zoals zij?
Ik zie het gebeuren bij vrienden, collega's en familie. En wat nog erger is dat mensen zo ver gaan in het behoudt van hun eigen zekerheid dat men gaat manipuleren om alles in hun eigen leven en omgeving te laten kloppen. Even een voorbeeld van bv. mijn ouders . Als kind was ik al erg creatief speels en open kind, goed in tekenen, ik kon snel verhoudingen zien en had een smaakvol kleurgebruik. Ik wilde toen al erg  graag mijn talent ontwikkelen en later mijn beroep ervan maken. Mijn ouders kenden het niet, dachten meteen dat een beroep in de kunst niets voor een meisje was en waren bang (!) dat ik er geen goede boterham mee kon verdienen. Als kind werd mij op alle vlakken afgeraden om mijn droom waar te maken.Uiteindelijk ging ik een opleiding doen wat veilig en bekend was. En natuurlijk erg geschikt voor een meisje. Een opleiding in de zorg.
Dat vindt ik nog steeds het toppunt van controle. De angst en onzekerheden verworven in het eigen leven en het gebrek aan kennis en lef projecteren op je kind.
Nog een voorbeeld van controle. Tijdens mijn werk als activiteitenbegeleider. Ik ga binnen het team en dagcentrum m,n eigen gang , ik heb een specifieke manier van omgang met de cliënten en met andere collega,s. Daarbij vertel ik niet altijd alles. Ik heb het met andere collega's niet over
gesprekken die ik heb of ga hebben met cliënten of collega's. Voor iemand die de touwtjes in handen wil houden is dat natuurlijk erg vaag en onduidelijk. Lastig ook. Ze hebben geen grip op mij.
Een praktisch voorbeeld. Om duidelijkheid te verschaffen over wat ik aan het doen ben komt het voor dat collega,s achter mij gaan staan als ik aan het werk ben met de computer. Dan gaan ze mee kijken en in het ergste geval commentaar geven of vertellen wat ik beter niet of wel kan doen.
Ik vind dat soms erg vermoeiend en lastig mee om te gaan. Eigenlijk moet ik constant op mijn hoede zijn dat ik me niet laat manipuleren in hoe een ander iets vindt of vindt dat iets moet. Het positieve is dat ik mezelf train om steeds dichter bij mezelf te blijven. En dat ook kenbaar te maken.
Het is soms alsof ik me voor elke gedachte en handeling moet verantwoorden. En het is niet alleen op het werk. Ook binnen mijn vriendenkring ken ik een paar mensen die niet kunnen omgaan met onzekerheden en onduidelijkheid. Als ik bijvoorbeeld een afspraak af zeg en aan geef "geen zin" te hebben is dat bij een aantal van hen niet te verkroppen." Geen zin , hoezo geen zin ?" Kan dat niet wat duidelijker ? Er moet eigenlijk altijd een reden zijn waar zij wat mee kunnen. Ook dan krijg ik het gevoel dat ik op het matje moet komen en verantwoording moet afleggen.
Als je vaker mijn blogs leest weet je dat  ik graag het gedrag van mezelf en de ander aan het analyseren ben. Ik vindt het interessant om uit te zoeken wat voor gevoel er achter bepaald gedrag schuilt en ik houdt ervan om te filosoferen over achtergronden van gedrag.
Ik weet dat controle willen hebben over de ander niets met mij te maken heeft. Zover ben ik al. Godzijdank! Ik denk dat het  met een diep gevoel van onzekerheid te maken heeft.  Het gevoel hebben dat het leven je door de vingers glipt en dat je niet bij machte bent het leven bij de lurven te pakken en het te leven!
Ik leef op een manier waarop ik de dingen op mij af laat komen. Ik probeer geen verwachtingen meer te hebben en mensen mogen zijn wie ze zijn. Als een vriendin belt of mailt en zegt geen zin te hebben om te komen, jammer dan, ik kan me dat goed voorstellen. Ik heb ook wel eens geen zin. Prima, spreken we gewoon wat anders af op een ander moment wanneer de zin er wel weer is. Ik krijg dan niet meteen het gevoel dat ze mij niet meer aardig vindt. Ik weet dat "geen zin " met haar te maken heeft. En kan het daarom ook bij haar laten.
Wat als iedereen nu eens de controle los kan laten en kan accepteren dat iedereen anders is, dat iedereen in hun eigen wereld leeft met eigen ervaringen en gevoelens en daarbij eigen regels schrijft. Wat als je dat kan accepteren en respecteren! Vooral dat!
Het hoeft namelijk niet allemaal perfect te zijn. Jezelf leren accepteren met al je miskleunen , triomfen, mindere eigenschappen, goede eigenschappen, akelige karakter trekken, goede karaktertrekken, minder leuke ervaringen en goede ervaringen als kind en als volwassene. Als je dat kan denk ik dat je dan ook de ander kan accepteren en dat je de zekerheid niet meer nodig hebt. De controle los laten, het leven los laten, ervaringen los laten, mensen los laten en jezelf loslaten omdat je het verdient.
Je verdient het om vrij te zijn, te zeggen wat je wilt, te doen wat je wilt , te leren, te ervaren en te leven zoals jij het wilt ! Zonder de "maar" van de ander. Zonder de controle!
Controle weerhoudt mij van persoonlijke groei , het houdt mij gevangen. Als je dat voor jezelf prima vindt moet je het natuurlijk zo laten.Ik kan me voorstellen dat het een soort schijn veiligheid geeft en dat het lekker is achter die zelf gemaakte grenzen te leven.  Godzijdank zit ik niet zo in elkaar. Ik wil meer!
Ik heb ervaren dat je in dit leven geen controle hebt. Nergens over. Over niets en niemand. Het gaat bij mij om vertrouwen in mezelf en het leven wat ik leef en wat dat leven voor mij in petto heeft. Goed of kwaad, positief of negatief. Het hoort er allemaal bij.
Wat je ervan wilt maken is aan jouw en niemand anders. Dit leven is in ieder geval van mij, ik weet dat ik straks dood ga en er niet meer ben. Dat is de enige zekerheid en houvast in mijn  leven.Verder laat ik het gebeuren en geniet ik van de onzekerheden, de verrassingen, mijn creativiteit, de teleurstellingen, mijn oplossingen, de blijdschap,het verdriet, de vreugde, de liefde tussen mensen en het wonder van dit leven.
Controle? De enige controle die ik deze week wel even lijdzaam over mij heen laat komen is mijn bloeddruk controle, o.k. dat nou weer wel.

Het groene hart

Het groene hart,

Na een lange dag werken,
loop ik langs de grachten.
Moe van het moeten, moe van alles,
Heb ik je soms zo nodig.
Door de steegjes loop ik,
naar je statige huizen.
En dan ineens hoor ik niets,
alleen het ruizen van je bladeren.
zachtjes snateren van je eendjes,
en het kabbelende water.
In de verte zie ik je prachtige fontein,
en de vijf groene vazen.
Je lijkt steeds vaker in alle rust,
alleen op mij te wachten.
Het groene hart,
aan de kronkelende Reest.
Bij jouw kom ik thuis,
bij jouw kom ik tot rust.
Wandelend langs je treurwilg,
je gras en je omgevallen boom.
Je hertjes en trotse pauw,
over je witte bruggetje.
Het groene hart,
Ik heb je stilte soms zo nodig.
En als ik na een dag vol moeten,
behoefte heb aan jouw.
Dan ben je er altijd, nu en later,
Het groene hart van Meppel.

De vrouw als product

Gisteravond zag ik een documentaire over hoe Terre des Hommes pedofielen op het net lokt met een virtueel Filipijns meisje genaamd Sweety......
Het is te gek voor woorden dat ,zodra zij een seconde on line is,dat er dan meer dan honderd viezeriken haar weten te vinden en haar oneerbare voorstellen doen. Als een product in een winkel, klaar om verkocht te worden aan de hoogste bieder. Zoveel mannen die achter de P.C. zitten om de eigen seksuele behoefte te bevredigen. En in alle anonimiteit op zoek gaan naar seks, c.q. een levend wezen met gevoel, emoties,ouders,broertjes en zusjes.....
Dat is toch raar? Doet dat  kind er dan ,op dat moment, niet toe ? Het komt blijkbaar niet in hun op dat het kind misschien gedwongen wordt ,dat het kind zelf misbruikt is en niet anders weet, dat het kind die dag geen geld voor eten heeft en het op deze manier probeert te verdienen.
Ik vraag mij dan wel eens af wat er bij zo,n man in z,n hoofd omgaat : " Ik heb nu zin in seks en dat meisje op het scherm is nu even niet belangrijk." " Ik heb nu zin  in seks en het gevoel van het kind ergens in een of ander vies kamertje achterin een bordeel is niet belangrijk " Ik heb nu zin in seks, ik trek de eerstvolgende vrouw van de fiets en verkracht haar.
Pak een zakdoek en help jezelf! En als je het dan toch niet kan laten koop een plastic pop online!! Kan je die zelf lekker opblazen en ook weer schoonmaken!
Jouw hoogtepunt van tien seconden zorgt er voor dat het kind of vrouw met een levenslang trauma opgezadeld blijft........
"Ik kan me er zo kwaad om maken! Afschuwelijk!
Wat mij betreft is seks iets wat overschat wordt door blijkbaar veel mannen. De behoefte aan seks is gelijk aan de vrouw en het kind geworden. Deze mannen kunnen dat niet meer loskoppelen. Het is een product.
De vrouw is tot een product gedevalueerd....Seks is te koop, dus ook de vrouw en het meisje. Dat alles ervoor moet wijken betekend dus ook het welbevinden van vrouwen en kinderen. De maatschappij lijkt eraan gewend te zijn geraakt. Waar je ook kijkt. Welke krant je ook openslaat. Kinderen en vrouwen worden verkracht en misbruikt.
Ik heb ergens gelezen en gehoord dat misbruik en verkrachtingen allerlei redenen hebben:  Macht, onmacht, ongeremdheid, behoefte, onzekerheid, a-socialiteit, etc. Soms heb ik het gevoel dat die redenen het misbruik goed moeten maken, dat we met z'n allen medelijden met die mannen moeten hebben.....
Jongens! Hallo! : " Voor misbruik en verkrachting is geen reden! Nooit niet! Met wat voor legitieme reden je ook komt . Je blijft met je tengels van vrouwen en kinderen af!"
Maar nee hoor, kerels zijn zo zielig, ze kunnen er niets aan doen. Stakkers zijn het. Het is nu eenmaal zo..... Ze hebben gewoon meer behoefte aan seks. Een vrijbrief! Grijpen wat je grijpen kan, kosten wat kost!
Misbruik en verkrachtingen zijn een walgelijke manier om aan je trekken te komen zonder te denken aan het welbevinden van de ander. Maar het is van alle tijden hoor ik mannen zeggen. Van alle tijden. Alsof dat het goed maakt. Alsof dat betekend dat misbruik normaal is en niet te stoppen is. Voor mij is het onvoorstelbaar dat het juist nu in 2013 nog steeds gebeurd.
We zijn als mens geëvalueerd, wijzer geworden, we worden geacht van onze fouten te leren, tenminste.... Maar nog steeds, net als honderden jaren geleden, is seks een product en dus ook de mens, het kind, de vrouw. Misbruik moet een keer stoppen! Dat product? Dat wil ik niet zijn. Ik ben meer dan dat. Ik ben meer waard dan dat! Net als alle vrouwen en kinderen met mij. Veel meer waard dan een product!

Mijn Meppel

Mijn Meppel

Daar ben je dan,
gevangen in een schilderij.
Om gevoel en weten,
uitdrukking te geven.
Aan  jouw als mijn stad.
de sfeer van thuis komen.
Naar je gezellige plein,
je steegjes en straatjes.
Leiden mij naar haar,
je prachtige toren.
Als baken en houvast,
Meppel is mijn stad.
Niet eens de stad waar
ik geboren ben.
En toch zeg ik je en
iedereen die het horen
wil of niet.
Mijn Meppel is
mijn geboorte stad.
Bij jouw ben ik herboren,
gelukkig en vertrouwd.
Moedig en zeker,
creatief en uitbundig.
Kan ik bij jouw zijn,
Mijn Meppel.

Roddelen

Wat is dat toch ? Dat sommige mensen vol oordeel zitten en de behoefte hebben om daarover te praten met anderen ? Roddelen heet dat in de volksmond. Ik probeer streng voor mezelf te zijn wat betreft oordelen naar en roddelen over mensen. Ik wil eigenlijk geen oordeel hebben, niet voordat ik iemand gesproken heb en op z'n minst ken. Je weet namelijk niet wat diegene heeft meegemaakt en waarom iemand de dingen doet die zij doet. En toch betrap ik mezelf. Op het werk lukt het namelijk niet altijd om niet vooringenomen te zijn, laat staan niet te roddelen.
Als ik moe en gestrest ben laat me toch weer meeslepen door vooroordelen over iemands uiterlijk, gedrag, ervaringen en roddels.
Ik vindt mezelf af en toe toch weer in situaties waarin ik meega in het roddelen over anderen:  " Moet je zien, ze doet helemaal niets, ze zal het wel weer te laat hebben gemaakt". We nodigen haar niet uit voor het bedrijfsuitje, ze hoort niet in ons team". "Moet je haar zien lopen, zo vermoeid en onverzorgd".
Maar niemand vraagt zich af waarom ze niets doet, niemand vraagt zich af waarom ze misschien af en toe de bloemetjes buitenzet. Niemand doet de moeite om haar beter te leren kennen. Niemand vraagt zich af waarom ze er eerder verzorgt uit zag en nu niet meer. En niemand gaat naar haar toe en vraagt hoe het met haar is". Waarom is het soms zo moeilijk om ,ook voor mij, gewoon naar haar toe te gaan en te vragen hoe het met haar gaat. En om haar beter te leren kennen. Want eigenlijk wil ik dat het liefst!
Dan betrap ik me erop dat ik mee ga kletsen en dat ik in die negatieve spiraal meegezogen wordt. Lekker met z'n allen schoppen, beschuldigen, klagen, zeuren en zaniken.
Roddelen is gezellig en leuk. En het lucht eigenlijk ook wel op. lekker toch? Je eigen frustraties projecteren op de ander?
Maar waarom voelt het dan elke keer alsof ik in een gevoel spagaat zit? Ik laat me nog te vaak
verleiden door negativisme en gemakzucht. Want dat is het! Negativisme en angst om buiten je eigen belevingswereld te stappen en de ander in zijn belevingswereld te ontmoeten en gemakzucht omdat ik kies voor wat de groep denkt en doet. Ik ben blij dat ik me bewust ben van het feit dat ik roddel. En ik kom er ook achter dat ik  het niet meer wil! Ik wil niet meer over anderen praten als het een negatieve ondertoon heeft en als het niets constructiefs oplevert. Ik wil ook niet meer bij een groep horen die mensen bevooroordeeld en niet toelaat. En de confrontatie niet aandurft! Het brengt mezelf en de ander namelijk nergens, nou ja nergens.......Ik in een verwarrende en pijnlijke spagaat! Ik doe niet meer mee! Ik ben er klaar mee!
Morgen loop ik naar haar toe en vraag hoe het met haar gaat. Hoef ik ook niet meer te roddelen.

Dit korte verhaal is In de week van 30 januari 2014 gepubliceerd in de Libelle.

Wonen in Meppel

Wonen in Meppel,
met je wit gepleisterd station.
Langs de Neufhoorn,
de Poort van Drenthe....
Loop ik door mijn straatje.
Wonen in Meppel,
met je hoge toren, kerk en plein.
Met je kronkel weggetjes her en der.
Van Woldstraat, Kromme Ellenboog
Prinsenplein tot aan de Wheem.
Wonen in Meppel,
met je park en oude eikenbomen
Vijver , ganzen en hondenpoep.
Kinderen spelend met bal en elkaar.
In weer en wind genietend van
wonen in Meppel.
Al lopend door je Hoofdstraat,
groetend naar bekenden en iedereen.
Struinend over je markt,
maakt mijn thuis gevoel compleet.
Wonen in Meppel,
wandelend aan de Reest,
Mooie molen de Weert,
draait en draait zijn wieken.
Als een teken,
nooit wil ik hier weer weg.
Ik zal altijd bij je blijven,
wonen in Meppel.

 
Sarah Creek

Dit gedicht is Vrijdag 4 Oktober gepubliceerd in de Meppeler Courant.

De kriebels.

Elke maandagavond pak ik mijn grote zwarte leren tas in. Er gaan tubes acryl verf in, kwasten, penselen, schetsboek en natuurlijk een palet. En elke dinsdagochtend fiets ik naar het prachtige gebouw aan de Prins WillemAlexander straat. Ik heb schilderles in een oud postkantoor van net voor de oorlog. Sfeervoller kan niet! Ik parkeer neuriënd mijn fiets en ga naar binnen. Achter de receptie moet ik met een steile trap naar boven. Boven aan de trap is een lokaal waar ik les krijg samen met vijf andere cursisten. In het lokaal sieren prachtige ornamenten  het plafond en er ligt een oude eikenhouten vloer. In de hoek is een klein keukentje waar je koffie kan zetten en her en der staan ezels verdeeld door de ruimte. Er zijn al wat dames gearriveerd." Goedemorgen"; zeg ik. "Goedemorgen"; krijg ik terug. De sfeer is zoals altijd gezet. Gezellig, gemoedelijk en het begin van een creatief samenzijn met gelijk gestemde kunstenaressen. Ik doe mijn jas uit en hang het op de staande kapstok in de hoek. Ik loop naar mijn ezel en zie mijn werk klaarstaan. Een vergezicht van Ameland met in de verte Buren. Ik zie het schilderij weer voor het eerst na een week. Ik begin meteen te denken in kleur en vorm. Ik heb zin om te beginnen!
Maar dan komt de geur van koffie mij tegemoet. Heerlijk! Zoals elke schilder ochtend drinken we met elkaar een kop koffie voordat de les begint. Dan hoor ik beneden iemand de trap opkomen. Ik hoor  een mannenstem. "Goedemorgen dametjes !" De toon is gezet.  Ik krijg meteen de kriebels.  De medecursisten antwoorden vriendelijk met goedemorgen. Ik draai mij om en zie onze leraar naar de meneer toe gaan en hem een hand geven.
" Dames, dit is Klaas-Jan. Klaas-Jan heeft vanmorgen een proefles en loopt met ons mee om te zien of hij bij mij lessen wil volgen" . Wat opvalt is de walgelijke rode Versace bril die te groot en te opvallend is. Verder ziet Klaas-Jan er verzorgt uit, heeft een donker rode corduroy broek aan en daarboven een ruiten overhemd. Daaroverheen en donkerblauwe spencer. Zijn wijkende haargrens
netjes in een scheiding gekamd en gladgeschoren wangen en kin. De opdringerige geur van zijn dure aftershave komt mij tegemoet terwijl ik acht meter van hem afsta.
Klaas-Jan zet zijn tas neer en plaatst zijn doek op een ezel. Dan komt hij zich voorstellen. Hij geeft iedereen een hand maar komt te dichtbij naar mijn mening.
Hij legt daarbij ,een beetje overbodig, zijn linkerhand op de schouder van degene waar hij zich aan voorstelt. Ik zie medecursisten, met rode wangetjes ,verlegen lachen. Dan ben ik aan de beurt. Ik neem instinctief afstand door mijn hand ver naar voren te steken om afstand tussen hem en mij te creëren. Hij probeert net als bij de anderen zijn hand op mijn schouder te leggen. Dat lukt hem bijna. Zijn vingers raken mij net aan. Ik krijg meteen weer de kriebels. Hij kijkt mij met een arrogante blik aan en ik kijk terug in zijn ontspiegelde brillenglazen.  "Klaas-Jan"; zegt hij. "Sarah "; zeg ik. "Goh, wat een schattige naam"; zegt hij op een minachtende toon. Dan zie ik zijn ogen afdwalen naar mijn borsten en taille en met dat hij zich realiseert dat hij afdwaalt gaat zijn blik snel weer naar boven. Er ontstaat een tevreden lach op z,n gezicht. Ik wordt lichtelijk beroerd en de haren in mijn nek gaan recht overeind staan!
 Ik laat zijn hand los en stap achteruit. Hij draait zich om op zoek naar een volgend slachtoffer. Als ik sprakeloos en nog steeds met een weeïg gevoel in mijn maag  bijgekomen ben van onze ontmoeting gaan we koffie drinken. Hij verteld honderd uit over zijn geweldige schilderscarrière en van allerlei andere niet interessante onderwerpen. Ik bedenk me geen twee keer en neem mijn half opgedronken kop koffie mee naar m'n tafel. Ik heb geen zin in dit mannetje die zichzelf ook nog erg graag hoort praten.
Gelukkig staat hij met z'n werk aan de overkant. Hij heeft een klein doek waar hij een begin van een vrouwelijk naakt op heeft gemaakt. Ik vind het niet bijzonder. Ik moet toegeven dat ik op dat moment lichtelijk bevooroordeeld ben voor een objectief oordeel. Ik draai me om en pak mijn spulletjes bij elkaar en zet het op de tafel naast mijn ezel. Ik loop naar de kast en pak een oude pot en vul deze met water. Ik kan aan het werk. Ik heb er zin in. Mijn leraar komt even naar mij toe en geeft mij wat tips waar ik wat mee kan. Het irritante heerschap van zonet ben ik daardoor even vergeten.
Onze leraar loopt zo naar iedereen, ook naar Klaas-Jan. Maar Klaas-Jan zit niet te wachten op advies. Ik hoor flarden van een gesprek. Een moeizaam gesprek waar Klaas-Jan het niet eens is met het gegeven advies.
Ik doe net of ik niets hoor en ga gewoon door met schilderen. Dan zie ik hem met stoom uit de oren naar Esther lopen. Ik zie in m'n ooghoek dat Klaas-Jan door gaat met schilderen zonder wat te doen met de tips van onze leraar. Dan stopt hij ineens en staat hij op. Hij loopt naar Esther. Hij leunt te dicht over haar heen en geeft haar complimentjes over haar werk. Zij neemt ze dankbaar in ontvangst. Ik hoor ze samen praten en hij verteld haar over hoe lang hij al schildert en hoe succesvol hij is. Met dat Esther wat wil zeggen over haar eigen werk draait hij zich midden in het gesprek om en loopt hij naar Annemarie. Esther verbouwereerd achterlatend. Hij leunt ook over haar heen en slaat zijn arm om haar schouder. Hij begint te vertellen over zich zelf en over het feit dat hij eigenlijk geen les meer nodig heeft. De manier waarop hij over zichzelf blijft praten geeft mij meer dan de kriebels.
Als dit zo door gaat ben ik bijna aan de beurt.....Ik besluit gewoon door te werken en ik hoop stiekem dat hij mij overslaat. En net als ik in m'n flow kom voel ik iets achter mij. Ik draai mij om en sta oog in oog met een glimlachende Klaas-Jan. Hij staat te dicht bij.
Ik probeer een stap achteruit te doen maar ik stap op de poot van de ezel. Ik doe een stap opzij.
" Ooh, hallo,"zeg ik . "Wat ben je aan het maken? "; vraagt hij. Een vraag naar de bekende weg.
 Met dat ik een gevat antwoord wil geven legt hij zijn arm om mijn schouder. "Gatver"; roep ik. En er valt een enge stilte. Ik pak zijn arm en duw het van mijn schouder. Verbaasd kijkt hij mij aan en weifelend zegt hij ; "Je bent leuk bezig...........".
Dit heerschap heeft mij in een half uur al meer de kriebels bezorgd dan in mijn gehele leven.
Ik ga dit gesprek niet aan. Deze arrogante persoon zit vol van zichzelf. Mijn verhaal kan er helemaal niet meer bij. Ik zeg: "Dank je, maar ik wil nu graag weer aan het werk." Ik draai me meteen weer om en pak mijn penseel en ga schilderen. Ik hoor hem weg lopen. Naar m'n buurvrouw. Hij slaat meteen zijn arm om haar heen alsof hij troost zoekt na de mislukte poging bij mij.
Hij complimenteert haar over haar werk en met dat zij , met blosjes op de wangen, wil vertellen over haar zelf begint hij over zijn duur verkochte werk en hoe goed zijn schilderijen het doen bij andere kunstenaars.
Wat een arrogante kwast! Bah! En het gekke van alles is dat ik het idee heb dat ik de enigste ben die dat denkt. Mijn medecursisten gaan helemaal op in zijn verhalen. Stoppen met schilderen , geven hem de gevraagde aandacht en lijken het nog leuk te vinden ook!
Ik hoor hem naar zijn ezel lopen en ik zie hem in mijn ooghoeken aan het werk gaan. Kort maar krachtig want na een kwartier gaat hij weer z'n rondje doen. Mij slaat hij over, Godzijdank. Tijdens de koffie spreekt hij honderd uit over zijn ervaringen, z,n vele exposities en duur verkochte werken en hoe geweldig en fantastisch hij wel niet is. We hangen allemaal aan z'n lippen. behalve ik. Ik heb  een overdosis Klaas-Jan en ben klaar met hem.
Aan het eind van de les neemt Klaas-Jan weer het woord; " Dametjes, ik heb het erg leuk bij jullie gehad vanmorgen. Maar ik denk dat ik bij jullie niet meer kan ontwikkelen. Jullie begrijpen vast wel dat ik weinig meer bij kan leren. Ik wens jullie succes en hopelijk hebben jullie het volgende week net zo gezellig als vanmorgen met mij......" Er volgt een vette knipoog achter zijn foei lelijke bril.
Wij kijken elkaar aan. We glimlachen naar elkaar. En we weten allemaal zonder woorden waar de glimlach voor staat.
 "Gezellig wordt het zeker..."; denk ik. En met dat hij zich omdraait en z'n spullen pakt krijg ik nogmaals de kriebels.
Maar nu van opluchting.

Zwart beeld.......

Ik zit op de bank met mijn laptop op schoot en Rex ligt naast mij rustig te slapen. Ineens zie ik een video icoontje op mijn scherm. Zo'n stilstaand zwart vierkant beeld met een pijltje naar rechts erop. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt! Ik raak het pijltje aan. En het beeld begint te bewegen. Ik zie dat we in een auto zitten en meegenomen worden op patrouille. De auto rijd door een zon verlichte straat. Licht blauwe heldere lucht met een paar wolkenstreepjes. De camera in de auto zwaait langzaam van rechts naar links om goed beeld te geven van de omgeving. Voor ons op de weg trilt de lucht. Het is warm buiten. Er staan sloopauto,s aan de kant van de weg en aan de stoep staan vervallen flats en andere gebouwen. Ineens blijft de camera naar rechts stil staan. Ik zie samen met de cameraman iets wat lijkt op een  jutezak wat tegen  een muur is gekwakt. De auto remt en staat langzaam stil. En dan is het beeld even zwart.
De camera man stapt uit. Samen met de chauffeur lopen ze ,nog steeds met mij als kijker, naar het bruine hoopje wat steeds groter wordt. Dan zie ik ineens twee kleine donkerbruine kraaloogjes. Ze kijken de man aan. Pijn staat er in te lezen. Ze richt haar kop moeizaam op en probeert op te staan. Haar bruine ogen liggen verzonken in haar oogkassen. De vacht op haar kop is weg. En niet alleen op haar kop......De huid rond haar ogen is schilferig en rood. Ze staat met moeite op. Haar voorpoten zijn kaal en de zooltjes van haar voeten zijn rood en opgezet. Schichtig kijkt ze rond, naar rechts dan naar de camera, naar de man achter de camera en dan naar de chauffeur. Het is alsof ze de aandacht niet begrijpt. Dan besluit ze weg te lopen. Maar dat gaat niet zo snel als ze zou willen. De beide mannen volgen haar. Ze kijkt angstig achterom. Ze probeert sneller te lopen maar haar poten doen zo zeer dat het niet lukt. Ze hinkt om haar voetjes ontlasten. De mannen proberen haar te kalmeren door zachtjes te praten en haar een hondenkoekje aan te bieden. Ze staat stil, de geur van het koekje lijkt haar op andere gedachten te brengen. " Eten omdat ik al dagen niet gegeten hebt is nu even belangrijker dan het risico dat ze mij iets willen aandoen "; lijkt ze te denken.......Het koekje wordt door de chauffeur voor haar op de grond gelegd. Voorzichtig probeert ze het op te pakken. Het lukt niet. Haar kop draait naar rechts en ze doet nog een poging. Weer niet. Ze raakt in paniek. Nog een keer. De kop draait nu naar links en weer probeert ze het koekje te pakken. Het gaat weer niet. Ik zie haar naar de man kijken met een wanhopige vragende blik : " Ik heb zo erge honger en dit gaat me niet lukken.... ". Met dat ze het opgeeft en weg wil lopen, pakt de man het koekje en legt het op de palm van zijn hand. Langzaam strekt hij zijn arm naar haar uit. Ze schrikt en deinst even terug. Maar dan is de geur van eten zo overweldigend dat ze langzaam naar hem toe komt met kromme rug en de staart tussen de achterpoten. Ze pakt het koekje uit zijn hand en trekt zich zo snel als ze kan terug. Met de rug tegen de veilige muur. Angstig om zich heen kijkend eet ze het droge koekje met smaak op. Ineens zie ik hoe mager ze is. Mijn hand gaat naar Rex en geef hem een aai alsof ik haar wil troosten....
De ribben kan je tellen. De heup botten steken naar buiten en de huid staat  er strak gespannen om heen. De huid is kaal en overal zie ik rode ontstoken plekken. Op de rug zit nog een sporadisch plukje vacht. Bruin met beige. Ik denk nog : " hoe zou ze er eerder uitgezien hebben, toen ze nog gezond was? " Ik kan niet eens zien van welk ras ze is. Maar ik zie aan de ogen dat ze geen kwaad bedoeld en dat ze ooit mensen heeft vertrouwd......De man met de camera geeft de camera aan de chauffeur en haalt een metalen kommetje uit de auto. Hij leegt zijn eigen bidon erin. Het kommetje schuift hij naar haar toe en meteen begint ze te drinken. Naast honger heeft ze verschrikkelijke dorst. De beide mannen hoor ik overleggen. Ze spreken Engels en ik begrijp dat ze haar willen meenemen naar een dierenopvang. Ondertussen heeft ze haar kommetje  met water helemaal leeg gedronken. Ze zit op haar bibs met haar lange kale staart om haar heen gewikkeld. Ze kijkt de beide mannen aan en ik zie gelukkig minder angst in haar ogen. Dan ineens probeert ze met een achterpoot haar zij te krabben. Ze begint te krabben en valt dan op haar zij. Ze kan niet eens op drie poten blijven staan. Zo verzwakt is ze. Ze gaat weer zitten en het lijkt alsof ze wacht op wat er gaat gebeuren.Ik krijg een brok in mijn keel. En weer gaat mijn hand naar Rex, zoekend naar troost...... De chauffeur heeft een mooie rode riem uit de auto gehaald. Voorzichtig laat hij haar aan de riem snuffelen. Ze ruikt eraan en ze lijkt het prima te vinden. Het is alsof ze in de gaten heeft dat het vanaf nu goed gaat komen.....
De riem doet hij langzaam om haar kale schilferige hals. Met dat hij haar daarbij even aanraakt voelt hij dat zij haar kop tegen zijn arm aanlegt. Zijn vingers beginnen haar nek te kroelen. Ze sluit haar verdrietige ogen en leunt tegen hem aan. Zijn andere hand gaat naar haar kop en begint haar zachtjes te aaien. Je ziet haar genieten. Dit heeft zo vreselijk lang moeten missen..... Voorzichtig lopen en hinken ze samen naar de auto en aangekomen bij de geopende zijdeur zie ik in de auto een grote hondenmand liggen. Zo'n grote mand met nep bont aan de binnenkant. Ze probeert zelfstandig in de auto te springen maar dat lukt niet . Haar poten zijn zo ontstoken dat ze amper kan lopen, laat staan springen. De man pakt haar voorzichtig bij haar bibs en borst en tilt haar in zijn sterkte armen op. Ze laat het allemaal gelaten toe. Ik zie hem ineens verschrikt in de camera kijken. Ze weegt namelijk niets. Ze is zo licht als een veertje. Terwijl het helemaal geen kleine hond is......Hij legt haar voorzichtig in de mand. Ze begint voorzichtig rondjes te draaien. Maar na een rondje laat ze zich al in de heerlijke zachte warme mand vallen. De kop legt ze met een kreuntje op de rand en ze zakt heerlijk weg in het nep bont. Ze sluit haar ogen en ik zie haar genieten. De cameraman  stapt achter bij haar in de auto. Ik zie de chauffeur om de auto heen lopen en instappen. En dan is het beeld zwart.
Ze staat op een chirurgische tafel van metaal. Haar beide redders staan in een hoek van de ruimte om haar gerust te stellen met lieve woordjes. Kromme kale rug, voorzichtig kwispelende staart en een onzekere blik. Ze is omgeven door een lieve zorgzame mevrouw en twee assistentes. Ze wordt ondanks haar vieze, schilferige rode huid geknuffeld en gerust gesteld. De mevrouw voelt eerst aan haar hals en dan aan haar zachte buik. Ik zie haar naar haar assistente kijken en dan naar de beide jongens in de hoek van de ruimte. De eerst zo hoopvolle blik  veranderd in een sombere. Ze kijkt de assistente aan en schut haar hoofd. Weer voelt ze aan de buik alsof ze het zeker wil weten. De assistente wordt erbij geroepen. Ze blijft alles gelaten over zich heen komen.Ondanks de pijn. Ondanks alles. Ik zie dat ze bijna niet meer kan staan maar ze blijft voorzichtig blij kwispelen met haar kale staart.  De assistente voelt op de dezelfde plek om het echt zeker te zijn. En ook zij schut haar hoofd in ongeloof. Ze kijken elkaar aan. Ondertussen krijgt ze een troostende aai over haar kop. Ze kijkt haar redders kwispelend aan met haar hoopvolle donkerbruine kijkers.
Alsof ze wil zeggen: " Nu komt alles goed, hé? "
Het beeld wordt zwart. Mijn hand gaat weer naar Rex alsof ik het aanvoel wat ik nu ga zien. Ik houdt m'n adem in. Ik zie haar op haar zij liggen. Ze ligt op de koude metalen tafel. Half geopende ogen. Ze ademt niet meer. Langzaam wordt het beeld kleiner,kleiner nog kleiner en dan weer zwart . En ik? Met tranen in de ogen zoek ik contact met rex en ik heb zo'n spijt dat ik het zwarte beeld niet zwart heb gelaten...................

Geboren op de dag na.....

Het is elf september, een mooie zonnige herfstdag in 2001. In de verte hoor ik irritant gerinkel. Ik schrik wakker. Met m'n rechter hand sla ik de wekker uit en besluit me nog even om te draaien. Zo lig ik nog even na te genieten van een, onder omstandigheden, goede nachtrust. Op straat hoor ik moeders met kinderen naar school lopen. Een neuriënde oudere dame en een groepje opgeschoten pubers op de fiets komen voorbij. Ik besluit op te staan en met dat ik mijn benen moeizaam uit het bed wil draaien hoor ik : "plok!". En gelijk met het vreemde geluid lijkt het alsof ik in mijn broek plas...........
" Gatver, nee hé?! " denk ik nog. Snel hobbel ik naar het toilet. Ik kom al snel tot de ontdekking dat ik niet moet plassen maar dat de vliezen zijn gebroken...........
Zonder na te denken doe ik wat de verloskundige mij heeft opgedragen. Gehaast draai ik de dop van mijn poederdoosje. Ik laat wat vruchtwater erin lopen. Het is nog helder. Godzijdank. Troebel zou foute boel zijn.
Zo sta ik een tijdje in de badkamer en ik merk dat het minder wordt. Je hoofdje  fungeert even als een stop. Ineens realiseer ik mij dat het begonnen is! Maar je bent te vroeg! Veel te vroeg!! Drie weken te vroeg. Vreemd genoeg raak ik niet in paniek. Er komt een serene rust en mijn gevoel zegt dat het goed is. Ik wist het eigenlijk al langer. Je wilt gewoon geboren worden, je bent het zat in mijn buik. Voorzichtig hobbel ik naar de slaapkamer en kleed mij rustig aan. Beneden pak ik de telefoon en bel de verloskundige om advies. Je bent mijn eerste kindje, het is allemaal nog zo nieuw. Ze stelt mij gerust. Het kan nog wel even duren. Rustig loop ik naar de keuken en maak mezelf een ontbijt. Ook al ben ik gerust gesteld door de verloskundige bel ik toch je vader. Hij besluit naar huis te komen op aandringen van zijn vrouwelijke collega's. Zo zitten we de hele dag en vroege avond te wachten. Wachten totdat de weeën beginnen. Ik blijf rustig en doe m'n ding. Je rompertjes hangen voor de derde  keer aan de lijn te drogen samen met je sokjes en een paar schattige truitjes. Je kast met kleertjes, dekentjes, en luiers ruim ik voor de zoveelste keer weer opnieuw in. Op je kamertje kijken je knuffeltjes verlangend naar mijn dikke buik....
Na het eten zitten we samen op de bank en ik merk dat ik af en toe een wat zwaar zeurderig gevoel krijg in m'n onderbuik. Het gaat beginnen!
Weer zegt de verloskundige dat er niets aan de hand is en dat het nog wel even kan duren. Zo lijkt het wel inderdaad. Je neemt de tijd. Samen met je vader zit ik voor de t.v., lees de Libelle, loop een rondje door de kamer, pluk dode bloempjes uit de begonia, drink een glaasje water, zit ik weer voor de t.v.
Het gevoel in mijn buik wordt tegen de nacht heftiger. Het begint nu ook wel een beetje zeer te doen. Maar het is allemaal prima te houden. Ik kan de weeën weg zuchten zoals geleerd op de puf club. Je vader heb ik inmiddels naar boven gestuurd. Ik ga niet mee, de weeën worden heftiger en ik wil alleen zijn. Ik kan niet slapen. Hij heeft z'n rust nog wel nodig voor wat komen gaat.....
Om ongeveer drie uur in de ochtend zet ik de t.v. weer aan. Even wat afleiding. Ben de weeën als een prof. aan het weg zuchten. Met dat je mij weer wat rust gunt zap ik door naar CNN. Ik zie een brandweerman op straat staan. Hij spreekt met iemand en kijkt ineens verschrikt naar boven. Ik zie met hem een vliegtuig laag overvliegen. Met zijn blik gefixeerd op het vliegtuig draait de camera samen met hem mee en tot mijn verbijstering boort zich het vliegtuig in de toren van het World Trade Centre .Even heb ik het idee dat ik naar een rampenfilm zit te kijken. Een welkome afleiding : " O, leuk, een nieuwe  film!"; denk ik nog......
Dan zie ik een CNN reporter in paniek kijken naar z'n collega. De beelden van het vliegtuig ,dat zich in de eerste toren boort, worden herhaald. Ik concludeer al snel dat ik niet naar een film zit te kijken. Een ongeluk, een vreselijk ongeluk aan de overkant van de oceaan.
" Net als jij geboren wilt worden."; zeg ik tegen m'n buik. Langzaam voel ik weer een wee opkomen. Ik hang onderuit op de bank de wee op te vangen. Ik zucht een paar keer diep en met dat de wee op het toppunt zit zie ik een ander vliegtuig achter de rokende toren tevoorschijn komen. Het vliegt niet rechtdoor. Het draait en stort zich zo in de tweede toren..............
Mijn hart gaat als een razende tekeer. En niet omdat ik een wee zit weg te puffen. Ik roep naar boven. Je vader komt verschrikt naar beneden en vraagt of het zo ver is. Ik wijs naar de t.v. Vol ongeloof kijkt hij naar de beelden. Geen ongeluk, geen film maar een aanslag. Een terroristische aanslag op Amerika. In mij wil een klein mensje geboren worden en aan de overkant van de oceaan sterven mensen op een afschuwelijke manier. Ik zie ze springen, vallen. Even wordt ik misselijk. Ik sta op en loop naar de keuken met een wirwar van gevoel en ongeloof.
Weer een wee. Ik kan niet meer zitten. Mijn rug en benen doen mee. Ze doen zeer. Ik loop, ik puf. En in mijn ooghoek zie ik de herhalingen van de beelden van de beide vliegtuigen die zich in de prachtige torens van New York boren. En dan ineens......
Meer dan alleen vuur en rook. Dikke stofwolken. De lange spriet op de toren zie ik langzaam als in slow motion naar beneden zakken. De eerste toren stort in. Ik denk nog:  " O mijn god, al die mensen, die mensen zitten nog in de toren....".
Weer een wee. Mijn lichaam trekt zich niets aan van wat mijn ogen zien en mijn hart ervaart. Ik begin weer te ijsberen, handen op m'n rug , puffend door de kamer. Het begint bij ons ook licht te worden. De ochtend dringt zich aan. De verloskundige belt aan. De televisie gaat uit. We moeten naar het ziekenhuis, het duurt te lang.
De weeën zetten niet door en ik krijg een infuus. Het werkt als een tierelier. Om 14.22 uur wordt je geboren. Ik lig in het ziekenhuis bed bij het raam. Ik staar naar buiten en mijn gedachten gaan naar vannacht, de beelden van de beide vliegtuigen, de torens, de vallende en springende mensen, de stofwolk.... Even heb ik het gevoel gedroomd te hebben.
Ik hoor een klein kreuntje. Ik kijk naast mij. Daar lig je, m'n meisje. Je ligt heerlijk bij mij te slapen. Ik kijk naar je perfecte roze gezichtje. Witte haartjes op je ronde koppie. Kleine handjes met nog kleinere vingertjes. Ik raak je aan. Je bent inderdaad zo zacht als een perzik. En je bent gezond. Drie weken  te vroeg en kerngezond!
Ik denk nog ; "Wat een paradox, jij hier, pas geboren, in m'n armen en daar mensen vallend naar hun dood."
Je oogjes gaan open en we kijken elkaar aan. We hebben contact. Het is alsof je voelt waar ik aan zit te denken........
Stiekem ben ik blij dat je op twaalf september geboren en niet de dag ervoor. Met vrienden en vriendinnen, slingers, cadeaus en hoopvolle gedachten, vieren wij elk jaar jouw geboortedag. Maar ik denk ook weer terug aan de mensen die toen aan de overkant van de oceaan gestorven zijn.
Als ik op jouw verjaardag afdwaal met mijn gedachten en terug denk aan die fatale gebeurtenis, en aan het wonder van jouw geboorte, zoek ik in het feestgedruis weer je blik. Net als toen is er weer de herkenning. En samen voelen we meteen hoe bijzonder het moment was toen jij geboren werd.............

Dit korte verhaal is Woensdag 11 September 2013 in de Meppeler Courant gepubliceerd.

In liefde loslaten.....

Ik stap op m'n fiets en ga. Het kerkgebouw staat aan de rand van het dorp. Ik arriveer en parkeer m'n fiets waar die hoort. Verderop staat een groepje mensen in stemmig zwart . De deur van de kerk gaat open. Langzaam loop ik naar de ingang en ik wordt opgevangen door een nette mevrouw. Ze is helemaal in het zwart gekleed en knikt vriendelijk ;" U mag het condoleance register wel even tekenen" Ik doe wat er van mij gevraagd wordt. Geduldig wacht ze tot ik klaar ben en begeleid mij naar een ander kamertje waar ze staan te wachten.
" U mag de familie condoleren en dan doorlopen naar de kerk " : Ze knikt vriendelijk en weer doe ik wat ik mij opgedragen wordt. Rustig loop ik naar de grenenhouten kist. Er staat een lijstje met foto op de kist. De meneer op de foto kijkt mij met een serieuze blik aan. De mondhoeken krullen ietwat ondeugend omhoog. Zij staat naast de kist samen met haar zus en moeder. Ik geef haar allereerst een kus en een knuffel. Dan haar zus en moeder. Na lange tijd zie ik haar weer, het ontroert me. Ik heb haar gemist. We hebben het even over hem, over z'n beeltenis met z'n serieuze blik en toch die  pretoogjes. Ze kijkt liefdevol naar haar vader, haar hand raakt de kist even aan. Even ontspanning, een lach, herkenning.
De kerk loopt langzaam vol. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe ze met z'n drieën mensen ontvangen. Ik kijk naar de foto van een prachtige oude eikenboom die geprojecteerd is op de muur boven het altaar. Even dwalen mijn gedachten af, ik denk aan haar en haar gevecht om haar vader los te laten. In het begin van de diagnose was er hoop en strijdlust. " We gaan er voor, we gaan dit winnen!! " Gaande weg werd pa alleen maar zieker. De strijdlust maakte plaats voor hoop en toen hoop niet meer aan de orde was, was er paniek en kwam de strijd weer terug. Een ander soort strijd. Een gevecht tegen haarzelf. Ze kon hem niet missen. Niet nu! Alsjeblieft niet nu. Waarom? Het is niet eerlijk, ze had hem nog zo nodig! Maar papa wist al heel lang dat deze ziekte betekende dat hij ging sterven. Hij was een man die het leven aanvaarde zoals het kwam, ook zijn naderende einde. Ineens hoor ik een harde knal. De deuren van de kerk slaan dicht en het orgel begint te spelen. De aanwezigen gaan staan. Snel schiet ik in de benen. De dominee komt binnen, gevolgd door dragers met de kist. Met zijn drieën lopen ze achter de kist. Moeder gesteund door haar dochters. Ze nemen voor in de kerk plaats.
De dominee begint te preken en mijn gedachte dwalen af. Ik denk aan haar, aan de liefdevolle band met haar vader, haar verdriet, haar gevecht samen met hem. In mijn gedachten ga ik naar onze intensieve gesprekken, tijdens een wandeling, op het werk, zelfs via sms.
Samen spraken we over het leven. Over de cyclus van alles, het komen en gaan en houden van. En dat houden van betekend dat je moet loslaten. Ook al kan je diegene, waarvan je zo zielsveel houdt, niet missen. Natuurlijk niet! Nooit niet! Maar een ander is niet van jouw, ook al is die ander je vader. Je hebt elkaar te leen voor zo lang het duurt. Zo hebben wij uren gesproken en gefilosofeerd. Ze heeft de strijd als onnoemelijk zwaar ervaren. Met veel ups en downs. En uiteindelijk gewonnen. Alsof pa het aangevoeld heeft. Rond het moment dat zij hem kon loslaten is hij gegaan.
Pa wordt na de dienst naar zijn laatste rustplaats gebracht. Daarna is het koffiedrinken. Ik zit met mijn handen om een kop koffie en mijn gedachten dwalen weer even af. Ik realiseer mij hoe bijzonder dit leven is. Ik denk aan haar vader ,dat het uiteindelijk goed is en dat ze met elkaar een intensieve maar ook prachtige en bijzondere ervaring rijker zijn. Voor mij gaat het leven daar over, accepteren en loslaten. Niet krampachtig vasthouden. Groeien,leren en genieten van de verbinding tussen mensen. En uiteindelijk realiseren dat iedereen zijn eigen weg heeft te gaan. En dat die enkel en alleen in te vullen is door jezelf. Haar vader heeft dat begrepen en bewezen. Het was zijn cadeau aan haar.
Met dat ik opsta en weg wil gaan gebaard ze dat ik nog even bij haar moet gaan zitten. Op een of andere manier heeft ze een bijzondere gloed om zich heen. Ze straalt. Ik krijg een glimlach.
Ze is ontspannen, haar zus en moeder ook. Het is goed. De strijd is gestreden en gewonnen. Ze heeft hem in alle liefde los kunnen laten.

We zijn haar kwijt.....

Het is 14.30 uur in de middag, we zitten allemaal rond de tafel. De koffie is gezet. Cliënten hebben net een rustmoment gehad na de warme maaltijd. Net als ik de koffie wil gaan inschenken komt ze binnen . Ik zie dat haar man op de gang blijft staan. Allebei verslagen. Zij heeft tranen in de ogen. Ik zie hem naar de grond staren leunend tegen de muur. Zij komt naar mij toelopen met een rode blos op de wangen en gemaakt netjes vraagt ze: " Kan ik even met je spreken ?" Ik kijk naar mijn collega en die knikt. Het is rustig op het dagcentrum, het kan. Ik loop met haar naar de gang waar haar man op ons staat te wachten.
" Zullen we even naar het kantoortje lopen ? " Dat was goed. Ze nemen plaats en ik sluit de deur. " Wat kan ik voor jullie doen", vraag ik.
Met dat ik de vraag stel barst ze in tranen uit en haar man slaat de arm om haar schouders. Zo zitten we een tijdje totdat de tranen minder worden. Dan begint ze, met een snik in de stem, te vertellen over haar moeder. Een stortvloed van woorden en zinnen. Dat moeder niet meer weet dat ze vorige week zijn geweest en dat ze onredelijk en boos op haar was geworden. Ze probeert mij ervan te overtuigen dat ze echt vorige week is geweest...........
" Zo was moeder vroeger nooit! ,. Ze vertelt snikkend dat ze haar moeder nog nooit zo heeft meegemaakt. "Moeder is zo anders, ik ken haar gewoon niet meer, ze is zo boos ......" .Ze kijkt naar haar man: " Ze weet soms niet eens meer wie ik ben en dan denkt ze dat jij haar vader bent ! "
Haar man kijkt haar aan en glimlacht begripvol . Ze verteld verder over haar broer en dat ze haar eigen zoon niet meer herkent. En dat het de reden is waarom hij niet meer bij moeder komt. "Als ze mij toch niet meer kent wat heeft het nut dan van een bezoekje?" zegt hij dan op een sarcastische toon.
 Ze verteld dat haar moeder denkt dat wij van haar stelen en dat ze alles op haar kamer verstopt. En dus niet meer terug kan vinden.
Ik zie dat ze lange tijd gelopen heeft met frustraties, verdriet, vragen, hoop, en boosheid. Ze begint zachtjes te snikken en de tranen die eerder waren opgehouden komen weer over haar wangen rollen. Het is even stil. Met dat ik wil vertellen over het proces van de ziekte van Alzheimer, zegt  haar man: " Ik heb het gevoel dat we haar twee jaar geleden al kwijt zijn geraakt, sindsdien ben ik al afscheid aan het nemen van mijn schoonmoeder". Liefdevol kijkt hij zijn vrouw aan.
" Lieverd, we zijn haar kwijt, je moeder is er niet meer." Ze kijkt hem met betraande ogen aan. " Ze is ziek, dit is niet wie ze is". Huilend valt ze in zijn armen. " Het enige wat ze nu nodig heeft is ons begrip, inlevingsvermogen en liefde, oprechte liefde ". Hij troost haar en samen zitten ze nog een tijdje in elkaars armen.
En ik ? Ik had het niet beter kunnen verwoorden.....

Dit korte verhaal wordt in week 45 van de Libelle gepubliceerd.

Mijn Moeder.

De spanning is te snijden in huis. Ze heeft weer hoofdpijn . Ik  kom gehaast van school en ga meteen naar huis. Als ik binnenkom hangt er de voor mij bekende  drukkende deprimerende stemming. Ze zit zoals altijd met haar hoofd in haar handen voorover gebogen aan tafel. Ik zet zonder te vragen een pot thee en ga tegenover haar zitten aan de keukentafel. En zoals elke dag vraag ik hoe haar dag is geweest. Eigenlijk  weet ik het antwoord al. En ik weet ook dat ik ,vanaf dat moment , meer dan uur aan die keukentafel zit.
Er komt een waterval van treurnis en klaagzang. Waarin  ze verteld over het ongelukkige leven wat ze heeft geleden en nu nog leidt. Dat ze zo ongelukkig was als kind bij haar akelige moeder. Dat ze met een man is getrouwd die niet luistert, die eigenwijs is, niet romantisch is, vreemd gaat met zijn secretaresse. En dat zij er nog nooit zo fijn over heeft kunnen praten dan met haar dochter. Ik luister zoals altijd  aandachtig en probeer met mijn adviezen mijn moeder te helpen en te troosten. Een perfect klankbord. Na elke sessie zegt ze; " Jij bent mijn beste vriendin". Dat  helpt na zo'n uitputtingsslag van meer dan een uur. Even voel ik mij een klein beetje gewenst. Even denk ik: "Zou ze dan toch van mij houden?"
Zelf heb ik geen behoefte aan vriendinnen. Mijn  moeder is mijn beste vriendin. Ik heb toch niemand anders nodig?
Op school ben ik met haar bezig. " Zou ze vandaag wel uit bed komen ?"
En in het ergste geval: "Ze neemt nu toch niet weer teveel pillen in?" Na  school ga ik direct naar huis, blijf niet langer kletsen, ben slim geworden in het bedenken van smoesjes. Ik ga niet uit, zelfs niet naar een verjaardag. Met haar ga ik naar de stad. Met haar ga ik boodschappen doen. Van haar krijg ik dure kleren, snoep, cd's, etc. Van haar krijg ik teveel zakgeld. Met haar praat ik over het leven. Met haar ga ik ,na het bezoek aan de Appie Heijn, in de auto naar het Oranjewoud. We parkeren midden in het bos en we praten verder over haar man , het vreemdgaan van mijn vader, over haar verdrietige verleden, over haar gevoel, over haar akelige ervaringen met mannen.
En ik ? Ik ben blij met de aandacht. Blij dat ik er voor haar kan zijn.
Ik hoor het haar het nog zeggen: " Jammer  dat je geen vriendinnen hebt, waarom ga je toch niet een keer uit?". "Ach, je lijkt ook zo op mij ". en : " Ik durfde het ook niet hoor, gelijk heb je dat je bij mij blijft.".
En de opmerking die het meeste indruk maakt ; " Als je gaat mis ik je zo, ik heb je zo nodig. "
Ik heb heel lang gedacht dat het bij iedereen er zo toe ging. Dat iedere moeder/ dochter relatie zo goed en intens was als de onze.
Totdat ik naar de middelbare school ging en daardoor langer van huis was . Ik kreeg tijd . Tijd om na te denken, tijd om te voelen. Op een gegeven moment voelde het zo fout! Ik kwam tot de ontdekking dat ze niet te helpen was. Dat ze een bodemloos vat was. Niet te helpen hoe goed ik mijn best ook deed.
Ik kan mij nu nog vaak zo intens verdrietig voelen. Maar ook woedend  om de weg gegooide jaren waarin ik haar tevergeefs heb geprobeerd  te helpen. Het is allemaal voor niets geweest. Weg!! Weg jeugd. Nooit geleerd contact te maken met leeftijdsgenoten, nooit lekker kunnen giebelen, altijd bang, altijd stress, altijd zorgen, altijd onzeker en wantrouwend, nooit een hartsvriendin, nooit lekker in de stad rondhangen, nooit een feestje, nooit een lekkere misser gemaakt, nooit geleerd, ervaren.
Mijn  moeder heeft mijn  jeugd gestolen.
Jaren van mijn leven hebben  in het teken gestaan van haar ,van haar verdriet, haar pijn, haar ellende en eenzaamheid. Als tienjarige was ik maatschappelijk werkster. Maar dan zonder diploma.
Ik was lange tijd mijn moeders moeder. Dat is nu gelukkig voorbij.
Jammer mam. Want ik had je ook zo vreselijk nodig.

Stilte......

 Stilte is voor mij belangrijk. Ik laad er van op. Stilte geeft mij het gevoel van rust en het gevoel onderdeel te zijn van een groter geheel. Stilte laat mij daarmee verbinden.
Echte stilte is er bijna niet meer te vinden. In m'n hoofd is het nooit stil. Nooit geweest ook.
Ben eigenlijk altijd aan het denken. Je moet mij niet vragen waar ik dan aan zit te denken. Ik zou het je niet kunnen vertellen.
Ik heb de stilte buiten mijzelf nodig om de vele gedachten en gevoelens te ordenen en te uitten door te schilderen en te schrijven.
 Als de ruis en het lawaai in mijn omgeving te lang heeft geduurd is het alsof ik kortsluit. Dat kortsluiten is een akelig gevoel van onbestendigheid en chaos. Dat probeer ik dus te voorkomen! Dat doe ik door zoveel mogelijk drukte en ruis te vermijden.
Laat het nou heel lastig zijn om de stilte op te zoeken. Het zoeken gaat nog wel maar het vinden, dat is de ultieme uitdaging. Even een voorbeeld uit mijn dagelijks leven. Op dit moment hoor ik van alles. Heel irritant. En dan heb ik niet eens de radio aan. Het zoemen van de wasmachine, de ruis van de computer, het aanslaan  van de koelkast. En dat is alleen nog maar in het huis! Ik woon midden in de stad. Ik hoor de auto's voorbijgaan, een jongeman op een barrel, gillende kinderen aan de hand van hun moeder, een blaffende hond, de telefoon van de buurvrouw.
Om in balans te komen  heb ik absolute stilte en rust nodig. De ruis van mijn omgeving gaat meestal wel.
Maar dan is er de medemens die praat om het praten! Op m'n werk, in de winkel, op straat kom ik ze tegen. Het zijn mensen die niet weten wanneer ze moeten stoppen met praten. En het meest irritante van dat alles is dat ze ook van allerlei onzin uitkramen.
Waarvan ik denk : " Waarom vertel je mij dit in vredesnaam ! ?" .
Wat is het belang van het aantal gespaarde zegeltjes van de Appie Heijn? Waarom  wil ik weten dat je tante van de moeders kant bronchitis heeft? Waarom vertel je mij dat je altijd buikpijn hebt na het eten van vette worst ? Wat is het belang van het feit dat een vriendin van een vriendin weer terug wil bij haar ex? Waarom moet ik weten dat Dubro beter is dan Ajax ? Ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan maar dan ben ik bang dat jullie allemaal  afhaken........
In mijn omgeving merk ik dat het lastig is je snufferd dicht te houden. Dodelijk vermoeiend !
Het lijkt wel alsof mensen het nodig vinden om te praten om de stilte juist te doorbreken. Alsof het eng is. Stilte maakt dat je met de neus op de feiten wordt gedrukt. Hier spreekt een ervaringsdeskundige. Je binnenwereld dringt zich ineens aan je op. De afleiding is weg en dat kan voor sommigen angstaanjagend zijn.......
Voor mij niet. Ben niet bang voor mezelf, voor wie en wat ik ben. Ben ook niet bang voor wat ik denk en voel. Daarom kan ik ook prima alleen zijn en heb ik mensen en hun ruis niet nodig om overeind te blijven. Koetjes en kalfjes is op zijn tijd prima. Maar teveel en altijd dan haak ik rap af.
Geef mij dan maar stilte .........

Vandaag ben ik jarig....

Vandaag ben ik jarig, al 49 jaar elk jaar op 10 augustus. Heb me eigenlijk altijd al afgevraagd waarom zo'n dag gevierd moet worden. Wat een larie! Weer zoiets bedacht door mensen, een achterlijke traditie waar niemand bij na denkt en weer voor zoete koek aanneemt. Als kind begreep ik niets van de drukte erom heen.
De jarige zou in het middelpunt van de belangstelling moeten staan maar dat middelpunt wist mijn moeder altijd te vinden....... Ze zal het allemaal lief bedoeld hebben. Maar mijn moeder was al een week van te voren van kruin tot dikke teen gestrest. Rijp voor opname....
Als kind snapte ik er helemaal niets van. Jarig zijn is toch leuk? Naïef was ik nog, heel naïef..............
Familie kennissen en buren moesten  uitgenodigd worden. Met geen enkel persoon uit genoemde doelgroepen had zij een goede band. Met geen enkele!  Zij had zelfs met een aantal van hen een stilzwijgende ruzie of in ieder geval een meningsverschil waar nooit over gesproken werd.....
Er moest eigen gemaakte taart gebakken worden om een goede indruk te maken op de visite. Want wat zouden  ze wel niet van haar  kunnen gaan denken als moeder de vrouw het gebak bij de Hema ging halen.... Er moest echt van alles in huis gehaald worden qua snacks, hapjes ,chips en alles van de Appie Heijn natuurlijk. Altijd veel te veel van alles. Maar ja, anderen en hun meningen hé? Erg belangrijk!
Als de grote dag dan eindelijk was aangebroken liep mijn moeder , in haar nieuwe outfit , als een kip zonder kop door huis om het iedereen naar de zin te maken. Hell on earth!
De spanning in huis was te snijden. Mijn moeder aan de valium, mijn vader aan de cognac samen met familie die er eigenlijk niet wilde zijn, en ik tussen beide partijen in .......
Afschuwelijk!  Als kind heb ik het vieren van mijn verjaardag altijd als een grote ramp ervaren. Ik zag er vreselijk tegen op. Alles draaide om de schone schijn.
Al een aantal jaren laat ik mijn verjaardag voorbij gaan. Ik wil de traditie doorbreken.  Ik wil niet in de belangstelling, ik wil geen stress van te voren, geen slingers in vrolijke kleuren, ik wil geen visite, geen cadeaubon, geen handige kruimelzuiger, geen bloemetje van de pomp,  niet rondrennen als een of andere gestoorde bediende ,geen sacherijnige mensen die het gevoel hebben er te moeten zijn.....
Vandaag ben ik jarig. Met het accent op ik! Ik bepaal dus ook hoe mijn geboortedag eruit ziet en niet een ander. Zonder poespas en opgelucht dat het weer 11 Augustus is.........
Vandaag was ik jarig.

Mijn maatje.

Ben een leeuw. Sterk, eigenwijs, koppig, gepassioneerd, gevoelig en, zoals de Duitsers zo mooi   zeggen , een "einselganger." Ik hou ervan alleen te zijn .Laat ik nu een echtgenoot aan de haak hebben geslagen die ook een leeuw is. Met dezelfde eigenschappen maar dan net even iets anders. Een mensen mens. Hij houdt van een praatje met de buren, gezelligheid, voetballen met z'n dochter, en af en toe een feestje.
Het enigste wat overeenkomt is het sterrenbeeld. Daarnaast zijn wij twee totaal verschillende mensen. Met totaal verschillende denkwijzen en interesses. Hij stemt VVD en ik Groen links, hij houdt van vlees , ik van vis, hij houdt van de camping, ik van een kasteel (!), Hij is sportief, ik wandel. Hij houdt van spelletjes, ik schilder en schrijf. Hij houdt van hardrock, ik van klassiek. enz. enz. enz.
Er zijn natuurlijk overeenkomsten, anders wordt het niet wat....Maar onze relatie is eigenlijk niet gebaseerd op overeenkomsten. Het zit anders.
We hebben elkaar ontmoet in  Meppel. Ik woonde toen nog in Soest en hij in Hoogveen. We hadden ons opgegeven voor een zeilvakantie. Hij omdat hij liefdesverdriet had en ik omdat ik er zin in een reisje had. Onze blikken kruisten in het stationsgebouw van Meppel. "Mooie blauwe ogen! "; dacht ik meteen. Maar de leuke vent met de prachtige blauwe ogen was al met een meisje dus.....
Eenmaal op de platbodem kwam ik tot de ontdekking dat hij samen met z'n zus was.  Toen we eenmaal waren uitgevaren en op de Waddenzee terecht waren gekomen raakten wij aan de praat. Tot dan toe had ik nog nooit iemand ontmoet waarbij ik me zo thuis voelde als bij hem. Ook zonder woorden was het alsof ik hem van eerder kende. Hij snapte me meteen, ik hoefde niets uit te leggen. Hij vond niets vreemd, raar of anders. Al pratende , leunend tegen elkaar. Ik met zijn warme trui aan op het dek. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Zelfs als ik z'n Deo, 8x4 musk (!) ruik, komen de herinneringen van onze eerste ontmoeting boven.
Meteen was het raak. Vlinders in mijn buik. Vanaf dat moment wilden we niet meer zonder elkaar.
In de lift van zijn flat vroeg hij ineens; " Is het  een idee dat je bij mij komt wonen?" Tja, en vanaf dat moment waren wij meer dan een setje. Het was serieus geworden. We wilden een toekomst samen.
Samen zijn we nu alweer bijna 20 jaar , in de tussentijd een keer getrouwd zonder poespas. En een prachtige dochter gekregen. Natuurlijk hebben we ups en downs gekend. Bij mij.....vooral bij mij.
Hij heeft het eigenlijk altijd goed gevonden, nog steeds. Ik niet. Veeleisend als ik was en nog ben, kon ik nog wel eens tekeer gaan, met deuren slaan en weg lopen.....
Maar ik kon altijd weer terug komen.
Overeenkomsten zijn er zeker. Maar het gevoel wat ik heb als ik bij hem ben, het gevoel dat ik mag zijn wie ik ben met m'n vele onhebbelijkheden maakt het feit dat er wel of geen overeenkomsten zijn, onbelangrijk. Daarbij is hij mijn spiegel en klankbord. Maar bovenal m'n rust en toevluchtsoord als ik in mijn eigen leven, door mijn eigen toedoen, teveel in m'n hoofd heb gehaald.....
Niets voor niets hebben wij elkaar toen op de boot ontmoet, hebben we elkaar gezien en begrepen en hebben we gekozen voor elkaar. Het heeft zo moeten zijn. Hij is m'n allerbeste vriend, vader van onze dochter, en mijn maatje.......

Aandacht.

Wat is aandacht eigenlijk? Aandacht is voor mij een veelomvattend en ingewikkeld begrip. Aandacht voor de ander en voor jezelf. Aandacht heeft voor mij  met verbondenheid te maken. Verbonden zijn met jezelf en de ander.  Voor mij betekent aandacht voor jezelf  de essentie van waaruit je aandacht kan hebben voor de ander.
Er is veel "moeten". Op m'n werk als activiteitenbegeleider merk ik dat  collega's niet stil kunnen zitten. Zij hebben het gevoel dat ze wat "moeten" doen. Dat is natuurlijk ook een vorm van aandacht geven maar demente ouderen geven niet meer zoveel om het "moeten" omdat "moeten" bedacht is. Vroeger moest je bezig zijn met van alles en nog wat om de goedkeuring van allereest je ouders en daarna anderen. Niets doen was not done!! Dan kreeg je meteen een stempel. Zeker als meisje en vrouw. Je was lui, dom, niet geschikt etc...
Cliënten zitten niet meer op het "moeten" te wachten. Het rationeel denken is niet meer zoals het was. Daarentegen is het gevoel nog steeds wel hoe het was.......Ze voelen dan ook haarfijn aan of de aandacht die zij krijgen gekunsteld is of niet. Voor mij is echte aandacht ongekunsteld en vanuit het hart. Aandacht geven omdat het moet, bereikt het tegenovergestelde. De ander haakt af of raakt nog meer verward dan dat hij-zij al is. En daar hoef je niet dement voor te zijn.....
Laat aandacht nou het middel zijn om contact te krijgen en te houden. Dat betekent dus ook dat je tijd moet investeren. Dat betekent dus gaan zitten en aanwezig zijn. Niets doen dus.... Dat niets doen heeft een diepere laag. Bij een demente oudere plaatsnemen en aanwezig zijn zonder woorden. Dat is ook aandacht geven. Aandacht geven vanuit je hart omdat je aanwezigheid vaak al genoeg is.
Aandacht kan niet terloops in de wandelgangen of tussen neus en lippen. Aandacht is er als je tijd neemt voor de ander. Als je laat merken er te zijn door je lichaamstaal en verbale reactie. En daar hoef je ook niet dement voor te zijn......
De laatste tijd heb ik ervaren dat als je aandacht wilt hebben voor de ander, dat het essentieel is jezelf daarin niet te vergeten. Het klinkt egoïstisch maar dat is het in feite niet. Je investeert in jezelf door aandacht te schenken aan de dingen die belangrijk zijn voor jezelf. Door die aandacht voor jezelf laad je weer op en krijg je energie en ruimte voor de ander. In mijn beroep als activiteitenbegeleider is het erg belangrijk goed voor jezelf te zorgen, aandacht voor jezelf te hebben.
Demente ouderen hebben veel aandacht nodig, ze eisen het op. Non-verbaal zowel als verbaal willen ze aandacht, hulp, duidelijkheid, troost, bevestiging. Als hulpverlener kan je dat alleen maar geven als je aandacht voor jezelf hebt.Anders raakt de balans zoek.
Ik ben een ervaringsdeskundige. Ik heb lang teveel van mezelf gemoeten en gegeven. Het werkte niet.
In mijn persoonlijke leven heb ik veel aandacht nodig.....voor mezelf. Met andere woorden veel ruimte en tijd om mezelf te ontdekken, te filosoferen, te leren, te schilderen, te tekenen, te luieren, te wandelen, te schrijven. Voor mijn vrienden heb ik aandacht. Gepaste aandacht....Ik ben een veeleisend mens wat anderen betreft. Contact is er op mijn manier en wanneer het mij uitkomt. Maar als er contact is dan ben ik er ook! Met hart en ziel zonder overbodige en nutteloze ruis in de communicatie. De cirkel is rond. Nooit gedacht dat mijn balans in het leven gevonden zou worden door aandacht...............

Daar ga je....

Daar ga je.....Dit keer alleen. Oranje wapperende haren. Als  ik rood of blond zeg wordt ik direct verbeterd met;  " Nee mam , ik heb oranje haren!!". Blauwe ogen met sproetjes op je neus. Spijkerbroek, t-shirt, gympen. Een hippe postman tas over je schouder.
Vanmorgen zei je : " Mam, je hoeft echt niet meer mee naar school, ik kan het zelf..." 9 jaar, ik hoor het je nog zeggen. In middels ben je  alweer 11 jaar. De tijd is voorbij gevlogen. Ik zie me nog lopen met een dikke zwangere buik. Kan me de bevalling zo voor de geest halen en onze eerste ontmoeting is in m'n geheugen gegrift.....Met je prachtige blauwe ogen keek je mij aan. Meteen een lach op je  engelachtige gezichtje! Alsof je wou zeggen " Nou, mam, hier ben ik dan! " . Vanaf je geboorte is het een loslaten geweest zoals ik het fenomeen loslaten nog nooit ervaren heb.
 " Kinderen zijn niet van jouw, je hebt ze te leen...... " zei mijn Oma Kromkamp altijd. Ze had gelijk. Ik zie het aan jouw. Op je eigen manier, op je eigen tempo ga je steeds verder weg, de wijde  wereld in, ga je op ontdekkingstocht en wordt je zelfstandig. Nu al ,heb ik mijn taak er al bijna opzitten.....De basis is gelegd. Voor mij is het alleen nog zaak om bij te sturen, grenzen aan te geven, en een warm nest te bieden waar je altijd en onvoorwaardelijk in terug kan vallen. En als dat gebeurd zal ik je weer net als vroeger in mijn armen nemen en zonder woorden vast houden. Daar ga je....
Mijn meisje, m'n dochter, mijn spiegel.
" Ik hou van je."

Sanitaire ruimte.

De sanitaire ruimte op een camping. Ik heb nooit geweten dat dat de plek was om elkaar te ontmoeten......Met frisse tegenzin maar volgens de afspraak was ik met mijn huisgenoten overeen gekomen dat zij dit jaar hun favoriete vakantie mochten uitzoeken. Tja en dan heb je je aan te passen.
Frankrijk werd het, op een camping. De tent was nog wel te doen. Een ingerichte tent met bedden, godzijdank! Gezellig kon ik het niet maken. Dat niet. Ze hadden me moeten vertellen dat kamperen hetzelfde was als uit je koffer leven.... Mijn jurkjes kon ik amper op een knaapje hangen. Gezelligheid  is namelijk ,voor mij , hetzelfde als netjes. Netjes is hetzelfde als opgeruimd en dus.......gezellig.
Daar was geen sprake van. Geen kleedje op tafel, geen schilderijtje aan de " muur" en geen gezellige prullaria om een interieur huiselijk te maken. Dat was in het begin nog wel te overzien moet ik eerlijk bekennen. Het idee om 10 dagen op die manier te leven kon ik nog wel opbrengen. Met in m'n achterhoofd het idee na die 10 dagen weer thuis te zijn......
Maar niemand had mij ook verteld dat je een halve kilometer moest lopen naar de sanitaire ruimte om je behoefte te doen. Met de billen bij elkaar je moeten haasten om bij een toilet te komen en dan op een toilet te moeten plaatsnemen waar daarvoor de helft van de campinggasten al had gezeten........
En waarvan sommigen niet de moeite hadden genomen om hun productie door te spoelen.
Nou moet ik ook zeggen... Het Franse toilet behoeft (!) enige uitleg. Doorspoelen betekend in het Frans even geduld hebben en de knop een moment vasthouden zodat er een draaikolk ontstaat. En dan pas loslaten.....
Douchen was ook een heel avontuur. Ik moest in de tent al bepalen wat ik mee moest nemen want o wee als ik wat vergat. Op een gegeven moment was ik mijn jurkje en onderbroek vergeten mee te nemen, moest ik bijna in m'n  blote tokus over camping terrein lopen. Terug  naar de tent om me fatsoenlijk aan te kleden.
De douche zelf was heerlijk ruim moet ik zeggen maar of dat nou opwoog tegen het schaamhaar in het afvoerputje van 10 gebruikers voor mij, dat viel nog te bezien......
En dan het gezellig samenzijn tijdens het afwassen.
Ik liep minimaal twee keer per dag met m'n teiltje met afwas en sop en borstel naar sanitaire .
ruimte. En O wee als je de afwasborstel was vergeten dan kon ik weer een halve kilometer terug lopen om die op te halen. Als alles compleet was stond je met wild vreemde mensen af te wassen hutje aan mutje naast elkaar. Af en toe zat je elkaar schamper aan kijken en verlegen te lachen om af te tasten of een mede slachtoffer zat te wachten op een praatje. Diegene was ik dus niet!
Op een gegeven  moment was ik mijn derde bordje aan het afdrogen kwam er een  bekakte man in een ruitjes broek en roze overhemd aan lopen met een constructie waarvan ik dacht dat het een tonnetje met regenwater was. Beetje naïef. Bleek het een tonnetje stront te zijn!! Loop je met je goeie goed je eigen uitwerpselen te vervoeren naar de sanitaire ruimte om die naast de afwassende menigte in een soort joekel van toilet te legen. Even kwam de geur van urine en ontlasting voorbij. Niemand van de andere gasten kijkt op en zonder blikken of blozen gaan ze verder met afwassen. Terwijl ik sta te kokhalsden boven  m'n afwasteiltje.........
Kamperen is een fenomeen wat voor mij niet te begrijpen is. Dat mensen kiezen om in de vakantie hutje aan mutje naast elkaar op een camping te staan waar je ook nog elkaars uitwerpselen moet ruiken en zien (!) ,waar je op de hand moet afwassen, waar je een halve kilometer moet lopen voordat je kan toiletteren en waar je dan ook nog elke avond in andermans BBQ rook moet zitten...... Ik snap er geen bal van. Wil het ook niet snappen. Geef mij alsjeblieft een vakantie in een huisje, in een dorp, tussen de lokale bevolking, met......eigen sanitaire ruimte!

Zoekende.

Als ik binnenkom is het rustig, de ene bezoeker zit wat voor zich uit te kijken en de ander leest de krant. Aan het hoofd van de tafel zit ze met gekromde rug te slapen. Haar grijze dunne haar valt over haar gezicht. Ik loop door om mijn leesbril te pakken en mijn tas weg te zetten. In mijn gedachte ben ik blij dat ze slaapt. Mijn collega begroet mij en geeft aan dat er geen bijzonderheden zijn met de bezoekers van het dagcentrum.
Plotseling hoor ik een diepe zucht en een versnelde ademhaling. Ze wordt wakker. En meteen is er weer de paniek. Haar ogen kijken angstig om zich heen. Zoekende. Ze vinden mij als ik de rapportage wil gaan lezen. " Ooooooh zuster, u bent er...." ; Zegt ze met een samengeknepen stemmetje. Meteen pakt ze de leuning van haar stoel en doet een poging om op te staan. De eerste keer lukt niet en ze valt terug in haar stoel. Nog een keer! Ze staat op en schuifelt met versnelde pas naar het bureau waar ik een poging doe de rapportage te lezen......Als ze eindelijk bij me is pakt ze mijn arm en knijpt erin." Ooooooh zuster, wilt u mij naar huis brengen? " Mijn kinderen zijn thuis en helemaal alleen ! Ik probeer haar gerust te stellen door te zeggen dat haar kinderen al volwassen zijn en niet meer thuis wonen....fout! Had ik niet moeten zeggen!! De kinderen zijn nog klein en hebben hun moeder nodig. Natuurlijk! Hoe stom kan ik zijn! Ik sta op vanachter het bureau en ik loop met haar mee naar de stoel. Ik probeer haar af te leiden door haar uit te nodigen om bij mij een kopje koffie te drinken......fout! Hoe stom kan ik zijn? Koffie? Haar kinderen zijn alleen thuis en die hebben haar nodig! De onrust blijft en wordt erger. In de ogen staat paniek. Ze loopt met gekromde rug naar de gang op zoek naar rollator. Ze wil weg, ze wil naar huis. Maar ik wil eigenlijk niet dat ze gaat. Misschien loopt ze wel echt weg en gaat ze naar buiten! Wat moeten we dan?
Even slaat bij mij de  paniek om het hart. Even weet ik niet meer wat ik moet. Met dat zij de rollator heeft gevonden besluit ik met haar mee te lopen. " Ga je mee? " zegt ze. " Ja "  zeg ik. Mag ik met u meelopen? " Ooooh , ja graag" zegt ze. Samen lopen we de gang op en ik begin met haar te praten over haar kinderen, hoe ze heten, hoe oud ze zijn, of er kleinkinderen zijn en uiteindelijk over vroeger. Haar leven als kind en jong volwassene......Haar versnelde pas wordt rustiger, haar blik ontspant, de beknepen stem wordt zachter en ik krijg contact. Ze kijkt me aan en ik sla m'n arm om haar kromme magere schouders. Tranen in haar ogen, ze stopt met lopen. Midden op de gang begint ze te huilen. " Ik mis m'n kinderen zo........" Ik pak haar bij beide schouders en trek haar tegen mij aan. Ze blijft huilen en snikken terwijl ik haar zonder woorden troost.
Ineens houdt het huilen op en richt ze haar hoofd op. Ze kijkt  mij met betraande ogen aan. En ze zegt: " Zei je niet dat je de koffie klaar had? " We draaien de rollator en lopen gezellig keuvelend op de geur van koffie af.

Beeldend kunstenaar.

Beeldend kunstenaar......

Vanmorgen bij weer les gehad in een atelier bij een oude boerderij. De sfeer van het huis, de tuin en de aanwezigheid van de medecursisten maakte dat vanmorgen me weer lang zal bij blijven. Onder het schilderen kregen wij een discussie over het woord kunstenaar. Wanneer ben je een beeldend kunstenaar? Als ik voor mezelf spreek voel ik me al heel lang een beeldend kunstenaar. Het is door onzekerheid, minderwaarheidsgevoel, wantrouwen lang verborgen geweest. Voor mij heeft het niet te maken met opleiding, wat je wel en niet kan, op welke manier je kunst maakt, of je goed genoeg bent (!)
Voor mij heeft het met een gevoel te maken. Geloven in jezelf, jezelf genoeg vinden en blij zijn met wat er gebeurd als je wat creëert. Kunst is immers een verlengstuk van de kunstenaar. Naast praten, non-verbaal communiceren, voelen, ruiken en zien is het maken van kunst, voor mij ,een manier van uitten en communiceren.
Ik ben beeldend kunstenaar omdat ik mijn gevoel uit en mijn werkelijkheid weergeef in mijn schilderijen, beelden en verhalen. Met de nadruk op MIJN WERKELIJKHEID!
Als beeldend kunstenaar ben je afhankelijk van publiek, je zet jezelf te kijk. Mensen reageren. Dit kan positief zijn maar ook negatief. Dat maakt kunst maken kwetsbaar. Daar moet je lef voor hebben....Lef om te laten zien wie je echt bent en niet alleen wat anderen graag van je willen zien.
Mijn schilderijen vertellen stuk voor stuk een verhaal en bij elk schilderij stel ik mij kwetsbaar op, laat ik me zien. Het contact wat ontstaat met mensen die zien en reageren blijf ik intrigerend vinden. Niet alleen de reactie van de ander maar ook wat er met mij gebeurd van binnen.
Dat ik beeldend kunstenaar ben staat voor mij als een paal boven water. Ben het eigenlijk altijd al geweest. Ben blij en dankbaar dat ik eindelijk zo sterk ben geworden dat ik daar nu voor uit kan komen en het gelijk diep van binnen voel......