Ik stap op m'n fiets en ga. Het kerkgebouw staat aan de rand van het dorp. Ik arriveer en parkeer m'n fiets waar die hoort. Verderop staat een groepje mensen in stemmig zwart . De deur van de kerk gaat open. Langzaam loop ik naar de ingang en ik wordt opgevangen door een nette mevrouw. Ze is helemaal in het zwart gekleed en knikt vriendelijk ;" U mag het condoleance register wel even tekenen" Ik doe wat er van mij gevraagd wordt. Geduldig wacht ze tot ik klaar ben en begeleid mij naar een ander kamertje waar ze staan te wachten.
" U mag de familie condoleren en dan doorlopen naar de kerk " : Ze knikt vriendelijk en weer doe ik wat ik mij opgedragen wordt. Rustig loop ik naar de grenenhouten kist. Er staat een lijstje met foto op de kist. De meneer op de foto kijkt mij met een serieuze blik aan. De mondhoeken krullen ietwat ondeugend omhoog. Zij staat naast de kist samen met haar zus en moeder. Ik geef haar allereerst een kus en een knuffel. Dan haar zus en moeder. Na lange tijd zie ik haar weer, het ontroert me. Ik heb haar gemist. We hebben het even over hem, over z'n beeltenis met z'n serieuze blik en toch die pretoogjes. Ze kijkt liefdevol naar haar vader, haar hand raakt de kist even aan. Even ontspanning, een lach, herkenning.
De kerk loopt langzaam vol. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe ze met z'n drieën mensen ontvangen. Ik kijk naar de foto van een prachtige oude eikenboom die geprojecteerd is op de muur boven het altaar. Even dwalen mijn gedachten af, ik denk aan haar en haar gevecht om haar vader los te laten. In het begin van de diagnose was er hoop en strijdlust. " We gaan er voor, we gaan dit winnen!! " Gaande weg werd pa alleen maar zieker. De strijdlust maakte plaats voor hoop en toen hoop niet meer aan de orde was, was er paniek en kwam de strijd weer terug. Een ander soort strijd. Een gevecht tegen haarzelf. Ze kon hem niet missen. Niet nu! Alsjeblieft niet nu. Waarom? Het is niet eerlijk, ze had hem nog zo nodig! Maar papa wist al heel lang dat deze ziekte betekende dat hij ging sterven. Hij was een man die het leven aanvaarde zoals het kwam, ook zijn naderende einde. Ineens hoor ik een harde knal. De deuren van de kerk slaan dicht en het orgel begint te spelen. De aanwezigen gaan staan. Snel schiet ik in de benen. De dominee komt binnen, gevolgd door dragers met de kist. Met zijn drieën lopen ze achter de kist. Moeder gesteund door haar dochters. Ze nemen voor in de kerk plaats.
De dominee begint te preken en mijn gedachte dwalen af. Ik denk aan haar, aan de liefdevolle band met haar vader, haar verdriet, haar gevecht samen met hem. In mijn gedachten ga ik naar onze intensieve gesprekken, tijdens een wandeling, op het werk, zelfs via sms.
Samen spraken we over het leven. Over de cyclus van alles, het komen en gaan en houden van. En dat houden van betekend dat je moet loslaten. Ook al kan je diegene, waarvan je zo zielsveel houdt, niet missen. Natuurlijk niet! Nooit niet! Maar een ander is niet van jouw, ook al is die ander je vader. Je hebt elkaar te leen voor zo lang het duurt. Zo hebben wij uren gesproken en gefilosofeerd. Ze heeft de strijd als onnoemelijk zwaar ervaren. Met veel ups en downs. En uiteindelijk gewonnen. Alsof pa het aangevoeld heeft. Rond het moment dat zij hem kon loslaten is hij gegaan.
Pa wordt na de dienst naar zijn laatste rustplaats gebracht. Daarna is het koffiedrinken. Ik zit met mijn handen om een kop koffie en mijn gedachten dwalen weer even af. Ik realiseer mij hoe bijzonder dit leven is. Ik denk aan haar vader ,dat het uiteindelijk goed is en dat ze met elkaar een intensieve maar ook prachtige en bijzondere ervaring rijker zijn. Voor mij gaat het leven daar over, accepteren en loslaten. Niet krampachtig vasthouden. Groeien,leren en genieten van de verbinding tussen mensen. En uiteindelijk realiseren dat iedereen zijn eigen weg heeft te gaan. En dat die enkel en alleen in te vullen is door jezelf. Haar vader heeft dat begrepen en bewezen. Het was zijn cadeau aan haar.
Met dat ik opsta en weg wil gaan gebaard ze dat ik nog even bij haar moet gaan zitten. Op een of andere manier heeft ze een bijzondere gloed om zich heen. Ze straalt. Ik krijg een glimlach.
Ze is ontspannen, haar zus en moeder ook. Het is goed. De strijd is gestreden en gewonnen. Ze heeft hem in alle liefde los kunnen laten.
" U mag de familie condoleren en dan doorlopen naar de kerk " : Ze knikt vriendelijk en weer doe ik wat ik mij opgedragen wordt. Rustig loop ik naar de grenenhouten kist. Er staat een lijstje met foto op de kist. De meneer op de foto kijkt mij met een serieuze blik aan. De mondhoeken krullen ietwat ondeugend omhoog. Zij staat naast de kist samen met haar zus en moeder. Ik geef haar allereerst een kus en een knuffel. Dan haar zus en moeder. Na lange tijd zie ik haar weer, het ontroert me. Ik heb haar gemist. We hebben het even over hem, over z'n beeltenis met z'n serieuze blik en toch die pretoogjes. Ze kijkt liefdevol naar haar vader, haar hand raakt de kist even aan. Even ontspanning, een lach, herkenning.
De kerk loopt langzaam vol. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe ze met z'n drieën mensen ontvangen. Ik kijk naar de foto van een prachtige oude eikenboom die geprojecteerd is op de muur boven het altaar. Even dwalen mijn gedachten af, ik denk aan haar en haar gevecht om haar vader los te laten. In het begin van de diagnose was er hoop en strijdlust. " We gaan er voor, we gaan dit winnen!! " Gaande weg werd pa alleen maar zieker. De strijdlust maakte plaats voor hoop en toen hoop niet meer aan de orde was, was er paniek en kwam de strijd weer terug. Een ander soort strijd. Een gevecht tegen haarzelf. Ze kon hem niet missen. Niet nu! Alsjeblieft niet nu. Waarom? Het is niet eerlijk, ze had hem nog zo nodig! Maar papa wist al heel lang dat deze ziekte betekende dat hij ging sterven. Hij was een man die het leven aanvaarde zoals het kwam, ook zijn naderende einde. Ineens hoor ik een harde knal. De deuren van de kerk slaan dicht en het orgel begint te spelen. De aanwezigen gaan staan. Snel schiet ik in de benen. De dominee komt binnen, gevolgd door dragers met de kist. Met zijn drieën lopen ze achter de kist. Moeder gesteund door haar dochters. Ze nemen voor in de kerk plaats.
De dominee begint te preken en mijn gedachte dwalen af. Ik denk aan haar, aan de liefdevolle band met haar vader, haar verdriet, haar gevecht samen met hem. In mijn gedachten ga ik naar onze intensieve gesprekken, tijdens een wandeling, op het werk, zelfs via sms.
Samen spraken we over het leven. Over de cyclus van alles, het komen en gaan en houden van. En dat houden van betekend dat je moet loslaten. Ook al kan je diegene, waarvan je zo zielsveel houdt, niet missen. Natuurlijk niet! Nooit niet! Maar een ander is niet van jouw, ook al is die ander je vader. Je hebt elkaar te leen voor zo lang het duurt. Zo hebben wij uren gesproken en gefilosofeerd. Ze heeft de strijd als onnoemelijk zwaar ervaren. Met veel ups en downs. En uiteindelijk gewonnen. Alsof pa het aangevoeld heeft. Rond het moment dat zij hem kon loslaten is hij gegaan.
Pa wordt na de dienst naar zijn laatste rustplaats gebracht. Daarna is het koffiedrinken. Ik zit met mijn handen om een kop koffie en mijn gedachten dwalen weer even af. Ik realiseer mij hoe bijzonder dit leven is. Ik denk aan haar vader ,dat het uiteindelijk goed is en dat ze met elkaar een intensieve maar ook prachtige en bijzondere ervaring rijker zijn. Voor mij gaat het leven daar over, accepteren en loslaten. Niet krampachtig vasthouden. Groeien,leren en genieten van de verbinding tussen mensen. En uiteindelijk realiseren dat iedereen zijn eigen weg heeft te gaan. En dat die enkel en alleen in te vullen is door jezelf. Haar vader heeft dat begrepen en bewezen. Het was zijn cadeau aan haar.
Met dat ik opsta en weg wil gaan gebaard ze dat ik nog even bij haar moet gaan zitten. Op een of andere manier heeft ze een bijzondere gloed om zich heen. Ze straalt. Ik krijg een glimlach.
Ze is ontspannen, haar zus en moeder ook. Het is goed. De strijd is gestreden en gewonnen. Ze heeft hem in alle liefde los kunnen laten.