Heel bewust heb ik vroeger voor de M.D.G.O-activiteitenbegeleiding gekozen in navolging van een opleiding in de zorg.
Op advies van mijn stagebegeleider. Die zei dat ik niet moest stoppen met leren. Hij raadde mij aan een vervolgopleiding te doen en dat werd activiteitenbegeleiding. Tijdens die opleiding en de stages kwam ik tot de ontdekking dat welzijn voor een kwetsbare groep mensen zoals mensen met een dementie en of een lichamelijke handicap cruciaal is voor het gevoel van welbevinden.
Zorg voor de eerste levensbehoeftes staan natuurlijk nummer een.
Als je geen goede zorg krijgt zoals begeleiding bij de eerste levensbehoeftes van eten, drinken, geestelijke zorg, lichamelijke zorg, persoonlijke hygiëne en leefomgeving dan heb je ook geen zin of ben je te moe voor welzijn op het sociale of recreatieve vlak.
Daarin tegen durf ik wel te beweren dat deze twee zaken in balans moeten zijn. Het een kan niet zonder de ander. Welzijn op sociaal en recreatief vlak zorgt voor een doel en afleiding. Het zorgt voor een goed gevoel over het eigen kunnen. En het laat ontspannen en het leidt af van ziekte en zorgen. In de praktijk betekend dat mensen minder bellen, minder negatieve aandacht vragen, minder medicijnen nodig hebben, initiatief nemen in contacten en zich gelukkiger voelen.
Meer dan 20 jaar werk ik als activiteitenbegeleider met ouderen, in een verpleeghuis setting en in een woon zorgcentrum. Daarbij begeleid ik ook stagiaires.Tijdens die periode heb ik de ontwikkelingen in de zorg en de opleidingen van dichtbij gevolgd. De ontwikkelingen waren niet altijd even positief naar mijn mening maar wel altijd altijd in het belang van de cliënt.
De opleiding M.D.G.O-activiteitenbegeleiding verdween en daarvoor in de plaats kwam S.A.W. Een bredere opleiding waar men uiteindelijk met meerdere doelgroepen kan werken als sociaal agogisch werker/woonbegeleider. Binnen het taken pakket valt dan ook het aanbieden van activiteiten gericht op de doelgroep.
De student heet dan geen activiteitenbegeleider meer maar S.A.W.er. Voor mij is dat lange tijd een lastige situatie geweest. Wetende dat het beroep wat ik uitvoer langzaam aan het uitsterven is. Dat heeft zeer gedaan, het maakte mij ook onzeker. Ik moest S.A.W. studenten begeleiden als zijnde Activiteitenbegeleiders en toch eigenlijk weer niet. Ik ben dan ook lange tijd te veeleisend geweest. Er werden minder specifieke eisen gesteld in de stages dan ik gewend was en ik moest daar erg aan wennen. Voor mijn gevoel deed het afbreuk aan het mooie beroep wat ik uitvoer. Mijn hoge eisen heb ik moeten laten varen. Langzaam maar zeker kwam het besef dat ik roepende in de woestijn was.
Naast die aanpassingen worden de activiteitenbegeleiders regelmatig gevraagd om de zorg in te gaan of zich te laten omscholen. Activiteitenbegeleiders worden bv. zonder geschikte vooropleiding gevraagd ook avonddienst mee draaien. En daar ligt voor mij de grens. Daar wordt het wat mij betreft grijs gebied terwijl die zwart/wit is wat betreft bieden van kwaliteit.
Waarom mag er geen onderscheid meer zijn tussen deze beroepsgroepen? Naar persoonlijke kwaliteiten en ervaring wordt niet meer gekeken. Dat vindt ik zo jammer. Men lijkt zich niet te realiseren dat dit invloed heeft op de zorg en welzijn van cliënten.
Welzijn is een breed gegeven. Welzijn heeft met veel aspecten van de mens en in dit geval de cliënt te maken. Mijn kwaliteiten als activiteitenbegeleider zorgt voor een stukje welzijn op een recreatief en sociaal vlak. Daarnaast werk ik belevingsgericht, naar de behoefte van de mens in kwestie. Naar mijn mening een perfecte aanvulling op de zorg en het welzijn wat de collega op de afdeling geeft aan de cliënt.
Binnen organisaties geven Activiteitenbegeleiders onder druk van dreigend ontslag, mindering van uren zich gewonnen en laten zich omscholen naar bv.verzorgende/ I.G.
Ik ben eigenwijs en ik houdt voet bij stuk. Wat mij betreft ben ik nog steeds activiteitenbegeleider. Ik ben wel benieuwd naar de ontwikkeling en wat de toekomst mij brengt. Zelf zit ik te denken om te gaan studeren. Creatieve therapie - beeldend lijkt mij een perfecte aanvulling op wat ik nu doe. Ben benieuwd of mijn werkgever hetzelfde denkt. In de tussen tijd blijf ik er voor zorgen dat de cliënten Welzijn ervaren door op maat gesneden en menswaardige activiteiten. En uiteindelijk is dat voor mij nog steeds het belangrijkste!
Op advies van mijn stagebegeleider. Die zei dat ik niet moest stoppen met leren. Hij raadde mij aan een vervolgopleiding te doen en dat werd activiteitenbegeleiding. Tijdens die opleiding en de stages kwam ik tot de ontdekking dat welzijn voor een kwetsbare groep mensen zoals mensen met een dementie en of een lichamelijke handicap cruciaal is voor het gevoel van welbevinden.
Zorg voor de eerste levensbehoeftes staan natuurlijk nummer een.
Als je geen goede zorg krijgt zoals begeleiding bij de eerste levensbehoeftes van eten, drinken, geestelijke zorg, lichamelijke zorg, persoonlijke hygiëne en leefomgeving dan heb je ook geen zin of ben je te moe voor welzijn op het sociale of recreatieve vlak.
Daarin tegen durf ik wel te beweren dat deze twee zaken in balans moeten zijn. Het een kan niet zonder de ander. Welzijn op sociaal en recreatief vlak zorgt voor een doel en afleiding. Het zorgt voor een goed gevoel over het eigen kunnen. En het laat ontspannen en het leidt af van ziekte en zorgen. In de praktijk betekend dat mensen minder bellen, minder negatieve aandacht vragen, minder medicijnen nodig hebben, initiatief nemen in contacten en zich gelukkiger voelen.
Meer dan 20 jaar werk ik als activiteitenbegeleider met ouderen, in een verpleeghuis setting en in een woon zorgcentrum. Daarbij begeleid ik ook stagiaires.Tijdens die periode heb ik de ontwikkelingen in de zorg en de opleidingen van dichtbij gevolgd. De ontwikkelingen waren niet altijd even positief naar mijn mening maar wel altijd altijd in het belang van de cliënt.
De opleiding M.D.G.O-activiteitenbegeleiding verdween en daarvoor in de plaats kwam S.A.W. Een bredere opleiding waar men uiteindelijk met meerdere doelgroepen kan werken als sociaal agogisch werker/woonbegeleider. Binnen het taken pakket valt dan ook het aanbieden van activiteiten gericht op de doelgroep.
De student heet dan geen activiteitenbegeleider meer maar S.A.W.er. Voor mij is dat lange tijd een lastige situatie geweest. Wetende dat het beroep wat ik uitvoer langzaam aan het uitsterven is. Dat heeft zeer gedaan, het maakte mij ook onzeker. Ik moest S.A.W. studenten begeleiden als zijnde Activiteitenbegeleiders en toch eigenlijk weer niet. Ik ben dan ook lange tijd te veeleisend geweest. Er werden minder specifieke eisen gesteld in de stages dan ik gewend was en ik moest daar erg aan wennen. Voor mijn gevoel deed het afbreuk aan het mooie beroep wat ik uitvoer. Mijn hoge eisen heb ik moeten laten varen. Langzaam maar zeker kwam het besef dat ik roepende in de woestijn was.
Naast die aanpassingen worden de activiteitenbegeleiders regelmatig gevraagd om de zorg in te gaan of zich te laten omscholen. Activiteitenbegeleiders worden bv. zonder geschikte vooropleiding gevraagd ook avonddienst mee draaien. En daar ligt voor mij de grens. Daar wordt het wat mij betreft grijs gebied terwijl die zwart/wit is wat betreft bieden van kwaliteit.
Waarom mag er geen onderscheid meer zijn tussen deze beroepsgroepen? Naar persoonlijke kwaliteiten en ervaring wordt niet meer gekeken. Dat vindt ik zo jammer. Men lijkt zich niet te realiseren dat dit invloed heeft op de zorg en welzijn van cliënten.
Welzijn is een breed gegeven. Welzijn heeft met veel aspecten van de mens en in dit geval de cliënt te maken. Mijn kwaliteiten als activiteitenbegeleider zorgt voor een stukje welzijn op een recreatief en sociaal vlak. Daarnaast werk ik belevingsgericht, naar de behoefte van de mens in kwestie. Naar mijn mening een perfecte aanvulling op de zorg en het welzijn wat de collega op de afdeling geeft aan de cliënt.
Binnen organisaties geven Activiteitenbegeleiders onder druk van dreigend ontslag, mindering van uren zich gewonnen en laten zich omscholen naar bv.verzorgende/ I.G.
Ik ben eigenwijs en ik houdt voet bij stuk. Wat mij betreft ben ik nog steeds activiteitenbegeleider. Ik ben wel benieuwd naar de ontwikkeling en wat de toekomst mij brengt. Zelf zit ik te denken om te gaan studeren. Creatieve therapie - beeldend lijkt mij een perfecte aanvulling op wat ik nu doe. Ben benieuwd of mijn werkgever hetzelfde denkt. In de tussen tijd blijf ik er voor zorgen dat de cliënten Welzijn ervaren door op maat gesneden en menswaardige activiteiten. En uiteindelijk is dat voor mij nog steeds het belangrijkste!
