Het is 14.30 uur in de middag, we zitten allemaal rond de tafel. De koffie is gezet. Cliënten hebben net een rustmoment gehad na de warme maaltijd. Net als ik de koffie wil gaan inschenken komt ze binnen . Ik zie dat haar man op de gang blijft staan. Allebei verslagen. Zij heeft tranen in de ogen. Ik zie hem naar de grond staren leunend tegen de muur. Zij komt naar mij toelopen met een rode blos op de wangen en gemaakt netjes vraagt ze: " Kan ik even met je spreken ?" Ik kijk naar mijn collega en die knikt. Het is rustig op het dagcentrum, het kan. Ik loop met haar naar de gang waar haar man op ons staat te wachten.
" Zullen we even naar het kantoortje lopen ? " Dat was goed. Ze nemen plaats en ik sluit de deur. " Wat kan ik voor jullie doen", vraag ik.
Met dat ik de vraag stel barst ze in tranen uit en haar man slaat de arm om haar schouders. Zo zitten we een tijdje totdat de tranen minder worden. Dan begint ze, met een snik in de stem, te vertellen over haar moeder. Een stortvloed van woorden en zinnen. Dat moeder niet meer weet dat ze vorige week zijn geweest en dat ze onredelijk en boos op haar was geworden. Ze probeert mij ervan te overtuigen dat ze echt vorige week is geweest...........
" Zo was moeder vroeger nooit! ,. Ze vertelt snikkend dat ze haar moeder nog nooit zo heeft meegemaakt. "Moeder is zo anders, ik ken haar gewoon niet meer, ze is zo boos ......" .Ze kijkt naar haar man: " Ze weet soms niet eens meer wie ik ben en dan denkt ze dat jij haar vader bent ! "
Haar man kijkt haar aan en glimlacht begripvol . Ze verteld verder over haar broer en dat ze haar eigen zoon niet meer herkent. En dat het de reden is waarom hij niet meer bij moeder komt. "Als ze mij toch niet meer kent wat heeft het nut dan van een bezoekje?" zegt hij dan op een sarcastische toon.
Ze verteld dat haar moeder denkt dat wij van haar stelen en dat ze alles op haar kamer verstopt. En dus niet meer terug kan vinden.
Ik zie dat ze lange tijd gelopen heeft met frustraties, verdriet, vragen, hoop, en boosheid. Ze begint zachtjes te snikken en de tranen die eerder waren opgehouden komen weer over haar wangen rollen. Het is even stil. Met dat ik wil vertellen over het proces van de ziekte van Alzheimer, zegt haar man: " Ik heb het gevoel dat we haar twee jaar geleden al kwijt zijn geraakt, sindsdien ben ik al afscheid aan het nemen van mijn schoonmoeder". Liefdevol kijkt hij zijn vrouw aan.
" Lieverd, we zijn haar kwijt, je moeder is er niet meer." Ze kijkt hem met betraande ogen aan. " Ze is ziek, dit is niet wie ze is". Huilend valt ze in zijn armen. " Het enige wat ze nu nodig heeft is ons begrip, inlevingsvermogen en liefde, oprechte liefde ". Hij troost haar en samen zitten ze nog een tijdje in elkaars armen.
En ik ? Ik had het niet beter kunnen verwoorden.....
" Zullen we even naar het kantoortje lopen ? " Dat was goed. Ze nemen plaats en ik sluit de deur. " Wat kan ik voor jullie doen", vraag ik.
Met dat ik de vraag stel barst ze in tranen uit en haar man slaat de arm om haar schouders. Zo zitten we een tijdje totdat de tranen minder worden. Dan begint ze, met een snik in de stem, te vertellen over haar moeder. Een stortvloed van woorden en zinnen. Dat moeder niet meer weet dat ze vorige week zijn geweest en dat ze onredelijk en boos op haar was geworden. Ze probeert mij ervan te overtuigen dat ze echt vorige week is geweest...........
" Zo was moeder vroeger nooit! ,. Ze vertelt snikkend dat ze haar moeder nog nooit zo heeft meegemaakt. "Moeder is zo anders, ik ken haar gewoon niet meer, ze is zo boos ......" .Ze kijkt naar haar man: " Ze weet soms niet eens meer wie ik ben en dan denkt ze dat jij haar vader bent ! "
Haar man kijkt haar aan en glimlacht begripvol . Ze verteld verder over haar broer en dat ze haar eigen zoon niet meer herkent. En dat het de reden is waarom hij niet meer bij moeder komt. "Als ze mij toch niet meer kent wat heeft het nut dan van een bezoekje?" zegt hij dan op een sarcastische toon.
Ze verteld dat haar moeder denkt dat wij van haar stelen en dat ze alles op haar kamer verstopt. En dus niet meer terug kan vinden.
Ik zie dat ze lange tijd gelopen heeft met frustraties, verdriet, vragen, hoop, en boosheid. Ze begint zachtjes te snikken en de tranen die eerder waren opgehouden komen weer over haar wangen rollen. Het is even stil. Met dat ik wil vertellen over het proces van de ziekte van Alzheimer, zegt haar man: " Ik heb het gevoel dat we haar twee jaar geleden al kwijt zijn geraakt, sindsdien ben ik al afscheid aan het nemen van mijn schoonmoeder". Liefdevol kijkt hij zijn vrouw aan.
" Lieverd, we zijn haar kwijt, je moeder is er niet meer." Ze kijkt hem met betraande ogen aan. " Ze is ziek, dit is niet wie ze is". Huilend valt ze in zijn armen. " Het enige wat ze nu nodig heeft is ons begrip, inlevingsvermogen en liefde, oprechte liefde ". Hij troost haar en samen zitten ze nog een tijdje in elkaars armen.
En ik ? Ik had het niet beter kunnen verwoorden.....
Dit korte verhaal wordt in week 45 van de Libelle gepubliceerd.