Joint at the hip.

Een jaar geleden precies het zelfde meegemaakt. Een meningsverschil met een vriendin van een bevriend stel waar wij allebei regelmatig over de vloer kwamen. Ik wat vaker dan mijn man maar af en toe kwam hij mee of gingen wij met z'n vieren uit eten. Gezellig. Op een gegeven moment zag ik iets op internet wat vragen op riep over een afspraak die wij hadden. Ik sprak haar daarop aan en gaf aan wel even bij haar langs te willen komen om het bespreken en helder te krijgen. Daar zat zij blijkbaar niet op te wachten en begon een discussie over onze vriendschap middels s.m.s. Prima maar ik ben een beetje ouderwets, ik wil een gesprek wat beide mensen persoonlijk aangaat liever face to face doen. Als je begrijpt wat ik bedoel. Maar zij dus liever niet.
Uiteindelijk werd het geschreven gesprek best heftig en moest zij op een gegeven moment huilen. Nu vraag je jezelf af hoe ik dat nu kan weten als je een gesprek hebt met iemand via een schermpje. Schrik niet. Haar man kwam er tussen. Ik las ineens: " Nu zit ze hier aan tafel en heb je haar aan het huilen gemaakt!! "
" Ik heb altijd al gedacht dat jullie dit een keer zou flikken, hier zit ik niet op te wachten!! " Zat ik ineens met een ziedende man aan de s.m.s! En ineens ging de discussie niet meer over mij en haar maar over ons! Mijn man werd er ineens bij gehaald!
Terwijl ik woorden had met haar! Ik was beland in een twilight zone. Wat had mijn man nou met deze hele affaire te maken?  Uiteindelijk kreeg ik haar niet meer te spreken en heb ik tegen hem gezegd dat ik deze manier van communiceren tekenend vond en dat ik met hem het gesprek wilde eindigen en daarbij ook onze vriendschap. En klaar was het.......
Waar het mij om gaat is niet eens de heftige discussie met haar omdat die er toch wel een keer aan zat te komen. Maar dat hij ertussen sprong om het voor haar op te nemen!  Alsof het ging om een klein kind! Terwijl ik toch echt met een volwassen vrouw aan het discussiëren was.
Joint at the hip zeggen de Engelsen dan. Onafscheidelijk, een relatie  tussen twee mensen ervaren als een en dezelfde persoon. Te lang een stel dat de een het woord moet doen voor de ander omdat de
ander zichzelf verloren heeft in die relatie. Geen eigen mening en identiteit meer. Wat hij is en doet, ben ik ook. En dat projecteren op een ander! Alsof ik hulp nodig had om deze discussie aan te gaan en te eindigen? Gelukkig niet! Daar heb ik mijn man echt niet voor nodig!
Uiteindelijk ben ik blij dat ik er een punt achter heb gezet, er is mij door deze ervaring erg veel duidelijk geworden.
Maar goed, het komt blijkbaar vaker voor. Vorige week nog. Niet eens een discussie, niet eens vrienden. De oorzaak was  mijn opzegging bij een schilderles docent. Met haar vriend had ik op Facebook namelijk leuk contact over muziek en kunst en andere leuke discussies. Erg gezellig. Niet meer dus. Mijn opzegging bij haar was blijkbaar voor hem een reden om mij uit zijn vriendbestand te knikkeren.....
Ook geen eigen mening, geen eigen leven, geen eigen vrienden. Joint at the hip. Zo veel van iemand houden dat de mening van de ander je eigen mening wordt. Eigenlijk is het zielig. De wereld wordt wel erg klein op die manier.
Voor mij bestaat een relatie nog altijd uit twee personen met elk een eigen leven, eigen vrienden, eigen mening en dus een eigen persoonlijkheid. De relatie is voor mij een extra leuke aanwinst en geen doel op zich. Mijn doel is gelukkig zijn en mijn leven leven zoals het voor mij bedoeld is. Mijn man is mijn beste vriend, mijn maatje en spiegel. Hij is voor mij het kersje op de taart! Voor mij never nooit niet Joint at the hip. Veel te moeilijk lopen.....

Stoppen met schilderles

Vandaag heb ik besloten te stoppen met schilderles. Ik kan het alleen, ik wil zelfstandig verder omdat mijn ontwikkeling in het schilderen gewoon door gaat met of zonder les. Vandaag kreeg ik een mail van mijn lerares van de schildersclub. De aanleiding was mijn bericht te stoppen met les. Het enige wat ik wel dacht te gaan missen is de gezelligheid en het contact met mijn lerares en een aantal cursisten. Dat was een vergissing....
Mijn gevoel zegt al heel lang dat ik moest stoppen maar het kwam er maar niet van om de knoop door te hakken. Maar door een gebeurtenis met een mede cursist was de maat vol en mailde ik mijn lerares. Daarin bedankte ik haar voor haar geduld en kennisoverdracht en vertelde haar erg veel aan haar begeleiding te hebben gehad. Maar dat het tijd was om zelfstandig verder te gaan.
Ik kreeg een mail terug. En wat voor een! Allereerst vond ze het jammer en daarna kreeg ik te lezen dat ik een fout zou begaan en dat het te vroeg was om te stoppen.
En daarna een spervuur van negatieve feedback samen met de zin: " Ik zeg dit niet om je te kwetsen en ik hoop dat je het ook niet zo opvat..."
Echt wel! Dat wat ze zei is erg kwetsend! Niet zo zeer de feedback. Feedback is altijd goed maar de timing. Nu pas! En wat nog vele malen kwetsend was is deze zin.....
"Misschien ben ik wel te aardig voor jullie en moet ik strenger zijn, maar dan moet daar wel ruimte voor zijn, iedereen is zo gevoelig over z'n werk en er zijn  zo veel tenen om op te gaan staan, maar eigenlijk ben ik de enige die iets kan zeggen , want aan je vrienden en familie heb je niks die vinden al gauw alles prachtig......"
Ik moet eerlijk bekennen dat ik als trotse leeuw even een moment in mijn eer was aangetast. Even was er de twijfel. Misschien had ik haar ook moeten zeggen dat de lessen niet meer pasten in mijn drukke bestaan, zoals een mede cursist voor mij had aangegeven toen zij besloot te stoppen. Terwijl ze eigenlijk ook bedoelde te zeggen dat ze ook niets meer aan de lessen had en zelf haar weg wel kon vinden.......
Misschien had ik dat moeten doen. Maar ik wil niet meer schijnheilig zijn en lief gevonden worden. Dus na een moment van twijfel en teleurstelling  kwam er op den duur de strijdbaarheid! En als ik mij strijdbaar voel wordt ik erg creatief! Ook met woorden.
Het is namelijk erg jammer voor haar dat ze niets aan de meningen van familie en vrienden heeft, dat vindt ik een gemis. Schilderen doe ik vooral voor mezelf omdat ik het een heerlijke bezigheid vindt. Omdat ik me er in kan verliezen en mijn gevoel er in kwijt kan. Daarnaast geniet ik van het aanblik van een vriendin of familielid die gaat huilen omdat ze de beeltenis van haar kind of huisdier in mijn schilderij terug vindt. Naar mijn beste weten huilen mensen niet voor niets, zo lelijk zijn mijn schilderijen nou ook weer niet!
Als dan een lerares zegt dat ik weinig kleur gebruik, dat ik aan het verstijven en aan het poetsen ben, weinig diepte gebruik, dat ik portretten plat en doods maak en weinig gebruik maak van licht en donker en vorm en ook nog twijfelaar ben. Dan weet ik wel wat ik met die feedback doe. Direct de prullenbak in!
Mijn "lerares" heeft zich van een kant laten zien die ik nog niet van haar kende. Wat mij betreft mag zij zich helemaal geen lerares noemen. Naar mijn mening is een lerares namelijk trots als haar leerling zegt klaar te zijn om zelfstandig door te gaan. Ze zou dan blij voor je moeten zijn en je succes willen wensen!
Zo zie je maar weer. Het was allemaal schone schijn. Niet alleen van haar kant maar ook van de mede cursisten waarvan ik dacht een leuke vriendschappelijke band te hebben opgebouwd. In hen heb ik mij ook duidelijk vergist. Meteen na het akkefietje met mijn lerares geen gezellig contact meer, werd compleet genegeerd. Wat heeft mijn beslissing om te stoppen met hen te maken? Ik heb werkelijk geen idee! Niet te geloven wat een slappe hap. Ik kan me wel voor de kop slaan dat ik er toch weer in getrapt ben.....
Al met al was het gewoon geen les. Niet echt. Het was gewoon een gezellig samenzijn van een stelletje amateurs, met koffie en koek voor zeventien euro per ochtend! Prima voor toen, niet zo
prima voor nu. Ik kan mijn geld wel beter besteden. Eigenlijk moet ik haar ,en de rest van de club ,bedanken. Ik heb veel geleerd. Door deze ervaring voel ik mij sterker en zelfverzekerder dan ooit! Lekker eigenwijs doorgaan met schrijven en lekker "twijfelen" en  "poetsen"!
Op het moment dat ik besloot te stoppen met schilderles verkocht ik twee schilderijen en hengelde ik drie opdrachten binnen! Alsof het universum mij wat duidelijk wilde maken!
Wees eerlijk, vooral naar jezelf en luister altijd naar je intuïtie, dat is je kompas. Schilderles heb ik niet meer nodig, gelukkig niet. Ik ga gewoon lekker door met  "poetsen"!

 

Sterren op het doek

Op schilderles, kregen we met z'n allen de opdracht om een portret te maken van een mede cursist alla "Sterren op het doek"! Je kent het wel. Een BN'er die het hemd van het lijf wordt gevraagd door mevr. Groenteman. En in de tussentijd geportretteerd wordt door drie kunstenaars. Aan het eind van het programma mag de BN'er een portret meenemen naar huis en de rest wordt geveild voor een goed doel.
Een leuk programma. Leerzaam ook. Zo kan je nog eens in de keuken van een andere kunstenaar kijken. En natuurlijk inspiratie opdoen! Vooral de reacties van de BN'ers als de kunstwerken worden onthult. Erg bijzonder om te zien en dan vooral de keuze die ik soms niet begrijp maar wel recht doet aan kunst. Omdat dan blijkt dat kunst de meest persoonlijke manier is van uitdrukken en verbeelden. Van de kunstenaar en van de geportretteerde kijker!
Prachtig. Je kunt je dus voorstellen hoe leuk ik het vond om aan deze bijzondere opdracht mee te werken. Maar wat later blijkt, was ik wat te naïef .Maar goed, het was zo ver! Lootjes met namen van alle deelnemende cursisten werd in een oude glazen pot gedaan en zij mocht het lootje trekken. Omdat ze van te voren al had aangegeven niet mee te willen doen omdat portret schilderen niet een van haar sterke kanten was. Heel begrijpelijk. Portret schilderen is een vak apart. Laat zij nou het lootje trekken met haar eigen naam! Alsof het lootje er mee speelde!
Ik vond het prima, voor mij was ze een uitdaging. Ik had nog nooit een ouder iemand met bril geportretteerd. Tijdens de schilderles werd de dame op de foto gezet en uit de foto's koos ik de mooiste pose.
Vol goede moed begon ik aan het portret. Ik vond het heerlijk! Ik wilde haar persoonlijkheid ook treffen en dat is ook altijd een uitdaging. Gelukkig was ik al bedreven in het maken van portretten. Ik moest nog veel leren maar uit reacties van mensen kon ik aannemen dat portretten schilderen mij goed af ging.
Na een aantal weken was het dan zover. De onthulling!
We waren allemaal een beetje nerveus en zij helemaal. Ze moest van ons even de ruimte uit zodat wij onze werkstukken konden neerzetten. Ik was blij verrast over de prachtige werken die er stonden te pronken. Stuk voor stuk met liefde gemaakt , ik zag het en merkte het aan alle makers. Allemaal anders en toch gelijk.
Ze mocht eindelijk binnenkomen. Ze was zenuwachtig en gespannen. Daar stonden we dan met z'n allen, de schilderijen te bewonderen. Ze vertelde hoe mooi ze de portretten vond en dat ze eigenlijk geen keuze kon maken. Voor ons wel een beetje jammer. Een keuze is een soort bevestiging van je kunnen als kunstenaar en dat voelt natuurlijk altijd goed! Maar het was niet anders. Voor haar was het moeilijk. Als je de een kiest kies je automatisch niet voor de ander en dat kan de ander als een afwijzing zien. Dat wilde ze natuurlijk voorkomen door niet te kiezen. Voor haar logisch en begrijpelijk. Geen ramp! Ik had een portret gemaakt die recht deed aan mijn manier van schilderen. Erg tevreden was ik, ze was het gewoon ! En ze was er gelukkig erg blij mee.
Aan het eind van les mocht ze van ons alle schilderijen mee nemen naar huis. Iedereen tevreden en er werd weer een lootje getrokken voor het volgende slachtoffer van "Sterren op het doek". Ik had er weer erg veel zin in. Iemand blij maken met iets van jezelf is het mooiste gevoel wat er bestaat! Vol goede moed de stad in om een volgend doek te kopen voor weer een persoonlijk portret!
Een paar weken later liep ik door de stad en net als ik over het bruggetje wil lopen stopt ze op haar fiets naast mij. "Ik wil je nog even wat vragen" ; zegt ze zenuwachtig. "Natuurlijk" zeg ik.
Stamelend zegt ze: " Ja, ik wilde het al eerder, je moet mij niet verkeerd begrijpen  maar ik, je schilderij....."
"Ja, wat is daarmee"', vraag ik vriendelijk. "Mijn neus, het is niet mijn neus, begrijp mij niet verkeerd, het is erg mooi en ik ben het echt. Maar mijn neus klopt niet, kan je dat niet veranderen? "
Verward door al haar tegenstrijdigheden van wel en niet mooi , sta ik met stomheid geslagen. Dan herpak ik mezelf en reageer met : " Je hoeft niet te kiezen, dat hadden we toch afgesproken? Als je het portret niet mooi vindt kies je het toch niet? Ik ga het niet veranderen, ik ben er blij mee"
Ze blijft maar door kakelen met zich te verontschuldigen. " Begrijp mij niet verkeerd, prachtig, het haar en de bovenkant en de onderkant ben ik het echt maar alleen de neus, kan je die toch niet veranderen? "
Verbaasd en eerlijk gezegd ook met een gevoel van teleurstelling snap ik niets van haar verhaal. Uiteindelijk begin ik een beetje geïrriteerd te raken en zeg ik nogmaals : " Ik ga het niet veranderen!"
Dan zegt ze: " Dan moet ik het zelf misschien wel proberen, begrijp me niet verkeerd het is echt prachtig , ben er erg blij mee, maar....."
"Nou, dan moet je dat vooral doen! " reageer ik cynisch. Ze blijft maar door gaan met zich te verontschuldigen en zenuwachtig voor zich uit kijkend. Mijn ogen mijdend blijft ze haar verhaal over het portret herhalen. Eindelijk begin ik mij te realiseren dat ik aan het gesprek een eind moet breien.
" Je moet doen wat goed voelt, kies je het wel is prima, kies je het niet is ook prima, ik ga het niet veranderen. Het is zoals het is." Ik doe een stap achteruit en maak aanstalten om weg te lopen. Dan  hoor haar ik nog mompelen: " Dan moet ik het toch zelf maar veranderen........" 
Ze stapt op haar fiets en fiets weg. Mij verbouwereerd achterlatend. Een gevoel van boosheid bekruipt mij. Wat een vraag! Of ik de neus nog wil veranderen aan een portret wat ik als af heb bestempeld. Misschien moet ze zich realiseren dat ze gewoon een dikke neus heeft!
Ik loop met grote boze stappen verder en ineens moet ik denken aan Hanneke Groenteman met Irene Moors. Ik stel me de onthulling voor van haar drie portretten en zij zegt tegen de kunstenaar : " "Prachtig gedaan , erg mooi portret maar ik wil wel dat je mijn neus nog even veranderd ......"
Ik zie het helemaal voor mij en even heb ik een binnenpretje. Zij doet er maar mee wat ze wil, ook al is het ritueel verbranden! Maakt mij niets meer uit. Veranderen? Nooit niet!!
Aan "Sterren op het doek" doe ik niet meer mee. Naïef als ik was. Portretten maak ik alleen nog voor mensen die het waarderen. Lekker op de bank voor de t.v.  maar voor mij nooit meer in de praktijk "Sterren op het doek"!