Mijn maatje.

Ben een leeuw. Sterk, eigenwijs, koppig, gepassioneerd, gevoelig en, zoals de Duitsers zo mooi   zeggen , een "einselganger." Ik hou ervan alleen te zijn .Laat ik nu een echtgenoot aan de haak hebben geslagen die ook een leeuw is. Met dezelfde eigenschappen maar dan net even iets anders. Een mensen mens. Hij houdt van een praatje met de buren, gezelligheid, voetballen met z'n dochter, en af en toe een feestje.
Het enigste wat overeenkomt is het sterrenbeeld. Daarnaast zijn wij twee totaal verschillende mensen. Met totaal verschillende denkwijzen en interesses. Hij stemt VVD en ik Groen links, hij houdt van vlees , ik van vis, hij houdt van de camping, ik van een kasteel (!), Hij is sportief, ik wandel. Hij houdt van spelletjes, ik schilder en schrijf. Hij houdt van hardrock, ik van klassiek. enz. enz. enz.
Er zijn natuurlijk overeenkomsten, anders wordt het niet wat....Maar onze relatie is eigenlijk niet gebaseerd op overeenkomsten. Het zit anders.
We hebben elkaar ontmoet in  Meppel. Ik woonde toen nog in Soest en hij in Hoogveen. We hadden ons opgegeven voor een zeilvakantie. Hij omdat hij liefdesverdriet had en ik omdat ik er zin in een reisje had. Onze blikken kruisten in het stationsgebouw van Meppel. "Mooie blauwe ogen! "; dacht ik meteen. Maar de leuke vent met de prachtige blauwe ogen was al met een meisje dus.....
Eenmaal op de platbodem kwam ik tot de ontdekking dat hij samen met z'n zus was.  Toen we eenmaal waren uitgevaren en op de Waddenzee terecht waren gekomen raakten wij aan de praat. Tot dan toe had ik nog nooit iemand ontmoet waarbij ik me zo thuis voelde als bij hem. Ook zonder woorden was het alsof ik hem van eerder kende. Hij snapte me meteen, ik hoefde niets uit te leggen. Hij vond niets vreemd, raar of anders. Al pratende , leunend tegen elkaar. Ik met zijn warme trui aan op het dek. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Zelfs als ik z'n Deo, 8x4 musk (!) ruik, komen de herinneringen van onze eerste ontmoeting boven.
Meteen was het raak. Vlinders in mijn buik. Vanaf dat moment wilden we niet meer zonder elkaar.
In de lift van zijn flat vroeg hij ineens; " Is het  een idee dat je bij mij komt wonen?" Tja, en vanaf dat moment waren wij meer dan een setje. Het was serieus geworden. We wilden een toekomst samen.
Samen zijn we nu alweer bijna 20 jaar , in de tussentijd een keer getrouwd zonder poespas. En een prachtige dochter gekregen. Natuurlijk hebben we ups en downs gekend. Bij mij.....vooral bij mij.
Hij heeft het eigenlijk altijd goed gevonden, nog steeds. Ik niet. Veeleisend als ik was en nog ben, kon ik nog wel eens tekeer gaan, met deuren slaan en weg lopen.....
Maar ik kon altijd weer terug komen.
Overeenkomsten zijn er zeker. Maar het gevoel wat ik heb als ik bij hem ben, het gevoel dat ik mag zijn wie ik ben met m'n vele onhebbelijkheden maakt het feit dat er wel of geen overeenkomsten zijn, onbelangrijk. Daarbij is hij mijn spiegel en klankbord. Maar bovenal m'n rust en toevluchtsoord als ik in mijn eigen leven, door mijn eigen toedoen, teveel in m'n hoofd heb gehaald.....
Niets voor niets hebben wij elkaar toen op de boot ontmoet, hebben we elkaar gezien en begrepen en hebben we gekozen voor elkaar. Het heeft zo moeten zijn. Hij is m'n allerbeste vriend, vader van onze dochter, en mijn maatje.......

Aandacht.

Wat is aandacht eigenlijk? Aandacht is voor mij een veelomvattend en ingewikkeld begrip. Aandacht voor de ander en voor jezelf. Aandacht heeft voor mij  met verbondenheid te maken. Verbonden zijn met jezelf en de ander.  Voor mij betekent aandacht voor jezelf  de essentie van waaruit je aandacht kan hebben voor de ander.
Er is veel "moeten". Op m'n werk als activiteitenbegeleider merk ik dat  collega's niet stil kunnen zitten. Zij hebben het gevoel dat ze wat "moeten" doen. Dat is natuurlijk ook een vorm van aandacht geven maar demente ouderen geven niet meer zoveel om het "moeten" omdat "moeten" bedacht is. Vroeger moest je bezig zijn met van alles en nog wat om de goedkeuring van allereest je ouders en daarna anderen. Niets doen was not done!! Dan kreeg je meteen een stempel. Zeker als meisje en vrouw. Je was lui, dom, niet geschikt etc...
Cliënten zitten niet meer op het "moeten" te wachten. Het rationeel denken is niet meer zoals het was. Daarentegen is het gevoel nog steeds wel hoe het was.......Ze voelen dan ook haarfijn aan of de aandacht die zij krijgen gekunsteld is of niet. Voor mij is echte aandacht ongekunsteld en vanuit het hart. Aandacht geven omdat het moet, bereikt het tegenovergestelde. De ander haakt af of raakt nog meer verward dan dat hij-zij al is. En daar hoef je niet dement voor te zijn.....
Laat aandacht nou het middel zijn om contact te krijgen en te houden. Dat betekent dus ook dat je tijd moet investeren. Dat betekent dus gaan zitten en aanwezig zijn. Niets doen dus.... Dat niets doen heeft een diepere laag. Bij een demente oudere plaatsnemen en aanwezig zijn zonder woorden. Dat is ook aandacht geven. Aandacht geven vanuit je hart omdat je aanwezigheid vaak al genoeg is.
Aandacht kan niet terloops in de wandelgangen of tussen neus en lippen. Aandacht is er als je tijd neemt voor de ander. Als je laat merken er te zijn door je lichaamstaal en verbale reactie. En daar hoef je ook niet dement voor te zijn......
De laatste tijd heb ik ervaren dat als je aandacht wilt hebben voor de ander, dat het essentieel is jezelf daarin niet te vergeten. Het klinkt egoïstisch maar dat is het in feite niet. Je investeert in jezelf door aandacht te schenken aan de dingen die belangrijk zijn voor jezelf. Door die aandacht voor jezelf laad je weer op en krijg je energie en ruimte voor de ander. In mijn beroep als activiteitenbegeleider is het erg belangrijk goed voor jezelf te zorgen, aandacht voor jezelf te hebben.
Demente ouderen hebben veel aandacht nodig, ze eisen het op. Non-verbaal zowel als verbaal willen ze aandacht, hulp, duidelijkheid, troost, bevestiging. Als hulpverlener kan je dat alleen maar geven als je aandacht voor jezelf hebt.Anders raakt de balans zoek.
Ik ben een ervaringsdeskundige. Ik heb lang teveel van mezelf gemoeten en gegeven. Het werkte niet.
In mijn persoonlijke leven heb ik veel aandacht nodig.....voor mezelf. Met andere woorden veel ruimte en tijd om mezelf te ontdekken, te filosoferen, te leren, te schilderen, te tekenen, te luieren, te wandelen, te schrijven. Voor mijn vrienden heb ik aandacht. Gepaste aandacht....Ik ben een veeleisend mens wat anderen betreft. Contact is er op mijn manier en wanneer het mij uitkomt. Maar als er contact is dan ben ik er ook! Met hart en ziel zonder overbodige en nutteloze ruis in de communicatie. De cirkel is rond. Nooit gedacht dat mijn balans in het leven gevonden zou worden door aandacht...............

Daar ga je....

Daar ga je.....Dit keer alleen. Oranje wapperende haren. Als  ik rood of blond zeg wordt ik direct verbeterd met;  " Nee mam , ik heb oranje haren!!". Blauwe ogen met sproetjes op je neus. Spijkerbroek, t-shirt, gympen. Een hippe postman tas over je schouder.
Vanmorgen zei je : " Mam, je hoeft echt niet meer mee naar school, ik kan het zelf..." 9 jaar, ik hoor het je nog zeggen. In middels ben je  alweer 11 jaar. De tijd is voorbij gevlogen. Ik zie me nog lopen met een dikke zwangere buik. Kan me de bevalling zo voor de geest halen en onze eerste ontmoeting is in m'n geheugen gegrift.....Met je prachtige blauwe ogen keek je mij aan. Meteen een lach op je  engelachtige gezichtje! Alsof je wou zeggen " Nou, mam, hier ben ik dan! " . Vanaf je geboorte is het een loslaten geweest zoals ik het fenomeen loslaten nog nooit ervaren heb.
 " Kinderen zijn niet van jouw, je hebt ze te leen...... " zei mijn Oma Kromkamp altijd. Ze had gelijk. Ik zie het aan jouw. Op je eigen manier, op je eigen tempo ga je steeds verder weg, de wijde  wereld in, ga je op ontdekkingstocht en wordt je zelfstandig. Nu al ,heb ik mijn taak er al bijna opzitten.....De basis is gelegd. Voor mij is het alleen nog zaak om bij te sturen, grenzen aan te geven, en een warm nest te bieden waar je altijd en onvoorwaardelijk in terug kan vallen. En als dat gebeurd zal ik je weer net als vroeger in mijn armen nemen en zonder woorden vast houden. Daar ga je....
Mijn meisje, m'n dochter, mijn spiegel.
" Ik hou van je."