Ik zit op de bank met mijn laptop op schoot en Rex ligt naast mij rustig te slapen. Ineens zie ik een video icoontje op mijn scherm. Zo'n stilstaand zwart vierkant beeld met een pijltje naar rechts erop. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt! Ik raak het pijltje aan. En het beeld begint te bewegen. Ik zie dat we in een auto zitten en meegenomen worden op patrouille. De auto rijd door een zon verlichte straat. Licht blauwe heldere lucht met een paar wolkenstreepjes. De camera in de auto zwaait langzaam van rechts naar links om goed beeld te geven van de omgeving. Voor ons op de weg trilt de lucht. Het is warm buiten. Er staan sloopauto,s aan de kant van de weg en aan de stoep staan vervallen flats en andere gebouwen. Ineens blijft de camera naar rechts stil staan. Ik zie samen met de cameraman iets wat lijkt op een jutezak wat tegen een muur is gekwakt. De auto remt en staat langzaam stil. En dan is het beeld even zwart.
De camera man stapt uit. Samen met de chauffeur lopen ze ,nog steeds met mij als kijker, naar het bruine hoopje wat steeds groter wordt. Dan zie ik ineens twee kleine donkerbruine kraaloogjes. Ze kijken de man aan. Pijn staat er in te lezen. Ze richt haar kop moeizaam op en probeert op te staan. Haar bruine ogen liggen verzonken in haar oogkassen. De vacht op haar kop is weg. En niet alleen op haar kop......De huid rond haar ogen is schilferig en rood. Ze staat met moeite op. Haar voorpoten zijn kaal en de zooltjes van haar voeten zijn rood en opgezet. Schichtig kijkt ze rond, naar rechts dan naar de camera, naar de man achter de camera en dan naar de chauffeur. Het is alsof ze de aandacht niet begrijpt. Dan besluit ze weg te lopen. Maar dat gaat niet zo snel als ze zou willen. De beide mannen volgen haar. Ze kijkt angstig achterom. Ze probeert sneller te lopen maar haar poten doen zo zeer dat het niet lukt. Ze hinkt om haar voetjes ontlasten. De mannen proberen haar te kalmeren door zachtjes te praten en haar een hondenkoekje aan te bieden. Ze staat stil, de geur van het koekje lijkt haar op andere gedachten te brengen. " Eten omdat ik al dagen niet gegeten hebt is nu even belangrijker dan het risico dat ze mij iets willen aandoen "; lijkt ze te denken.......Het koekje wordt door de chauffeur voor haar op de grond gelegd. Voorzichtig probeert ze het op te pakken. Het lukt niet. Haar kop draait naar rechts en ze doet nog een poging. Weer niet. Ze raakt in paniek. Nog een keer. De kop draait nu naar links en weer probeert ze het koekje te pakken. Het gaat weer niet. Ik zie haar naar de man kijken met een wanhopige vragende blik : " Ik heb zo erge honger en dit gaat me niet lukken.... ". Met dat ze het opgeeft en weg wil lopen, pakt de man het koekje en legt het op de palm van zijn hand. Langzaam strekt hij zijn arm naar haar uit. Ze schrikt en deinst even terug. Maar dan is de geur van eten zo overweldigend dat ze langzaam naar hem toe komt met kromme rug en de staart tussen de achterpoten. Ze pakt het koekje uit zijn hand en trekt zich zo snel als ze kan terug. Met de rug tegen de veilige muur. Angstig om zich heen kijkend eet ze het droge koekje met smaak op. Ineens zie ik hoe mager ze is. Mijn hand gaat naar Rex en geef hem een aai alsof ik haar wil troosten....
De ribben kan je tellen. De heup botten steken naar buiten en de huid staat er strak gespannen om heen. De huid is kaal en overal zie ik rode ontstoken plekken. Op de rug zit nog een sporadisch plukje vacht. Bruin met beige. Ik denk nog : " hoe zou ze er eerder uitgezien hebben, toen ze nog gezond was? " Ik kan niet eens zien van welk ras ze is. Maar ik zie aan de ogen dat ze geen kwaad bedoeld en dat ze ooit mensen heeft vertrouwd......De man met de camera geeft de camera aan de chauffeur en haalt een metalen kommetje uit de auto. Hij leegt zijn eigen bidon erin. Het kommetje schuift hij naar haar toe en meteen begint ze te drinken. Naast honger heeft ze verschrikkelijke dorst. De beide mannen hoor ik overleggen. Ze spreken Engels en ik begrijp dat ze haar willen meenemen naar een dierenopvang. Ondertussen heeft ze haar kommetje met water helemaal leeg gedronken. Ze zit op haar bibs met haar lange kale staart om haar heen gewikkeld. Ze kijkt de beide mannen aan en ik zie gelukkig minder angst in haar ogen. Dan ineens probeert ze met een achterpoot haar zij te krabben. Ze begint te krabben en valt dan op haar zij. Ze kan niet eens op drie poten blijven staan. Zo verzwakt is ze. Ze gaat weer zitten en het lijkt alsof ze wacht op wat er gaat gebeuren.Ik krijg een brok in mijn keel. En weer gaat mijn hand naar Rex, zoekend naar troost...... De chauffeur heeft een mooie rode riem uit de auto gehaald. Voorzichtig laat hij haar aan de riem snuffelen. Ze ruikt eraan en ze lijkt het prima te vinden. Het is alsof ze in de gaten heeft dat het vanaf nu goed gaat komen.....
De riem doet hij langzaam om haar kale schilferige hals. Met dat hij haar daarbij even aanraakt voelt hij dat zij haar kop tegen zijn arm aanlegt. Zijn vingers beginnen haar nek te kroelen. Ze sluit haar verdrietige ogen en leunt tegen hem aan. Zijn andere hand gaat naar haar kop en begint haar zachtjes te aaien. Je ziet haar genieten. Dit heeft zo vreselijk lang moeten missen..... Voorzichtig lopen en hinken ze samen naar de auto en aangekomen bij de geopende zijdeur zie ik in de auto een grote hondenmand liggen. Zo'n grote mand met nep bont aan de binnenkant. Ze probeert zelfstandig in de auto te springen maar dat lukt niet . Haar poten zijn zo ontstoken dat ze amper kan lopen, laat staan springen. De man pakt haar voorzichtig bij haar bibs en borst en tilt haar in zijn sterkte armen op. Ze laat het allemaal gelaten toe. Ik zie hem ineens verschrikt in de camera kijken. Ze weegt namelijk niets. Ze is zo licht als een veertje. Terwijl het helemaal geen kleine hond is......Hij legt haar voorzichtig in de mand. Ze begint voorzichtig rondjes te draaien. Maar na een rondje laat ze zich al in de heerlijke zachte warme mand vallen. De kop legt ze met een kreuntje op de rand en ze zakt heerlijk weg in het nep bont. Ze sluit haar ogen en ik zie haar genieten. De cameraman stapt achter bij haar in de auto. Ik zie de chauffeur om de auto heen lopen en instappen. En dan is het beeld zwart.
Ze staat op een chirurgische tafel van metaal. Haar beide redders staan in een hoek van de ruimte om haar gerust te stellen met lieve woordjes. Kromme kale rug, voorzichtig kwispelende staart en een onzekere blik. Ze is omgeven door een lieve zorgzame mevrouw en twee assistentes. Ze wordt ondanks haar vieze, schilferige rode huid geknuffeld en gerust gesteld. De mevrouw voelt eerst aan haar hals en dan aan haar zachte buik. Ik zie haar naar haar assistente kijken en dan naar de beide jongens in de hoek van de ruimte. De eerst zo hoopvolle blik veranderd in een sombere. Ze kijkt de assistente aan en schut haar hoofd. Weer voelt ze aan de buik alsof ze het zeker wil weten. De assistente wordt erbij geroepen. Ze blijft alles gelaten over zich heen komen.Ondanks de pijn. Ondanks alles. Ik zie dat ze bijna niet meer kan staan maar ze blijft voorzichtig blij kwispelen met haar kale staart. De assistente voelt op de dezelfde plek om het echt zeker te zijn. En ook zij schut haar hoofd in ongeloof. Ze kijken elkaar aan. Ondertussen krijgt ze een troostende aai over haar kop. Ze kijkt haar redders kwispelend aan met haar hoopvolle donkerbruine kijkers.
Alsof ze wil zeggen: " Nu komt alles goed, hé? "
Het beeld wordt zwart. Mijn hand gaat weer naar Rex alsof ik het aanvoel wat ik nu ga zien. Ik houdt m'n adem in. Ik zie haar op haar zij liggen. Ze ligt op de koude metalen tafel. Half geopende ogen. Ze ademt niet meer. Langzaam wordt het beeld kleiner,kleiner nog kleiner en dan weer zwart . En ik? Met tranen in de ogen zoek ik contact met rex en ik heb zo'n spijt dat ik het zwarte beeld niet zwart heb gelaten...................
De camera man stapt uit. Samen met de chauffeur lopen ze ,nog steeds met mij als kijker, naar het bruine hoopje wat steeds groter wordt. Dan zie ik ineens twee kleine donkerbruine kraaloogjes. Ze kijken de man aan. Pijn staat er in te lezen. Ze richt haar kop moeizaam op en probeert op te staan. Haar bruine ogen liggen verzonken in haar oogkassen. De vacht op haar kop is weg. En niet alleen op haar kop......De huid rond haar ogen is schilferig en rood. Ze staat met moeite op. Haar voorpoten zijn kaal en de zooltjes van haar voeten zijn rood en opgezet. Schichtig kijkt ze rond, naar rechts dan naar de camera, naar de man achter de camera en dan naar de chauffeur. Het is alsof ze de aandacht niet begrijpt. Dan besluit ze weg te lopen. Maar dat gaat niet zo snel als ze zou willen. De beide mannen volgen haar. Ze kijkt angstig achterom. Ze probeert sneller te lopen maar haar poten doen zo zeer dat het niet lukt. Ze hinkt om haar voetjes ontlasten. De mannen proberen haar te kalmeren door zachtjes te praten en haar een hondenkoekje aan te bieden. Ze staat stil, de geur van het koekje lijkt haar op andere gedachten te brengen. " Eten omdat ik al dagen niet gegeten hebt is nu even belangrijker dan het risico dat ze mij iets willen aandoen "; lijkt ze te denken.......Het koekje wordt door de chauffeur voor haar op de grond gelegd. Voorzichtig probeert ze het op te pakken. Het lukt niet. Haar kop draait naar rechts en ze doet nog een poging. Weer niet. Ze raakt in paniek. Nog een keer. De kop draait nu naar links en weer probeert ze het koekje te pakken. Het gaat weer niet. Ik zie haar naar de man kijken met een wanhopige vragende blik : " Ik heb zo erge honger en dit gaat me niet lukken.... ". Met dat ze het opgeeft en weg wil lopen, pakt de man het koekje en legt het op de palm van zijn hand. Langzaam strekt hij zijn arm naar haar uit. Ze schrikt en deinst even terug. Maar dan is de geur van eten zo overweldigend dat ze langzaam naar hem toe komt met kromme rug en de staart tussen de achterpoten. Ze pakt het koekje uit zijn hand en trekt zich zo snel als ze kan terug. Met de rug tegen de veilige muur. Angstig om zich heen kijkend eet ze het droge koekje met smaak op. Ineens zie ik hoe mager ze is. Mijn hand gaat naar Rex en geef hem een aai alsof ik haar wil troosten....
De ribben kan je tellen. De heup botten steken naar buiten en de huid staat er strak gespannen om heen. De huid is kaal en overal zie ik rode ontstoken plekken. Op de rug zit nog een sporadisch plukje vacht. Bruin met beige. Ik denk nog : " hoe zou ze er eerder uitgezien hebben, toen ze nog gezond was? " Ik kan niet eens zien van welk ras ze is. Maar ik zie aan de ogen dat ze geen kwaad bedoeld en dat ze ooit mensen heeft vertrouwd......De man met de camera geeft de camera aan de chauffeur en haalt een metalen kommetje uit de auto. Hij leegt zijn eigen bidon erin. Het kommetje schuift hij naar haar toe en meteen begint ze te drinken. Naast honger heeft ze verschrikkelijke dorst. De beide mannen hoor ik overleggen. Ze spreken Engels en ik begrijp dat ze haar willen meenemen naar een dierenopvang. Ondertussen heeft ze haar kommetje met water helemaal leeg gedronken. Ze zit op haar bibs met haar lange kale staart om haar heen gewikkeld. Ze kijkt de beide mannen aan en ik zie gelukkig minder angst in haar ogen. Dan ineens probeert ze met een achterpoot haar zij te krabben. Ze begint te krabben en valt dan op haar zij. Ze kan niet eens op drie poten blijven staan. Zo verzwakt is ze. Ze gaat weer zitten en het lijkt alsof ze wacht op wat er gaat gebeuren.Ik krijg een brok in mijn keel. En weer gaat mijn hand naar Rex, zoekend naar troost...... De chauffeur heeft een mooie rode riem uit de auto gehaald. Voorzichtig laat hij haar aan de riem snuffelen. Ze ruikt eraan en ze lijkt het prima te vinden. Het is alsof ze in de gaten heeft dat het vanaf nu goed gaat komen.....
De riem doet hij langzaam om haar kale schilferige hals. Met dat hij haar daarbij even aanraakt voelt hij dat zij haar kop tegen zijn arm aanlegt. Zijn vingers beginnen haar nek te kroelen. Ze sluit haar verdrietige ogen en leunt tegen hem aan. Zijn andere hand gaat naar haar kop en begint haar zachtjes te aaien. Je ziet haar genieten. Dit heeft zo vreselijk lang moeten missen..... Voorzichtig lopen en hinken ze samen naar de auto en aangekomen bij de geopende zijdeur zie ik in de auto een grote hondenmand liggen. Zo'n grote mand met nep bont aan de binnenkant. Ze probeert zelfstandig in de auto te springen maar dat lukt niet . Haar poten zijn zo ontstoken dat ze amper kan lopen, laat staan springen. De man pakt haar voorzichtig bij haar bibs en borst en tilt haar in zijn sterkte armen op. Ze laat het allemaal gelaten toe. Ik zie hem ineens verschrikt in de camera kijken. Ze weegt namelijk niets. Ze is zo licht als een veertje. Terwijl het helemaal geen kleine hond is......Hij legt haar voorzichtig in de mand. Ze begint voorzichtig rondjes te draaien. Maar na een rondje laat ze zich al in de heerlijke zachte warme mand vallen. De kop legt ze met een kreuntje op de rand en ze zakt heerlijk weg in het nep bont. Ze sluit haar ogen en ik zie haar genieten. De cameraman stapt achter bij haar in de auto. Ik zie de chauffeur om de auto heen lopen en instappen. En dan is het beeld zwart.
Ze staat op een chirurgische tafel van metaal. Haar beide redders staan in een hoek van de ruimte om haar gerust te stellen met lieve woordjes. Kromme kale rug, voorzichtig kwispelende staart en een onzekere blik. Ze is omgeven door een lieve zorgzame mevrouw en twee assistentes. Ze wordt ondanks haar vieze, schilferige rode huid geknuffeld en gerust gesteld. De mevrouw voelt eerst aan haar hals en dan aan haar zachte buik. Ik zie haar naar haar assistente kijken en dan naar de beide jongens in de hoek van de ruimte. De eerst zo hoopvolle blik veranderd in een sombere. Ze kijkt de assistente aan en schut haar hoofd. Weer voelt ze aan de buik alsof ze het zeker wil weten. De assistente wordt erbij geroepen. Ze blijft alles gelaten over zich heen komen.Ondanks de pijn. Ondanks alles. Ik zie dat ze bijna niet meer kan staan maar ze blijft voorzichtig blij kwispelen met haar kale staart. De assistente voelt op de dezelfde plek om het echt zeker te zijn. En ook zij schut haar hoofd in ongeloof. Ze kijken elkaar aan. Ondertussen krijgt ze een troostende aai over haar kop. Ze kijkt haar redders kwispelend aan met haar hoopvolle donkerbruine kijkers.
Alsof ze wil zeggen: " Nu komt alles goed, hé? "
Het beeld wordt zwart. Mijn hand gaat weer naar Rex alsof ik het aanvoel wat ik nu ga zien. Ik houdt m'n adem in. Ik zie haar op haar zij liggen. Ze ligt op de koude metalen tafel. Half geopende ogen. Ze ademt niet meer. Langzaam wordt het beeld kleiner,kleiner nog kleiner en dan weer zwart . En ik? Met tranen in de ogen zoek ik contact met rex en ik heb zo'n spijt dat ik het zwarte beeld niet zwart heb gelaten...................